ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (Javadi صفحهٔ ابوبکر عبدالله بن طاهر طائی ابهری را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری منتقل کرد) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
! | !ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری''' یکی از علمای بزرگ [[اهل سنت]] متصوفه در قرن چهارم هجری بود<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص295-298، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می‌گوید: او از اجلای مشایخ منطقه جبل بود و عالمی متقی بود. مهلب بن أَحْمد الْمصْرِیّ نیز در مورد او می‌گوید: نفعی که در دیدار ابن طاهر ابهری بیش از دیگر مشایخ [[تصوف]] بود. ابونعیم اصفهانی نیز در مورد او می‌گوید: رایت بزرگواری بر او عنایت شده بود. زبانش در شرح [[توحید]] توانا بود و خداوند به او کرم نموده بود<ref>حلیة الأولیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج4، ص424</ref>. ابن طاهر از معاصران [[شبلی|ابوبکر شبلی]] بود و با یوسف بن الحسین رازی هم صحبت بود و با مظفر قرمیسینی و شیوخ دیگر رفاقت داشت<ref>لواقح الأنوار فی طبقات الأخیار، الشعرانی، ج1، ص96</ref>. وی در حدود سال 330 هجری قمری درگذشت<ref>الرسالة القشیریة، أبوالقاسم القشیری، ص128</ref>. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد. | از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد. | ||
قومی خدا را با زبان اعمالشان می‌خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید | قومی خدا را با زبان اعمالشان می‌خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید بسته‌اند فاصله است. | ||
هدف صالحان اطاعت بدون [[معصیت]] و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه [[خداوند]] متعال است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B7%D8%A7%D9%87%D8%B1_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%A8%D9%87%D8%B1%D9%8A#cite_note-%D8%B4%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%8A-3 ابن طاهر الأبهری]</ref>. | هدف صالحان اطاعت بدون [[معصیت]] و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه [[خداوند]] متعال است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B7%D8%A7%D9%87%D8%B1_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%A8%D9%87%D8%B1%D9%8A#cite_note-%D8%B4%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%8A-3 ابن طاهر الأبهری]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:عالمان]] | |||
[[رده: عالمان]] | [[رده:عالمان اهل سنت]] | ||
[[رده: عالمان اهل سنت]] | [[رده:تصوف]] | ||
[[رده: تصوف]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۸
ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری یکی از علمای بزرگ اهل سنت متصوفه در قرن چهارم هجری بود[۱]. ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می‌گوید: او از اجلای مشایخ منطقه جبل بود و عالمی متقی بود. مهلب بن أَحْمد الْمصْرِیّ نیز در مورد او می‌گوید: نفعی که در دیدار ابن طاهر ابهری بیش از دیگر مشایخ تصوف بود. ابونعیم اصفهانی نیز در مورد او می‌گوید: رایت بزرگواری بر او عنایت شده بود. زبانش در شرح توحید توانا بود و خداوند به او کرم نموده بود[۲]. ابن طاهر از معاصران ابوبکر شبلی بود و با یوسف بن الحسین رازی هم صحبت بود و با مظفر قرمیسینی و شیوخ دیگر رفاقت داشت[۳]. وی در حدود سال 330 هجری قمری درگذشت[۴].
گفتار
در مصیبت سه چیز است: تطهیر، کفاره و تذکر. تطهیر از گناهان کبیره است و کفاره از گناهان صغیره است و تذکراتی به اهل پاکی و صفا داده می‌شود.
از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد.
قومی خدا را با زبان اعمالشان می‌خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید بسته‌اند فاصله است.
هدف صالحان اطاعت بدون معصیت و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه خداوند متعال است[۵].