افزودن پیوند

    حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌وحدت
    جز (جایگزینی متن - 'نوشته ها' به 'نوشته‌ها')
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    '''حدیث''' سخنی است که حاکی قول یا فعل یا تقریر [[معصوم]] (ع) باشد و بر آن خبر و [[سنت]] و [[روایت]] نیز اطلاق می‌شود.
    '''حدیث''' سخنی است که حاکی قول یا فعل یا تقریر [[معصوم]] (علیه‌السّلام) باشد و بر آن خبر و [[سنت]] و [[روایت]] نیز اطلاق می‌شود.
    =حدیث در لغت=
    == حدیث در لغت ==
    در کهن‌ترین فرهنگ‌های لغت حدیث بدین‌سان معنا شده است: از هر چیز تازه و نو آن؛ «شاب حدث» و «شابة حدثة» پسر و دختر نوسال و جوان. <ref>فراهیدی، خلیل، ترتیب العین، ج ۳، ص ۱۷۷.    </ref>
    در کهن‌ترین فرهنگ‌های لغت حدیث بدین‌سان معنا شده است: از هر چیز تازه و نو آن؛ «شاب حدث» و «شابة حدثة» پسر و دختر نوسال و جوان<ref>فراهیدی، خلیل، ترتیب العین، ج ۳، ص ۱۷۷. </ref>.


    احمد بن فارس می‌گوید: (ح ـ د ـ ث) یک ریشه دارد، که بر ناپیدایی که پیداشده دلالت می‌کند. گفته می‌شود چیزی پیدا نبود سپس پیدا شد. «حدیث» هم از همین باب است؛ چون سخنی است که اندک، اندک یکی پس از دیگری پیدا می‌شود. <ref>ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶.    </ref>
    احمد بن فارس می‌گوید: (ح ـ د ـ ث) یک ریشه دارد، که بر ناپیدایی که پیداشده دلالت می‌کند. گفته می‌شود چیزی پیدا نبود سپس پیدا شد. «حدیث» هم از همین باب است؛ چون سخنی است که اندک، اندک یکی پس از دیگری پیدا می‌شود<ref>ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶. </ref>.


    ابن منظور آورده است که: حدیث آن است که گوینده آن را به زبان می‌آورد و بدین معنا تفسیر شده است کلام الهی «و اِذْ اَسَّرَ النّبیُ اِلی بَعْضِ اَزْواجِهِ حدیثاً»<ref>تحریم/سوره۶۶، آیه۳.    </ref> که مراد مطلق کلام است. <ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۹، ص ۲۳۷.    </ref> <ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع‌البیان، ج ۱۰، ص ۵۸.    </ref>
    ابن منظور آورده است که: حدیث آن است که گوینده آن را به زبان می‌آورد و بدین معنا تفسیر شده است کلام الهی «و اِذْ اَسَّرَ النّبیُ اِلی بَعْضِ اَزْواجِهِ حدیثاً»<ref>تحریم/سوره۶۶، آیه۳. </ref> که مراد مطلق کلام است<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۹، ص ۲۳۷. </ref><ref>طبرسی، فضل بن حسن، مجمع‌البیان، ج ۱۰، ص ۵۸. </ref>.


    طریحی نیز به لحاظ لغت «حدیث» را مرادف «کلام» می‌داند و می‌نویسد: از آن روی کلام را حدیث گفته‌اند که اندک، اندک به وجود می‌آید. <ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۷۰.    </ref> و مرحوم آیت‌الله مامقانی در توضیح آن نوشته‌اند: بنابراین حدیث پدید آمدن چیزی است که نبوده است؛ پس حدیث ضد قدیم است. گویا آنچه در روایتی آمده است که «ایاکم و محدثات الامور» این معنا باشد، که به گفته ابن فارس یعنی آنچه در کتاب و سنت و اجماع عالمان شناخته نیست و نبوده است. <ref>مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۶.    </ref> <ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۳۷۰.    </ref> <ref>ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ج ۱، ص ۳۵۰.    </ref> <ref>ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶.    </ref>
    طریحی نیز به لحاظ لغت «حدیث» را مرادف «کلام» می‌داند و می‌نویسد: از آن روی کلام را حدیث گفته‌اند که اندک، اندک به وجود می‌آید<ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۷۰. </ref> و مرحوم آیت‌الله مامقانی در توضیح آن نوشته‌اند: بنابراین حدیث پدید آمدن چیزی است که نبوده است؛ پس حدیث ضد قدیم است. گویا آنچه در روایتی آمده است که «ایاکم و محدثات الامور» این معنا باشد، که به گفته ابن فارس یعنی آنچه در کتاب و سنت و اجماع عالمان شناخته نیست و نبوده است<ref>مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۶. </ref><ref>طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۳۷۰. </ref><ref>ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ج ۱، ص ۳۵۰. </ref><ref>ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶. </ref>.


    فیّومی نوشته است که: حدیث به گفته‌ها و گزارش‌ها اطلاق می‌شود. <ref>فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ج ۱، ص ۶۸.    </ref>
    فیّومی نوشته است که: حدیث به گفته‌ها و گزارش‌ها اطلاق می‌شود<ref>فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ج ۱، ص ۶۸. </ref>.


    فراء گوید: واحد احادیث احدوثه است ولی بر خلاف قاعده در جمع حدیث استعمال شده. صاحب کشاف آنرا اسم جمع دانسته. ابو حیان در تفسیر خود بنام (البحر) آنرا جمع حدیث (منتهی بر خلاف قیاس) گرفته مانند اباطیل جمع باطل <ref>قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص۶۱.    </ref>
    فراء گوید: واحد احادیث احدوثه است ولی بر خلاف قاعده در جمع حدیث استعمال شده. صاحب کشاف آن را اسم جمع دانسته. ابو حیان در تفسیر خود بنام (البحر) آن را جمع حدیث (منتهی بر خلاف قیاس) گرفته مانند اباطیل جمع باطل<ref>قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص۶۱. </ref>.


    این نکته مؤید است به آنچه برخی از عالمان آورده‌اند که تازیان در روزگار جاهلیت بر روزهای مشهور خود «الاحادیث» می‌گفتند، به لحاظ اینکه در آن روزها حوادث بسیار رخ می‌داد و گزارش می‌شد و نقل می‌گردید. <ref>صبحی صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، ص ۴.</ref> <ref>بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص ۳۹.</ref>
    این نکته مؤید است به آنچه برخی از عالمان آورده‌اند که تازیان در روزگار جاهلیت بر روزهای مشهور خود «الاحادیث» می‌گفتند، به لحاظ اینکه در آن روزها حوادث بسیار رخ می‌داد و گزارش می‌شد و نقل می‌گردید<ref>صبحی صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، ص ۴.</ref><ref>بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص ۳۹.</ref>.


    برخی از پژوهشیان معاصر پس از گزارش تفصیلی اقوال لغویان درباره حدیث، نتیجه گرفته‌اند که: معنای اصلی این واژه شکل‌گیری چیزی است پس‌ازآنکه نبوده است. این تکوّن و تجدد اعم است از اینکه در جواهر باشد یا اعراض در اقوال باشد و یا در افعال... بنابراین حدیث هر آن چیزی است که با یادکرد پدید می‌آید، نقل می‌شود، گزارش می‌شود و بدین‌سان در معنای حدیث به تازه پدید آمدن و گزارش شدن توجه شده است. <ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج ۲، ص ۱۷۷.    </ref>
    برخی از پژوهشگران معاصر پس از گزارش تفصیلی اقوال لغویان درباره حدیث، نتیجه گرفته‌اند که: معنای اصلی این واژه شکل‌گیری چیزی است پس‌ازآنکه نبوده است. این تکوّن و تجدد اعم است از اینکه در جواهر باشد یا اعراض در اقوال باشد و یا در افعال... بنابراین حدیث هر آن چیزی است که با یادکرد پدید می‌آید، نقل می‌شود، گزارش می‌شود و بدین‌سان در معنای حدیث به تازه پدید آمدن و گزارش شدن توجه شده است<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج ۲، ص ۱۷۷. </ref>.


    بنابراین، حدیث که به لحاظ لغت و وضع اوّلی آن به «جدید من الاشیاء» و «حدوث امر بعد ان لم یکن» اطلاق می‌شده است درنهایت با توجه به آن معنای لغوی در ادامه استعمال بر مطلق کلام اطلاق شده است.
    بنابراین، حدیث که به لحاظ لغت و وضع اوّلی آن به «جدید من الاشیاء» و «حدوث امر بعد ان لم یکن» اطلاق می‌شده است درنهایت با توجه به آن معنای لغوی در ادامه استعمال بر مطلق کلام اطلاق شده است.


    =حدیث در اصطلاح=
    == حدیث در اصطلاح ==
    عالمان و محدثان حدیث را به صورت‌های مختلف تعریف کرده‌اند. [[شهید ثانی]] (رضوان‌الله علیه) پس‌ازآنکه می‌گوید خبر و حدیث مترادفند آورده است:
    عالمان و محدثان حدیث را به صورت‌های مختلف تعریف کرده‌اند. [[شیخ زین‌الدین علی عاملی|شهید ثانی]] (رضوان‌الله علیه) پس‌ازآنکه می‌گوید خبر و حدیث مترادفند آورده است:


    مراد از خبر، حدیث است؛ اعم از اینکه قول [[پیامبر]] (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌باشد یا امام (علیه‌السلام)، و قول صحابی باشد یا تابعی و یا عالمان و صالحان و همگنان آنان، و چنین است فعل و تقریر آنها. این معنا در استعمال این واژه مشهورتر است و با عموم معنای لغوی سازگارتر. <ref>شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰.    </ref>
    مراد از خبر، حدیث است؛ اعم از اینکه قول پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) می‌باشد یا امام (علیه‌السّلام) و قول صحابی باشد یا تابعی و یا عالمان و صالحان و همگنان آنان، و چنین است فعل و تقریر آنها. این معنا در استعمال این واژه مشهورتر است و با عموم معنای لغوی سازگارتر<ref>شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰. </ref>.


    این تعریف حدیث، چنانکه تصریح‌شده است مستند است به معنای لغوی آن. عالمان و محدثان عامّه نیز غالباً حدیث را بدین گونه تعریف کرده‌اند و خبر را مترادف آن دانسته‌اند. [[سیوطی]] از عالمان و محدثان گزارش کرده است که آنان در تعریف حدیث می‌گفته‌اند: حدیث یعنی فعل، قول و تقریر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، صحابیان و [[تابعین]] و... و خبر را عالمان فن حدیث، مترادف حدیث دانسته‌اند؛ بنابراین، خبر و حدیث، بر «مرفوع »، «موقوف» و «مقطوع» اطلاق می‌شود. (مرفوع حدیثی را گویند که منسوب به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باشد و موقوف آن است که از صحابی نقل شود، و مقطوع منقول از تابعی را گویند. ) <ref>فضلی، عبدالهادی، اصول الحدیث، علومه و مصطلحه، ص ۲۸.</ref>
    این تعریف حدیث، چنانکه تصریح‌شده است مستند است به معنای لغوی آن. عالمان و محدثان عامّه نیز غالباً حدیث را بدین گونه تعریف کرده‌اند و خبر را مترادف آن دانسته‌اند. [[جلال‌الدین سیوطی|سیوطی]] از عالمان و محدثان گزارش کرده است که آنان در تعریف حدیث می‌گفته‌اند: حدیث یعنی فعل، قول و تقریر پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله)، صحابیان و [[تابعین]] و... و خبر را عالمان فن حدیث، مترادف حدیث دانسته‌اند؛ بنابراین، خبر و حدیث، بر «مرفوع»، «موقوف» و «مقطوع» اطلاق می‌شود. (مرفوع حدیثی را گویند که منسوب به پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) باشد و موقوف آن است که از صحابی نقل شود، و مقطوع منقول از تابعی را گویند) <ref>فضلی، عبدالهادی، اصول الحدیث، علومه و مصطلحه، ص ۲۸.</ref>.


    البته در میان عالمان عامه تعاریف دیگری نیز برای حدیث یادشده است، و فرق‌هایی بین خبر و حدیث نهاده شده است. سیوطی در ادامه سخن پیشین می‌گوید:
    البته در میان عالمان عامه تعاریف دیگری نیز برای حدیث یادشده است، و فرق‌هایی بین خبر و حدیث نهاده شده است. سیوطی در ادامه سخن پیشین می‌گوید:


    ... و گفته‌شده است که حدیث بر آنچه از رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل‌شده اطلاق می‌شود و خبر بر آنچه از دیگران گزارش‌شده است؛ ازاین‌روی به آنکه اشتغال به سنت داشت «محدث» می‌گفتند و گزارشگران حوادث و مسائل تاریخی را، اخباری و... <ref>سیوطی، عبدالرحمن بن ابوبکر، تدریب الراوی، ج ۱، ص ۲۳.    </ref> <ref>شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰.    </ref>
    ... و گفته‌شده است که حدیث بر آنچه از رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله) نقل‌شده اطلاق می‌شود و خبر بر آنچه از دیگران گزارش‌شده است؛ ازاین‌روی به آنکه اشتغال به سنت داشت «محدث» می‌گفتند و گزارشگران حوادث و مسائل تاریخی را، اخباری و... <ref>سیوطی، عبدالرحمن بن ابوبکر، تدریب الراوی، ج ۱، ص ۲۳. </ref><ref>شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰. </ref>.


    برخی از محققان اهل سنت معتقدند که حدیث در آغاز فقط به قول رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اطلاق می‌شده است و پس از وفات آن بزرگوار، معنایش وسعت یافت و اکنون اطلاق می‌شود به آنچه از پیامبر نقل است: قول، فعل و تقریر رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله). <ref>عبدالمجید، محمود، الاتجاهات الفقهیة عند اصحاب الحدیث فی القرن الثالث الهجری، ص ۱۲-۱۳.    </ref>
    برخی از محققان اهل‌سنت معتقدند که حدیث در آغاز فقط به قول رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله) اطلاق می‌شده است و پس از وفات آن بزرگوار، معنایش وسعت یافت و اکنون اطلاق می‌شود به آنچه از پیامبر نقل است: قول، فعل و تقریر رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله)<ref>عبدالمجید، محمود، الاتجاهات الفقهیة عند اصحاب الحدیث فی القرن الثالث الهجری، ص ۱۲-۱۳. </ref>.


    ابن حجر می‌گوید: در اصطلاح شرع، گزارش هر آنچه را که به پیامبر منسوب است، حدیث گویند و این گویا در برابر قرآن است که «قدیم» است. <ref>عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳.    </ref>
    ابن حجر می‌گوید: در اصطلاح شرع، گزارش هر آنچه را که به پیامبر منسوب است، حدیث گویند و این گویا در برابر قرآن است که «قدیم» است<ref>عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳. </ref>.


    شیخ بهایی (رضوان‌الله‌علیه) در آغاز رساله کوتاه خود «الوجیزة »، حدیث را بدین گونه تعریف کرده است:
    شیخ بهایی (رضوان‌الله‌علیه) در آغاز رساله کوتاه خود «الوجیزة»، حدیث را بدین گونه تعریف کرده است:


    حدیث، سخنی است که قول، فعل و تقریر معصوم (علیه‌السلام) را گزارش می‌کند. <ref>شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴.    </ref>
    حدیث، سخنی است که قول، فعل و تقریر معصوم (علیه‌السّلام) را گزارش می‌کند<ref>شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴. </ref>.


    این تعریف، به‌نقد کشیده شده است. گفته‌اند این تعریف نه جامع است و نه مانع . از یک سوی حدیثی که نقل به معنا شده باشد داخل در این تعریف نیست، پس جامع نیست؛ از سوی دیگر، عبارات بسیاری از فقیهان پیشین را که در آثار فقهی خود عین عبارت‌های حدیث را با حذف سند و در قالب فتاوی می‌آوردند، فرا خواهد گرفت؛ مانند «شرایع» [[علی بن بابویه]]، «المقنع» و «الهدایه» صدوق، «النهایه» شیخ و... پس مانع نیست.
    این تعریف، به‌نقد کشیده شده است. گفته‌اند این تعریف نه جامع است و نه مانع. از یک سوی حدیثی که نقل به معنا شده باشد داخل در این تعریف نیست، پس جامع نیست؛ از سوی دیگر، عبارات بسیاری از فقیهان پیشین را که در آثار فقهی خود عین عبارت‌های حدیث را با حذف سند و در قالب فتاوی می‌آوردند، فرا خواهد گرفت؛ مانند «شرایع» [[علی بن بابویه]]، «المقنع» و «الهدایه» صدوق، «النهایه» شیخ و... پس مانع نیست.


    [[شیخ بهائی]] در وجیزه فرموده الحدیث کلام یحکی قول المعصوم او فعله او تقریره.سپس فرماید: و اما نفس الفعل و التقریر فیطلق علیهما اسم السنه لا الحدیث. و در پایان کلام خود آورده است که: بعید نیست که حدیث، «سخن» معصوم و یا «حکایت» سخن، فعل و تقریر معصوم باشد. <ref>شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴.    </ref>
    [[بهاءالدین محمد عاملی|شیخ بهائی]] در وجیزه فرموده الحدیث کلام یحکی قول المعصوم او فعله او تقریره. سپس فرماید: و اما نفس الفعل و التقریر فیطلق علیهما اسم السنه لا الحدیث. و در پایان کلام خود آورده است که: بعید نیست که حدیث، «سخن» معصوم و یا «حکایت» سخن، فعل و تقریر معصوم باشد<ref>شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴. </ref>.


    میرزای قمی (رضوان‌الله‌علیه) در تعریف حدیث نوشته است: حکایت سخن، فعل و تقریر معصوم را، حدیث گویند. <ref>میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد، قوانین الاصول، ص ۴۰۹.    </ref>
    میرزای قمی (رضوان‌الله‌علیه) در تعریف حدیث نوشته است: حکایت سخن، فعل و تقریر معصوم را، حدیث گویند<ref>میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد، قوانین الاصول، ص ۴۰۹. </ref>.


    مرحوم آیت‌الله مامقانی نیز پس از گزارش دیدگاه‌های مختلف، نوشته‌اند: گروهی از عالمان گفته‌اند «حدیث» در اصطلاح، عبارت است از گزارش قول، فعل و تقریر معصوم. <ref>مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۷.    </ref>
    مرحوم آیت‌الله مامقانی نیز پس از گزارش دیدگاه‌های مختلف، نوشته‌اند: گروهی از عالمان گفته‌اند «حدیث» در اصطلاح، عبارت است از گزارش قول، فعل و تقریر معصوم<ref>مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۷. </ref>.


    آنچه در این تعریف آمده، می‌توان گفت مشهورترین تعریف است که عالمان و محدثان شیعه بدان پرداخته‌اند و نیز روشن‌ترین و استوارترین تعریف است.
    آنچه در این تعریف آمده، می‌توان گفت مشهورترین تعریف است که عالمان و محدثان شیعه بدان پرداخته‌اند و نیز روشن‌ترین و استوارترین تعریف است.


    =وجه‌تسمیه حدیث به خبر=
    == وجه‌تسمیه حدیث به خبر ==
    ظاهراً وجه‌تسمیه خبر به حدیث ازآن‌جهت است که در مقابل [[قرآن]] که هر دو بیان احکام الهی است قرارگرفته زیرا اکثر اهل سنت قائل به‌ قدم قرآن می‌باشند و از این‌رو احکامی که از ناحیه شخص پیغمبر انتشاریافته (حدیث) در مقابل (کلام قدیم ـ قرآن) نامیده‌اند<ref>عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳.    </ref> و ممکن است از این لحاظ گفته پیغمبر و امام را حدیث نامند که در تشریع قوانین الهی تازگی و نوی دارد چنانکه قرآن نیز از این نظر تازه و حدیث است و در خود قرآن به این نکته اشاره‌شده آنجا که فرماید: «الله نزل احسن الحدیث کتابا؛ <ref>زمر/سوره ۳۹، آیه ۲۳.    </ref> خداوند قرآن را فرستاد که بهترین حدیث است». یا در جای دیگر قرآن، «فلیأتوا به حدیث مثله؛ <ref>طور/سوره ۵۲، آیه ۳۴.    </ref> اگر راست می‌گویند که قرآن کتاب خدا نیست آنها هم سخنی نوین مانند قرآن بیاورند.» «فبای حدیث به عده یومنون؛ <ref>مرسلات/سوره ۷۷، آیه ۵۰.    </ref> شما پس از آیات خدا به کدام حدیث ایمان می‌آورید؟» «فذرنی و من یکذب بهذا الحدیث؛ <ref>القلم/سوره ۶۸، آیه ۴۴.    </ref> ای رسول تو کیفر مکذبان و منکران قرآن را به من واگذار.»
    ظاهراً وجه‌تسمیه خبر به حدیث ازآن‌جهت است که در مقابل [[قرآن]] که هر دو بیان احکام الهی است قرارگرفته زیرا اکثر اهل‌سنت قائل به‌ قدم قرآن می‌باشند و از این‌رو احکامی که از ناحیه شخص پیغمبر انتشاریافته (حدیث) در مقابل (کلام قدیم ـ قرآن) نامیده‌اند<ref>عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳. </ref> و ممکن است از این لحاظ گفته پیغمبر و امام را حدیث نامند که در تشریع قوانین الهی تازگی و نوی دارد چنانکه قرآن نیز از این نظر تازه و حدیث است و در خود قرآن به این نکته اشاره‌شده آنجا که فرماید: «الله نزل احسن الحدیث کتابا؛ <ref>زمر/سوره ۳۹، آیه ۲۳. </ref> خداوند قرآن را فرستاد که بهترین حدیث است». یا در جای دیگر قرآن، «فلیأتوا به حدیث مثله؛ <ref>طور/سوره ۵۲، آیه ۳۴. </ref> اگر راست می‌گویند که قرآن کتاب خدا نیست آنها هم سخنی نوین مانند قرآن بیاورند.» «فبای حدیث به عده یومنون؛ <ref>مرسلات/سوره ۷۷، آیه ۵۰. </ref> شما پس از آیات خدا به کدام حدیث ایمان می‌آورید؟» «فذرنی و من یکذب بهذا الحدیث؛ <ref>القلم/سوره ۶۸، آیه ۴۴. </ref> ای رسول تو کیفر مکذبان و منکران قرآن را به من واگذار.»


    بعضی<ref>قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص ۶۱.</ref>احتمال داده‌اند که چون حروف متعاقب یکدیگر می‌آید قهرا حرف بعدی پس از حرف قبل استعمال شده و حادث گردیده، یا ازآن‌جهت که در دل شنونده ایجاد معنی تازه می‌کند حدیث نامیده شده. اما خبر به معنی مخبر به استعمال شده. در تاج العروس آمده: خبر چیزی است که از دیگری نقل شود و اهل عربیت قید (احتمال الصدق و الکذب) را در آن اضافه کرده‌اند ولی نزد محدثین به معنی حدیث آمده. <ref>زببدی، مرتضی، تاج العروس، ج ۱۱، ص ۱۲۵.    </ref>
    بعضی<ref>قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص ۶۱.</ref>احتمال داده‌اند که چون حروف متعاقب یکدیگر می‌آید قهرا حرف بعدی پس از حرف قبل استعمال شده و حادث گردیده، یا ازآن‌جهت که در دل شنونده ایجاد معنی تازه می‌کند حدیث نامیده شده. اما خبر به معنی مخبر به استعمال شده. در تاج العروس آمده: خبر چیزی است که از دیگری نقل شود و اهل عربیت قید (احتمال الصدق و الکذب) را در آن اضافه کرده‌اند ولی نزد محدثین به معنی حدیث آمده<ref>زببدی، مرتضی، تاج العروس، ج ۱۱، ص ۱۲۵. </ref>.


    باید دانست که نوعاً لغویین موارد استعمال را ذکر می‌کنند و توجه به اصل معنی لغوی که موارد استعمال نوعاً به مناسبتی که در مصادیق و اصل معنی برقرار است، نداشته و امتیاز آن را از فروع و مصادیق متذکر نمی‌شوند. مثلاً در اینجا ظاهر معنی خبر، اعلام غیر است چنانچه در مصباح المنیر و المنجد آمده و در معنی (الخبیر) که از اسماء الهی است گفته‌اند (العالم). در آیه شریفه «فکیف تصبر علی مالم تحط به خبرا؛ <ref>کهف/سوره ۱۸، آیه ۶۸    </ref> (علما) [[تفسیر]] شده و در مثل گویند (علی الخبیر سقطت) ای علی العالم به، همچنین لفظ خبره که به معنی عالم آمده پس استعمال خبر در گفته پیغمبر (ص) ازلحاظ اعلام به مضمون خبر است. چنانکه اطلاق حدیث به لحاظ تازگی مضمون آن برای سامع یا در مقابل کلام الله قدیم (بنا به مذهب بعضی از اهل سنت) است.
    باید دانست که نوعاً لغویین موارد استعمال را ذکر می‌کنند و توجه به اصل معنی لغوی که موارد استعمال نوعاً به مناسبتی که در مصادیق و اصل معنی برقرار است، نداشته و امتیاز آن را از فروع و مصادیق متذکر نمی‌شوند. مثلاً در اینجا ظاهر معنی خبر، اعلام غیر است چنانچه در مصباح المنیر و المنجد آمده و در معنی (الخبیر) که از اسماء الهی است گفته‌اند (العالم). در آیه شریفه «فکیف تصبر علی مالم تحط به خبرا؛ <ref>کهف/سوره ۱۸، آیه ۶۸ </ref> (علما) [[تفسیر]] شده و در مثل گویند (علی الخبیر سقطت) ای علی العالم به، همچنین لفظ خبره که به معنی عالم آمده پس استعمال خبر در گفته پیغمبر (صلّی‌الله علیه وآله) ازلحاظ اعلام به مضمون خبر است. چنانکه اطلاق حدیث به لحاظ تازگی مضمون آن برای سامع یا در مقابل کلام الله قدیم (بنا به مذهب بعضی از اهل‌سنت) است.


    =رابطه سنت و حدیث=
    == رابطه سنت و حدیث ==
    اما مراد از سنت همان قول و فعل و تقریر معصوم است (منتهی به قول اهل سنت و بعضی از بزرگان در غیر عادیات) که مشتق از سنن (به فتح سین و نون) به معنی طریقه پسندیده باشد.
    اما مراد از سنت همان قول و فعل و تقریر معصوم است (منتهی به قول اهل‌سنت و بعضی از بزرگان در غیر عادیات) که مشتق از سنن (به فتح سین و نون) به معنی طریقه پسندیده باشد.
    در قرآن مجید آمد «فَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّـهِ تَبْدِیلاً؛ <ref>فاطر/ سوره ۳۵، آیه ۴۳.    </ref> یعنی توای رسول گرامی در سنت خداوندی تبدیلی نمی‌بینی.» یا آیه شریفه: «سنه من ارسلنا قبلک من رسلنا» <ref>اسراء/سوره ۱۷، آیه ۷۷.    </ref>ولی گاهی با قرینه در امور ناشایست نیز استعمال شده مانند «من سن فی الاسلام سنه سیئه کان علیه وزر، من عمل بها».<ref>نیشاپوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج ۴، ص ۲۰۵۹.    </ref>
    در قرآن مجید آمد «فَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّـهِ تَبْدِیلاً؛ <ref>فاطر/ سوره ۳۵، آیه ۴۳. </ref> یعنی توای رسول گرامی در سنت خداوندی تبدیلی نمی‌بینی.» یا آیه شریفه: «سنه من ارسلنا قبلک من رسلنا» <ref>اسراء/سوره ۱۷، آیه ۷۷. </ref>ولی گاهی با قرینه در امور ناشایست نیز استعمال شده مانند «من سن فی الاسلام سنه سیئه کان علیه وزر، من عمل بها»<ref>نیشاپوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج ۴، ص ۲۰۵۹. </ref>.


    بنابراین سنت در مقابل کتاب، به آنچه طریقه معصوم و منتسب بوی است اصطلاح شده مانند: من رغب عن سنتی فلیس منی، <ref>محدث نوری، حسین بن محمد، مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۲۸۹.    </ref> چنانکه در فقه بیشتر همین معنی یا در مقابل بدعت آمده مانند: اصطلاح طلاق سنی و بدعی. گاهی هم در مقابل فریضه و به معنی مستحب آمده مثلاً گفته می‌شود: قنوت در نماز سنت است. ولی می‌شود نتیجه گرفت که سنت به معنی اعم (از واجب و مستحب) همان نفس فعل و قول و تقریر معصوم است که در مقابل کتاب استعمال می‌شود و به معنی اخص، مرادف مستحب و قسیم بقیه احکام تکلیفی (وجوب و حرمت و کراهت و اباحه) اطلاق شده و الفاظ حاکی از آن را (خبر) و (حدیث) و (روایت) و غیره نامند. ولی در علم الحدیث اطلاق سنت بیشتر به همان معنی اعم است. لذا اسم پاره‌ای از کتب مهم اهل تسنن، (سنن) گذارده شده. چون (سنن نسائی) (سنن ابن ماجه) و (سنن بیهقی) و غیر هم.
    بنابراین سنت در مقابل کتاب، به آنچه طریقه معصوم و منتسب بوی است اصطلاح شده مانند: من رغب عن سنتی فلیس منی، <ref>محدث نوری، حسین بن محمد، مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۲۸۹. </ref> چنانکه در فقه بیشتر همین معنی یا در مقابل بدعت آمده مانند: اصطلاح طلاق سنی و بدعی. گاهی هم در مقابل فریضه و به معنی مستحب آمده مثلاً گفته می‌شود: قنوت در نماز سنت است. ولی می‌شود نتیجه گرفت که سنت به معنی اعم (از واجب و مستحب) همان نفس فعل و قول و تقریر معصوم است که در مقابل کتاب استعمال می‌شود و به معنی اخص، مرادف مستحب و قسیم بقیه احکام تکلیفی (وجوب و حرمت و کراهت و اباحه) اطلاق شده و الفاظ حاکی از آن را (خبر) و (حدیث) و (روایت) و غیره نامند. ولی در علم الحدیث اطلاق سنت بیشتر به همان معنی اعم است. لذا اسم پاره‌ای از کتب مهم اهل تسنن، (سنن) گذارده شده. چون (سنن نسائی) (سنن ابن ماجه) و (سنن بیهقی) و غیر هم.


    =رابطه روایت و حدیث=
    == رابطه روایت و حدیث ==
    اما روایت را به معنی حدیث گفته‌اند. در مجمع البحرین فرموده: روایت در اصطلاح خبری است که به طریق نقل به معصوم ختم شود. اصل روایت از (روی البعیر الماء ای حمله) مشتق است. چون راوی نیز حامل و ناقل حدیث شمرده می‌شود. <ref>طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج ۲، ص ۲۵۶.    </ref>
    اما روایت را به معنی حدیث گفته‌اند. در مجمع البحرین فرموده: روایت در اصطلاح خبری است که به طریق نقل به معصوم ختم شود. اصل روایت از (روی البعیر الماء ای حمله) مشتق است. چون راوی نیز حامل و ناقل حدیث شمرده می‌شود<ref>طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج ۲، ص ۲۵۶. </ref>.


    اغلب معانی دیگر که از برای ماده (روی) نقل‌شده است به همین مناسبت است مانند (ریان) که به معنی سیراب آمده چون قهرا شخص در این حال حامل مقداری آب است. همچنین (یوم الترویه) که هشتم ذی‌حجه است به مناسبت تهیه و حمل حاجیان، آب مصرفی خود را در عرفات می‌باشد. و کلام حضرت امیر (ع) در خطبه شقشقیه (فطفقت ارتای بینان اصول بید جذاء) ای تفکرت فی الامر فوجدت الصبر اولی<ref>عبده، محمد، شرح نهج‌البلاغه، ج۱، ص۲۶.    </ref> . که به معنی (فجعلت افکر) است از همین ماده اخذشده که (ارتائی) به معنی (احمل الفکره) آمده، و هکذا (عین ریه) و (سحاب روی) ای کثیر الماء. البته متعلق فعل (روی) باید چیز صافی و روان باشد. لذا در حمل آب و فکر و کلام استعمال شده و شاید به همین مناسبت آخر شعر را (روی) گویند زیرا حامل شعریت و نظم سخن همان (روی) است. و درعین‌حال روانی و صافی نظم به آن صورت می‌گیرد.
    اغلب معانی دیگر که از برای ماده (روی) نقل‌شده است به همین مناسبت است مانند (ریان) که به معنی سیراب آمده چون قهرا شخص در این حال حامل مقداری آب است. همچنین (یوم الترویه) که هشتم ذی‌حجه است به مناسبت تهیه و حمل حاجیان، آب مصرفی خود را در عرفات می‌باشد. و کلام حضرت امیر (علیه‌السّلام) در خطبه شقشقیه (فطفقت ارتای بینان اصول بید جذاء) ای تفکرت فی الامر فوجدت الصبر اولی<ref>عبده، محمد، شرح نهج‌البلاغه، ج۱، ص۲۶. </ref>. که به معنی (فجعلت افکر) است از همین ماده اخذشده که (ارتائی) به معنی (احمل الفکره) آمده، و هکذا (عین ریه) و (سحاب روی) ای کثیر الماء. البته متعلق فعل (روی) باید چیز صافی و روان باشد. لذا در حمل آب و فکر و کلام استعمال شده و شاید به همین مناسبت آخر شعر را (روی) گویند زیرا حامل شعریت و نظم سخن همان (روی) است. و درعین‌حال روانی و صافی نظم به آن صورت می‌گیرد.


    =رابطه حدیث و اثر=
    == رابطه حدیث و اثر ==
    جوهری در صحاح اللغه فرموده (اثرت الحدیث اذا ذکرته غیرک. و منه قیل حدیث مأثور ای ینقله خلف عن سلف) <ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح تاج اللغة، ج ۲، ص ۵۷۴.    </ref> و در قاموس آمده الاثر: نقل الحدیث و روایته. در المنجد و مجمع البحرین نیز همین معنی را یاد نموده. شیخ بهایی در وجیزه فرموده: اثر مرادف با حدیث است و بعضی اعم از حدیث دانسته‌اند و جمعی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود اختصاص داده‌اند.<ref>شیخ بهایی، محمد بن حسین، الوجیزة، ص ۴.    </ref>
    جوهری در صحاح اللغه فرموده (اثرت الحدیث اذا ذکرته غیرک. و منه قیل حدیث مأثور ای ینقله خلف عن سلف) <ref>جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح تاج اللغة، ج ۲، ص ۵۷۴. </ref> و در قاموس آمده الاثر: نقل الحدیث و روایته. در المنجد و مجمع البحرین نیز همین معنی را یاد نموده. شیخ بهایی در وجیزه فرموده: اثر مرادف با حدیث است و بعضی اعم از حدیث دانسته‌اند و جمعی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود اختصاص داده‌اند<ref>شیخ بهایی، محمد بن حسین، الوجیزة، ص ۴. </ref>.


    ولی معنی اصطلاحی و لغوی اثر یکی است. زیرا اثر چنان‌که از موارد استعمال آن معلوم می‌شود به معنی بقیه و بازمانده شیئی است. در مجمع البحرین فرموده: قوله تعالی: «قالوا تالله لقد آثرک الله علینا <ref>یوسف/سوره ۱۲، آیه ۹۱.    </ref> برادران یوسف بوی گفتند، به خدا سوگند پدرمان ترا بر ما مقدم می‌دارد.» ای فضلک من قولهم: له علیه اثره ای فضل.
    ولی معنی اصطلاحی و لغوی اثر یکی است. زیرا اثر چنان‌که از موارد استعمال آن معلوم می‌شود به معنی بقیه و بازمانده شیئی است. در مجمع البحرین فرموده: قوله تعالی: «قالوا تالله لقد آثرک الله علینا <ref>یوسف/سوره ۱۲، آیه ۹۱. </ref> برادران یوسف بوی گفتند، به خدا سوگند پدرمان ترا بر ما مقدم می‌دارد.» ای فضلک من قولهم: له علیه اثره ای فضل.


    ایضاً قوله تعالی، «ایتونی به کتاب من قبل هذا او اثاره من علم؛ <ref>احقاف/سوره ۴۶، آیه ۴.    </ref> یعنی ای رسول ما به‌مشرکان بگو آیا از کتاب‌های پیشینیان دلیلی بر خدائی بت‌ها دارید یا اثر و نشانی بر عقیده خویش دارید؟»
    ایضاً قوله تعالی، «ایتونی به کتاب من قبل هذا او آثاره من علم؛ <ref>احقاف/سوره ۴۶، آیه ۴. </ref> یعنی ای رسول ما به‌مشرکان بگو آیا از کتاب‌های پیشینیان دلیلی بر خدائی بت‌ها دارید یا اثر و نشانی بر عقیده خویش دارید؟»


    ایضاً قوله تعالی: «انا نحن نحیی الموتی و نکتب ما قدموا و آثارهم ای ما سنوه بعدهم؛ ما مردگان را زنده نموده و آنچه را کرده و یا از خود سنت گذارده‌اند در نامه عملشان می‌نویسیم.»
    ایضاً قوله تعالی: «انا نحن نحیی الموتی و نکتب ما قدموا و آثارهم ای ما سنوه بعدهم؛ ما مردگان را زنده نموده و آنچه را کرده و یا از خود سنت گذارده‌اند در نامه عملشان می‌نویسیم.»


    و در معنی (اثر) به ضم همزه فرموده اثری که بعد از شیئی باقی می‌ماند. و اثر دار به معنی بقیه آن است. در قاموس فرموده: الاثر محرکه: بقیه الشی ء.در حدیث آمده: من سره ان یبسط الله فی رزقه و ینشاء فی اثره فلیصل رحمه هر کس که می‌خواهد خداوند روزیش را فراخ و نامش را باقی گذارد صله رحم کند. که در اینجا اثر به معنی اجل آمده. زیرا اجل در عقب عمر آدمی می‌آید و از همین معنی است (مأثره) به ضم ثاء به معنی مکرمت چون پس از آدمی می‌ماند و از او بازگو می‌شود.
    و در معنی (اثر) به ضم همزه فرموده اثری که بعد از شیئی باقی می‌ماند. و اثر دار به معنی بقیه آن است. در قاموس فرموده: الاثر محرکه: بقیه الشی ء. در حدیث آمده: من سره ان یبسط الله فی رزقه و ینشاء فی اثره فلیصل رحمه هر کس که می‌خواهد خداوند روزیش را فراخ و نامش را باقی گذارد صله رحم کند. که در اینجا اثر به معنی اجل آمده. زیرا اجل در عقب عمر آدمی می‌آید و از همین معنی است (مأثره) به ضم ثاء به معنی مکرمت چون پس از آدمی می‌ماند و از او بازگو می‌شود.


    بنابراین اثر در استعمال روات به‌تناسب حکم موضوع همان بقایای اقوال و افعال منقوله از پیغمبر و سلف صالح است و چنانکه دیدیم بامعنی لغوی مغایرت ندارد.
    بنابراین اثر در استعمال روات به‌تناسب حکم موضوع همان بقایای اقوال و افعال منقوله از پیغمبر و سلف صالح است و چنانکه دیدیم بامعنی لغوی مغایرت ندارد.


    =معنای لغوی حدیث=
    == معنای لغوی حدیث ==


    حدیث در لغت به معنای چیز تازه[۱]، ضد قدیم[۲] است. و به کلام و خبر نیز حدیث می‌گویند، خواه کم باشد خواه زیاد.[۳] و به تعریف جامع‌تر، هر سخنی است که انسان از طریق شنیدن یا [[وحی]]، در خواب یا بیداری، با آن مواجه شود.[۴]. سخن و کلام را از آن‌رو حدیث نامیده‌اند که اجزای آن به‌تدریج و پی‌درپی پدیدار می‌شوند.[۵] جمع حدیث، برخلاف قاعده، احادیث است [۶]، زیرا مفرد احادیث، اُحدوثه است که مترادف است با حدیث. [۷] واژه حدیث در قرآن 28 بار، 23 بار به صورت مفرد و 5 بار به صورت جمع آمده است. کاربرد واژه حدیث به صورت مفرد و جمع در قرآن برای اشاره به سرگذشت پیشینیان و در موارد متعددی به معنای مطلق کلام و خبر به کار رفته است [۸]
    حدیث در لغت به معنای چیز تازه <ref>العین, خلیل‌بن احمد، ج 2، ص 177، ذیل «حدث»</ref>، ضد قدیم <ref>المنهل الروی,ابن‌جماعه، ص 30</ref> است و به کلام و خبر نیز حدیث می‌گویند، خواه کم باشد خواه زیاد<ref>تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»</ref> و به تعریف جامع‌تر، هر سخنی است که انسان از طریق شنیدن یا [[وحی]]، در خواب یا بیداری، با آن مواجه شود<ref>المفردات، راغب اصفهانی، ذیل «حدث»</ref>. سخن و کلام را از آن‌رو حدیث نامیده‌اند که اجزای آن به‌تدریج و پی‌درپی پدیدار می‌شوند<ref>المنهل الروی، ابن‌جماعه، ص 30</ref>. جمع حدیث، برخلاف قاعده، احادیث است<ref>رجوع کنید به لسان العرب, ابن‌منظور، ذیل «حدث»</ref>، زیرا مفرد احادیث، اُحدوثه است که مترادف است با حدیث<ref>رجوع کنید به تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»</ref>. واژه حدیث در قرآن 28 بار، 23 بار به صورت مفرد و 5 بار به صورت جمع آمده است. کاربرد واژه حدیث به صورت مفرد و جمع در قرآن برای اشاره به سرگذشت پیشینیان و در موارد متعددی به معنای مطلق کلام و خبر به کار رفته است<ref>برای نمونه رجوع کنید به تحریم: 3؛ طه: 9؛ طور: 34؛ نجم: 59؛ نساء: 78، 140</ref>.


    =معنای اصطلاحی حدیث=
    == معنای اصطلاحی حدیث ==
    معنای اصطلاحی حدیث برای اهل سنت و [[شیعه]] متفاوت است
    معنای اصطلاحی حدیث برای اهل‌سنت و [[شیعه]] متفاوت است.


    معنای اصطلاحی حدیث نزد اهل سنت
    == معنای اصطلاحی حدیث نزد اهل‌سنت ==
    حدیث در اصطلاح اهل‌سنّت عبارت است از آنچه به پیامبر اکرم نسبت داده شود<ref>ابن‌حجر عسقلانی، 1300ـ1301، ج 1، ص 173</ref>، از قول و فعل و تقریر<ref>ابن‌تیمیه، ص 5؛ سخاوی، ج 1، ص 21؛</ref> و صفاتِ خَلقی و خُلقی و حتی حرکات و سکنات آن حضرت در خواب و بیداری<ref>سیوطی، همانجا؛ انصاری، ص 41 سخاوی، همانجا</ref> به سیره، فضائل و ویژگی‌های پیامبر اکرم در پیش از بعثت نیز حدیث اطلاق شده است<ref>رجوع کنید به ابن‌تیمیه، ص 7ـ8</ref>. عده‌ای حدیث را شامل قول، فعل و تقریرِ صحابه و تابعین<ref>رجوع کنید به سیوطی؛ انصاری، همانجاها برای نمونه رجوع کنید به شهیدثانی، ص 54</ref> و علما و صُلحا<ref>فتح الباری، ج۱</ref> نیز دانسته‌اند. ظاهرا وجه نام‌گذاری حدیث از آن جهت است که در مقابل قرآن (که هر دو بیان احکام الهی است) قرار گرفته، زیرا بیشتر اهل‌سنت، قایل به قدم قرآن می‌باشند و از این رو، احکامی را که از شخص پیغمبر (صلّی‌الله علیه وآله) صادر شده است (حدیث) در مقابل قرآن (قدیم) نامیده‌اند<ref>رجوع کنید به شیخ بهائی، ص 412؛ میرزای قمی، ج 1، ص 409؛</ref>.


    حدیث در اصطلاح اهل‌سنّت عبارت است از آنچه به پیامبر اکرم نسبت داده شود.[۹]، از قول و فعل و تقریر[۱۰] و صفاتِ خَلقی و خُلقی و حتی حرکات و سکنات آن حضرت در خواب و بیداری.[۱۱] به سیره، فضائل و ویژگیهای پیامبر اکرم در پیش از بعثت نیز حدیث اطلاق شده است[۱۲] عده‌ای حدیث را شامل قول، فعل و تقریرِ صحابه و تابعین [۱۳] و علما و صُلحا[۱۴] نیز دانسته‌اند.ظاهرا وجه نام گذاری حدیث از آن جهت است که در مقابل قرآن (که هر دو بیان احکام الهی است) قرار گرفته، زیرا بیشتر اهل سنت، قایل به قدم قرآن می‌باشند و از این رو، احکامی را که از شخص پیغمبر(ص) صادر شده است (حدیث) در مقابل قرآن (قدیم) نامیده‌اند.[۱۵]
    == معنای اصطلاحی حدیث نزد شیعه ==
    حدیث در اصطلاح علمای شیعه عبارت است از کلامی که قول، فعل یا تقریر معصوم را گزارش کند<ref>مامقانی، ج 1، ص 57</ref> و اطلاق آن بر آنچه از غیر معصوم رسیده از باب مَجاز است<ref>رجوع کنید به شیخ بهائی، همانجا؛ صدر، ص</ref>.


    معنای اصطلاحی حدیث نزد شیعه
    == ارتباط معنایی حدیث با دیگر اصطلاحات مرتبط ==


    حدیث در اصطلاح علمای شیعه عبارت است از کلامی که قول، فعل یا تقریر معصوم را گزارش کند[۱۶] و اطلاق آن بر آنچه از غیر معصوم رسیده از باب مَجاز است [۱۷].
    === خبر ===
    ارتباط معنایی حدیث با دیگر اصطلاحات مرتبط
    خبر در لغت به معنی مخبر به (یعنی چیزی که از آن اخبار شده) می‌باشد. ولی در اصطلاح این فن مرادف حدیث استعمال شده است»<ref>درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم</ref>.
    ==خبر==
    === سنت ===
    خبر در لغت به معنی مخبر به (یعنی چیزی که از آن اخبار شده) می باشد.ولی در اصطلاح این فن مرادف حدیث استعمال شده است » [۱۸]
    در لغت به معنی طریقه یا طریقه پسندیده است و در اینجا مراد از سنت همان گفتار(قول) و کردار(فعل) معصوم یا عمل شخص دیگری است که در حضور وی انجام شود و آن جناب به زبان یا به سکوت خود، آن را امضا فرماید. قسمت اخیر در اصطلاح، «تقریر» معصوم نامیده می‌شود. تقریر امام از آن جهت حجت است که معصوم، عمل منکری را تقریر و امضا نمی‌کند، مگر به عنوان تقیه که برای امام جایز است، بنابر‌این، سنت در مقابل کتاب الله، به نفس فعل و تقریر، و به عبارت دیگر به آنچه طریقه معصوم و منتسب به اوست گفته می‌شود لذا پاره‌ای از کتب حدیثی مهم عامه، «سنن» نامیده شده، مانند: سنن نسایی، سنن ابن ماجه، سنن بیهقی، چنان که در فقه، بیشتر به معنی دوم (مستحب) آمده<ref>درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم</ref>.
    ==سنت==
    در لغت به معنی طریقه یا طریقه پسندیده است و در اینجا مراد از سنت همان گفتار(قول) و کردار(فعل) معصوم یا عمل شخص دیگری است که در حضور وی انجام شود و آن جناب به زبان یا به سکوت خود، آن را امضا فرماید. قسمت اخیر در اصطلاح، «تقریر» معصوم نامیده می‌شود.تقریر امام از آن جهت حجت است که معصوم، عمل منکری را تقریر و امضا نمی‌کند، مگر به عنوان تقیه که برای امام جایز است، بنابر این، سنت در مقابل کتاب الله، به نفس فعل و تقریر، و به عبارت دیگر به آنچه طریقه معصوم و منتسب به اوست گفته می‌شود لذا پاره ای از کتب حدیثی مهم عامه، «سنن » نامیده شده، مانند: سنن نسایی، سنن ابن ماجه، سنن بیهقی، چنان که در فقه، بیشتر به معنی دوم (مستحب) آمده.[۱۹]


    =روایت=
    == روایت ==
    روایت را به معنی حدیث گفته‏‌اند.در مجمع البحرین فرموده است: روایت، خبری است که به طریق نقل به معصوم برسد.منتها روایت، در نقل شعر و قرائت قراء قرآن و مقالات ادب عربی بسیار اطلاق شده است.[۲۰]
    روایت را به معنی حدیث گفته‏‌اند. در مجمع البحرین فرموده است: روایت، خبری است که به طریق نقل به معصوم برسد. منتها روایت، در نقل شعر و قرائت قراء قرآن و مقالات ادب عربی بسیار اطلاق شده است<ref>درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم</ref>.
    =اثر=
    == اثر ==
    اثر را در کتب لغت مرادف با حدیث و روایت و خبر بر شمرده اند، ولی بعضی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود، اختصاص داده‌اند علامه قاسمی در قواعد التحدیث، اصطلاح مزبور را به محدثان خراسان نسبت می‌دهد.[۲۱]
    اثر را در کتب لغت مرادف با حدیث و روایت و خبر بر شمرده اند، ولی بعضی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود، اختصاص داده‌اند علامه قاسمی در قواعد التحدیث، اصطلاح مزبور را به محدثان خراسان نسبت می‌دهد<ref>درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم</ref>.
    اجزاء حدیث
     
    =متن حدیث=
    == اجزاء حدیث ==
     
    === متن حدیث ===
    متن حدیث دراصطلاح عبارت است از الفاظ حدیث که معنا را افاده می‌کند [۲۲]
    متن حدیث دراصطلاح عبارت است از الفاظ حدیث که معنا را افاده می‌کند [۲۲]


    =سند حدیث=
    === سند حدیث ===
    به زنجیره راویان متن حدیث سند می‌گویند.
    به زنجیره راویان متن حدیث سند می‌گویند.
    علوم مرتبط با حدیث


    به دلیل اهمیت بالای حدیث برای مسلمانان علوم مختلفی ناظر به بررسی محتوایی و سندی احادیث پدید آمده است که تحت عنوان علوم حدیث دسته بندی می‌شوند. علوم مرتبط با حدیث عبارتند از: درایه الحدیث که از آن به اصول الحدیث یا مصطلح الحدیث نیز یاد می‌شود.
    == علوم مرتبط با حدیث ==
    علم رجال
    به دلیل اهمیت بالای حدیث برای مسلمانان علوم مختلفی ناظر به بررسی محتوایی و سندی احادیث پدید آمده است که تحت عنوان علوم حدیث دسته‌بندی می‌شوند. علوم مرتبط با حدیث عبارتند از:  
    فقه الحدیث
    =منابع حدیثی=
    در عصر نبوی علی علیه‌السلام و عده‌ای از صحابه احادیث پیامبر(ص) را می‌نوشتند. پس از رحلت پیامبر(ص) اوضاع کتابت حدیث در بین اهل سنت با شیعه تفاوت زیادی پیدا کرد. خلیفه اول و دوم و به دنبال آنها عثمان و تا زمان عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی حکومت مخالفت با نقل و کتابت و تدوین احادیث پیامبر(ص) بود تا جایی که تعداد زیادی از مکتوبات حدیثی را سوزاندند. عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی را تغییر داد و تدوین کتابهای روایی آغاز گشت اما منع تدوین حدیث آثار مخرب خود در اصالت منابع بعدی را به جای گذاشت.البته شیعیان از همان دوران رسول خدا و پس از ایشان در زمان ائمه معصومین(ع) تا غیبت صغری احادیث را می‌نوشتند. به مرور زمان در میان اهل سنت و شیعیان کتابهای حدیث و جوامع بزرگ روایی با ویژگی‌های خاص خود شکل گرفتند


    =منابع مهم روایی اهل سنت=
    * درایه الحدیث که از آن به اصول الحدیث یا مصطلح الحدیث نیز یاد می‌شود.
    مهمترین نگاشته های حدیثی اهل سنت 6 کتاب است که به صحاح سته معروف هستند. این 6 کتاب عبارتند از: صحیح بخاری, صحیح مسلم, سنن ابی داود, سنن ترمذی, سنن ابن ماجه, سنن نسائی.
    * علم رجال
    * فقه الحدیث


    سه کتاب مهم دیگر در میان اهل سنت که بعد از صحاح سته قرار می گیرند عبارتند از:موطأ مالک, مسند ابن حنبل , سنن دارمی. [۲۳]
    == منابع حدیثی ==
    در عصر نبوی علی علیه‌السّلام و عده‌ای از صحابه احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) را می‌نوشتند. پس از رحلت پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) اوضاع کتابت حدیث در بین اهل‌سنت با شیعه تفاوت زیادی پیدا کرد. خلیفه اول و دوم و به دنبال آنها عثمان و تا زمان عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی حکومت مخالفت با نقل و کتابت و تدوین احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) بود تا جایی که تعداد زیادی از مکتوبات حدیثی را سوزاندند. عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی را تغییر داد و تدوین کتاب‌های روایی آغاز گشت اما منع تدوین حدیث آثار مخرب خود در اصالت منابع بعدی را به جای گذاشت. البته شیعیان از همان دوران رسول خدا و پس از ایشان در زمان ائمه معصومین (علیهمالسّلام) تا غیبت صغری احادیث را می‌نوشتند. به مرور زمان در میان اهل‌سنت و شیعیان کتاب‌های حدیث و جوامع بزرگ روایی با ویژگی‌های خاص خود شکل گرفتند.


    =منابع مهم روایی شیعه=
    == منابع مهم روایی اهل‌سنت ==
    اصول اربعمائه‌‌‌ اولین مجموعه های حدیثی در بین شیعیان بودند که برخی از آنها در حال حاضر موجود است. همچنین کتاب المحاسن تألیف احمد بن محمد بن خالد برقی و تحف العقول تألیف ابن شعبه حرانیاز اولین مجموعه های حدیثی شیعه به شمار می‌آید. و اما مهمترین جوامع حدیثی شیعه که بین سالهای 300 تا 450 هجری قمری تألیف شد و به کتب اربعه معروف است عبارتند از
    مهمترین نگاشته‌های حدیثی اهل‌سنت 6 کتاب است که به صحاح سته معروف هستند. این 6 کتاب عبارتند از: صحیح بخاری, صحیح مسلم, سنن ابی داود, سنن ترمذی, سنن ابن ماجه, سنن نسائی.
     
    سه کتاب مهم دیگر در میان اهل‌سنت که بعد از صحاح سته قرار می‌گیرند عبارتند از:موطأ مالک, مسند ابن حنبل , سنن دارمی. [۲۳]
     
    == منابع مهم روایی شیعه ==
    اصول اربعمائه‌‌‌ اولین مجموعه‌های حدیثی در بین شیعیان بودند که برخی از آنها در حال حاضر موجود است. همچنین کتاب المحاسن تألیف احمد بن محمد بن خالد برقی و تحف العقول تألیف ابن شعبه حرانی از اولین مجموعه‌های حدیثی شیعه به شمار می‌آید. و اما مهمترین جوامع حدیثی شیعه که بین سال‌های 300 تا 450 هجری قمری تألیف شد و به کتب اربعه معروف است عبارتند از


    الکافی اثر محمد بن یعقوب کلینی
    الکافی اثر محمد بن یعقوب کلینی
    خط ۱۳۰: خط ۱۳۵:
    الاستبصار فی ما اختلف من الاخبار اثر شیخ طوسی
    الاستبصار فی ما اختلف من الاخبار اثر شیخ طوسی


    از جوامع مهم روایی متأخر شیعه می‌توان از این کتابها یاد نمود:
    از جوامع مهم روایی متأخر شیعه می‌توان از این کتاب‌ها یاد نمود:


    وسائل الشیعه تالیف محمد بن حسن حر عاملی
    وسائل الشیعه تالیف محمد بن حسن حر عاملی
    خط ۱۳۶: خط ۱۴۱:
    بحارالانوار اثر علامه مجلسی
    بحارالانوار اثر علامه مجلسی


    =طبقه بندی احادیث=
    == طبقه بندی احادیث ==
    تا زمانی که هدف از نوشتن حدیث، صرف ثبت و ضبط آن باشد، اهمیتی ندارد که این احادیث با چه منطقی ثبت شده باشند؛ این ویژگی درباره نخستین اصول حدیث که همین هدف را دنبال می‌کردند، کاملا وجود دارد. اما بزرگ شدن حجم نوشته‌های حدیثی و تعدد چنین نوشته‌هایی به تدریج نگرانی هایی را از نظر دسترسی به احادیث ثبت شده ایجاد می‌کرد؛ این نگرانی هم برای خود محدثان وجود داشت که لازم بود دائما با این احادیث ممارست داشته باشند و هم برای عالمان دیگر به خصوص فقیهان و واعظان لطفی نداشت که نتوانند از ثمره کار محدثان برای اهداف خود بهره گیرند. این بود که از اواسط سده 2ق، مسئله طبقه بندی احادیث و پیش بینی کردن روشی برای بازیابی آنها به موضوعی مهم در حیطه حدیث مبدل شده بود.این تلاشها منجر به گونه های مختلف طبقه بندی احادیث شد
    تا زمانی که هدف از نوشتن حدیث، صرف ثبت و ضبط آن باشد، اهمیتی ندارد که این احادیث با چه منطقی ثبت شده باشند؛ این ویژگی درباره نخستین اصول حدیث که همین هدف را دنبال می‌کردند، کاملا وجود دارد. اما بزرگ شدن حجم نوشته‌های حدیثی و تعدد چنین نوشته‌هایی به تدریج نگرانی‌هایی را از نظر دسترسی به احادیث ثبت شده ایجاد می‌کرد؛ این نگرانی هم برای خود محدثان وجود داشت که لازم بود دائما با این احادیث ممارست داشته باشند و هم برای عالمان دیگر به خصوص فقیهان و واعظان لطفی نداشت که نتوانند از ثمره کار محدثان برای اهداف خود بهره گیرند. این بود که از اواسط سده 2ق، مسئله طبقه بندی احادیث و پیش‌بینی کردن روشی برای بازیابی آنها به موضوعی مهم در حیطه حدیث مبدل شده بود. این تلاش‌ها منجر به گونه‌های مختلف طبقه بندی احادیث شد
    =طبقه بندی موضوعی=
    == طبقه بندی موضوعی ==
    در این روش طبقه بندی احادیث بر اساس موضوعات مطرح شده در آنها انجام می‌شود بیشتر جوامع بزرگ روایی بر چنین مبنایی طبقه بندی شده‌اند
    در این روش طبقه بندی احادیث بر اساس موضوعات مطرح شده در آنها انجام می‌شود بیشتر جوامع بزرگ روایی بر چنین مبنایی طبقه بندی شده‌اند
    =طبقه بندی سندی=
    == طبقه بندی سندی ==
    مسانید که از سده 3ق تألیف آنها آغاز شده بود، نوشته‌هایی بودند که نه به ترتیب موضوعی، بلکه به ترتیب صحابیانی مرتب شده بودند که نخستین ناقل حدیث از پیامبر (ص) شمرده می شدند.مرتب کردن احادیث یک کتاب بر اساس چهارده معصوم نیز شیوه ای نزدیک به شیوه یاد شده است
    مسانید که از سده 3ق تألیف آنها آغاز شده بود، نوشته‌هایی بودند که نه به ترتیب موضوعی، بلکه به ترتیب صحابیانی مرتب شده بودند که نخستین ناقل حدیث از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شمرده می‌شدند. مرتب کردن احادیث یک کتاب بر اساس چهارده معصوم نیز شیوه‌ای نزدیک به شیوه یاد شده است


    =ترتیب الفبایی مطلع=
    == ترتیب الفبایی مطلع ==
    در طی سده های متمادی، شیوه دیگری برای بازیابی زمینه پیدایی طیفی از کتب شده است؛ در این شیوه، مطلع متن حدیث مبنای طبقه بندی بود و هدف ارائه احادیث با ترتیب الفبایی مطلع آنها بود.
    در طی سده‌های متمادی، شیوه دیگری برای بازیابی زمینه پیدایی طیفی از کتب شده است؛ در این شیوه، مطلع متن حدیث مبنای طبقه بندی بود و هدف ارائه احادیث با ترتیب الفبایی مطلع آنها بود.
    =تقسیمات حدیث=
    == تقسیمات حدیث ==
    در علوم حدیث دسته بندی‌های متنوعی برای فهم بهتر سند یا متن روایات به کار می‌رود. این تقسیمات عبارتند از:
    در علوم حدیث دسته‌بندی‌های متنوعی برای فهم بهتر سند یا متن روایات به کار می‌رود. این تقسیمات عبارتند از:


    تقسیم بر اساس تعداد راویان سند: خبر واحد، خبر مُسْتَفیض و خبر متواتر
    تقسیم بر اساس تعداد راویان سند: خبر واحد، خبر مُسْتَفیض و خبر متواتر
    خط ۱۵۲: خط ۱۵۷:
    تقسیم بر اساس اتصال یا قطع  
    تقسیم بر اساس اتصال یا قطع  


    سند:مُسنَد، مُتَّصِل، مرفوع‌‌،موقوفمَقطوع، مُرْسَل، مُنْقَطِع,مُعْضَل یا مشکل، مُضْمَر، مُعَلَّق، مُعَنْعَن، مُهْمَل


    سند:مُسنَد،مُتَّصِل،مرفوع‌‌،موقوفمَقطوع،مُرْسَل،مُنْقَطِع,مُعْضَل یا مشکل،مُضْمَر،مُعَلَّق،مُعَنْعَن،مُهْمَل
    تقسیم بر اساس متن: نَصّ و ظاهر، مُؤَوَّل مُطلَق و مُقَید، عام و خاص، مُجْمَل و مُبَین، مُکاتَب و مکاتِبه، مشهور، متروک، مطروح، حدیث قدسی، شاذ، مقلوب، متشابه
     
     
    تقسیم بر اساس متن: نَصّ و ظاهر،مُؤَوَّل مُطلَق و مُقَید، عام و خاص، مُجْمَل و مُبَین، مُکاتَب و مکاتِبه، مشهور، متروک، مطروح، حدیث قدسی، شاذ، مقلوب، متشابه


    تقسیم بر اساس عمل به روایت: حجت و لاحجت، مقبول، ناسخ و منسوخ
    تقسیم بر اساس عمل به روایت: حجت و لاحجت، مقبول، ناسخ و منسوخ


    =جعل حدیث=
    == جعل حدیث ==
    به موازات آنکه حدیث به عنوان منبعی برای فهم دین در قرن‌های اول و دوم هجری موقعیت خود را به دست آورد، سوءاستفاده از این موقعیت نیز آغاز شد و کسانی دست اندرکار جعل حدیث شدند.پدیده جعل حدیث در همان زمان پیامبر(ص)آغاز شد تا آنجا که پیامبر خود نسبت به این پدیده شوم واکنش نشان داد. در منابع حدیثی، چندین حدیث وجود دارد که در آن از زبان خود پیامبر(ص) مردم به نقل احادیث آن حضرت ترغیب گردیده، و از دروغ بستن بر ایشان برحذر داشته شده‌اند.
    به موازات آنکه حدیث به عنوان منبعی برای فهم دین در قرن‌های اول و دوم هجری موقعیت خود را به دست آورد، سوءاستفاده از این موقعیت نیز آغاز شد و کسانی دست اندرکار جعل حدیث شدند. پدیده جعل حدیث در همان زمان پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) آغاز شد تا آنجا که پیامبر خود نسبت به این پدیده شوم واکنش نشان داد. در منابع حدیثی، چندین حدیث وجود دارد که در آن از زبان خود پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) مردم به نقل احادیث آن حضرت ترغیب گردیده، و از دروغ بستن بر ایشان برحذر داشته شده‌اند.


    علی(ع) نیز در خطبه‌ای در واکنش نسبت به رواج «احادیث بدعت آمیز» یادآور شد که «در دست مردم (از احادیث پیامبر(ص) حق و باطل و راست و دروغ است» و سپس ناقلان حدیث پیامبر(ص) را ۴ گروه دانسته است: منافقانی که عامدانه بر پیامبر(ص) دروغ می‌بندند، کسانی که سخنی از پیامبر(ص) شنیده‌اند، اما آن را به درستی حفظ نکرده و دچار وهم شده‌اند، کسانی که امر و نهیی از پیامبر(ص) شنیده‌اند، ولی ناسخ آن را از آن حضرت درنیافته‌اند، و چهارم کسانی که با امانت حدیث آن حضرت را حفظ نموده و به دیگران انتقال داده‌اند.[۲۴]
    علی (علیه‌السّلام) نیز در خطبه‌ای در واکنش نسبت به رواج «احادیث بدعت آمیز» یادآور شد که «در دست مردم (از احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) حق و باطل و راست و دروغ است» و سپس ناقلان حدیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) را ۴ گروه دانسته است: منافقانی که عامدانه بر پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) دروغ می‌بندند، کسانی که سخنی از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شنیده‌اند، اما آن را به درستی حفظ نکرده و دچار وهم شده‌اند، کسانی که امر و نهیی از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شنیده‌اند، ولی ناسخ آن را از آن حضرت درنیافته‌اند، و چهارم کسانی که با امانت حدیث آن حضرت را حفظ نموده و به دیگران انتقال داده‌اند<ref>نهج البلاغة، همانجا مثلاً نک: دارمی، ۱/۱۰۴-۱۰۶؛</ref>


    عالمان حدیث برای حل این دو مشکل از دو علم رجال و درایه بهره می‌برند و به این وسیله حدیث سره از ناسره را بازمی‌شناسند.
    عالمان حدیث برای حل این دو مشکل از دو علم رجال و درایه بهره می‌برند و به این وسیله حدیث سره از ناسره را بازمی‌شناسند.


    =پدیده نقل به معنا=
    == پدیده نقل به معنا ==
    پدیدۀ نقل به معنا که یک حقیقت تأیید شده در تاریخ حدیث است یعنی برخی از راویان حدیث ــ به ویژه در دورۀ متقدم حدیث، پیش از تدوین آثار حدیثی ــ در مواردی شنیده‌های خود از معصوم را در قالب معانی حفظ می‌کردند و به هنگام انتقال در قالب الفاظی بیان می‌کردند که انتخاب واژگان و ترکیب نحوی آن مربوط به خود ایشان بود، البته با این تأکید که راوی مطمئن بود مطلب را به درستی منتقل می‌کند.[۲۵]
    پدیدۀ نقل به معنا که یک حقیقت تأیید شده در تاریخ حدیث است یعنی برخی از راویان حدیث ــ به ویژه در دورۀ متقدم حدیث، پیش از تدوین آثار حدیثی ــ در مواردی شنیده‌های خود از معصوم را در قالب معانی حفظ می‌کردند و به هنگام انتقال در قالب الفاظی بیان می‌کردند که انتخاب واژگان و ترکیب نحوی آن مربوط به خود ایشان بود، البته با این تأکید که راوی مطمئن بود مطلب را به درستی منتقل می‌کند<ref>آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, ص79</ref>


    کمتر می‌توان در باب واحد، احادیثی را منقول از راویان موازی بازجست که در آنها الفاظ عیناً با یکدیگر انطباق داشته باشند و می‌توان بر این پایه مدعی شد که نسبت نقل به معنا در مقایسه با نقل عین الفاظ، نسبتی قابل توجه است.
    کمتر می‌توان در باب واحد، احادیثی را منقول از راویان موازی بازجست که در آنها الفاظ عیناً با یکدیگر انطباق داشته باشند و می‌توان بر این پایه مدعی شد که نسبت نقل به معنا در مقایسه با نقل عین الفاظ، نسبتی قابل توجه است.


     
    == نحوه استعمال فعل در حدیث ==
    جستارهای وابسته:
    اما نحوه استعمال فعل در حدیث، (مشدد) و از باب تفعیل آمده گفته می‌شود حدثه بکذا و حدثه کذا ای اخبره به و در (خبر) از باب تفعیل و افعال هر دو آمده. یقال (خبره و اخبره الشی ء و بالشی ء): انباه به. و در روایت فقط از ثلاثی مجرد از باب ضرب استعمال شده منتهی محدثین جائی که راوی به تنهائی حدیث را از استاد شنیده (حدثنی) و در موردی که دیگری نیز به اوی سماع نموده (حدثنا) استعمال نموده‌اند و همچنین اگر بر او قرائت حدیث شده (اخبرنی) و چنانچه دگری با وی شرکت داشته (اخبرنا) بکار برده‌اند در وصول الاخیار آمده <ref>عاملی، حسین، وصول الاخیار، ص ۱۹۹ </ref>که در عصر اول حدثنا و اخبرنا و انبأنا مفید اخبار به لفظ بوده ولی در اعصار بعد لفظ (اخبرنا) در مورد قرائت و لفظ (انبأنا) درزمینهٔ اجازه شایع گردیده..
     
    روایة الحدیث
    درایة الحدیث
    خبر متواتر
    خبر واحد
    حدیث صحیح
    حدیث موثق
    حدیث حسن
    حدیث ضعیف
    کتب اربعه
    صحاح سته
    تحمل حدیث
     
    =نحوه استعمال فعل در حدیث=
    اما نحوه استعمال فعل در حدیث، (مشدد) و از باب تفعیل آمده گفته می‌شود حدثه بکذا و حدثه کذا ای اخبره به و در (خبر) از باب تفعیل و افعال هر دو آمده. یقال (خبره و اخبره الشی ء و بالشی ء): انباه به. و در روایت فقط از ثلاثی مجرد از باب ضرب استعمال شده منتهی محدثین جائی که راوی به تنهائی حدیث را از استاد شنیده (حدثنی) و در موردی که دیگری نیز به اوی سماع نموده (حدثنا) استعمال نموده‌اند و همچنین اگر بر او قرائت حدیث شده (اخبرنی) و چنانچه دگری با وی شرکت داشته (اخبرنا) بکار برده‌اند در وصول الاخیار آمده <ref>عاملی، حسین، وصول الاخیار، ص ۱۹۹    </ref>که در عصر اول حدثنا و اخبرنا و انبأنا مفید اخبار به لفظ بوده ولی در اعصار بعد لفظ (اخبرنا) در مورد قرائت و لفظ (انبأنا) درزمینهٔ اجازه شایع گردیده..


    اما سند حدیث، چون تدوین حدیث خاصه مجامع احادیث در اعصاری صورت گرفته که روات و ناقلین به وسائطی از معصوم حدیث را نقل می‌نموده‌اند برای تعبیر از مراد، لفظ (حدثنی یا اخبرنی فلان) بکار می‌رفته و گاهی به لفظ (عن فلان) با حذف فعل متعلق به آن اکتفا می‌شده.
    اما سند حدیث، چون تدوین حدیث خاصه مجامع احادیث در اعصاری صورت گرفته که روات و ناقلین به وسائطی از معصوم حدیث را نقل می‌نموده‌اند برای تعبیر از مراد، لفظ (حدثنی یا اخبرنی فلان) بکار می‌رفته و گاهی به لفظ (عن فلان) با حذف فعل متعلق به آن اکتفا می‌شده.


    =علائم اختصاری=
    == علائم اختصاری ==
    در کتب متأخر برای تعبیر از حدثنا و اخبرنا و همچنین حدثنی و اخبرنی، علائم اختصاری وضع و استعمال شده. علائم مزبور به‌قرار ذیل است:
    در کتب متأخر برای تعبیر از حدثنا و اخبرنا و همچنین حدثنی و اخبرنی، علائم اختصاری وضع و استعمال شده. علائم مزبور به‌قرار ذیل است:


    خط ۱۹۹: خط ۱۸۷:
    ح: رمز (حیلوله) که اگر محدث متنی را بدو سند نقل نماید هنگام انتقال از سندی به سند دیگر (ح) می‌نویسند. این رمز از تحول، به معنی انتقال یا حیلوله (به معنی فاصله و حاجز شدن) مشتق شده.
    ح: رمز (حیلوله) که اگر محدث متنی را بدو سند نقل نماید هنگام انتقال از سندی به سند دیگر (ح) می‌نویسند. این رمز از تحول، به معنی انتقال یا حیلوله (به معنی فاصله و حاجز شدن) مشتق شده.


    نیز معمولاً در ضمن سلسله سند حدیث، (قال) را که تکرار می‌شود، حذف می‌کنند.مثلاً: محمد بن یعقوب قال حدثنی علی بن ابراهیم قال قال حدثنی ابی ابراهیم بن هاشم...که (قال) اول را حذف و بیک (قال) اکتفا می‌کنند.
    نیز معمولاً در ضمن سلسله سند حدیث، (قال) را که تکرار می‌شود، حذف می‌کنند. مثلاً: محمد بن یعقوب قال حدثنی علی بن ابراهیم قال قال حدثنی ابی ابراهیم بن هاشم...که (قال) اول را حذف و بیک (قال) اکتفا می‌کنند.


    ولی متأخرین طریقه دیگری در اختصار بکار برده‌اند و آن این است که فقط نام کسانی را که از آنان نقل حدیث شده ذکر و به کیفیت سند (صحیح، حسن، موثق و غیره) اشاره و سپس متن حدیث را از آخرین راوی یا معصوم نقل می‌نمایند.
    ولی متأخرین طریقه دیگری در اختصار بکار برده‌اند و آن این است که فقط نام کسانی را که از آنان نقل حدیث شده ذکر و به کیفیت سند (صحیح، حسن، موثق و غیره) اشاره و سپس متن حدیث را از آخرین راوی یا معصوم نقل می‌نمایند.
    خط ۲۰۹: خط ۱۹۷:
    غیر آنچه گفتیم، طرق خاصی در کیفیت اختصار سند نزد شیخ صدوق و شیخ طوسی (در کتاب من لا یحضره الفقیه و کتاب تهذیب) معمول است.
    غیر آنچه گفتیم، طرق خاصی در کیفیت اختصار سند نزد شیخ صدوق و شیخ طوسی (در کتاب من لا یحضره الفقیه و کتاب تهذیب) معمول است.


    صاحب معالم می‌فرماید: باید دانست که حال مشایخ ثلاثه (صاحبان کتب اربعه حدیث شیعه) در ذکر اسانید، مختلف است.شیخ کلینی سند حدیث را تماماً نقل می‌نماید، یا به سند حدیثی که قریبا گذشته ارجاع می‌دهد. صدوق بیشتر سند را ترک کرده ولی طریق متروکه را در آخر کتاب به‌تفصیل آورده، شیخ طوسی گاهی تمام سند را ذکر و زمانی بیشتر آنرا ترک می‌کند، و بسا که قسمتی را ترک و بقیه را ذکر نموده (که اهل‌فن درایه، ترک اوایل سند را تعلیق نامند) سپس در آخر تهذیب به‌صراحت و نیز در استبصار فرموده: هر حدیثی که قسمت اول سند را نیاورده‌ام بنام کسی است که حدیث مزبور از کتاب وی اخذشده و طریق خود را به صاحبان کتب در کتاب (فهرست) یاد نموده‌ام. <ref>عاملی، حسن ﺑﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ، منتقی الجمان ج۱، ص ۲۱.    </ref>
    صاحب معالم می‌فرماید: باید دانست که حال مشایخ ثلاثه (صاحبان کتب اربعه حدیث شیعه) در ذکر اسانید، مختلف است. شیخ کلینی سند حدیث را تماماً نقل می‌نماید، یا به سند حدیثی که قریبا گذشته ارجاع می‌دهد. صدوق بیشتر سند را ترک کرده ولی طریق متروکه را در آخر کتاب به‌تفصیل آورده، شیخ طوسی گاهی تمام سند را ذکر و زمانی بیشتر آن را ترک می‌کند، و بسا که قسمتی را ترک و بقیه را ذکر نموده (که اهل‌فن درایه، ترک اوایل سند را تعلیق نامند) سپس در آخر تهذیب به‌صراحت و نیز در استبصار فرموده: هر حدیثی که قسمت اول سند را نیاورده‌ام بنام کسی است که حدیث مزبور از کتاب وی اخذشده و طریق خود را به صاحبان کتب در کتاب (فهرست) یاد نموده‌ام. <ref>عاملی، حسن ﺑﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ، منتقی الجمان ج۱، ص ۲۱. </ref>


    صاحب معالم در فایده چهارم کتاب منتقی الجمان، طریق شیخ را به صاحبان کتب اصول حدیث، به‌تفصیل آورده.
    صاحب معالم در فایده چهارم کتاب منتقی الجمان، طریق شیخ را به صاحبان کتب اصول حدیث، به‌تفصیل آورده.


    =اقسام حدیث=
    == اقسام حدیث ==
    حدیث ها دارای اقسامی هستند که بر اساس درجه اعتبار سندی دسته بندی می‌شوند که عبارتند از:
    حدیث ها دارای اقسامی هستند که بر اساس درجه اعتبار سندی دسته‌بندی می‌شوند که عبارتند از:
    قوی، صحیح، حسن، حسن کالصحیح، حسن الاسناد، موثق، ضعیف.
    قوی، صحیح، حسن، حسن کالصحیح، حسن الاسناد، موثق، ضعیف.
    == پانویس ==
    {{پانویس}}


    =منبع=
    == منابع ==
    [http://pajoohe.ir/%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA/%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D9%86%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D8%AA/%D8%B9%D9%84%D9%88%D9%85-%D8%AD%D8%AF%DB%8C%D8%AB/%D8%AA%D8%AF%D9%88%DB%8C%D9%86-%D8%AD%D8%AF%DB%8C%D8%AB-%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%A7%D9%88%D9%84__a-1331-31140-31289-31282.aspx سایت پژوهه، برگرفته از مقاله تدوین حدیث (قسمت اول)]
     
    =پانویس=
     
    العین, خلیل‌بن احمد، ج 2، ص 177، ذیل «حدث»
     
    المنهل الروی,ابن‌جماعه، ص 30
     
    تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»
     
    المفردات، راغب اصفهانی، ذیل «حدث»
     
    المنهل الروی، ابن‌جماعه، ص 30
     
    رجوع کنید به لسان العرب, ابن‌منظور، ذیل «حدث»
     
    رجوع کنید به تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»
     
    برای نمونه رجوع کنید به تحریم: 3؛ طه: 9؛ طور: 34؛ نجم: 59؛ نساء: 78، 140
     
    ابن‌حجر عسقلانی، 1300ـ1301، ج 1، ص 173
     
    ابن‌تیمیه، ص 5؛ سخاوی، ج 1، ص 21؛
     
    سیوطی، همانجا؛ انصاری، ص 41
    سخاوی، همانجا
     
    رجوع کنید به ابن‌تیمیه، ص 7ـ8
     
    رجوع کنید به سیوطی؛ انصاری، همانجاها
    برای نمونه رجوع کنید به شهیدثانی، ص 54
     
    فتح الباری، ج۱
     
    رجوع کنید به شیخ بهائی، ص 412؛ میرزای قمی، ج 1، ص 409؛


    مامقانی، ج 1، ص 57
    رجوع کنید به شیخ بهائی، همانجا؛ صدر، ص 81
    درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    عبدالرحمان‌ بن ابی‌بکر سیوطی،
    تدریب الراوی فی شرح تقریب النواوی، ج۱، ص۲۳، چاپ احمد عمر هاشم، بیروت ۱۴۰۹/۱۹۸۹.
    آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, ص79
    نهج البلاغة، همانجا مثلاً نک: دارمی، ۱/۱۰۴-۱۰۶؛
    کلینی، ۱/۵۱-۵۲؛
    قرطبی، ۱/۴۱۲
    =منابع=
    1. دایره المعارف بزرگ اسلامی
    1. دایره المعارف بزرگ اسلامی


    خط ۲۸۳: خط ۲۱۴:


    3. آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, قم: نشر هاجر,1385
    3. آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, قم: نشر هاجر,1385
    {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
     
    4.[http://pajoohe.ir/%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA/%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D9%86%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D8%AA/%D8%B9%D9%84%D9%88%D9%85-%D8%AD%D8%AF%DB%8C%D8%AB/%D8%AA%D8%AF%D9%88%DB%8C%D9%86-%D8%AD%D8%AF%DB%8C%D8%AB-%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%A7%D9%88%D9%84__a-1331-31140-31289-31282.aspx سایت پژوهه، برگرفته از مقاله تدوین حدیث (قسمت اول)]
    |}
    [[رده:مفاهیم و اصطلاحات]]
     
    [[رده:مفاهیم و اصطلاحات اسلامی]]
    [[رده: اصطلاحات علوم اسلامی]]
    <references />

    نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۵

    حدیث سخنی است که حاکی قول یا فعل یا تقریر معصوم (علیه‌السّلام) باشد و بر آن خبر و سنت و روایت نیز اطلاق می‌شود.

    حدیث در لغت

    در کهن‌ترین فرهنگ‌های لغت حدیث بدین‌سان معنا شده است: از هر چیز تازه و نو آن؛ «شاب حدث» و «شابة حدثة» پسر و دختر نوسال و جوان[۱].

    احمد بن فارس می‌گوید: (ح ـ د ـ ث) یک ریشه دارد، که بر ناپیدایی که پیداشده دلالت می‌کند. گفته می‌شود چیزی پیدا نبود سپس پیدا شد. «حدیث» هم از همین باب است؛ چون سخنی است که اندک، اندک یکی پس از دیگری پیدا می‌شود[۲].

    ابن منظور آورده است که: حدیث آن است که گوینده آن را به زبان می‌آورد و بدین معنا تفسیر شده است کلام الهی «و اِذْ اَسَّرَ النّبیُ اِلی بَعْضِ اَزْواجِهِ حدیثاً»[۳] که مراد مطلق کلام است[۴][۵].

    طریحی نیز به لحاظ لغت «حدیث» را مرادف «کلام» می‌داند و می‌نویسد: از آن روی کلام را حدیث گفته‌اند که اندک، اندک به وجود می‌آید[۶] و مرحوم آیت‌الله مامقانی در توضیح آن نوشته‌اند: بنابراین حدیث پدید آمدن چیزی است که نبوده است؛ پس حدیث ضد قدیم است. گویا آنچه در روایتی آمده است که «ایاکم و محدثات الامور» این معنا باشد، که به گفته ابن فارس یعنی آنچه در کتاب و سنت و اجماع عالمان شناخته نیست و نبوده است[۷][۸][۹][۱۰].

    فیّومی نوشته است که: حدیث به گفته‌ها و گزارش‌ها اطلاق می‌شود[۱۱].

    فراء گوید: واحد احادیث احدوثه است ولی بر خلاف قاعده در جمع حدیث استعمال شده. صاحب کشاف آن را اسم جمع دانسته. ابو حیان در تفسیر خود بنام (البحر) آن را جمع حدیث (منتهی بر خلاف قیاس) گرفته مانند اباطیل جمع باطل[۱۲].

    این نکته مؤید است به آنچه برخی از عالمان آورده‌اند که تازیان در روزگار جاهلیت بر روزهای مشهور خود «الاحادیث» می‌گفتند، به لحاظ اینکه در آن روزها حوادث بسیار رخ می‌داد و گزارش می‌شد و نقل می‌گردید[۱۳][۱۴].

    برخی از پژوهشگران معاصر پس از گزارش تفصیلی اقوال لغویان درباره حدیث، نتیجه گرفته‌اند که: معنای اصلی این واژه شکل‌گیری چیزی است پس‌ازآنکه نبوده است. این تکوّن و تجدد اعم است از اینکه در جواهر باشد یا اعراض در اقوال باشد و یا در افعال... بنابراین حدیث هر آن چیزی است که با یادکرد پدید می‌آید، نقل می‌شود، گزارش می‌شود و بدین‌سان در معنای حدیث به تازه پدید آمدن و گزارش شدن توجه شده است[۱۵].

    بنابراین، حدیث که به لحاظ لغت و وضع اوّلی آن به «جدید من الاشیاء» و «حدوث امر بعد ان لم یکن» اطلاق می‌شده است درنهایت با توجه به آن معنای لغوی در ادامه استعمال بر مطلق کلام اطلاق شده است.

    حدیث در اصطلاح

    عالمان و محدثان حدیث را به صورت‌های مختلف تعریف کرده‌اند. شهید ثانی (رضوان‌الله علیه) پس‌ازآنکه می‌گوید خبر و حدیث مترادفند آورده است:

    مراد از خبر، حدیث است؛ اعم از اینکه قول پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) می‌باشد یا امام (علیه‌السّلام) و قول صحابی باشد یا تابعی و یا عالمان و صالحان و همگنان آنان، و چنین است فعل و تقریر آنها. این معنا در استعمال این واژه مشهورتر است و با عموم معنای لغوی سازگارتر[۱۶].

    این تعریف حدیث، چنانکه تصریح‌شده است مستند است به معنای لغوی آن. عالمان و محدثان عامّه نیز غالباً حدیث را بدین گونه تعریف کرده‌اند و خبر را مترادف آن دانسته‌اند. سیوطی از عالمان و محدثان گزارش کرده است که آنان در تعریف حدیث می‌گفته‌اند: حدیث یعنی فعل، قول و تقریر پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله)، صحابیان و تابعین و... و خبر را عالمان فن حدیث، مترادف حدیث دانسته‌اند؛ بنابراین، خبر و حدیث، بر «مرفوع»، «موقوف» و «مقطوع» اطلاق می‌شود. (مرفوع حدیثی را گویند که منسوب به پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) باشد و موقوف آن است که از صحابی نقل شود، و مقطوع منقول از تابعی را گویند) [۱۷].

    البته در میان عالمان عامه تعاریف دیگری نیز برای حدیث یادشده است، و فرق‌هایی بین خبر و حدیث نهاده شده است. سیوطی در ادامه سخن پیشین می‌گوید:

    ... و گفته‌شده است که حدیث بر آنچه از رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله) نقل‌شده اطلاق می‌شود و خبر بر آنچه از دیگران گزارش‌شده است؛ ازاین‌روی به آنکه اشتغال به سنت داشت «محدث» می‌گفتند و گزارشگران حوادث و مسائل تاریخی را، اخباری و... [۱۸][۱۹].

    برخی از محققان اهل‌سنت معتقدند که حدیث در آغاز فقط به قول رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله) اطلاق می‌شده است و پس از وفات آن بزرگوار، معنایش وسعت یافت و اکنون اطلاق می‌شود به آنچه از پیامبر نقل است: قول، فعل و تقریر رسول‌الله (صلّی‌الله علیه وآله)[۲۰].

    ابن حجر می‌گوید: در اصطلاح شرع، گزارش هر آنچه را که به پیامبر منسوب است، حدیث گویند و این گویا در برابر قرآن است که «قدیم» است[۲۱].

    شیخ بهایی (رضوان‌الله‌علیه) در آغاز رساله کوتاه خود «الوجیزة»، حدیث را بدین گونه تعریف کرده است:

    حدیث، سخنی است که قول، فعل و تقریر معصوم (علیه‌السّلام) را گزارش می‌کند[۲۲].

    این تعریف، به‌نقد کشیده شده است. گفته‌اند این تعریف نه جامع است و نه مانع. از یک سوی حدیثی که نقل به معنا شده باشد داخل در این تعریف نیست، پس جامع نیست؛ از سوی دیگر، عبارات بسیاری از فقیهان پیشین را که در آثار فقهی خود عین عبارت‌های حدیث را با حذف سند و در قالب فتاوی می‌آوردند، فرا خواهد گرفت؛ مانند «شرایع» علی بن بابویه، «المقنع» و «الهدایه» صدوق، «النهایه» شیخ و... پس مانع نیست.

    شیخ بهائی در وجیزه فرموده الحدیث کلام یحکی قول المعصوم او فعله او تقریره. سپس فرماید: و اما نفس الفعل و التقریر فیطلق علیهما اسم السنه لا الحدیث. و در پایان کلام خود آورده است که: بعید نیست که حدیث، «سخن» معصوم و یا «حکایت» سخن، فعل و تقریر معصوم باشد[۲۳].

    میرزای قمی (رضوان‌الله‌علیه) در تعریف حدیث نوشته است: حکایت سخن، فعل و تقریر معصوم را، حدیث گویند[۲۴].

    مرحوم آیت‌الله مامقانی نیز پس از گزارش دیدگاه‌های مختلف، نوشته‌اند: گروهی از عالمان گفته‌اند «حدیث» در اصطلاح، عبارت است از گزارش قول، فعل و تقریر معصوم[۲۵].

    آنچه در این تعریف آمده، می‌توان گفت مشهورترین تعریف است که عالمان و محدثان شیعه بدان پرداخته‌اند و نیز روشن‌ترین و استوارترین تعریف است.

    وجه‌تسمیه حدیث به خبر

    ظاهراً وجه‌تسمیه خبر به حدیث ازآن‌جهت است که در مقابل قرآن که هر دو بیان احکام الهی است قرارگرفته زیرا اکثر اهل‌سنت قائل به‌ قدم قرآن می‌باشند و از این‌رو احکامی که از ناحیه شخص پیغمبر انتشاریافته (حدیث) در مقابل (کلام قدیم ـ قرآن) نامیده‌اند[۲۶] و ممکن است از این لحاظ گفته پیغمبر و امام را حدیث نامند که در تشریع قوانین الهی تازگی و نوی دارد چنانکه قرآن نیز از این نظر تازه و حدیث است و در خود قرآن به این نکته اشاره‌شده آنجا که فرماید: «الله نزل احسن الحدیث کتابا؛ [۲۷] خداوند قرآن را فرستاد که بهترین حدیث است». یا در جای دیگر قرآن، «فلیأتوا به حدیث مثله؛ [۲۸] اگر راست می‌گویند که قرآن کتاب خدا نیست آنها هم سخنی نوین مانند قرآن بیاورند.» «فبای حدیث به عده یومنون؛ [۲۹] شما پس از آیات خدا به کدام حدیث ایمان می‌آورید؟» «فذرنی و من یکذب بهذا الحدیث؛ [۳۰] ای رسول تو کیفر مکذبان و منکران قرآن را به من واگذار.»

    بعضی[۳۱]احتمال داده‌اند که چون حروف متعاقب یکدیگر می‌آید قهرا حرف بعدی پس از حرف قبل استعمال شده و حادث گردیده، یا ازآن‌جهت که در دل شنونده ایجاد معنی تازه می‌کند حدیث نامیده شده. اما خبر به معنی مخبر به استعمال شده. در تاج العروس آمده: خبر چیزی است که از دیگری نقل شود و اهل عربیت قید (احتمال الصدق و الکذب) را در آن اضافه کرده‌اند ولی نزد محدثین به معنی حدیث آمده[۳۲].

    باید دانست که نوعاً لغویین موارد استعمال را ذکر می‌کنند و توجه به اصل معنی لغوی که موارد استعمال نوعاً به مناسبتی که در مصادیق و اصل معنی برقرار است، نداشته و امتیاز آن را از فروع و مصادیق متذکر نمی‌شوند. مثلاً در اینجا ظاهر معنی خبر، اعلام غیر است چنانچه در مصباح المنیر و المنجد آمده و در معنی (الخبیر) که از اسماء الهی است گفته‌اند (العالم). در آیه شریفه «فکیف تصبر علی مالم تحط به خبرا؛ [۳۳] (علما) تفسیر شده و در مثل گویند (علی الخبیر سقطت) ای علی العالم به، همچنین لفظ خبره که به معنی عالم آمده پس استعمال خبر در گفته پیغمبر (صلّی‌الله علیه وآله) ازلحاظ اعلام به مضمون خبر است. چنانکه اطلاق حدیث به لحاظ تازگی مضمون آن برای سامع یا در مقابل کلام الله قدیم (بنا به مذهب بعضی از اهل‌سنت) است.

    رابطه سنت و حدیث

    اما مراد از سنت همان قول و فعل و تقریر معصوم است (منتهی به قول اهل‌سنت و بعضی از بزرگان در غیر عادیات) که مشتق از سنن (به فتح سین و نون) به معنی طریقه پسندیده باشد. در قرآن مجید آمد «فَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّـهِ تَبْدِیلاً؛ [۳۴] یعنی توای رسول گرامی در سنت خداوندی تبدیلی نمی‌بینی.» یا آیه شریفه: «سنه من ارسلنا قبلک من رسلنا» [۳۵]ولی گاهی با قرینه در امور ناشایست نیز استعمال شده مانند «من سن فی الاسلام سنه سیئه کان علیه وزر، من عمل بها»[۳۶].

    بنابراین سنت در مقابل کتاب، به آنچه طریقه معصوم و منتسب بوی است اصطلاح شده مانند: من رغب عن سنتی فلیس منی، [۳۷] چنانکه در فقه بیشتر همین معنی یا در مقابل بدعت آمده مانند: اصطلاح طلاق سنی و بدعی. گاهی هم در مقابل فریضه و به معنی مستحب آمده مثلاً گفته می‌شود: قنوت در نماز سنت است. ولی می‌شود نتیجه گرفت که سنت به معنی اعم (از واجب و مستحب) همان نفس فعل و قول و تقریر معصوم است که در مقابل کتاب استعمال می‌شود و به معنی اخص، مرادف مستحب و قسیم بقیه احکام تکلیفی (وجوب و حرمت و کراهت و اباحه) اطلاق شده و الفاظ حاکی از آن را (خبر) و (حدیث) و (روایت) و غیره نامند. ولی در علم الحدیث اطلاق سنت بیشتر به همان معنی اعم است. لذا اسم پاره‌ای از کتب مهم اهل تسنن، (سنن) گذارده شده. چون (سنن نسائی) (سنن ابن ماجه) و (سنن بیهقی) و غیر هم.

    رابطه روایت و حدیث

    اما روایت را به معنی حدیث گفته‌اند. در مجمع البحرین فرموده: روایت در اصطلاح خبری است که به طریق نقل به معصوم ختم شود. اصل روایت از (روی البعیر الماء ای حمله) مشتق است. چون راوی نیز حامل و ناقل حدیث شمرده می‌شود[۳۸].

    اغلب معانی دیگر که از برای ماده (روی) نقل‌شده است به همین مناسبت است مانند (ریان) که به معنی سیراب آمده چون قهرا شخص در این حال حامل مقداری آب است. همچنین (یوم الترویه) که هشتم ذی‌حجه است به مناسبت تهیه و حمل حاجیان، آب مصرفی خود را در عرفات می‌باشد. و کلام حضرت امیر (علیه‌السّلام) در خطبه شقشقیه (فطفقت ارتای بینان اصول بید جذاء) ای تفکرت فی الامر فوجدت الصبر اولی[۳۹]. که به معنی (فجعلت افکر) است از همین ماده اخذشده که (ارتائی) به معنی (احمل الفکره) آمده، و هکذا (عین ریه) و (سحاب روی) ای کثیر الماء. البته متعلق فعل (روی) باید چیز صافی و روان باشد. لذا در حمل آب و فکر و کلام استعمال شده و شاید به همین مناسبت آخر شعر را (روی) گویند زیرا حامل شعریت و نظم سخن همان (روی) است. و درعین‌حال روانی و صافی نظم به آن صورت می‌گیرد.

    رابطه حدیث و اثر

    جوهری در صحاح اللغه فرموده (اثرت الحدیث اذا ذکرته غیرک. و منه قیل حدیث مأثور ای ینقله خلف عن سلف) [۴۰] و در قاموس آمده الاثر: نقل الحدیث و روایته. در المنجد و مجمع البحرین نیز همین معنی را یاد نموده. شیخ بهایی در وجیزه فرموده: اثر مرادف با حدیث است و بعضی اعم از حدیث دانسته‌اند و جمعی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود اختصاص داده‌اند[۴۱].

    ولی معنی اصطلاحی و لغوی اثر یکی است. زیرا اثر چنان‌که از موارد استعمال آن معلوم می‌شود به معنی بقیه و بازمانده شیئی است. در مجمع البحرین فرموده: قوله تعالی: «قالوا تالله لقد آثرک الله علینا [۴۲] برادران یوسف بوی گفتند، به خدا سوگند پدرمان ترا بر ما مقدم می‌دارد.» ای فضلک من قولهم: له علیه اثره ای فضل.

    ایضاً قوله تعالی، «ایتونی به کتاب من قبل هذا او آثاره من علم؛ [۴۳] یعنی ای رسول ما به‌مشرکان بگو آیا از کتاب‌های پیشینیان دلیلی بر خدائی بت‌ها دارید یا اثر و نشانی بر عقیده خویش دارید؟»

    ایضاً قوله تعالی: «انا نحن نحیی الموتی و نکتب ما قدموا و آثارهم ای ما سنوه بعدهم؛ ما مردگان را زنده نموده و آنچه را کرده و یا از خود سنت گذارده‌اند در نامه عملشان می‌نویسیم.»

    و در معنی (اثر) به ضم همزه فرموده اثری که بعد از شیئی باقی می‌ماند. و اثر دار به معنی بقیه آن است. در قاموس فرموده: الاثر محرکه: بقیه الشی ء. در حدیث آمده: من سره ان یبسط الله فی رزقه و ینشاء فی اثره فلیصل رحمه هر کس که می‌خواهد خداوند روزیش را فراخ و نامش را باقی گذارد صله رحم کند. که در اینجا اثر به معنی اجل آمده. زیرا اجل در عقب عمر آدمی می‌آید و از همین معنی است (مأثره) به ضم ثاء به معنی مکرمت چون پس از آدمی می‌ماند و از او بازگو می‌شود.

    بنابراین اثر در استعمال روات به‌تناسب حکم موضوع همان بقایای اقوال و افعال منقوله از پیغمبر و سلف صالح است و چنانکه دیدیم بامعنی لغوی مغایرت ندارد.

    معنای لغوی حدیث

    حدیث در لغت به معنای چیز تازه [۴۴]، ضد قدیم [۴۵] است و به کلام و خبر نیز حدیث می‌گویند، خواه کم باشد خواه زیاد[۴۶] و به تعریف جامع‌تر، هر سخنی است که انسان از طریق شنیدن یا وحی، در خواب یا بیداری، با آن مواجه شود[۴۷]. سخن و کلام را از آن‌رو حدیث نامیده‌اند که اجزای آن به‌تدریج و پی‌درپی پدیدار می‌شوند[۴۸]. جمع حدیث، برخلاف قاعده، احادیث است[۴۹]، زیرا مفرد احادیث، اُحدوثه است که مترادف است با حدیث[۵۰]. واژه حدیث در قرآن 28 بار، 23 بار به صورت مفرد و 5 بار به صورت جمع آمده است. کاربرد واژه حدیث به صورت مفرد و جمع در قرآن برای اشاره به سرگذشت پیشینیان و در موارد متعددی به معنای مطلق کلام و خبر به کار رفته است[۵۱].

    معنای اصطلاحی حدیث

    معنای اصطلاحی حدیث برای اهل‌سنت و شیعه متفاوت است.

    معنای اصطلاحی حدیث نزد اهل‌سنت

    حدیث در اصطلاح اهل‌سنّت عبارت است از آنچه به پیامبر اکرم نسبت داده شود[۵۲]، از قول و فعل و تقریر[۵۳] و صفاتِ خَلقی و خُلقی و حتی حرکات و سکنات آن حضرت در خواب و بیداری[۵۴] به سیره، فضائل و ویژگی‌های پیامبر اکرم در پیش از بعثت نیز حدیث اطلاق شده است[۵۵]. عده‌ای حدیث را شامل قول، فعل و تقریرِ صحابه و تابعین[۵۶] و علما و صُلحا[۵۷] نیز دانسته‌اند. ظاهرا وجه نام‌گذاری حدیث از آن جهت است که در مقابل قرآن (که هر دو بیان احکام الهی است) قرار گرفته، زیرا بیشتر اهل‌سنت، قایل به قدم قرآن می‌باشند و از این رو، احکامی را که از شخص پیغمبر (صلّی‌الله علیه وآله) صادر شده است (حدیث) در مقابل قرآن (قدیم) نامیده‌اند[۵۸].

    معنای اصطلاحی حدیث نزد شیعه

    حدیث در اصطلاح علمای شیعه عبارت است از کلامی که قول، فعل یا تقریر معصوم را گزارش کند[۵۹] و اطلاق آن بر آنچه از غیر معصوم رسیده از باب مَجاز است[۶۰].

    ارتباط معنایی حدیث با دیگر اصطلاحات مرتبط

    خبر

    خبر در لغت به معنی مخبر به (یعنی چیزی که از آن اخبار شده) می‌باشد. ولی در اصطلاح این فن مرادف حدیث استعمال شده است»[۶۱].

    سنت

    در لغت به معنی طریقه یا طریقه پسندیده است و در اینجا مراد از سنت همان گفتار(قول) و کردار(فعل) معصوم یا عمل شخص دیگری است که در حضور وی انجام شود و آن جناب به زبان یا به سکوت خود، آن را امضا فرماید. قسمت اخیر در اصطلاح، «تقریر» معصوم نامیده می‌شود. تقریر امام از آن جهت حجت است که معصوم، عمل منکری را تقریر و امضا نمی‌کند، مگر به عنوان تقیه که برای امام جایز است، بنابر‌این، سنت در مقابل کتاب الله، به نفس فعل و تقریر، و به عبارت دیگر به آنچه طریقه معصوم و منتسب به اوست گفته می‌شود لذا پاره‌ای از کتب حدیثی مهم عامه، «سنن» نامیده شده، مانند: سنن نسایی، سنن ابن ماجه، سنن بیهقی، چنان که در فقه، بیشتر به معنی دوم (مستحب) آمده[۶۲].

    روایت

    روایت را به معنی حدیث گفته‏‌اند. در مجمع البحرین فرموده است: روایت، خبری است که به طریق نقل به معصوم برسد. منتها روایت، در نقل شعر و قرائت قراء قرآن و مقالات ادب عربی بسیار اطلاق شده است[۶۳].

    اثر

    اثر را در کتب لغت مرادف با حدیث و روایت و خبر بر شمرده اند، ولی بعضی اثر را به آنچه از صحابه نقل شود، اختصاص داده‌اند علامه قاسمی در قواعد التحدیث، اصطلاح مزبور را به محدثان خراسان نسبت می‌دهد[۶۴].

    اجزاء حدیث

    متن حدیث

    متن حدیث دراصطلاح عبارت است از الفاظ حدیث که معنا را افاده می‌کند [۲۲]

    سند حدیث

    به زنجیره راویان متن حدیث سند می‌گویند.

    علوم مرتبط با حدیث

    به دلیل اهمیت بالای حدیث برای مسلمانان علوم مختلفی ناظر به بررسی محتوایی و سندی احادیث پدید آمده است که تحت عنوان علوم حدیث دسته‌بندی می‌شوند. علوم مرتبط با حدیث عبارتند از:

    • درایه الحدیث که از آن به اصول الحدیث یا مصطلح الحدیث نیز یاد می‌شود.
    • علم رجال
    • فقه الحدیث

    منابع حدیثی

    در عصر نبوی علی علیه‌السّلام و عده‌ای از صحابه احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) را می‌نوشتند. پس از رحلت پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) اوضاع کتابت حدیث در بین اهل‌سنت با شیعه تفاوت زیادی پیدا کرد. خلیفه اول و دوم و به دنبال آنها عثمان و تا زمان عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی حکومت مخالفت با نقل و کتابت و تدوین احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) بود تا جایی که تعداد زیادی از مکتوبات حدیثی را سوزاندند. عمر بن عبدالعزیز سیاست رسمی را تغییر داد و تدوین کتاب‌های روایی آغاز گشت اما منع تدوین حدیث آثار مخرب خود در اصالت منابع بعدی را به جای گذاشت. البته شیعیان از همان دوران رسول خدا و پس از ایشان در زمان ائمه معصومین (علیهمالسّلام) تا غیبت صغری احادیث را می‌نوشتند. به مرور زمان در میان اهل‌سنت و شیعیان کتاب‌های حدیث و جوامع بزرگ روایی با ویژگی‌های خاص خود شکل گرفتند.

    منابع مهم روایی اهل‌سنت

    مهمترین نگاشته‌های حدیثی اهل‌سنت 6 کتاب است که به صحاح سته معروف هستند. این 6 کتاب عبارتند از: صحیح بخاری, صحیح مسلم, سنن ابی داود, سنن ترمذی, سنن ابن ماجه, سنن نسائی.

    سه کتاب مهم دیگر در میان اهل‌سنت که بعد از صحاح سته قرار می‌گیرند عبارتند از:موطأ مالک, مسند ابن حنبل , سنن دارمی. [۲۳]

    منابع مهم روایی شیعه

    اصول اربعمائه‌‌‌ اولین مجموعه‌های حدیثی در بین شیعیان بودند که برخی از آنها در حال حاضر موجود است. همچنین کتاب المحاسن تألیف احمد بن محمد بن خالد برقی و تحف العقول تألیف ابن شعبه حرانی از اولین مجموعه‌های حدیثی شیعه به شمار می‌آید. و اما مهمترین جوامع حدیثی شیعه که بین سال‌های 300 تا 450 هجری قمری تألیف شد و به کتب اربعه معروف است عبارتند از

    الکافی اثر محمد بن یعقوب کلینی من لا یحضره الفقیه اثر شیخ صدوق تهذیب الاحکام اثر شیخ طوسی الاستبصار فی ما اختلف من الاخبار اثر شیخ طوسی

    از جوامع مهم روایی متأخر شیعه می‌توان از این کتاب‌ها یاد نمود:

    وسائل الشیعه تالیف محمد بن حسن حر عاملی الوافی اثر فیض کاشانی بحارالانوار اثر علامه مجلسی

    طبقه بندی احادیث

    تا زمانی که هدف از نوشتن حدیث، صرف ثبت و ضبط آن باشد، اهمیتی ندارد که این احادیث با چه منطقی ثبت شده باشند؛ این ویژگی درباره نخستین اصول حدیث که همین هدف را دنبال می‌کردند، کاملا وجود دارد. اما بزرگ شدن حجم نوشته‌های حدیثی و تعدد چنین نوشته‌هایی به تدریج نگرانی‌هایی را از نظر دسترسی به احادیث ثبت شده ایجاد می‌کرد؛ این نگرانی هم برای خود محدثان وجود داشت که لازم بود دائما با این احادیث ممارست داشته باشند و هم برای عالمان دیگر به خصوص فقیهان و واعظان لطفی نداشت که نتوانند از ثمره کار محدثان برای اهداف خود بهره گیرند. این بود که از اواسط سده 2ق، مسئله طبقه بندی احادیث و پیش‌بینی کردن روشی برای بازیابی آنها به موضوعی مهم در حیطه حدیث مبدل شده بود. این تلاش‌ها منجر به گونه‌های مختلف طبقه بندی احادیث شد

    طبقه بندی موضوعی

    در این روش طبقه بندی احادیث بر اساس موضوعات مطرح شده در آنها انجام می‌شود بیشتر جوامع بزرگ روایی بر چنین مبنایی طبقه بندی شده‌اند

    طبقه بندی سندی

    مسانید که از سده 3ق تألیف آنها آغاز شده بود، نوشته‌هایی بودند که نه به ترتیب موضوعی، بلکه به ترتیب صحابیانی مرتب شده بودند که نخستین ناقل حدیث از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شمرده می‌شدند. مرتب کردن احادیث یک کتاب بر اساس چهارده معصوم نیز شیوه‌ای نزدیک به شیوه یاد شده است

    ترتیب الفبایی مطلع

    در طی سده‌های متمادی، شیوه دیگری برای بازیابی زمینه پیدایی طیفی از کتب شده است؛ در این شیوه، مطلع متن حدیث مبنای طبقه بندی بود و هدف ارائه احادیث با ترتیب الفبایی مطلع آنها بود.

    تقسیمات حدیث

    در علوم حدیث دسته‌بندی‌های متنوعی برای فهم بهتر سند یا متن روایات به کار می‌رود. این تقسیمات عبارتند از:

    تقسیم بر اساس تعداد راویان سند: خبر واحد، خبر مُسْتَفیض و خبر متواتر تقسیم بر اساس اعتبار سند: صحیح، حَسَن، موثوق، قوی، ضعیف و اقسام آن (مُدْرَج، مشترک، مُصَحَّف، مؤتلف و مختلف) تقسیم بر اساس اتصال یا قطع

    سند:مُسنَد، مُتَّصِل، مرفوع‌‌،موقوفمَقطوع، مُرْسَل، مُنْقَطِع,مُعْضَل یا مشکل، مُضْمَر، مُعَلَّق، مُعَنْعَن، مُهْمَل

    تقسیم بر اساس متن: نَصّ و ظاهر، مُؤَوَّل مُطلَق و مُقَید، عام و خاص، مُجْمَل و مُبَین، مُکاتَب و مکاتِبه، مشهور، متروک، مطروح، حدیث قدسی، شاذ، مقلوب، متشابه

    تقسیم بر اساس عمل به روایت: حجت و لاحجت، مقبول، ناسخ و منسوخ

    جعل حدیث

    به موازات آنکه حدیث به عنوان منبعی برای فهم دین در قرن‌های اول و دوم هجری موقعیت خود را به دست آورد، سوءاستفاده از این موقعیت نیز آغاز شد و کسانی دست اندرکار جعل حدیث شدند. پدیده جعل حدیث در همان زمان پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) آغاز شد تا آنجا که پیامبر خود نسبت به این پدیده شوم واکنش نشان داد. در منابع حدیثی، چندین حدیث وجود دارد که در آن از زبان خود پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) مردم به نقل احادیث آن حضرت ترغیب گردیده، و از دروغ بستن بر ایشان برحذر داشته شده‌اند.

    علی (علیه‌السّلام) نیز در خطبه‌ای در واکنش نسبت به رواج «احادیث بدعت آمیز» یادآور شد که «در دست مردم (از احادیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) حق و باطل و راست و دروغ است» و سپس ناقلان حدیث پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) را ۴ گروه دانسته است: منافقانی که عامدانه بر پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) دروغ می‌بندند، کسانی که سخنی از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شنیده‌اند، اما آن را به درستی حفظ نکرده و دچار وهم شده‌اند، کسانی که امر و نهیی از پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شنیده‌اند، ولی ناسخ آن را از آن حضرت درنیافته‌اند، و چهارم کسانی که با امانت حدیث آن حضرت را حفظ نموده و به دیگران انتقال داده‌اند[۶۵]

    عالمان حدیث برای حل این دو مشکل از دو علم رجال و درایه بهره می‌برند و به این وسیله حدیث سره از ناسره را بازمی‌شناسند.

    پدیده نقل به معنا

    پدیدۀ نقل به معنا که یک حقیقت تأیید شده در تاریخ حدیث است یعنی برخی از راویان حدیث ــ به ویژه در دورۀ متقدم حدیث، پیش از تدوین آثار حدیثی ــ در مواردی شنیده‌های خود از معصوم را در قالب معانی حفظ می‌کردند و به هنگام انتقال در قالب الفاظی بیان می‌کردند که انتخاب واژگان و ترکیب نحوی آن مربوط به خود ایشان بود، البته با این تأکید که راوی مطمئن بود مطلب را به درستی منتقل می‌کند[۶۶]

    کمتر می‌توان در باب واحد، احادیثی را منقول از راویان موازی بازجست که در آنها الفاظ عیناً با یکدیگر انطباق داشته باشند و می‌توان بر این پایه مدعی شد که نسبت نقل به معنا در مقایسه با نقل عین الفاظ، نسبتی قابل توجه است.

    نحوه استعمال فعل در حدیث

    اما نحوه استعمال فعل در حدیث، (مشدد) و از باب تفعیل آمده گفته می‌شود حدثه بکذا و حدثه کذا ای اخبره به و در (خبر) از باب تفعیل و افعال هر دو آمده. یقال (خبره و اخبره الشی ء و بالشی ء): انباه به. و در روایت فقط از ثلاثی مجرد از باب ضرب استعمال شده منتهی محدثین جائی که راوی به تنهائی حدیث را از استاد شنیده (حدثنی) و در موردی که دیگری نیز به اوی سماع نموده (حدثنا) استعمال نموده‌اند و همچنین اگر بر او قرائت حدیث شده (اخبرنی) و چنانچه دگری با وی شرکت داشته (اخبرنا) بکار برده‌اند در وصول الاخیار آمده [۶۷]که در عصر اول حدثنا و اخبرنا و انبأنا مفید اخبار به لفظ بوده ولی در اعصار بعد لفظ (اخبرنا) در مورد قرائت و لفظ (انبأنا) درزمینهٔ اجازه شایع گردیده..

    اما سند حدیث، چون تدوین حدیث خاصه مجامع احادیث در اعصاری صورت گرفته که روات و ناقلین به وسائطی از معصوم حدیث را نقل می‌نموده‌اند برای تعبیر از مراد، لفظ (حدثنی یا اخبرنی فلان) بکار می‌رفته و گاهی به لفظ (عن فلان) با حذف فعل متعلق به آن اکتفا می‌شده.

    علائم اختصاری

    در کتب متأخر برای تعبیر از حدثنا و اخبرنا و همچنین حدثنی و اخبرنی، علائم اختصاری وضع و استعمال شده. علائم مزبور به‌قرار ذیل است:

    ثنا ـ نا: در حدثنا انا: در اخبرنا

    ح: رمز (حیلوله) که اگر محدث متنی را بدو سند نقل نماید هنگام انتقال از سندی به سند دیگر (ح) می‌نویسند. این رمز از تحول، به معنی انتقال یا حیلوله (به معنی فاصله و حاجز شدن) مشتق شده.

    نیز معمولاً در ضمن سلسله سند حدیث، (قال) را که تکرار می‌شود، حذف می‌کنند. مثلاً: محمد بن یعقوب قال حدثنی علی بن ابراهیم قال قال حدثنی ابی ابراهیم بن هاشم...که (قال) اول را حذف و بیک (قال) اکتفا می‌کنند.

    ولی متأخرین طریقه دیگری در اختصار بکار برده‌اند و آن این است که فقط نام کسانی را که از آنان نقل حدیث شده ذکر و به کیفیت سند (صحیح، حسن، موثق و غیره) اشاره و سپس متن حدیث را از آخرین راوی یا معصوم نقل می‌نمایند.

    البته اگر کتبی که بدین طریق از آن نقل حدیث شده جزو کتب مشهوره متداوله (از قبیل کتب اربعه) باشد، این نحوه نقل، درواقع مسند خواهد بود و الا داخل در مرسلات، می‌باشد.

    گاهی نیز در چند حدیث که از یک اصل یا یک راوی نقل‌شده، در اولین حدیث سلسله روات، آورده شده و در بقیه به لفظ (و بهذا الاسناد)، از ذکر سلسله روات استغنا شده.

    غیر آنچه گفتیم، طرق خاصی در کیفیت اختصار سند نزد شیخ صدوق و شیخ طوسی (در کتاب من لا یحضره الفقیه و کتاب تهذیب) معمول است.

    صاحب معالم می‌فرماید: باید دانست که حال مشایخ ثلاثه (صاحبان کتب اربعه حدیث شیعه) در ذکر اسانید، مختلف است. شیخ کلینی سند حدیث را تماماً نقل می‌نماید، یا به سند حدیثی که قریبا گذشته ارجاع می‌دهد. صدوق بیشتر سند را ترک کرده ولی طریق متروکه را در آخر کتاب به‌تفصیل آورده، شیخ طوسی گاهی تمام سند را ذکر و زمانی بیشتر آن را ترک می‌کند، و بسا که قسمتی را ترک و بقیه را ذکر نموده (که اهل‌فن درایه، ترک اوایل سند را تعلیق نامند) سپس در آخر تهذیب به‌صراحت و نیز در استبصار فرموده: هر حدیثی که قسمت اول سند را نیاورده‌ام بنام کسی است که حدیث مزبور از کتاب وی اخذشده و طریق خود را به صاحبان کتب در کتاب (فهرست) یاد نموده‌ام. [۶۸]

    صاحب معالم در فایده چهارم کتاب منتقی الجمان، طریق شیخ را به صاحبان کتب اصول حدیث، به‌تفصیل آورده.

    اقسام حدیث

    حدیث ها دارای اقسامی هستند که بر اساس درجه اعتبار سندی دسته‌بندی می‌شوند که عبارتند از: قوی، صحیح، حسن، حسن کالصحیح، حسن الاسناد، موثق، ضعیف.

    پانویس

    1. ↑ فراهیدی، خلیل، ترتیب العین، ج ۳، ص ۱۷۷.
    2. ↑ ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶.
    3. ↑ تحریم/سوره۶۶، آیه۳.
    4. ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۹، ص ۲۳۷.
    5. ↑ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع‌البیان، ج ۱۰، ص ۵۸.
    6. ↑ طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۷۰.
    7. ↑ مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۶.
    8. ↑ طریحی، فخرالدین بن محمد، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۳۷۰.
    9. ↑ ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ج ۱، ص ۳۵۰.
    10. ↑ ابن فارس، احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۲، ص ۳۶.
    11. ↑ فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ج ۱، ص ۶۸.
    12. ↑ قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص۶۱.
    13. ↑ صبحی صالح، علوم الحدیث و مصطلحه، ص ۴.
    14. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص ۳۹.
    15. ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج ۲، ص ۱۷۷.
    16. ↑ شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰.
    17. ↑ فضلی، عبدالهادی، اصول الحدیث، علومه و مصطلحه، ص ۲۸.
    18. ↑ سیوطی، عبدالرحمن بن ابوبکر، تدریب الراوی، ج ۱، ص ۲۳.
    19. ↑ شهید ثانی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایة، ص ۵۰.
    20. ↑ عبدالمجید، محمود، الاتجاهات الفقهیة عند اصحاب الحدیث فی القرن الثالث الهجری، ص ۱۲-۱۳.
    21. ↑ عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳.
    22. ↑ شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴.
    23. ↑ شیخ بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی الدرایة، ص ۴.
    24. ↑ میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد، قوانین الاصول، ص ۴۰۹.
    25. ↑ مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، ج ۱، ص ۵۷.
    26. ↑ عسقلانی، ابن حجر، فتح الباری فی شرح صحیح البخاری، ج ۱، ص ۱۷۳.
    27. ↑ زمر/سوره ۳۹، آیه ۲۳.
    28. ↑ طور/سوره ۵۲، آیه ۳۴.
    29. ↑ مرسلات/سوره ۷۷، آیه ۵۰.
    30. ↑ القلم/سوره ۶۸، آیه ۴۴.
    31. ↑ قاسمی، جمال‌الدین، قواعد التحدیث، ص ۶۱.
    32. ↑ زببدی، مرتضی، تاج العروس، ج ۱۱، ص ۱۲۵.
    33. ↑ کهف/سوره ۱۸، آیه ۶۸
    34. ↑ فاطر/ سوره ۳۵، آیه ۴۳.
    35. ↑ اسراء/سوره ۱۷، آیه ۷۷.
    36. ↑ نیشاپوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، ج ۴، ص ۲۰۵۹.
    37. ↑ محدث نوری، حسین بن محمد، مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۲۸۹.
    38. ↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج ۲، ص ۲۵۶.
    39. ↑ عبده، محمد، شرح نهج‌البلاغه، ج۱، ص۲۶.
    40. ↑ جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح تاج اللغة، ج ۲، ص ۵۷۴.
    41. ↑ شیخ بهایی، محمد بن حسین، الوجیزة، ص ۴.
    42. ↑ یوسف/سوره ۱۲، آیه ۹۱.
    43. ↑ احقاف/سوره ۴۶، آیه ۴.
    44. ↑ العین, خلیل‌بن احمد، ج 2، ص 177، ذیل «حدث»
    45. ↑ المنهل الروی,ابن‌جماعه، ص 30
    46. ↑ تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»
    47. ↑ المفردات، راغب اصفهانی، ذیل «حدث»
    48. ↑ المنهل الروی، ابن‌جماعه، ص 30
    49. ↑ رجوع کنید به لسان العرب, ابن‌منظور، ذیل «حدث»
    50. ↑ رجوع کنید به تهذیب اللغه ازهری، ج 4، ص 405، ذیل «حدث»
    51. ↑ برای نمونه رجوع کنید به تحریم: 3؛ طه: 9؛ طور: 34؛ نجم: 59؛ نساء: 78، 140
    52. ↑ ابن‌حجر عسقلانی، 1300ـ1301، ج 1، ص 173
    53. ↑ ابن‌تیمیه، ص 5؛ سخاوی، ج 1، ص 21؛
    54. ↑ سیوطی، همانجا؛ انصاری، ص 41 سخاوی، همانجا
    55. ↑ رجوع کنید به ابن‌تیمیه، ص 7ـ8
    56. ↑ رجوع کنید به سیوطی؛ انصاری، همانجاها برای نمونه رجوع کنید به شهیدثانی، ص 54
    57. ↑ فتح الباری، ج۱
    58. ↑ رجوع کنید به شیخ بهائی، ص 412؛ میرزای قمی، ج 1، ص 409؛
    59. ↑ مامقانی، ج 1، ص 57
    60. ↑ رجوع کنید به شیخ بهائی، همانجا؛ صدر، ص
    61. ↑ درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    62. ↑ درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    63. ↑ درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    64. ↑ درایة الحدیث , مدیرشانچی، کاظم
    65. ↑ نهج البلاغة، همانجا مثلاً نک: دارمی، ۱/۱۰۴-۱۰۶؛
    66. ↑ آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, ص79
    67. ↑ عاملی، حسین، وصول الاخیار، ص ۱۹۹
    68. ↑ عاملی، حسن ﺑﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ، منتقی الجمان ج۱، ص ۲۱.

    منابع

    1. دایره المعارف بزرگ اسلامی

    2.درایه الحدیث, کاظم مدیر شانه چی

    3. آشنایی با تاریخ و منابع حدیث, محمد کاظم طباطبایی, قم: نشر هاجر,1385

    4.سایت پژوهه، برگرفته از مقاله تدوین حدیث (قسمت اول)

    برگرفته از «https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=حدیث&oldid=213585»