کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲۴: | خط ۱۲۴: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
احمد بن محمد بن عیسی غراد، (حدود 230 – بعد 310ق) ابوعیسی. محدث شیعی. لقب «غراد»(به فتح غین و تشدید راء) | احمد بن محمد بن عیسی غراد، (حدود 230 – بعد 310ق) ابوعیسی. محدث شیعی. لقب «غراد»(به فتح غین و تشدید راء) بهکسی گفته میشودکه اتاقك هایی از نی و حصیر میسازد. بنابراین ممكن است وی خود یا یكی از پدرانش در اینکار دست داشتهاند. وی از استادان «ابوالمفضل شیبانی»(م387ق) استکه در 310هجری برخی از احادیث و گزارشهای او را شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. در باره ولادت او نیز گزارش دقیقی در دست نیست اما میدانیمکه وی در 250هجری از استادش «محمد بن عبدالله بن سالم لاحقی صفار»(م.ب250ق) حدیث شنیده است، بنابراین وی در آن تاریخ از رشدکافی برخوردار بود و لااقل 20سال داشت؛ از اینرو زمان تولد او را میتوان حدود 230هجری در نظر گرفت. در باره وضعیت خانواده و چگونگی تحصیلات او خبری در منابع گزارش نشده است. تحقیقات حاكی از آن استکه وی در دو شهر بصره و بغداد به سر میبرده و ظاهراً از مذهب «واقفیه»(هفت امامی) پیروی مینموده است. از معاصران و همبحثان او «ابوالحسین رجاء بن یحیی بن سامان عبرتایی» استکه مشتركاً از «محمد بن حسن بن شمون»(م258ق) روایتهایی شنیدهاند و ابنشمونکسی استکه در آغاز بر امامت امام هفتم شیعیان توقفکرده و احادیثی در تأیید مذهب واقفی جعل نمود، و سپس غالی و دارای عقیدهای فاسد گشت. اكنون در منابع حدیثی و تاریخی اخبار و گزارشهایی از او برجای ماندهکه از اعتبار لازم برخوردار نیستند. نجاشی گزارشیکه از طریق او و شاگردش ابوالمفضل شیبانی در باره معرفیکتابهای «ابن شمون» آورده است را بیاعتبار دانسته و سلسله سند آن را «تاریك و غیر روشن» معرفی نموده است. با این همه نمیتوان در باره اصل تشیع او تردید نمود زیرا برخی از روایتهای او در باره فضیلت علی بن ابیطالب(ع) استکه نخستین بار درکتاب امالی پسر شیخ طوسی وارد شده است. از او اثر تألیفی بر جای نمانده است. | ||
منابع: (كفایه الاثر، صص136 و332؛ رجال نجاشی، ص366 شماره 990، وص336 زیر شماره 899؛ تاریخ بغداد، ج5ص296 شماره 2802؛ ایضاح الاشتباه، ص100 شماره 58؛ بحارالانوار، ج40ص207 حدیث16؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص52) | منابع: (كفایه الاثر، صص136 و332؛ رجال نجاشی، ص366 شماره 990، وص336 زیر شماره 899؛ تاریخ بغداد، ج5ص296 شماره 2802؛ ایضاح الاشتباه، ص100 شماره 58؛ بحارالانوار، ج40ص207 حدیث16؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص52) | ||
نسخهٔ ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۰۱
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%87%D8%B1%D8%A2%D8%B4%D9%88%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%A8&
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%AD%D9%86%D9%81%DB%8C%D9%87&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B9%D8%A8%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A8%D9%86_%D8%B2&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B4%D8%B9%D8%A8_%D8%A7%D8%A8%DB%8C_%D8%B7%D8%A7%D9%84%D8%A8&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D8%B1%D8%B6%DB%8C&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B1%D8%B6%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86&action=edit
| احمد بن محمد بن عمران بن موسی‌بن جراح نهشلی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن عمران بن موسی‌بن جراح نهشلی |
| نام‌های دیگر | ابن جندی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | کوفه |
| محل درگذشت | بغداد |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
احمد بن محمد بن عمران بن موسی‌بن جراح نهشلی، (306 – 390 ق) ابوالحسن. معروف به «ابن جندی». وی از تیره «بنی‌نهشل» از طائفه بنی‌تمیم است و نسب او به «نهشل بن دارم بن مالک بن حنظله تمیمی» میرسد. او به قول ذهبی 396 هجری در بغداد در گذشت و اصالتاً اهل کوفه است. در سن 8 سالگی وارد حوزه علوم دینی شد و احادیثی فرا گرفته است. سپس وارد بغداد گشت و در درس استادان سنی و شیعی آن‌جا حضور یافت و به تدریج در علوم حدیث تبحر یافت و به مقام استادی رسید.
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن عمران بن موسی‌بن جراح نهشلی، (306 – 390 ق) ابوالحسن. معروف به «ابن جندی». لقب «ابن جندی» شاید از آن روی به وی داده شد که پدرش از مأموران نظامی در دولت بنیعباس بوده است. وی از تیره «بنی‌نهشل» از طائفه «بنی‌تمیم» است و نسب او به «نهشل بن دارم بن مالک بن حنظله تمیمی» میرسد. قبیله بنی‌تمیم شاخههای متعددی هستند و بخشی از آن در کوفه مسکن داشتند که از جمله آن‌ها «بنی‌دارم» و «بنی‌نهشل» بودهاند. وی در اواخر 306 هجری (احتمالاً در کوفه) دیده به جهان گشود و در 390 هجری (و به قول ذهبی 396 هجری) در بغداد در گذشت. وی اصالتاً اهل کوفه است و شاید تحصیلات مقدماتی را در همین شهر به انجام رسانده است. نخستی نبار در سن 8 سالگی وارد حوزه علوم دینی شد و احادیثی فرا گرفته است. سپس وارد بغداد گشت و در درس استادان سنی و شیعی آن‌جا حضور یافت و به تدریج در علوم حدیث تبحر یافت و به مقام استادی رسید.
استادان
وی در بغداد نخستین استاد «ابوالعباس احمد بن علیبن احمد نجاشی»(372- 450ق) بود و همو بود که نجاشی را با اساتید دیگر آشنا نمود. از جمله اساتید او «ابوعلی محمد بن همام اسکافی»(م336ق)، «ابوالقاسم عبدالله بن محمد بغوی»(م317ق)، «یحیی‌بن محمد بن صاعد»(م318ق) و «یوسف بن یعقوب نیشابوری»(م.ب320ق) هستند.
شاگردان
وی در بغداد شاگردان زیادی تربیت نمود که از جمله آن‌ها «ابوطالب بن غرور» (استاد شیخ طوسی)، «محمد بن علی علوی شجری» (م445ق، نویسنده کتاب: فضل زیاره الحسین (علیه السلام)، «ابوالقاسم ازهری»، «حسن بن محمد بن خلال»، «محمدبن علیبن مخلد وراق» و «محمد بن عبدالعزیز بردعی» هستند. از دیگر شاگردان سنی او «احمد بن محمد عتیقی» است که وی از زبان این شاگرد، شیعه معرفی شده و تألیفاتش نیکو دانسته شده است. هم‌چنین شاگرد دیگر او «ابومسعود احمد بن محمد حافظ» است که کتاب «تاریخ ابیمعشر» را نزد او با پرداخت دست مزد فرا گرفته است.
مذهب
اگرچه بیشتر اساتید و شاگردان او سنی بودهاند، اما نمیتوان در باره تشیع او تردید نمود. زیرا:
- اولاً ذکر نام او در کتاب‌های نجاشی و طوسی دلیل بر تشیع اوست؛
- ثانیاً شاگردان شیعی او کم نبودهاند که نام برخی از آنان گذشت؛
- ثالثاً بسیاری از مورخان و رجال شناسان اهلسنت او را متهم به شیعهگری نمودهاند.
ذهبی و خطیب بغدادی ضمن طعنه به مذهب و اعتقاد او، در یک گزارش تعصب آمیز در باره کتاب او به نام «دیوان الانواع»، مینویسند: «این کتاب نوشته او نیست بلکه چون نام نویسنده آن با نام او مشابهت داشته، ادعای تألیف آن را نموده است». وی هم‌چنین از لسان ابنحجر نیز متهم به تشیع شده و حدیث او در فضیلت علیبن ابیطالب (علیه السلام) را جعلی و ساختگی معرفی نموده است.
آثار
از تألیفات او میتوان کتاب‌های «الانواع»(کتابیبس بزرگ است)، «الرواه و الفلج»، «کتاب الخط»، «الغیبه»، «عقلاء المجانین»، «الهواتف»، «العین و الورق»، «فضائل الجماعه و ما روی فیها» و «رجال ابن جندی» را نام برد.
منابع
- رجال نجاشی، ص 85 شماره 206؛
- رجال طوسی، ص 417 شماره 6025؛
- الفهرست، طوسی، ص 79 شماره 98؛
- تاریخ بغداد، ج 5 ص 282 شماره 2780؛
- سیر اعلام النبلاء، ج 16ص 555 شماره 407؛
- لسان المیزان، ج 1 ص288 شماره 852؛
- الانساب، سمعانی، ج 2 ص 96، ذیل جندی؛
- الذریعه الیتصانیف الشیعه، ج 10 ص 84 شماره 152.
| احمدبن محمدبن عیسی بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) | |
|---|---|
| |
| نام کامل | احمد بن محمد بن احمد بن عیسی بن زید بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) |
| نام‌های دیگر | احمد بن محمد بن عیسی علوی حسینی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | کوفه |
| دین | اسلام، شیعه |
| شاگردان | ابوالفرج اصفهانی محمد بن علی بن بابویه قمی |
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمدبن محمدبن عیسی بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)، (000 – حدود 330ق) ابوالحسن علوی حسینی. از سادات علوی است و نسب کامل او چنین است: «احمد بن محمد بن احمد بن عیسی بن زید بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)». احتمالاً وی در دو شهر کوفه و قم اقامت تحصیلی داشته و شیخ صدوق احادیث او را در قم شنیده است.
معرفی اجمالی
احمدبن محمدبن عیسی بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)، ابوالحسن علوی حسینی. محدث شیعی. وی از سادات علوی است و نسب کامل او چنین است: «احمد بن محمد بن احمد بن عیسی بن زید بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)». در منابع حدیثی گاهی به اختصار از او با عنوان «احمد بن محمد بن عیسی علوی حسینی» یاد میشود و او غیر از «احمد بن محمد بن عیسی اشعری قمی»(م.ح280ق) است. از تاریخ ولادت و مرگ وی اطلاعی نداریم. ابوالفرج اصفهانی(م356ق) و محمد بن علی بن بابویه قمی(م381ق) نخستین کسانی هستند که با نقل اخبار و روایات او، وی را به آیندگان شناسانی دهاند، بنابراین از سادات علوی است و نسب کامل او چنین است: «احمد بن محمد بن احمد بن عیسی بن زید بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام)». در اینکه وی اهل کجاست و در چه حوزههایی درس خوانده چیزی نمیدانیم. اما احتمالاً وی در دو شهر کوفه و قم اقامت تحصیلی داشته و شیخ صدوق احادیث او را در قم شنیده است. برخی از شنیدههای او در باره فضیلت فاطمه زهراء (سلام الله علیها) در کتاب‌های شیخ صدوق وارد شده است.
استادان
از اساتید او تنها «محمد بن ابراهیم بن اسباط» را میشناسیم که احتمالاً در کوفه به سر میبرده است ولی در منابع رجالی سخنی از شرح حال این استاد به میان نیامده است.
شاگردان
ابوالفرج اصفهانی(م356ق) و محمد بن علی بن بابویه قمی(م381ق) ازشاگردان مشهور وی هستند.
آثار
از او اثر تألیفی گزارش نشده است.
منابع
- معانی الاخبار، ص 10 حدیث 1، و ص 64 حدیث 17؛
- علل الشرایع، ج 2 ص 496 حدیث 1، باب 250: عله خلق الکلب و ابواب بعدی؛ مقاتل الطالبیین، تحقیق کاظم مظفر، چاپ نجف، ص443؛ طبقات اعلام الشیعه، ج 1 ص 52.
| Hoosinrasooli/صفحه تمرین | |
|---|---|
| |
| اطلاعات شخصی | |
احمد بن محمد بن عیسی غراد، (حدود 230 – بعد 310ق) ابوعیسی. محدث شیعی. لقب «غراد»(به فتح غین و تشدید راء) بهکسی گفته میشودکه اتاقك هایی از نی و حصیر میسازد. بنابراین ممكن است وی خود یا یكی از پدرانش در اینکار دست داشتهاند. وی از استادان «ابوالمفضل شیبانی»(م387ق) استکه در 310هجری برخی از احادیث و گزارشهای او را شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. در باره ولادت او نیز گزارش دقیقی در دست نیست اما میدانیمکه وی در 250هجری از استادش «محمد بن عبدالله بن سالم لاحقی صفار»(م.ب250ق) حدیث شنیده است، بنابراین وی در آن تاریخ از رشدکافی برخوردار بود و لااقل 20سال داشت؛ از اینرو زمان تولد او را میتوان حدود 230هجری در نظر گرفت. در باره وضعیت خانواده و چگونگی تحصیلات او خبری در منابع گزارش نشده است. تحقیقات حاكی از آن استکه وی در دو شهر بصره و بغداد به سر میبرده و ظاهراً از مذهب «واقفیه»(هفت امامی) پیروی مینموده است. از معاصران و همبحثان او «ابوالحسین رجاء بن یحیی بن سامان عبرتایی» استکه مشتركاً از «محمد بن حسن بن شمون»(م258ق) روایتهایی شنیدهاند و ابنشمونکسی استکه در آغاز بر امامت امام هفتم شیعیان توقفکرده و احادیثی در تأیید مذهب واقفی جعل نمود، و سپس غالی و دارای عقیدهای فاسد گشت. اكنون در منابع حدیثی و تاریخی اخبار و گزارشهایی از او برجای ماندهکه از اعتبار لازم برخوردار نیستند. نجاشی گزارشیکه از طریق او و شاگردش ابوالمفضل شیبانی در باره معرفیکتابهای «ابن شمون» آورده است را بیاعتبار دانسته و سلسله سند آن را «تاریك و غیر روشن» معرفی نموده است. با این همه نمیتوان در باره اصل تشیع او تردید نمود زیرا برخی از روایتهای او در باره فضیلت علی بن ابیطالب(ع) استکه نخستین بار درکتاب امالی پسر شیخ طوسی وارد شده است. از او اثر تألیفی بر جای نمانده است. منابع: (كفایه الاثر، صص136 و332؛ رجال نجاشی، ص366 شماره 990، وص336 زیر شماره 899؛ تاریخ بغداد، ج5ص296 شماره 2802؛ ایضاح الاشتباه، ص100 شماره 58؛ بحارالانوار، ج40ص207 حدیث16؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص52)