اخلاق تقریبی برای مسافران حج (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (Javadi صفحهٔ اخلاق تقریبی برای مسافران حج را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به اخلاق تقریبی برای مسافران حج (مقاله) منتقل کرد)
 
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


 
نقش عظیم اخلاق در تعمیق [[وحدت اسلامی]] آن هم در سفر زیارتی حج بر کسی پوشیده نیست. استاد [[مرتضی مطهری|شهید مطهری]] بعنوان یکی از عالمان برجسته و زمان‌شناس معاصر در نوشتار ذیل تحت عنوان اخلاق و آداب سفر نکات بسیار ارزشمند و کلیدی را جهت آموزش مسافران حج بصورت درسواره مطرح نموده‌اند. هر چند مطالب ذکر شده در این قسمت بیش از دو درس نیست اما ظاهرا بنای استاد شهید بر تکمیل این سلسله از دروس بود. امید است این نوشتار که تحت عنوان اخلاق تقریبی ذکر شده است نقطه شروعی برای تحقیقاتی عمیق در این زمینه باشد ان‌شاء‌الله.  
<sub>
<div class="wikiInfo">
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
!عنوان مقاله!! data-type="authorName" |اخلاق و آداب سفر (اخلاق تقریبی برای مسافران حج )
|-
|زبان مقاله
| data-type="authorfatherName" |فارسی
|-
گرد آوری
| data-type="authorBirthPlace" |مرتضی مطهری
|-
 
|}
</div>
 
نقش عظیم اخلاق در تعمیق وحدت اسلامی آن هم در سفر زیارتی حج بر کسی پوشیده نیست .استاد شهید مطهری بعنوان یکی از عالمان برجسته و زمان شناس معاصر در نوشتار ذیل تحت عنوان اخلاق و آداب سفر نکات بسیار ارزشمند و کلیدی را جهت آموزش مسافران حج بصورت درسواره مطرح نموده اند . هر چند مطالب ذکر شده در این قسمت بیش از دو درس نمی باشد اماظاهرا بنای استاد شهید بر تکمیل این سلسله از دروس بود. امید است این نوشتار که تحت عنوان اخلاق تقریبی ذکر شده است نقطه شروعی برای تحقیقاتی عمیق در این زمینه باشد ان شاء الله.  


== اخلاق و آداب سفر ==
== اخلاق و آداب سفر ==


== درس اول: فايده و لزوم درس اخلاق براى مسافران حج‏ ==
== درس اول: فایده و لزوم درس اخلاق برای مسافران حج‏==
 
 
اخلاق و آداب سفر، بخشى از اخلاق و آداب انسانى است. هر انسانى از آن نظر كه انسان است بايد داراى خُلقها و خويهاى پسنديده و بزرگوارانه باشد.
 
رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: عَلَيْكُمْ بِمَكارِمِ الأَخْلاقِ فَانَّ رَبّى بَعَثَنى بِها بر شما باد به اخلاق بزرگوارانه كه خداوند مرا براى همينها مأموريت داده است. آنگاه فرمود:
وَ انَّ مِنْ مَكارِمِ الأَخْلاقِ انْ يَعْفُوَ الرَّجُلُ عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ يُعْطى مَنْ حَرَمَهُ وَ يَصِلَ مَنْ قَطَعَهُ وَ يَعودَ مَنْ لا يَعودُهُ‏ <ref>وسائل ج2ص 224.</ref>
 
يعنى از جمله اخلاق بزرگوارانه اين است كه آدمى در مقابل بديهاى مردم خوبى كند به اينكه از انتقام صرف‏نظر كند و ببخشايد، به كسى كه از احسان به او دريغ داشته است احسان كند، با كسى كه پيوند با او را بريده است از نو پيوند كند، كسى را كه از او عيادت نكرده است عيادت كند.
 
اخلاق بر دو قسم است: عمومى و خصوصى. اخلاق عمومى وظايفى است كه انسان در همه جا و همه وقت بايد رعايت كند. ولى اخلاق خصوصى ناشى ازوظايف و تكاليفى است كه انسان در شرايط خاص و زمان خاص و يا نسبت به افراد خاص پيدا مى‏كند. مثلًا اخلاق خانوادگى نوع خاصى از اخلاق است، اخلاق كسبى نوعى ديگر است.
 
 
مسافرت، اخلاق و آداب خاصى را ايجاب مى‏كند زيرا وضع جديدى براى انسان به وجود مى‏آورد و انسان را در شرايط خاصى قرار مى‏دهد كه با محيط اقامت يعنى وطن متفاوت است. در مسافرت انسان با يك عده كه «همسفر» ناميده مى‏شوند، شب و روز بسر مى‏برد.
 
بسيارى از پرده‏ها كه تا آن وقت ميان او و همسفرانش وجود داشت خواه ناخواه برداشته مى‏شود، خواب و بيدارى‏اش با آنهاست، همكاريها و همگاميهايى كه هرگز در حضر پيش نمى‏آيد لازم مى‏شود.
اينها قهراً وظايف و تكاليف خاصى را به وجود مى‏آورد و آمادگى روحى و اخلاقى مخصوصى را ايجاب مى‏كند.
 
در دين مقدس اسلام به اين بخش از اخلاق توجه مخصوص شده و دستورهاى بسيار مفيد و ثمربخش- كه نمونه ديگرى از جامعيت و عمق تعليمات اين دين مبين است- داده شده است. ما اميدواريم بتوانيم اينها را براى شما آقايان و بانوان محترم كه عازم سفر بيت‏اللَّه مى‏باشيد بيان كنيم.
 
 
اتفاقاً علماى اسلام اين دستورهاى اسلامى را در مقدمه حج ذكر كرده‏اند، زيرا در ميان فرايض اسلامى اين فريضه است كه مستلزم سفر و خروج از وطن مى‏باشد.
 
 
ما قبل از آنكه وارد متن آن دستورها بشويم، مقدمتاً دو مطلب را توضيح مى‏دهيم: يكى راجع به فايده و لزوم اين درس براى حجاج محترم، ديگر راجع به معنى كلمات «اخلاق» و «آداب» و «سفر» كه در عنوان درس ما قرار گرفته‏اند و همچنين كلمه «رفيق» كه معمولًا در مورد همسفر به كار برده مى‏شود.
 
 
== فايده و لزوم اين درس برای حجاج  ==
 
 
فرضاً آمادگى اخلاقى براى ساير مسافرتها لازم نباشد، براى اين سفر مذهبى اجتماعى كمال ضرورت دارد. اين سفر علاوه بر جهاتى كه در ساير سفرها وجود دارد يك سفر روحى و مذهبى است. بديهى است تا انسان از نظر روحى پاك و منزه نباشد نمى‏تواند از يك برنامه روحى بهره معنوى ببرد.
 
 
گاهى بعضى افراد مى‏پرسند: چطور است كه از نظر اسلام استطاعت مالى و استطاعت بدنى و استطاعت طريقى شرط است اما استطاعت روحى و اخلاقى‏
شرط نيست؟ يعنى چطور است كه حاجى بايد از لحاظ مالى آن‏قدر ثروت داشته باشد كه به راحتى برود به مكه و برگردد و ضربه‏اى به كار و كسب و وضع خانواده‏اش وارد نشود، و از لحاظ بدنى بايد سالم باشد مريض نباشد، از لحاظ راه بايد امنيت داشته باشد، اما لازم نيست كه حاجى از لحاظ روحى و اخلاقى سرمايه كافى داشته باشد؟ چرا؟


جواب اين است كه استطاعت روحى و اخلاقى هم شرط است اما با يك تفاوت و آن اينكه ساير استطاعتها شرط وجوب است و اما استطاعت روحى و اخلاقى شرط وجود است.
اخلاق و آداب سفر، بخشی از اخلاق و آداب انسانی است. هر انسانی از آن نظر که انسان است باید دارای خُلق‌ها و خوی‌های پسندیده و بزرگوارانه باشد.  


=== توضيح شرط وجوب و شرط وجود ===
رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: عَلَیْکُمْ بِمَکارِمِ الأَخْلاقِ فَانَّ رَبّی بَعَثَنی بِها بر شما باد به اخلاق بزرگوارانه که خداوند مرا برای همین‌ها مأموریت داده است. آنگاه فرمود:
وَ انَّ مِنْ مَکارِمِ الأَخْلاقِ انْ یَعْفُوَ الرَّجُلُ عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ یُعْطی مَنْ حَرَمَهُ وَ یَصِلَ مَنْ قَطَعَهُ وَ یَعودَ مَنْ لا یَعودُهُ‏ <ref>وسائل ج2ص 224.</ref>


یعنی از جمله اخلاق بزرگوارانه این است که آدمی در مقابل بدی‌های مردم خوبی کند به اینکه از انتقام صرف‏نظر کند و ببخشاید، به کسی که از احسان به او دریغ داشته است احسان کند، با کسی که پیوند با او را بریده است از نو پیوند کند، کسی را که از او عیادت نکرده است عیادت کند.


شرط وجوب يعنى شرطى كه تا پيدا نشود تكليفى در كار نيست. مثلًا رسيدن مال به حد نصاب شرط وجوب زكات است، تا مال به حد نصاب نرسد تكليفى نيست.
اخلاق بر دو قسم است: عمومی و خصوصی. اخلاق عمومی وظایفی است که انسان در همه جا و همه وقت باید رعایت کند. ولی اخلاق خصوصی ناشی ازوظایف و تکالیفی است که انسان در شرایط خاص و زمان خاص و یا نسبت به افراد خاص پیدا می‌کند. مثلًا اخلاق خنوادگی نوع خاصی از اخلاق است، اخلاق کسبی نوعی دیگر است.


اما شرط وجود يعنى شرطى كه تا آن شرط محقق نشود عمل انسان صحيح يا قبول نيست. مثلًا پاكى لباس و بدن شرط نماز است اما شرط وجود است، يعنى بدن و لباس بايد پاك باشد تا نماز درست باشد. همچنين حضور قلب شرط نماز است، يعنى بايد حضور قلب باشد تا نماز مقبول واقع شود و انسان را بالا ببرد و آثار خود را ببخشد.
مسافرت، اخلاق و آداب خاصی را ایجاب می‌کند زیرا وضع جدیدی برای انسان به وجود می‌‏آورد و انسان را در شرایط خاصی قرار می‌‏دهد که با محیط اقامت یعنی وطن متفاوت است. در مسافرت انسان با یک عده که «همسفر» نامیده می‌‏شوند، شب و روز بسر می‌‏برد.  


بسیاری از پرده‏ها که تا آن وقت میان او و همسفرانش وجود داشت خواه ناخواه برداشته می‌‏شود، خواب و بیداری‏اش با آنهاست، همکاریها و همگامیهایی که هرگز در حضر پیش نمی‌‏آید لازم می‌‏شود.
اینها قهراً وظایف و تکالیف خاصی را به وجود می‌‏آورد و آمادگی روحی و اخلاقی مخصوصی را ایجاب می‌کند.


فرق اين دو نوع شرط اين است كه انسان مكلف نيست شرط وجوب را ايجاد كند، بلكه هروقت موجود شد آن وقت انسان تكليف پيدا مى‏كند. مثلًا انسان مكلف نيست كه حتماً مال خود را به حد نصاب برساند كه زكات بدهد ولى اگر به حد نصاب رسيد زكات واجب مى‏شود.
در دین مقدس اسلام به این بخش از اخلاق توجه مخصوص شده و دستورهای بسیار مفید و ثمربخش- که نمونه دیگری از جامعیت و عمق تعلیمات این دین مبین است- داده شده است. ما امیدواریم بتوانیم اینها را برای شما آقایان و بانوان محترم که عازم سفر بیت‏اللَّه می‌‏باشید بیان کنیم.


اما شرط وجود شرطى است كه الزاماً بايد آن را ايجاد كرد. مثلًا الزاماً بايد لباس و بدن را پاك نگه داشت تا نماز صحيح باشد.
اتفاقاً علمای اسلام این دستورهای اسلامی را در مقدمه حج ذکر کرده‌‏اند، زیرا در میان فرایض اسلامی این فریضه است که مستلزم سفر و خروج از وطن می‌‏باشد.
همچنين الزاماً بايد حضور قلب وجود داشته باشد تا نماز مورد قبول واقع شود و اثر واقعى خود را ببخشد.


ما قبل از آنکه وارد متن آن دستورها بشویم، مقدمتاً دو مطلب را توضیح می‌‏دهیم: یکی راجع به فایده و لزوم این درس برای حجاج محترم، دیگر راجع به معنی کلمات «اخلاق» و «آداب» و «سفر» که در عنوان درس ما قرار گرفته‏اند و همچنین کلمه «رفیق» که معمولًا در مورد همسفر به کار برده می‌‏شود.


پس شرط وجود از شرط وجوب مهم‏تر است. استطاعت اخلاقى و روحى شرط وجود است، يعنى تنها در صورت آمادگى روحى و اخلاقى است كه انسان از مزاياى بى‏پايان روحى و اجتماعى بهره‏مند مى‏شود و اگر انسان اين آمادگى را نداشته باشد «محنت باديه خريده به سيم».
== فایده و لزوم این درس برای حجاج ==


فرضاً آمادگی اخلاقی برای سایر مسافرتها لازم نباشد، برای این سفر مذهبی اجتماعی کمال ضرورت دارد. این سفر علاوه بر جهاتی که در سایر سفرها وجود دارد یک سفر روحی و مذهبی است. بدیهی است تا انسان از نظر روحی پاک و منزه نباشد نمی‌‏تواند از یک برنامه روحی بهره معنوی ببرد.


حالا چه دليلى داريم كه استطاعت روحى، شرط وجود يعنى شرط مقبوليت و مفيد بودن حج است؟ براى نمونه اين روايت را ذكر مى‏كنيم:
گاهی بعضی افراد می‌‏پرسند: چطور است که از نظر اسلام استطاعت مالی و استطاعت بدنی و استطاعت طریقی شرط است اما استطاعت روحی و اخلاقی‏
شرط نیست؟ یعنی چطور است که حاجی باید از لحاظ مالی آن‏قدر ثروت داشته باشد که به راحتی برود به مکه و برگردد و ضربه‏ای به کار و کسب و وضع خانواده‏اش وارد نشود، و از لحاظ بدنی باید سالم باشد مریض نباشد، از لحاظ راه باید امنیت داشته باشد، اما لازم نیست که حاجی از لحاظ روحی و اخلاقی سرمایه کافی داشته باشد؟ چرا؟


جواب این است که استطاعت روحی و اخلاقی هم شرط است اما با یک تفاوت و آن اینکه سایر استطاعت‌ها شرط وجوب است و اما استطاعت روحی و اخلاقی شرط وجود است.


شيخ صدوق روايت كرده است كه امام باقر عليه السلام مى‏فرمود:
=== توضیح شرط وجوب و شرط وجود ===
ما يُعْبَأُ بِمَنْ يَؤُمُّ هذَا الْبَيْتَ اذا لَمْ يَكُنْ فيهِ ثَلاثُ خِصالٍ: خُلُقٌ يُخالِقُ بِهِ مَنْ صَحِبَهُ وَ حِلْمٌ يَمْلِكُ بِهِ غَضَبَهُ وَ وَرَعٌ يَحْجُزُهُ عَنْ مَحارِمِ اللَّهِ ‏<ref>من لا یحضره الفقیه ج 2ص 179 .</ref>


يعنى كسى كه به قصد حج به خانه كعبه مى‏آيد، مورد عنايت حق واقع نمى‏شود مگر آنكه در او سه خصلت وجود داشته باشد: اخلاق مناسبى براى معاشرت با همسفران داشته باشد، داراى نيروى حلم و بردبارى باشد كه بتواند جلو خشم خود را- كه خواه ناخواه موجبات آن در سفر پيش مى‏آيد- بگيرد، پارسايى داشته باشد كه جلو او را از گناهان بگيرد.
شرط وجوب یعنی شرطی که تا پیدا نشود تکلیفی در کار نیست. مثلًا رسیدن مال به حد نصاب شرط وجوب زکات است، تا مال به حد نصاب نرسد تکلیفی نیست.


اما شرط وجود یعنی شرطی که تا آن شرط محقق نشود عمل انسان صحیح یا قبول نیست. مثلًا پاکی لباس و بدن شرط نماز است اما شرط وجود است، یعنی بدن و لباس باید پاک باشد تا نماز درست باشد. همچنین حضور قلب شرط نماز است، یعنی باید حضور قلب باشد تا نماز مقبول واقع شود و انسان را بالا ببرد و آثار خود را ببخشد.


از اينجا مى‏توان تكليف حجاجى كه بى‏جهت با رفقا به نزاع برمى‏خيزند، زود از كوره در مى‏روند، انواع گناهان از دروغ و غيبت و غيره مرتكب مى‏شوند، فهميد و متأسفانه نقاط ضعف زيادى ازاين‏جهت در غالب حجاج محترم ديده مى‏شود.
فرق این دو نوع شرط این است که انسان مکلف نیست شرط وجوب را ایجاد کند، بلکه هروقت موجود شد آن وقت انسان تکلیف پیدا می‌کند. مثلًا انسان مکلف نیست که حتماً مال خود را به حد نصاب برساند که زکات بدهد ولی اگر به حد نصاب رسید زکات واجب می‌‏شود.


اما شرط وجود شرطی است که الزاماً باید آن را ایجاد کرد. مثلًا الزاماً باید لباس و بدن را پاک نگه داشت تا نماز صحیح باشد.
همچنین الزاماً باید حضور قلب وجود داشته باشد تا نماز مورد قبول واقع شود و اثر واقعی خود را ببخشد.


ممكن است بگوييد استطاعت روحى و اخلاقى شرط قبول همه عبادات است، اختصاص به حج ندارد زيرا خداوند در قرآن مى‏فرمايد: انَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقينَ <ref>مائده : 27‏</ref>  يعنى همانا منحصراً خداوند عمل متقيان را مى‏پذيرد؛ تا انسان داراى تقوا و پاكى نباشد، هيچ عملى از او قبول نمى‏شود.عرض مى‏كنم بلى چنين است. هر عملى آمادگى قبلى روحى مى‏خواهد
پس شرط وجود از شرط وجوب مهم‏تر است. استطاعت اخلاقی و روحی شرط وجود است، یعنی تنها در صورت آمادگی روحی و اخلاقی است که انسان از مزایای بی‏پایان روحی و اجتماعی بهره‏مند می‌‏شود و اگر انسان این آمادگی را نداشته باشد «محنت بادیه خریده به سیم».


ولى با اين تفاوت كه عمل حج گذشته از اينكه عبادت است و بايد به قصد قربت بجا آورده شود و على هذا احتياج دارد به تقواى قلب، يك عمل اجتماعى است. هركسى بايد داراى اخلاق اجتماعى مناسبى باشد تا بتواند اين وظيفه الهى را درست انجام دهد و آن اثرى كه منظور اسلام از اين اجتماع بزرگ است پيدا شود.
حالا چه دلیلی داریم که استطاعت روحی، شرط وجود یعنی شرط مقبولیت و مفید بودن حج است؟ برای نمونه این روایت را ذکر می‌‏کنیم:


در حديثى كه نقل كرديم، به سه خصلت اشاره شده بود و دوتاى آنها مربوط است به شايستگى انسان از نظر اخلاق معاشرتى. براى اينكه انسان نماز درستى بخواند يا زكاتى را به قصد قربت ادا كند، لزومى ندارد كه صلاحيت اجتماعى داشته باشد اما براى اينكه عمل عظيم حج را انجام دهد لازم است صلاحيت اجتماعى داشته باشد.
شیخ صدوق روایت کرده است که امام باقر ‌علیه‌السلام می‌‏فرمود:
ما یُعْبَأُ بِمَنْ یَؤُمُّ هذَا الْبَیْتَ اذا لَمْ یَکُنْ فیهِ ثَلاثُ خِصالٍ: خُلُقٌ یُخالِقُ بِهِ مَنْ صَحِبَهُ وَ حِلْمٌ یَمْلِکُ بِهِ غَضَبَهُ وَ وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنْ مَحارِمِ اللَّهِ ‏<ref>من لا یحضره الفقیه ج 2ص 179.</ref>


یعنی کسی که به قصد حج به خانه کعبه می‌‏آید، مورد عنایت حق واقع نمی‌‏شود مگر آنکه در او سه خصلت وجود داشته باشد: اخلاق مناسبی برای معاشرت با همسفران داشته باشد، دارای نیروی حلم و بردباری باشد که بتواند جلو خشم خود را- که خواه ناخواه موجبات آن در سفر پیش می‌‏آید- بگیرد، پارسایی داشته باشد که جلو او را از گناهان بگیرد.


پس معلوم شد كه استطاعت اخلاقى و روحى و به عبارت ديگر صلاحيت اجتماعى نيز شرط است و اين استطاعت از استطاعت مالى و بدنى و طريقى از نظر اسلام مهم‏تر است، زيرا اين را شرط وجود قرار داده كه الزاماً بايد آن را به وجود آورد و تحصيل كرد نه شرط وجوب.
از اینجا می‌‏توان تکلیف حجاجی که بی‏‌جهت با رفقا به نزاع برمی‏‌خیزند، زود از کوره در می‌‏روند، انواع گناهان از دروغ و غیبت و غیره مرتکب می‌‏شوند، فهمید و متأسفانه نقاط ضعف زیادی ازاین‏‌جهت در غالب حجاج محترم دیده می‌‏شود.


ممکن است بگویید استطاعت روحی و اخلاقی شرط قبول همه عبادات است، اختصاص به حج ندارد زیرا خداوند در قرآن می‌‏فرماید: انَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ <ref>مائده: 27‏</ref> یعنی همانا منحصراً خداوند عمل متقیان را می‌‏پذیرد؛ تا انسان دارای تقوا و پاکی نباشد، هیچ عملی از او قبول نمی‌‏شود. عرض می‌‏کنم بلی چنین است. هر عملی آمادگی قبلی روحی می‌‏خواهد


== درس دوم: آشنايى با چند لغت‏ ==
ولی با این تفاوت که عمل حج گذشته از اینکه عبادت است و باید به قصد قربت بجا آورده شود و علی هذا احتیاج دارد به تقوای قلب، یک عمل اجتماعی است. هرکسی باید دارای اخلاق اجتماعی مناسبی باشد تا بتواند این وظیفه الهی را درست انجام دهد و آن اثری که منظور اسلام از این اجتماع بزرگ است پیدا شود.


در حدیثی که نقل کردیم، به سه خصلت اشاره شده بود و دوتای آنها مربوط است به شایستگی انسان از نظر اخلاق معاشرتی. برای اینکه انسان نماز درستی بخواند یا زکاتی را به قصد قربت ادا کند، لزومی ندارد که صلاحیت اجتماعی داشته باشد اما برای اینکه عمل عظیم حج را انجام دهد لازم است صلاحیت اجتماعی داشته باشد.


وقتى كه مى‏گوييم «اخلاق و آداب سفر» بايد معنى اخلاق و معنى آداب و فرق ميان آنها را بدانيم. حتى خوب است بدانيم چرا به سفر، سفر مى‏گويند و چرا همسفر را «رفيق» مى‏گويند.
پس معلوم شد که استطاعت اخلاقی و روحی و به عبارت دیگر صلاحیت اجتماعی نیز شرط است و این استطاعت از استطاعت مالی و بدنی و طریقی از نظر اسلام مهم‏تر است، زیرا این را شرط وجود قرار داده که الزاماً باید آن را به وجود آورد و تحصیل کرد نه شرط وجوب.
== درس دوم: آشنایی با چند لغت‏==


== اخلاق‏ ==
وقتی که می‌‏گوییم «اخلاق و آداب سفر» باید معنی اخلاق و معنی آداب و فرق میان آنها را بدانیم. حتی خوب است بدانیم چرا به سفر، سفر می‌‏گویند و چرا همسفر را «رفیق» می‌‏گویند.


اخلاق جمع خُلق است. خلق يعنى خوى. ساختمان وجود انسان تا آنجا كه مربوط به بدن است، خَلق (به فتح خاء) گفته مى‏شود و تا آنجا كه مربوط به روح يعنى مربوط به قسمتى از تمايلات روحى است، خُلق (به ضم خاء) گفته مى‏شود.
== اخلاق‏==


اخلاق جمع خُلق است. خلق یعنی خوی. ساختمان وجود انسان تا آنجا که مربوط به بدن است، خَلق (به فتح خاء) گفته می‌‏شود و تا آنجا که مربوط به روح یعنی مربوط به قسمتی از تمایلات روحی است، خُلق (به ضم خاء) گفته می‌‏شود.


به عبارت ديگر خَلق مربوط به شخص است و خُلق مربوط به شخصيت. در دعا وارد شده است كه هنگامى كه در مقابله آيينه مى‏ايستيد و خود را مى‏بينيد، بگوييد: اللَّهُمَّ حَسِّنْ خُلْقى كَما حَسَّنْتَ خَلْقى‏ يعنى خداوندا، اخلاق مرا نيكو گردان همچنان كه اندام مرا نيكو گردانيده‏اى و مرا به صورت انسان و در احسن تقويم آفريده‏اى.
به عبارت دیگر خَلق مربوط به شخص است و خُلق مربوط به شخصیت. در دعا وارد شده است که هنگامی که در مقابله آیینه می‌‏ایستید و خود را می‌‏بینید، بگویید: اللَّهُمَّ حَسِّنْ خُلْقی کَما حَسَّنْتَ خَلْقی‏ یعنی خداوندا، اخلاق مرا نیکو گردان همچنان که اندام مرا نیکو گردانیده‏ای و مرا به صورت انسان و در احسن تقویم آفریده‏ای.


آنچه مربوط به بدن است طرح‏ریزی و ساختمانش در رحم تمام می‌‏شود. مثلًا استعداد اینکه انسان سفیدپوست باشد یا سیاه‏پوست، زشت باشد یا زیبا، کوتاه باشد یا بلند، تمام اینها در مرحله رحم طرح و بنا می‌‏شود و پس از اینکه کودک به دنیا می‌‏آید نه به وسیله خود او و نه به وسیله دیگران قابل تغییر نیست.


آنچه مربوط به بدن است طرح‏ريزى و ساختمانش در رحم تمام مى‏شود. مثلًا استعداد اينكه انسان سفيدپوست باشد يا سياه‏پوست، زشت باشد يا زيبا، كوتاه باشد يا بلند، تمام اينها در مرحله رحم طرح و بنا مى‏شود و پس از اينكه كودك به دنيا مى‏آيد نه به وسيله خود او و نه به وسيله ديگران قابل تغيير نيست.
اما اخلاقیات که مربوط به روح است در همین دنیا به وسیله خود شخص و معلمان و مربیان و اجتماع، طرح و بنا می‌‏شود. البته قسمتی از استعدادهای اخلاقی مربوط به سرشت و مرحله قبل از تولد است.


علی هذا دو تفاوت میان خَلق و خُلق هست. اولًا اینکه خَلق که مربوط به بدن است یک منزل جلوتر یعنی در منزل رحم تکوین پیدا می‌کند و اما خُلق که مربوط به روح است یک منزل عقب‏تر یعنی بعد از تولد متکوّن می‌‏شود.


اما اخلاقيات كه مربوط به روح است در همين دنيا به وسيله خود شخص و معلمان و مربيان و اجتماع، طرح و بنا مى‏شود. البته قسمتى از استعدادهاى اخلاقى مربوط به سرشت و مرحله قبل از تولد است.
ثانیاً آنچه مربوط به خلقت بدن است از اختیار انسان بیرون است، انسان خود قادر نیست که خلقت خود را عوض کند، اما آنچه مربوط به اخلاقیات روحی است در اختیار خود انسان است؛ هرکسی خودش باید شخصیت خود را بسازد، معمار و مهندس روح خود باشد، بنّا و سازنده اخلاق خود باشد.


انسان‌ها از لحاظ طرز رفتار با یکدیگر مختلفند، مثلًا ممکن است متواضع باشند یا متکبر، کریم و بخشنده باشند یا لئیم و ممسک، حلیم و بردبار باشند یا کینه‏توز و پرخاشگر. صفاتی از قبیل تواضع و تکبر و کرم و بخل و حلم و حقد را خُلقیات می‌‏گویند.


على هذا دو تفاوت ميان خَلق و خُلق هست. اولًا اينكه خَلق كه مربوط به بدن است يك منزل جلوتر يعنى در منزل رحم تكوين پيدا مى‏كند و اما خُلق كه مربوط به روح است يك منزل عقب‏تر يعنى بعد از تولد متكوّن مى‏شود.
البته هنگامی به این صفات کلمه خُلق اطلاق می‌‏شود که در روح انسان جایگزین شده باشد و جزء خوی‌های انسان به شمار رود. در اثر عمل و تکرار و تلقین و غیره این صفات در روح انسان جایگزین می‌‏شوند و به اصطلاح به صورت ملکه در می‌‏آیند: ملکه فاضله یا رذیله.


ثانياً آنچه مربوط به خلقت بدن است از اختيار انسان بيرون است، انسان خود قادر نيست كه خلقت خود را عوض كند، اما آنچه مربوط به اخلاقيات روحى است در اختيار خود انسان است؛ هركسى خودش بايد شخصيت خود را بسازد، معمار و مهندس روح خود باشد، بنّا و سازنده اخلاق خود باشد.
به عبارت دیگر عکس‌‏العمل هر فردی در مقابل فرد دیگر متفاوت است؛ ممکن است عکس‌‏العملی باشد که به زیان او و اجتماع باشد و ممکن است عکس‌‏العملی باشد مفید به حال او و اجتماع. اگر عکس‌‏العمل‏‌های انسان در برابر دیگران همیشه خوب و مفید باشد و انسان عادت کند که همیشه عکس‌‏العمل خوب نشان بدهد، گفته می‌‏شود خلقیات او خوب است.


== آداب‏==


انسانها از لحاظ طرز رفتار با يكديگر مختلفند، مثلًا ممكن است متواضع باشند يا متكبر، كريم و بخشنده باشند يا لئيم و ممسك، حليم و بردبار باشند يا كينه‏توز و پرخاشگر. صفاتى از قبيل تواضع و تكبر و كرم و بخل و حلم و حقد را خُلقيات مى‏گويند.
آداب جمع ادب است. تشریفاتی که انسان برای کارهای خود قرار می‌‏دهد، آداب آن کار نامیده می‌‏شود. مثلًا خوردن یک عمل طبیعی است. انسان می‌‏تواند احیاناً مانند حیوانات با دهان آب یا غذا بخورد و می‌‏تواند با دست بخورد و یا با قاشق بخورد، می‌‏تواند با دست راست بخورد و یا با دست چپ بخورد، می‌‏تواند با دست‏ نشُسته یا قاشق کثیف بخورد و می‌‏تواند با دست پاکیزه و یا قاشق پاکیزه بخورد.


اینکه انسان غذا را با دست راست بخورد و دست یا قاشقش شسته باشد، هنگام شروع‏ بسم اللَّه‏ بگوید، با تأنّی بخورد، لقمه‏‌ها را زیاد بجود، آداب غذا خوردن نامیده می‌‏شود.


البته هنگامى به اين صفات كلمه خُلق اطلاق مى‏شود كه در روح انسان جايگزين شده باشد و جزء خويهاى انسان به شمار رود. در اثر عمل و تكرار و تلقين و غيره اين صفات در روح انسان جايگزين مى‏شوند و به اصطلاح به صورت ملكه در مى‏آيند: ملكه فاضله يا رذيله.
افراد هنگام برخورد به یکدیگر معمولًا آدابی را رعایت می‌‏کنند. بعضی‌ها سر خود را می‌‏جنبانند یا کلاه خود را برمی‏دارند و شنیده‏ام بعضی از ملت‌‌ها بینی‏‌های خود را به هم می‌‏مالند، و آنها که یادشان نرفته که انسانند و می‌‏دانند بهترین وسیله تفهیم معنویات برای انسان سخن است و بهترین آرزویی که یک نفر برای یک نفر دیگر باید بکند این است که برای او سلامت و صلح و مسالمت بخواهد، اینها وقتی که به یکدیگر می‌‏رسند می‌‏گویند: «سلام علیک» یعنی من برای تو از خداوند سلامت و مسالمت آرزو می‌‏کنم.
 
 
به عبارت ديگر عكس‏العمل هر فردى در مقابل فرد ديگر متفاوت است؛ ممكن است عكس‏العملى باشد كه به زيان او و اجتماع باشد و ممكن است عكس‏العملى باشد مفيد به حال او و اجتماع. اگر عكس‏العمل‏هاى انسان در برابر ديگران هميشه خوب و مفيد باشد و انسان عادت كند كه هميشه عكس‏العمل خوب نشان بدهد، گفته مى‏شود خلقيات او خوب است.
 
 
== آداب‏ ==
 
 
آداب جمع ادب است. تشريفاتى كه انسان براى كارهاى خود قرار مى‏دهد، آداب آن كار ناميده مى‏شود. مثلًا خوردن يك عمل طبيعى است. انسان مى‏تواند احياناً مانند حيوانات با دهان آب يا غذا بخورد و مى‏تواند با دست بخورد و يا با قاشق بخورد، مى‏تواند با دست راست بخورد و يا با دست چپ بخورد، مى‏تواند با دست‏ نشُسته يا قاشق كثيف بخورد و مى‏تواند با دست پاكيزه و يا قاشق پاكيزه بخورد.
 
 
اينكه انسان غذا را با دست راست بخورد و دست يا قاشقش شسته باشد، هنگام شروع‏ بسم اللَّه‏ بگويد، با تأنّى بخورد، لقمه‏ها را زياد بجود، آداب غذا خوردن ناميده مى‏شود.
 
 
افراد هنگام برخورد به يكديگر معمولًا آدابى را رعايت مى‏كنند. بعضيها سر خود را مى‏جنبانند يا كلاه خود را برمى‏دارند و شنيده‏ام بعضى از ملتها بينى‏هاى خود را به هم مى‏مالند، و آنها كه يادشان نرفته كه انسانند و مى‏دانند بهترين وسيله تفهيم معنويات براى انسان سخن است و بهترين آرزويى كه يك نفر براى يك نفر ديگر بايد بكند اين است كه براى او سلامت و صلح و مسالمت بخواهد، اينها وقتى كه به يكديگر مى‏رسند مى‏گويند: «سلام عليك» يعنى من براى تو از خداوند سلامت و مسالمت آرزو مى‏كنم.
 
 
سلام ادبِ ملاقات است. همچنين هر كارى آدابى دارد و همين قدر مثال كافى است.
سفر نيز به نوبه خود اخلاق و آدابى دارد؛ يعنى انسان بايد از برخى خصلتهاى روحى بهره‏مند باشد، مثل اينكه نسبت به ديگران مهربان باشد و به چهره آنها لبخند بزند و هم پاره‏اى آداب را بايد رعايت كند، مثل اينكه مثلًا قبل از مسافرت دوستان خود را آگاه كند و با آنها موادعه و خداحافظى نمايد. بعداً به تفصيل درباره اخلاق و آداب سفر بحث خواهيم كرد.


سلام ادبِ ملاقات است. همچنین هر کاری آدابی دارد و همین قدر مثال کافی است.
سفر نیز به نوبه خود اخلاق و آدابی دارد؛ یعنی انسان باید از برخی خصلت‌های روحی بهره‏مند باشد، مثل اینکه نسبت به دیگران مهربان باشد و به چهره آنها لبخند بزند و هم پاره‏ای آداب را باید رعایت کند، مثل اینکه مثلًا قبل از مسافرت دوستان خود را آگاه کند و با آنها موادعه و خداحافظی نماید. بعداً به تفصیل درباره اخلاق و آداب سفر بحث خواهیم کرد.


== سفر ==
== سفر ==


كلمه سفر از ماده سفور است كه به معنى برداشتن پرده از روى يك چيز است. غزالى (به نقل‏ محجة البيضاء) مى‏گويد: سفر ازآن‏جهت سفر ناميده شده است كه پرده از روى اخلاق واقعى انسان برمى‏دارد. فقط در مسافرت مى‏توان به اخلاق واقعى اشخاص پى برد و آنها را شناخت. مى‏گويد: شخصى مى‏خواست درباره ديگرى شهادت بدهد، به او گفتند: آيا با او سفر كرده‏اى؟ گفت: نه. گفتند: پس او را نمى‏شناسى.
کلمه سفر از ماده سفور است که به معنی برداشتن پرده از روی یک چیز است. غزالی (به نقل‏ محجة البیضاء) می‌‏گوید: سفر ازآن‏جهت سفر نامیده شده است که پرده از روی اخلاق واقعی انسان برمی‏دارد. فقط در مسافرت می‌‏توان به اخلاق واقعی اشخاص پی برد و آنها را شناخت. می‌‏گوید: شخصی می‌‌‏خواست درباره دیگری شهادت بدهد، به او گفتند: آیا با او سفر کرده‌‏ای؟ گفت: نه. گفتند: پس او را نمی‌‏شناسی.


می‌‏گوید: اگر کسی را دیدید که مردمی که با او معامله و دادوستد کرده‌‏اند و کسانی‏ که با او مسافرت کرده‌‏اند از او تمجید می‌‌‌‏کنند، قطعاً بدانید آدم خوبی است‏.


مى‏گويد: اگر كسى را ديديد كه مردمى كه با او معامله و دادوستد كرده‏اند و كسانى‏ كه با او مسافرت كرده‏اند از او تمجيد مى‏كنند، قطعاً بدانيد آدم خوبى است‏ .
به طور کلی هر چیزی که انسان را در شرایط غیر عادی که آرامش روح را بهم می‌‌‏زند قرار دهد، پرده از روی اخلاق واقعی انسان برمی‏دارد. انسان در حال عادی حکم آب راکد را دارد که در حوضی جمع شده است؛ به واسطه رکود، مخلوط‌های آب ته‏نشین می‌‌‏شود و آب بسیار صاف و زلال مشاهده می‌‌‏شود. اما همین‏که یک چوب داخل آب ببرید و آب را تکان بدهید و زیر و رو کنید، آن‏وقت می‌‌‏بینید چقدر کثافت داخل این آب است.


بسا افرادی که در شرایط عادی به دل و نفس خود مراجعه می‌‌‏کنند، آن را مانند همان آب حوض صاف و پاک می‌‌‏بینند و خودشان غافلند که اگر شرایط جدیدی به وجود آید و موجباتی پیدا شود که صفات پلید ته‏نشین‏شده باطن ظهور کند معلوم خواهد شد که چقدر آلودگی‌ها در روح آنها بوده است. غزالی می‌‌‏گوید: یکی از فواید سفر این است که ماهیت هرکس را بر خودش روشن می‌کند. اخلاق واقعی هرکسی در سفر ظاهر می‌‌‏شود. در سفر معلوم می‌‌‏شود که کی شجاع است و کی ترسو، کی مهربان است و کی بی‏عاطفه، کی خدمتگزار است و کی لافزن و دروغگو، کی حلیم و پرحوصله است و کی کم‏ظرفیت و سبک؟ و از این روست که سفر را سفر گفته‏اند.


به طور كلى هر چيزى كه انسان را در شرايط غير عادى كه آرامش روح را بهم مى‏زند قرار دهد، پرده از روى اخلاق واقعى انسان برمى‏دارد. انسان در حال عادى حكم آب راكد را دارد كه در حوضى جمع شده است؛ به واسطه ركود، مخلوطهاى آب ته‏نشين مى‏شود و آب بسيار صاف و زلال مشاهده مى‏شود. اما همين‏كه يك چوب داخل آب ببريد و آب را تكان بدهيد و زير و رو كنيد، آن‏وقت مى‏بينيد چقدر كثافت داخل اين آب است.
سفر به طور کلی مفید و لازم است. قطع نظر از اینکه اخلاق واقعی هرکسی را بر خودش ظاهر می‌کند، حقایق دیگری را نیز بر انسان روشن می‌کند: آدمی را پخته و جهان‏دیده می‌‌‏نماید، فواید مادی و معنوی فراوانی دارد. در مدح سفر سخنان زیادی رسیده است. قرآن کریم به سیر در زمین امر می‌کند و آن را موجب باز شدن چشم و گوش و ازدیاد عقل و تجربه می‌‌‏داند.


در سوره مبارکه حج، آیه 46 می‌‌‏فرماید:
أَ فَلَمْ یَسیروا فِی الْارْضِ فَتَکونَ لَهُمْ قُلوبٌ یَعْقِلونَ بِها اوْ آذانٌ یَسْمَعونَ بِها یعنی آیا در زمین گردش نکرده‏اند تا روحیه‏‌هایی متفکر و گوش‌هایی باز و شنوا پیدا کنند؟


بسا افرادى كه در شرايط عادى به دل و نفس خود مراجعه مى‏كنند، آن را مانند همان آب حوض صاف و پاك مى‏بينند و خودشان غافلند كه اگر شرايط جديدى به وجود آيد و موجباتى پيدا شود كه صفات پليد ته‏نشين‏شده باطن ظهور كند معلوم خواهد شد كه چقدر آلودگيها در روح آنها بوده است. غزالى مى‏گويد: يكى از فوايد سفر اين است كه ماهيت هركس را بر خودش روشن مى‏كند. اخلاق واقعى هركسى در سفر ظاهر مى‏شود. در سفر معلوم مى‏شود كه كى شجاع است و كى ترسو، كى مهربان است و كى بى‏عاطفه، كى خدمتگزار است و كى لافزن و دروغگو، كى حليم و پرحوصله است و كى كم‏ظرفيت و سبك؟ و از اين روست كه سفر را سفر گفته‏اند.
پیغمبر اکرم می‌‌‏فرمود: سافِروا تَصِحّوا <ref>من لا یحضره الفقیه ج 2ص 173</ref> مسافرت کنید، صحت می‌‌‏یابید. در دیوان‏ منسوب به مولی امیر المؤمنین‏ است:
 
تَغَرَّبْ عَنِ الْاوْطانِ فی طَلَبِ الْعُلی‏ وَ سافِرْ فَفِی الأَسْفارِ خَمْسُ فَوائِدِ
 
تَفَرُّجُ هَمٍّ وَ اکْتِسابُ مَعیشَةٍ وَ عِلْمٍ وَ آدابٍ وَ صُحْبَةُ ماجِدِ
سفر به طور كلى مفيد و لازم است. قطع نظر از اينكه اخلاق واقعى هركسى را بر خودش ظاهر مى‏كند، حقايق ديگرى را نيز بر انسان روشن مى‏كند: آدمى را پخته و جهان‏ديده مى‏نمايد، فوايد مادى و معنوى فراوانى دارد. در مدح سفر سخنان زيادى رسيده است. قرآن كريم به سير در زمين امر مى‏كند و آن را موجب باز شدن چشم و گوش و ازدياد عقل و تجربه مى‏داند.
 
 
در سوره مباركه حج، آيه 46 مى‏فرمايد:
أَ فَلَمْ يَسيروا فِى الْارْضِ فَتَكونَ لَهُمْ قُلوبٌ يَعْقِلونَ بِها اوْ آذانٌ يَسْمَعونَ بِها يعنى آيا در زمين گردش نكرده‏اند تا روحيه‏هايى متفكر و گوشهايى باز و شنوا پيدا كنند؟
 
 
پيغمبر اكرم مى‏فرمود: سافِروا تَصِحّوا <ref>من لا یحضره الفقیه ج 2ص 173</ref> مسافرت كنيد، صحت مى‏يابيد. در ديوان‏ منسوب به مولى امير المؤمنين‏ است:
تَغَرَّبْ عَنِ الْاوْطانِ فى طَلَبِ الْعُلى‏ وَ سافِرْ فَفِى الأَسْفارِ خَمْسُ فَوائِدِ
تَفَرُّجُ هَمٍّ وَ اكْتِسابُ مَعيشَةٍ وَ عِلْمٍ وَ آدابٍ وَ صُحْبَةُ ماجِدِ
یعنی در طلب علوّ و بزرگی از وطن خارج شو، زیرا در مسافرت پنج فایده وجود دارد: غصه‏‌های محلی فراموش می‌‏شود، وسیله کسب معیشت است، وسیله آموختن علم است، راه ادب‏آموزی است، به وسیله سفر انسان به مصاحبت بزرگان توفیق می‌‏یابد.


يعنى در طلب علوّ و بزرگى از وطن خارج شو، زيرا در مسافرت پنج فايده وجود دارد: غصه‏هاى محلى فراموش مى‏شود، وسيله كسب معيشت است، وسيله آموختن علم است، راه ادب‏آموزى است، به وسيله سفر انسان به مصاحبت بزرگان توفيق مى‏يابد.
انوری می‌‏گوید:
 
به جرم خاک و به گردون نگاه باید کرد که آن کجاست ز آرام و این کجا ز سفر
 
به شهر خویش درون، بی‏خطر بود مردم‏ به کان خویش درون، بی ‏بها بود گوهر
انورى مى‏گويد:
سفر مربی مرد است و آستانه جاه‏ سفر خزانه مال است و اوستاد هنر
به جرم خاك و به گردون نگاه بايد كرد كه آن كجاست ز آرام و اين كجا ز سفر
درخت اگر متحرک شدی ز جای به جای‏ نه جور ارّه کشیدی و نه جفای تبر
به شهر خويش درون، بى‏خطر بود مردم‏ به كان خويش درون، بى‏بها بود گوهر
سفر مربى مرد است و آستانه جاه‏ سفر خزانه مال است و اوستاد هنر
درخت اگر متحرك شدى ز جاى به جاى‏ نه جور ارّه كشيدى و نه جفاى تبر
غزالی می‌‏گوید: یکی از علما به یاران خود می‌‏گوید: «سیحوا تَطیبوا، فَانَّ الْماءَ اذا کَثُرَ مَقامُهُ فی مَوْضِعٍ تَغَیَّرَ» <ref>محجه البیضاء ج 4ص</ref> 42یعنی سیاحت کنید تا پاکیزه شوید، زیرا آب اگر در یک جا بماند می‌‏گندد.


غزالى مى‏گويد: يكى از علما به ياران خود مى‏گويد: «سيحوا تَطيبوا، فَانَّ الْماءَ اذا كَثُرَ مَقامُهُ فى مَوْضِعٍ تَغَيَّرَ» <ref>محجه البیضاء ج 4ص</ref>  42يعنى سياحت كنيد تا پاكيزه شويد، زيرا آب اگر در يك جا بماند مى‏گندد .
ابوالفتح بستی می‌‏گوید:
 
لَقَدْ هُنْتُ مِنْ طولِ الْمَقامِ وَ مَنْ یَقُمْ‏ طَویلًا یُهَنْ مِنْ بَعْدِ ما کانَ مُکْرَما
 
وَ طولُ جَمامِ الْمَرْءِ فی مُسْتَقَرِّهِ‏ یُغَیِّرُهُ لَوْناً وَ ریحاً وَ مَطْعَما <ref>المحاسن و الاضدا ص 136</ref>  
ابو الفتح بستى مى‏گويد:
لَقَدْ هُنْتُ مِنْ طولِ الْمَقامِ وَ مَنْ يَقُمْ‏ طَويلًا يُهَنْ مِنْ بَعْدِ ما كانَ مُكْرَما
وَ طولُ جَمامِ الْمَرْءِ فى مُسْتَقَرِّهِ‏ يُغَيِّرُهُ لَوْناً وَ ريحاً وَ مَطْعَما <ref>المحاسن و الاضدا ص 136</ref>  
یعنی از بس که یک جا ماندم از نظرها افتاده و پست شدم، آری هرکس در یک نقطه زیاد بماند عزتش تبدیل به خواری می‌‏شود، زیاد ماندن مرد در جایگاه خودش رنگ و بوی و مزه او را می‌‏برد.


يعنى از بس كه يك جا ماندم از نظرها افتاده و پست شدم، آرى هركس در يك نقطه زياد بماند عزتش تبديل به خوارى مى‏شود، زياد ماندن مرد در جايگاه خودش رنگ و بوى و مزه او را مى‏برد.
== رفیق‏==
 
== رفيق‏ ==
 
كلمه رفيق از ماده رفق است كه به معنى نرمى است. از قديم‏الايام كلمه رفيق به همسفر اطلاق مى‏شده است. در احاديث همين تعبير به كار رفته است. پيغمبر اكرم فرمود: الرَّفيقَ ثُمَّ السَّفَرَ  يعنى اول رفيق خوب انتخاب كنيد، بعد تصميم به مسافرت بگيريد.
 


اين كلمه ازآن‏جهت براى همسفر انتخاب شده است كه لازم‏ترين شرط همسفرى، رفق و نرمى و ملايمت است. انسان بايد كوشش كند حد اكثر ملايمت و همراهى را با رفقاى خود داشته باشد.
کلمه رفیق از ماده رفق است که به معنی نرمی است. از قدیم‏الایام کلمه رفیق به همسفر اطلاق می‌‏شده است. در احادیث همین تعبیر به کار رفته است. پیغمبر اکرم فرمود: الرَّفیقَ ثُمَّ السَّفَرَ یعنی اول رفیق خوب انتخاب کنید، بعد تصمیم به مسافرت بگیرید.
پس معلوم شد كه سفر به نوبه خود اخلاق و آدابى دارد. بايد آنها را بدانيم و بكار ببنديم.


این کلمه ازآن‏جهت برای همسفر انتخاب شده است که لازم‏ترین شرط همسفری، رفق و نرمی و ملایمت است. انسان باید کوشش کند حد اکثر ملایمت و همراهی را با رفقای خود داشته باشد.
پس معلوم شد که سفر به نوبه خود اخلاق و آدابی دارد. باید آنها را بدانیم و بکار ببندیم.


== پانویس ==
{{پانویس}}


=پانویس=
== منابع ==  
{{پانویس|2}}
مجموعه آثار استاد شهید مطهری (حج)، ج‏25، ص: 62-51- با تلخیص و ویرایش-


== منبع ==
[[رده:مقاله‌ها]]
مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (حج)، ج‏25، ص: 62-51- با تلخیص و ویرایش-
[[رده:وحدت اسلامی]]
[[رده: وحدت اسلامیٰ ٰاخلاق تقریبی ]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۴

نقش عظیم اخلاق در تعمیق وحدت اسلامی آن هم در سفر زیارتی حج بر کسی پوشیده نیست. استاد شهید مطهری بعنوان یکی از عالمان برجسته و زمان‌شناس معاصر در نوشتار ذیل تحت عنوان اخلاق و آداب سفر نکات بسیار ارزشمند و کلیدی را جهت آموزش مسافران حج بصورت درسواره مطرح نموده‌اند. هر چند مطالب ذکر شده در این قسمت بیش از دو درس نیست اما ظاهرا بنای استاد شهید بر تکمیل این سلسله از دروس بود. امید است این نوشتار که تحت عنوان اخلاق تقریبی ذکر شده است نقطه شروعی برای تحقیقاتی عمیق در این زمینه باشد ان‌شاء‌الله.

اخلاق و آداب سفر

درس اول: فایده و لزوم درس اخلاق برای مسافران حج‏

اخلاق و آداب سفر، بخشی از اخلاق و آداب انسانی است. هر انسانی از آن نظر که انسان است باید دارای خُلق‌ها و خوی‌های پسندیده و بزرگوارانه باشد.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: عَلَیْکُمْ بِمَکارِمِ الأَخْلاقِ فَانَّ رَبّی بَعَثَنی بِها بر شما باد به اخلاق بزرگوارانه که خداوند مرا برای همین‌ها مأموریت داده است. آنگاه فرمود: وَ انَّ مِنْ مَکارِمِ الأَخْلاقِ انْ یَعْفُوَ الرَّجُلُ عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ یُعْطی مَنْ حَرَمَهُ وَ یَصِلَ مَنْ قَطَعَهُ وَ یَعودَ مَنْ لا یَعودُهُ‏ [۱]

یعنی از جمله اخلاق بزرگوارانه این است که آدمی در مقابل بدی‌های مردم خوبی کند به اینکه از انتقام صرف‏نظر کند و ببخشاید، به کسی که از احسان به او دریغ داشته است احسان کند، با کسی که پیوند با او را بریده است از نو پیوند کند، کسی را که از او عیادت نکرده است عیادت کند.

اخلاق بر دو قسم است: عمومی و خصوصی. اخلاق عمومی وظایفی است که انسان در همه جا و همه وقت باید رعایت کند. ولی اخلاق خصوصی ناشی ازوظایف و تکالیفی است که انسان در شرایط خاص و زمان خاص و یا نسبت به افراد خاص پیدا می‌کند. مثلًا اخلاق خنوادگی نوع خاصی از اخلاق است، اخلاق کسبی نوعی دیگر است.

مسافرت، اخلاق و آداب خاصی را ایجاب می‌کند زیرا وضع جدیدی برای انسان به وجود می‌‏آورد و انسان را در شرایط خاصی قرار می‌‏دهد که با محیط اقامت یعنی وطن متفاوت است. در مسافرت انسان با یک عده که «همسفر» نامیده می‌‏شوند، شب و روز بسر می‌‏برد.

بسیاری از پرده‏ها که تا آن وقت میان او و همسفرانش وجود داشت خواه ناخواه برداشته می‌‏شود، خواب و بیداری‏اش با آنهاست، همکاریها و همگامیهایی که هرگز در حضر پیش نمی‌‏آید لازم می‌‏شود. اینها قهراً وظایف و تکالیف خاصی را به وجود می‌‏آورد و آمادگی روحی و اخلاقی مخصوصی را ایجاب می‌کند.

در دین مقدس اسلام به این بخش از اخلاق توجه مخصوص شده و دستورهای بسیار مفید و ثمربخش- که نمونه دیگری از جامعیت و عمق تعلیمات این دین مبین است- داده شده است. ما امیدواریم بتوانیم اینها را برای شما آقایان و بانوان محترم که عازم سفر بیت‏اللَّه می‌‏باشید بیان کنیم.

اتفاقاً علمای اسلام این دستورهای اسلامی را در مقدمه حج ذکر کرده‌‏اند، زیرا در میان فرایض اسلامی این فریضه است که مستلزم سفر و خروج از وطن می‌‏باشد.

ما قبل از آنکه وارد متن آن دستورها بشویم، مقدمتاً دو مطلب را توضیح می‌‏دهیم: یکی راجع به فایده و لزوم این درس برای حجاج محترم، دیگر راجع به معنی کلمات «اخلاق» و «آداب» و «سفر» که در عنوان درس ما قرار گرفته‏اند و همچنین کلمه «رفیق» که معمولًا در مورد همسفر به کار برده می‌‏شود.

فایده و لزوم این درس برای حجاج

فرضاً آمادگی اخلاقی برای سایر مسافرتها لازم نباشد، برای این سفر مذهبی اجتماعی کمال ضرورت دارد. این سفر علاوه بر جهاتی که در سایر سفرها وجود دارد یک سفر روحی و مذهبی است. بدیهی است تا انسان از نظر روحی پاک و منزه نباشد نمی‌‏تواند از یک برنامه روحی بهره معنوی ببرد.

گاهی بعضی افراد می‌‏پرسند: چطور است که از نظر اسلام استطاعت مالی و استطاعت بدنی و استطاعت طریقی شرط است اما استطاعت روحی و اخلاقی‏ شرط نیست؟ یعنی چطور است که حاجی باید از لحاظ مالی آن‏قدر ثروت داشته باشد که به راحتی برود به مکه و برگردد و ضربه‏ای به کار و کسب و وضع خانواده‏اش وارد نشود، و از لحاظ بدنی باید سالم باشد مریض نباشد، از لحاظ راه باید امنیت داشته باشد، اما لازم نیست که حاجی از لحاظ روحی و اخلاقی سرمایه کافی داشته باشد؟ چرا؟

جواب این است که استطاعت روحی و اخلاقی هم شرط است اما با یک تفاوت و آن اینکه سایر استطاعت‌ها شرط وجوب است و اما استطاعت روحی و اخلاقی شرط وجود است.

توضیح شرط وجوب و شرط وجود

شرط وجوب یعنی شرطی که تا پیدا نشود تکلیفی در کار نیست. مثلًا رسیدن مال به حد نصاب شرط وجوب زکات است، تا مال به حد نصاب نرسد تکلیفی نیست.

اما شرط وجود یعنی شرطی که تا آن شرط محقق نشود عمل انسان صحیح یا قبول نیست. مثلًا پاکی لباس و بدن شرط نماز است اما شرط وجود است، یعنی بدن و لباس باید پاک باشد تا نماز درست باشد. همچنین حضور قلب شرط نماز است، یعنی باید حضور قلب باشد تا نماز مقبول واقع شود و انسان را بالا ببرد و آثار خود را ببخشد.

فرق این دو نوع شرط این است که انسان مکلف نیست شرط وجوب را ایجاد کند، بلکه هروقت موجود شد آن وقت انسان تکلیف پیدا می‌کند. مثلًا انسان مکلف نیست که حتماً مال خود را به حد نصاب برساند که زکات بدهد ولی اگر به حد نصاب رسید زکات واجب می‌‏شود.

اما شرط وجود شرطی است که الزاماً باید آن را ایجاد کرد. مثلًا الزاماً باید لباس و بدن را پاک نگه داشت تا نماز صحیح باشد. همچنین الزاماً باید حضور قلب وجود داشته باشد تا نماز مورد قبول واقع شود و اثر واقعی خود را ببخشد.

پس شرط وجود از شرط وجوب مهم‏تر است. استطاعت اخلاقی و روحی شرط وجود است، یعنی تنها در صورت آمادگی روحی و اخلاقی است که انسان از مزایای بی‏پایان روحی و اجتماعی بهره‏مند می‌‏شود و اگر انسان این آمادگی را نداشته باشد «محنت بادیه خریده به سیم».

حالا چه دلیلی داریم که استطاعت روحی، شرط وجود یعنی شرط مقبولیت و مفید بودن حج است؟ برای نمونه این روایت را ذکر می‌‏کنیم:

شیخ صدوق روایت کرده است که امام باقر ‌علیه‌السلام می‌‏فرمود: ما یُعْبَأُ بِمَنْ یَؤُمُّ هذَا الْبَیْتَ اذا لَمْ یَکُنْ فیهِ ثَلاثُ خِصالٍ: خُلُقٌ یُخالِقُ بِهِ مَنْ صَحِبَهُ وَ حِلْمٌ یَمْلِکُ بِهِ غَضَبَهُ وَ وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنْ مَحارِمِ اللَّهِ ‏[۲]

یعنی کسی که به قصد حج به خانه کعبه می‌‏آید، مورد عنایت حق واقع نمی‌‏شود مگر آنکه در او سه خصلت وجود داشته باشد: اخلاق مناسبی برای معاشرت با همسفران داشته باشد، دارای نیروی حلم و بردباری باشد که بتواند جلو خشم خود را- که خواه ناخواه موجبات آن در سفر پیش می‌‏آید- بگیرد، پارسایی داشته باشد که جلو او را از گناهان بگیرد.

از اینجا می‌‏توان تکلیف حجاجی که بی‏‌جهت با رفقا به نزاع برمی‏‌خیزند، زود از کوره در می‌‏روند، انواع گناهان از دروغ و غیبت و غیره مرتکب می‌‏شوند، فهمید و متأسفانه نقاط ضعف زیادی ازاین‏‌جهت در غالب حجاج محترم دیده می‌‏شود.

ممکن است بگویید استطاعت روحی و اخلاقی شرط قبول همه عبادات است، اختصاص به حج ندارد زیرا خداوند در قرآن می‌‏فرماید: انَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ [۳] یعنی همانا منحصراً خداوند عمل متقیان را می‌‏پذیرد؛ تا انسان دارای تقوا و پاکی نباشد، هیچ عملی از او قبول نمی‌‏شود. عرض می‌‏کنم بلی چنین است. هر عملی آمادگی قبلی روحی می‌‏خواهد

ولی با این تفاوت که عمل حج گذشته از اینکه عبادت است و باید به قصد قربت بجا آورده شود و علی هذا احتیاج دارد به تقوای قلب، یک عمل اجتماعی است. هرکسی باید دارای اخلاق اجتماعی مناسبی باشد تا بتواند این وظیفه الهی را درست انجام دهد و آن اثری که منظور اسلام از این اجتماع بزرگ است پیدا شود.

در حدیثی که نقل کردیم، به سه خصلت اشاره شده بود و دوتای آنها مربوط است به شایستگی انسان از نظر اخلاق معاشرتی. برای اینکه انسان نماز درستی بخواند یا زکاتی را به قصد قربت ادا کند، لزومی ندارد که صلاحیت اجتماعی داشته باشد اما برای اینکه عمل عظیم حج را انجام دهد لازم است صلاحیت اجتماعی داشته باشد.

پس معلوم شد که استطاعت اخلاقی و روحی و به عبارت دیگر صلاحیت اجتماعی نیز شرط است و این استطاعت از استطاعت مالی و بدنی و طریقی از نظر اسلام مهم‏تر است، زیرا این را شرط وجود قرار داده که الزاماً باید آن را به وجود آورد و تحصیل کرد نه شرط وجوب.

درس دوم: آشنایی با چند لغت‏

وقتی که می‌‏گوییم «اخلاق و آداب سفر» باید معنی اخلاق و معنی آداب و فرق میان آنها را بدانیم. حتی خوب است بدانیم چرا به سفر، سفر می‌‏گویند و چرا همسفر را «رفیق» می‌‏گویند.

اخلاق‏

اخلاق جمع خُلق است. خلق یعنی خوی. ساختمان وجود انسان تا آنجا که مربوط به بدن است، خَلق (به فتح خاء) گفته می‌‏شود و تا آنجا که مربوط به روح یعنی مربوط به قسمتی از تمایلات روحی است، خُلق (به ضم خاء) گفته می‌‏شود.

به عبارت دیگر خَلق مربوط به شخص است و خُلق مربوط به شخصیت. در دعا وارد شده است که هنگامی که در مقابله آیینه می‌‏ایستید و خود را می‌‏بینید، بگویید: اللَّهُمَّ حَسِّنْ خُلْقی کَما حَسَّنْتَ خَلْقی‏ یعنی خداوندا، اخلاق مرا نیکو گردان همچنان که اندام مرا نیکو گردانیده‏ای و مرا به صورت انسان و در احسن تقویم آفریده‏ای.

آنچه مربوط به بدن است طرح‏ریزی و ساختمانش در رحم تمام می‌‏شود. مثلًا استعداد اینکه انسان سفیدپوست باشد یا سیاه‏پوست، زشت باشد یا زیبا، کوتاه باشد یا بلند، تمام اینها در مرحله رحم طرح و بنا می‌‏شود و پس از اینکه کودک به دنیا می‌‏آید نه به وسیله خود او و نه به وسیله دیگران قابل تغییر نیست.

اما اخلاقیات که مربوط به روح است در همین دنیا به وسیله خود شخص و معلمان و مربیان و اجتماع، طرح و بنا می‌‏شود. البته قسمتی از استعدادهای اخلاقی مربوط به سرشت و مرحله قبل از تولد است.

علی هذا دو تفاوت میان خَلق و خُلق هست. اولًا اینکه خَلق که مربوط به بدن است یک منزل جلوتر یعنی در منزل رحم تکوین پیدا می‌کند و اما خُلق که مربوط به روح است یک منزل عقب‏تر یعنی بعد از تولد متکوّن می‌‏شود.

ثانیاً آنچه مربوط به خلقت بدن است از اختیار انسان بیرون است، انسان خود قادر نیست که خلقت خود را عوض کند، اما آنچه مربوط به اخلاقیات روحی است در اختیار خود انسان است؛ هرکسی خودش باید شخصیت خود را بسازد، معمار و مهندس روح خود باشد، بنّا و سازنده اخلاق خود باشد.

انسان‌ها از لحاظ طرز رفتار با یکدیگر مختلفند، مثلًا ممکن است متواضع باشند یا متکبر، کریم و بخشنده باشند یا لئیم و ممسک، حلیم و بردبار باشند یا کینه‏توز و پرخاشگر. صفاتی از قبیل تواضع و تکبر و کرم و بخل و حلم و حقد را خُلقیات می‌‏گویند.

البته هنگامی به این صفات کلمه خُلق اطلاق می‌‏شود که در روح انسان جایگزین شده باشد و جزء خوی‌های انسان به شمار رود. در اثر عمل و تکرار و تلقین و غیره این صفات در روح انسان جایگزین می‌‏شوند و به اصطلاح به صورت ملکه در می‌‏آیند: ملکه فاضله یا رذیله.

به عبارت دیگر عکس‌‏العمل هر فردی در مقابل فرد دیگر متفاوت است؛ ممکن است عکس‌‏العملی باشد که به زیان او و اجتماع باشد و ممکن است عکس‌‏العملی باشد مفید به حال او و اجتماع. اگر عکس‌‏العمل‏‌های انسان در برابر دیگران همیشه خوب و مفید باشد و انسان عادت کند که همیشه عکس‌‏العمل خوب نشان بدهد، گفته می‌‏شود خلقیات او خوب است.

آداب‏

آداب جمع ادب است. تشریفاتی که انسان برای کارهای خود قرار می‌‏دهد، آداب آن کار نامیده می‌‏شود. مثلًا خوردن یک عمل طبیعی است. انسان می‌‏تواند احیاناً مانند حیوانات با دهان آب یا غذا بخورد و می‌‏تواند با دست بخورد و یا با قاشق بخورد، می‌‏تواند با دست راست بخورد و یا با دست چپ بخورد، می‌‏تواند با دست‏ نشُسته یا قاشق کثیف بخورد و می‌‏تواند با دست پاکیزه و یا قاشق پاکیزه بخورد.

اینکه انسان غذا را با دست راست بخورد و دست یا قاشقش شسته باشد، هنگام شروع‏ بسم اللَّه‏ بگوید، با تأنّی بخورد، لقمه‏‌ها را زیاد بجود، آداب غذا خوردن نامیده می‌‏شود.

افراد هنگام برخورد به یکدیگر معمولًا آدابی را رعایت می‌‏کنند. بعضی‌ها سر خود را می‌‏جنبانند یا کلاه خود را برمی‏دارند و شنیده‏ام بعضی از ملت‌‌ها بینی‏‌های خود را به هم می‌‏مالند، و آنها که یادشان نرفته که انسانند و می‌‏دانند بهترین وسیله تفهیم معنویات برای انسان سخن است و بهترین آرزویی که یک نفر برای یک نفر دیگر باید بکند این است که برای او سلامت و صلح و مسالمت بخواهد، اینها وقتی که به یکدیگر می‌‏رسند می‌‏گویند: «سلام علیک» یعنی من برای تو از خداوند سلامت و مسالمت آرزو می‌‏کنم.

سلام ادبِ ملاقات است. همچنین هر کاری آدابی دارد و همین قدر مثال کافی است. سفر نیز به نوبه خود اخلاق و آدابی دارد؛ یعنی انسان باید از برخی خصلت‌های روحی بهره‏مند باشد، مثل اینکه نسبت به دیگران مهربان باشد و به چهره آنها لبخند بزند و هم پاره‏ای آداب را باید رعایت کند، مثل اینکه مثلًا قبل از مسافرت دوستان خود را آگاه کند و با آنها موادعه و خداحافظی نماید. بعداً به تفصیل درباره اخلاق و آداب سفر بحث خواهیم کرد.

سفر

کلمه سفر از ماده سفور است که به معنی برداشتن پرده از روی یک چیز است. غزالی (به نقل‏ محجة البیضاء) می‌‏گوید: سفر ازآن‏جهت سفر نامیده شده است که پرده از روی اخلاق واقعی انسان برمی‏دارد. فقط در مسافرت می‌‏توان به اخلاق واقعی اشخاص پی برد و آنها را شناخت. می‌‏گوید: شخصی می‌‌‏خواست درباره دیگری شهادت بدهد، به او گفتند: آیا با او سفر کرده‌‏ای؟ گفت: نه. گفتند: پس او را نمی‌‏شناسی.

می‌‏گوید: اگر کسی را دیدید که مردمی که با او معامله و دادوستد کرده‌‏اند و کسانی‏ که با او مسافرت کرده‌‏اند از او تمجید می‌‌‌‏کنند، قطعاً بدانید آدم خوبی است‏.

به طور کلی هر چیزی که انسان را در شرایط غیر عادی که آرامش روح را بهم می‌‌‏زند قرار دهد، پرده از روی اخلاق واقعی انسان برمی‏دارد. انسان در حال عادی حکم آب راکد را دارد که در حوضی جمع شده است؛ به واسطه رکود، مخلوط‌های آب ته‏نشین می‌‌‏شود و آب بسیار صاف و زلال مشاهده می‌‌‏شود. اما همین‏که یک چوب داخل آب ببرید و آب را تکان بدهید و زیر و رو کنید، آن‏وقت می‌‌‏بینید چقدر کثافت داخل این آب است.

بسا افرادی که در شرایط عادی به دل و نفس خود مراجعه می‌‌‏کنند، آن را مانند همان آب حوض صاف و پاک می‌‌‏بینند و خودشان غافلند که اگر شرایط جدیدی به وجود آید و موجباتی پیدا شود که صفات پلید ته‏نشین‏شده باطن ظهور کند معلوم خواهد شد که چقدر آلودگی‌ها در روح آنها بوده است. غزالی می‌‌‏گوید: یکی از فواید سفر این است که ماهیت هرکس را بر خودش روشن می‌کند. اخلاق واقعی هرکسی در سفر ظاهر می‌‌‏شود. در سفر معلوم می‌‌‏شود که کی شجاع است و کی ترسو، کی مهربان است و کی بی‏عاطفه، کی خدمتگزار است و کی لافزن و دروغگو، کی حلیم و پرحوصله است و کی کم‏ظرفیت و سبک؟ و از این روست که سفر را سفر گفته‏اند.

سفر به طور کلی مفید و لازم است. قطع نظر از اینکه اخلاق واقعی هرکسی را بر خودش ظاهر می‌کند، حقایق دیگری را نیز بر انسان روشن می‌کند: آدمی را پخته و جهان‏دیده می‌‌‏نماید، فواید مادی و معنوی فراوانی دارد. در مدح سفر سخنان زیادی رسیده است. قرآن کریم به سیر در زمین امر می‌کند و آن را موجب باز شدن چشم و گوش و ازدیاد عقل و تجربه می‌‌‏داند.

در سوره مبارکه حج، آیه 46 می‌‌‏فرماید: أَ فَلَمْ یَسیروا فِی الْارْضِ فَتَکونَ لَهُمْ قُلوبٌ یَعْقِلونَ بِها اوْ آذانٌ یَسْمَعونَ بِها یعنی آیا در زمین گردش نکرده‏اند تا روحیه‏‌هایی متفکر و گوش‌هایی باز و شنوا پیدا کنند؟

پیغمبر اکرم می‌‌‏فرمود: سافِروا تَصِحّوا [۴] مسافرت کنید، صحت می‌‌‏یابید. در دیوان‏ منسوب به مولی امیر المؤمنین‏ است: تَغَرَّبْ عَنِ الْاوْطانِ فی طَلَبِ الْعُلی‏ وَ سافِرْ فَفِی الأَسْفارِ خَمْسُ فَوائِدِ تَفَرُّجُ هَمٍّ وَ اکْتِسابُ مَعیشَةٍ وَ عِلْمٍ وَ آدابٍ وَ صُحْبَةُ ماجِدِ

یعنی در طلب علوّ و بزرگی از وطن خارج شو، زیرا در مسافرت پنج فایده وجود دارد: غصه‏‌های محلی فراموش می‌‏شود، وسیله کسب معیشت است، وسیله آموختن علم است، راه ادب‏آموزی است، به وسیله سفر انسان به مصاحبت بزرگان توفیق می‌‏یابد.

انوری می‌‏گوید: به جرم خاک و به گردون نگاه باید کرد که آن کجاست ز آرام و این کجا ز سفر به شهر خویش درون، بی‏خطر بود مردم‏ به کان خویش درون، بی ‏بها بود گوهر سفر مربی مرد است و آستانه جاه‏ سفر خزانه مال است و اوستاد هنر درخت اگر متحرک شدی ز جای به جای‏ نه جور ارّه کشیدی و نه جفای تبر

غزالی می‌‏گوید: یکی از علما به یاران خود می‌‏گوید: «سیحوا تَطیبوا، فَانَّ الْماءَ اذا کَثُرَ مَقامُهُ فی مَوْضِعٍ تَغَیَّرَ» [۵] 42یعنی سیاحت کنید تا پاکیزه شوید، زیرا آب اگر در یک جا بماند می‌‏گندد.

ابوالفتح بستی می‌‏گوید: لَقَدْ هُنْتُ مِنْ طولِ الْمَقامِ وَ مَنْ یَقُمْ‏ طَویلًا یُهَنْ مِنْ بَعْدِ ما کانَ مُکْرَما وَ طولُ جَمامِ الْمَرْءِ فی مُسْتَقَرِّهِ‏ یُغَیِّرُهُ لَوْناً وَ ریحاً وَ مَطْعَما [۶]

یعنی از بس که یک جا ماندم از نظرها افتاده و پست شدم، آری هرکس در یک نقطه زیاد بماند عزتش تبدیل به خواری می‌‏شود، زیاد ماندن مرد در جایگاه خودش رنگ و بوی و مزه او را می‌‏برد.

رفیق‏

کلمه رفیق از ماده رفق است که به معنی نرمی است. از قدیم‏الایام کلمه رفیق به همسفر اطلاق می‌‏شده است. در احادیث همین تعبیر به کار رفته است. پیغمبر اکرم فرمود: الرَّفیقَ ثُمَّ السَّفَرَ یعنی اول رفیق خوب انتخاب کنید، بعد تصمیم به مسافرت بگیرید.

این کلمه ازآن‏جهت برای همسفر انتخاب شده است که لازم‏ترین شرط همسفری، رفق و نرمی و ملایمت است. انسان باید کوشش کند حد اکثر ملایمت و همراهی را با رفقای خود داشته باشد. پس معلوم شد که سفر به نوبه خود اخلاق و آدابی دارد. باید آنها را بدانیم و بکار ببندیم.

پانویس

  1. وسائل ج2ص 224.
  2. من لا یحضره الفقیه ج 2ص 179.
  3. مائده: 27‏
  4. من لا یحضره الفقیه ج 2ص 173
  5. محجه البیضاء ج 4ص
  6. المحاسن و الاضدا ص 136

منابع

مجموعه آثار استاد شهید مطهری (حج)، ج‏25، ص: 62-51- با تلخیص و ویرایش-