بدائیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '==پانویس==↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بدائیه''' فرقه‌ای از [[غلاة]] [[شیعه]] هستند که [[بداء]] را برای [[خدا]] جایز می‌دانند. | '''بدائیه''' فرقه‌ای از [[غلاة]] [[شیعه]] هستند که [[بداء]] را برای [[خدا]] جایز می‌دانند. | ||
==اعتقادات== | == اعتقادات == | ||
پیروان این فرقه معتقدند که مانعی ندارد خداوند حکمی را صادر کند و بعد از مدتی حکم دیگری را صادر کند که مخالف حکم اول باشد. آنان بر اساس همین اعتقاد خلافت خلفای ثلاثه را تفسیر می‌کنند. <ref>شاطبی ابراهیم بن موسی بن محمد، الاعتصام، قاهره، نشر مطبعه السعاده، سال 1332 هجری قمری، | پیروان این فرقه معتقدند که مانعی ندارد خداوند حکمی را صادر کند و بعد از مدتی حکم دیگری را صادر کند که مخالف حکم اول باشد. آنان بر اساس همین اعتقاد خلافت خلفای ثلاثه را تفسیر می‌کنند. <ref>شاطبی ابراهیم بن موسی بن محمد، الاعتصام، قاهره، نشر مطبعه السعاده، سال 1332 هجری قمری، ج۲، ص۲۱۹</ref> اما شیعیان امامی مذهب این تعبیر را درست نمی‌دانند بلکه مطابق با آیه: «یمحوا الله ما یشاء و یثبت و عنده أم الکتاب.» (سوره رعد، آیه 39) بداء را بر خدا جایز می‌دانند. زیرا بنا بر مصالح عالم آفرینش؛ خداوند هرگاه بخواهد میتواند امری را باطل و به جای آن امری دیگر را جایگزین کند. این نوع تفسیر از بدا به معنای [[نسخ]] است. چنان که خداوند امامت اسماعیل را «نسخ» فرمود و درباره او بداء حاصل شد و حضرت صادق (ع) فرمود: مَا بَدَا لِلَّهِ فِی شَیْ‌ءٍ کَمَا بَدَا لَهُ فِی إِسْمَاعِیلَ ابْنِی. <ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، جلد اول، ص 69</ref> <ref>مشکور جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 98 با ویرایش فنی و محتوایی و نیز اصلاح عبارات.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۴۵
بدائیه فرقه‌ای از غلاة شیعه هستند که بداء را برای خدا جایز می‌دانند.
اعتقادات
پیروان این فرقه معتقدند که مانعی ندارد خداوند حکمی را صادر کند و بعد از مدتی حکم دیگری را صادر کند که مخالف حکم اول باشد. آنان بر اساس همین اعتقاد خلافت خلفای ثلاثه را تفسیر می‌کنند. [۱] اما شیعیان امامی مذهب این تعبیر را درست نمی‌دانند بلکه مطابق با آیه: «یمحوا الله ما یشاء و یثبت و عنده أم الکتاب.» (سوره رعد، آیه 39) بداء را بر خدا جایز می‌دانند. زیرا بنا بر مصالح عالم آفرینش؛ خداوند هرگاه بخواهد میتواند امری را باطل و به جای آن امری دیگر را جایگزین کند. این نوع تفسیر از بدا به معنای نسخ است. چنان که خداوند امامت اسماعیل را «نسخ» فرمود و درباره او بداء حاصل شد و حضرت صادق (ع) فرمود: مَا بَدَا لِلَّهِ فِی شَیْ‌ءٍ کَمَا بَدَا لَهُ فِی إِسْمَاعِیلَ ابْنِی. [۲] [۳]