روزه: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۷۱:

1. گونه هاى روزه

روزه از نظر حکم، به روزه واجب، مستحب، حرام و مکروه قسمت مى‌شود. قرآن کریم به دو قسم نخست اشاره دارد.

ا. روزه واجب

== ا. روزه واجب ==

روزه در برخى زمان‌ها و وضعیت‌ها بر انسان واجب مى‌شود.

خط ۲۳۲:

خط ۲۳۴:

برخى فقهاى اهل سنت نیز معتقدند که روزه این 7 روز باید پس از بازگشت به وطن باشد . <ref>المجموع، ج 7، ص 185؛ كشاف القناع، ج 2، ص 527 .</ref> در مقابل، بیشتر آنان گفته‌اند: حجگزار مى‌تواند این 7 روز را پس از فارغ شدن از اعمال حج، یا هنگام بازگشت از منا، یا هنگام بازگشت از شهر مکه روزه بگیرد <ref>بدائع الصنائع، ج 2، ص 174؛ المجموع، ج 7، ص 185ـ187؛ مواهب‌الجليل، ج4، ص 270-271.</ref> و تأخیر آن تا هنگام رسیدن نزد اهل خود مستحب است . <ref>مواهب الجليل، ج 4، ص 270.</ref> به نظر فقهاى اهل سنت <ref>فتح العزيز، ج 7، ص 190؛ كشاف القناع، ج 2، ص 528 .</ref> و مشهور فقهاى امامیه ، <ref>مختلف الشيعه، ج 3، ص 509 ؛ تذكرة الفقهاء، ج 8 ، ص 275.</ref> تتابع این 7 روز واجب نیست. دلیلش افزون بر روایات، اطلاق آیه یادشده است که روزه این 7 روز را به شکل پراکنده نیز شامل مى‌شود .<ref>مدارك الاحكام، ج 8 ، ص 58 ؛ كشاف القناع، ج 2، ص 528 .</ref> برخى از فقیهان امامیه با استناد به روایات و این مطلب که امر بر فور دلالت دارد و فور با روزه گرفتن پیاپى عملى مى‌شود، روزه گرفتن پیاپى این 7 روز را واجب شمرده‌اند ؛<ref>نك: مختلف الشيعه، ج 3، ص 509 ؛ مستند الشيعه، ج 12، ص 356.</ref> همچنین به فتواى مشهور فقهاى شیعه (90)<ref>تذكرة الفقهاء، ج 8 ، ص 276؛ كتاب الحج، ج 5 ، ص 279.</ref> و برخى فقیهان اهل سنت <ref>المجموع، ج 7، ص 185، 188.</ref> باید حجگزار میان سه و 7 روز روزه مذکور فاصله بیندازد، زیرا قرآن کریم زمان هریک از این سه روز و 7 روز را در وقتى خاص و جدا از یکدیگر بیان مى‌دارد: « فَصِیامُ ثَلـثَةِ اَیّامٍ فِى الحَجِّ وسَبعَةٍ اِذا رَجَعتُم ». ( بقره / 2، 196 ) در روایاتى از پیامبر صلى‌الله‌علیه‌و‌آله و اهل بیت علیهم‌السلام نیز بر جدایى این روزها تصریح شده است .<ref>صحيح البخارى، ج 2، ص 181؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 182؛ مستدرك الوسائل، ج 7، ص 493.</ref>

برخى فقهاى اهل سنت نیز معتقدند که روزه این 7 روز باید پس از بازگشت به وطن باشد . <ref>المجموع، ج 7، ص 185؛ كشاف القناع، ج 2، ص 527 .</ref> در مقابل، بیشتر آنان گفته‌اند: حجگزار مى‌تواند این 7 روز را پس از فارغ شدن از اعمال حج، یا هنگام بازگشت از منا، یا هنگام بازگشت از شهر مکه روزه بگیرد <ref>بدائع الصنائع، ج 2، ص 174؛ المجموع، ج 7، ص 185ـ187؛ مواهب‌الجليل، ج4، ص 270-271.</ref> و تأخیر آن تا هنگام رسیدن نزد اهل خود مستحب است . <ref>مواهب الجليل، ج 4، ص 270.</ref> به نظر فقهاى اهل سنت <ref>فتح العزيز، ج 7، ص 190؛ كشاف القناع، ج 2، ص 528 .</ref> و مشهور فقهاى امامیه ، <ref>مختلف الشيعه، ج 3، ص 509 ؛ تذكرة الفقهاء، ج 8 ، ص 275.</ref> تتابع این 7 روز واجب نیست. دلیلش افزون بر روایات، اطلاق آیه یادشده است که روزه این 7 روز را به شکل پراکنده نیز شامل مى‌شود .<ref>مدارك الاحكام، ج 8 ، ص 58 ؛ كشاف القناع، ج 2، ص 528 .</ref>

برخى از فقیهان امامیه با استناد به روایات و این مطلب که امر بر فور دلالت دارد و فور با روزه گرفتن پیاپى عملى مى‌شود، روزه گرفتن پیاپى این 7 روز را واجب شمرده‌اند ؛<ref>نك: مختلف الشيعه، ج 3، ص 509 ؛ مستند الشيعه، ج 12، ص 356.</ref> همچنین به فتواى مشهور فقهاى شیعه (90)<ref>تذكرة الفقهاء، ج 8 ، ص 276؛ كتاب الحج، ج 5 ، ص 279.</ref> و برخى فقیهان اهل سنت <ref>المجموع، ج 7، ص 185، 188.</ref> باید حجگزار میان سه و 7 روز روزه مذکور فاصله بیندازد، زیرا قرآن کریم زمان هریک از این سه روز و 7 روز را در وقتى خاص و جدا از یکدیگر بیان مى‌دارد: « فَصِیامُ ثَلـثَةِ اَیّامٍ فِى الحَجِّ وسَبعَةٍ اِذا رَجَعتُم ». ( بقره / 2، 196 ) در روایاتى از پیامبر صلى‌الله‌علیه‌و‌آله و اهل بیت علیهم‌السلام نیز بر جدایى این روزها تصریح شده است .<ref>صحيح البخارى، ج 2، ص 181؛ وسائل الشيعه، ج 14، ص 182؛ مستدرك الوسائل، ج 7، ص 493.</ref>

خط ۲۵۰:

خط ۲۵۵:

ب. روزه هاى مستحب

== ب. روزه هاى مستحب ==

قرآن کریم در آیه 35 احزاب / 33 مردان و زنان باایمان را که اعمال نیکى همچون روزه را به جاى مى‌آورند، مى‌ستاید و آنان را داراى پاداش عظیم مى‌داند: « والصـّمینَ والصـّمـتِ ... اَعَدَّ اللّهُ لَهُم مَغفِرَةً و اَجرًا عَظیمـا ». این آیه افزون بر روزه واجب، روزه‌هاى مستحب را دربرمى‌گیرد .<ref>روح المعانى، ج 22، ص 21؛ الميزان، ج 16، ص 314.</ref>

خط ۲۶۶:

خط ۲۷۱:

فقیهان امامیه با استناد به روایاتى دیگر، این سه روز را پنجشنبه نخست، پنجشنبه پایان و نخستین چهارشنبه دهه دوم هر ماه دانسته‌اند . <ref>تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 189.</ref>افزون بر این، ایام بیض ( 13 تا 15 هر ماه ) روز بعثت پیامبر اکرم صلى‌الله‌علیه‌و‌آله ( 27 رجب )، روز ولادت آن حضرت ( 17 ربیع الاول )، روز دحوالارض ( 25 ذى‌قعده )، روز عید غدیر ( 18 ذى‌حجه )، همه ماه رجب و شعبان، و برخى روزهاى دیگر، روزهایى هستند که روزه آن‌ها مستحب مؤکد و داراى پاداش فراوان دانسته شده است .<ref>تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 189 - 200؛ الحدائق، ج 13، ص 347 - 386.</ref>در روایتى، روزه پیاپى ماه شعبان و رمضان، مصداق آیه « شَهرَینِ مُتَتابِعَینِ تَوبَةً مِنَ اللّهِ ...» ( نساء / 4، 92 ) شمرده شده است .<ref>الكافى، ج 4، ص 92؛ وسائل الشيعه، ج 10، ص 496.</ref> در حدیثى دیگر از روزه پیاپى پیامبر صلى‌الله‌علیه‌و‌آله در این دو ماه سخن رفته است <ref>الكافى، ج 4، ص 92؛ من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 9 - 94.</ref>

~~1. روح المعانى، ج 22، ص 21؛ الميزان، ج 16، ص 314.~~

~~2. تفسير ابن كثير، ج 3، ص 496؛ الدرالمنثور، ج 5 ، ص 200.~~

~~3. الكافى، ج 5 ، ص 15؛ تهذيب، ج 6، ص 130؛ جامع البيان، ج 11، ص 52 .~~

~~4. التفسير الكبير، ج 16، ص 203؛ تفسير قرطبى، ج 8 ، ص 270.~~

~~5. تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 188.~~

~~6. الكافى، ج 4، ص 92 - 93؛ من لا يحضره الفقيه، ج ، ص 83 .~~

~~7. تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 189.~~

~~8. تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 189 - 200؛ الحدائق، ج 13، ص 347 - 386.~~

~~9. الكافى، ج 4، ص 92؛ وسائل الشيعه، ج 10، ص 496.~~

~~10. الكافى، ج 4، ص 92؛ من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 9 - 94.~~

2. زمان روزه

== 2. زمان روزه ==

وقت روزه گرفتن روز است، به دلیل آیه 187 بقره / 2 که ارتکاب مفطرات روزه را براى مسلمانان در شب و تا طلوع صبح جایز مى‌شمرد و مسلمانان را به حفظ روزه تا شب فرمان مى‌دهد :(1)<ref>تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 111؛ بدايع الصنائع،ج 2، ص 77.</ref> « اُحِلَّ لَکُم لَیلَةَ الصِّیامِ الرَّفَثُ اِلى نِساکُم ... وکُلوا واشرَبوا حَتّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الخَیطُ الاَبیَضُ مِنَ الخَیطِ الاَسوَدِ مِنَ الفَجرِ ثُمَّ اَتِمّوا الصِّیامَ اِلَى اللَّیلِ »، از این‌رو روزه گرفتن در شب جایز نیست ؛<ref>بدائع الصنائع، ج 2، ص 77؛ شرائع الاسلام، ج 1، ص 14؛ منتهى المطلب، ج 2، ص 587 .</ref> خواه شب را تنها روزه بگیرد یا روز را نیز ضمیمه آن کند <ref>تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 210 - 211؛ شرائع الاسلام، ج 1، ص 146.</ref> که روزه وصال مى‌شود. به اجماع فقهاى امامیه و برخى از فقهاى اهل سنت این روزه حرام است ؛<ref>المجموع، ج 6، ص 357؛ تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 210 - 211؛ الحدائق، ج 13، ص 392.</ref> اما بیشتر فقیهان اهل‌سنت آن را جایز ولى مکروه شمرده‌اند .<ref>المغنى، ج 3، ص 101؛ مواهب الجليل، ج 3، ص 308.</ref>

آغاز وقت روزه در هر روز، زمانى است که سفیدى صبح از سیاهى شب آشکار مى‌گردد: « حَتّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الخَیطُ الاَبیَضُ مِنَ الخَیطِ الاَسوَدِ مِنَ الفَجرِ ». به فتواى فقیهان امامیه<ref>تذكره‌الفقهاء، ج 6، ص 145؛ مدارك الاحكام، ج 6، ص 190؛ جواهرالكلام، ج 16، ص 384.</ref> و بسیارى از فقهاى اهل سنت <ref>المغنى، ج 3، ص 3؛ بدائع الصنائع، ج 2، ص 77.</ref> مراد از وقت مذکور طلوع فجر دوم است. برخى از فقهاى اهل سنت مطلق طلوع فجر را زمان آغاز روزه دانسته‌اند .<ref>المجموع، ج 6، ص 303؛ كشاف القناع، ج 2، ص 366.</ref>

پایان زمان روزه در هر روز رسیدن شب است: « ثُمَّ اَتِمّوا الصِّیامَ اِلَى الَّیلِ ». به نظر مشهور فقیهان امامیه، رسیدن شب، وقت غروب خورشید و از میان رفتن سرخى مشرق است .<ref>مختلف الشيعه، ج 3، ص 502 ؛ مجمع الفائده، ج 5 ، ص 7.</ref>

برخى از فقیهان امامیه، ضمن تأیید این فتوا، معتقدند مکلف باید جزئى از شب را نیز احتیاط ورزد، تا یقین کند که شب فرارسیده است، زیرا تکلیف یقینى، امتثال یقینى را مى‌طلبد .<ref>نك: مستند العروه، خويى، ج 1، ص 418، «كتاب الصوم».</ref> به باور بعضى دیگر از فقیهان امامیه ،<ref>مختلف الشيعه، ج 3، ص 502 ؛ كفاية الاحكام، ج 1، ص 227.</ref> نیز فقهاى اهل سنت <ref>المجموع، ج 6، ص 305؛ تحفة الفقهاء، ج 1، ص 342.</ref> استتار قرص خورشید نشانه رسیدن شب است و با غروب خورشید روزه‌دار مى‌تواند افطار کند.

وقت روزه گرفتن روز است، به دلیل آیه 187 بقره / 2 که ارتکاب مفطرات روزه را براى مسلمانان در شب و تا طلوع صبح جایز مى‌شمرد و مسلمانان را به حفظ روزه تا شب فرمان مى‌دهد :(1) « اُحِلَّ لَکُم لَیلَةَ الصِّیامِ الرَّفَثُ اِلى نِساکُم ... وکُلوا واشرَبوا حَتّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الخَیطُ الاَبیَضُ مِنَ الخَیطِ الاَسوَدِ مِنَ الفَجرِ ثُمَّ اَتِمّوا الصِّیامَ اِلَى اللَّیلِ »، از این‌رو روزه گرفتن در شب جایز نیست ؛(2) خواه شب را تنها روزه بگیرد یا روز را نیز ضمیمه آن کند (3) که روزه وصال مى‌شود. به اجماع فقهاى امامیه و برخى از فقهاى اهل سنت این روزه حرام است ؛(4) اما بیشتر فقیهان اهل‌سنت آن را جایز ولى مکروه شمرده‌اند .(5) آغاز وقت روزه در هر روز، زمانى است که سفیدى صبح از سیاهى شب آشکار مى‌گردد: « حَتّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الخَیطُ الاَبیَضُ مِنَ الخَیطِ الاَسوَدِ مِنَ الفَجرِ ». به فتواى فقیهان امامیه (6) و بسیارى از فقهاى اهل سنت (7) مراد از وقت مذکور طلوع فجر دوم است. برخى از فقهاى اهل سنت مطلق طلوع فجر را زمان آغاز روزه دانسته‌اند .(8) پایان زمان روزه در هر روز رسیدن شب است: « ثُمَّ اَتِمّوا الصِّیامَ اِلَى الَّیلِ ». به نظر مشهور فقیهان امامیه، رسیدن شب، وقت غروب خورشید و از میان رفتن سرخى مشرق است .(9) برخى از فقیهان امامیه، ضمن تأیید این فتوا، معتقدند مکلف باید جزئى از شب را نیز احتیاط ورزد، تا یقین کند که شب فرارسیده است، زیرا تکلیف یقینى، امتثال یقینى را مى‌طلبد .(10) به باور بعضى دیگر از فقیهان امامیه ،(11) نیز فقهاى اهل سنت (12) استتار قرص خورشید نشانه رسیدن شب است و با غروب خورشید روزه‌دار مى‌تواند افطار کند.

==

~~1. تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 111؛ بدايع الصنائع،ج 2، ص 77.~~

3. شرایط روزه ==

~~2. بدائع الصنائع، ج 2، ص 77؛ شرائع الاسلام، ج 1، ص 14؛ منتهى المطلب، ج 2، ص 587 .~~

~~3. تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 210 - 211؛ شرائع الاسلام، ج 1، ص 146.~~

~~4. المجموع، ج 6، ص 357؛ تذكرة الفقهاء، ج 6، ص 210 - 211؛ الحدائق، ج 13، ص 392.~~

~~5. المغنى، ج 3، ص 101؛ مواهب الجليل، ج 3، ص 308.~~

~~6. تذكره‌الفقهاء، ج 6، ص 145؛ مدارك الاحكام، ج 6، ص 190؛ جواهرالكلام، ج 16، ص 384.~~

~~7. المغنى، ج 3، ص 3؛ بدائع الصنائع، ج 2، ص 77.~~

~~8. المجموع، ج 6، ص 303؛ كشاف القناع، ج 2، ص 366.~~

~~9. مختلف الشيعه، ج 3، ص 502 ؛ مجمع الفائده، ج 5 ، ص 7.~~

~~10. نك: مستند العروه، خويى، ج 1، ص 418، «كتاب الصوم».~~

~~11. مختلف الشيعه، ج 3، ص 502 ؛ كفاية الاحكام، ج 1، ص 227.~~

~~12. المجموع، ج 6، ص 305؛ تحفة الفقهاء، ج 1، ص 342.~~

3. شرایط روزه

روزه شرایط متعددى دارد که برخى از آن‌ها شرط صحت روزه بر مکلف و بعضى شرط وجوب آن به شمار مى‌رود.

ا. اسلام