کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
[[رده:عالمان شیعه]] | [[رده:عالمان شیعه]] | ||
[[رده:محدثان شیعه]] | [[رده:محدثان شیعه]] | ||
احمد بن هارون فامي، (حدود 270 – بعد 354ق) | |||
فقيه و محدث شيعي. كنيه او در منابع ذكر نشده است. وي در 354هجري در مسجد كوفه حديث ميگفت، بنابراين وفات او بعد از اين تاريخ اتفاق افتاده و احتمالاً در كوفه بوده است. وي ظاهراً در قم تولد يافت و زمان آن تقريباً در دهه هفتم سده سوم هجري بوده است، زيرا كهنترين استاد او «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) است كه وي در چند مورد از اين استاد بهطور مستقيم نقل حديث كرده است. وي تحصيلات خود را در قم آغاز كرد و سالهاي درازي نزد استادان اين شهر، حيات علمي خود را به سر آورده است تا اينكه خود در فقه و حديث تبحر يافت و به حد كمال رسيد. در ضمن فراگيري حديث، به كار «بقالي» و تجارت حبوبات نيز اشتغال داشته و از اين راه درآمد زندگي را تأمين مينموده است، از اينرو لقب «فامي» به او داده شد. در بعضي از منابع به جاي فامي لقب «قاضي» يا «طائي» آمده است كه ظاهراً هر يك از ايندو تحريف فامي هستند. از معاصران او در قم «ابن وليد قمي»(م343ق)، «جعفر بن محمد بن مسرور» و «ابومحمد مؤمن قمي»(م340ق) هستند كه با هم نزد «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) احاديثي شنيدهاند. همچنين معاصر ديگر او «جعفر بن محمد بن قولويه»(م368ق) است كه مشتركاً نزد «علي بن بابويه قمي»(م329ق) شاگردي نمودهاند. وي در قم استادان زيادي ديده است كه معروفترين آنها «محمد بن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب304ق)، «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) و «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) هستند. تحقيقات نشان ميدهد كه وي در دهههاي آخر عمر از قم خارج شد و راهي عراق گرديد. «شيخ صدوق محمد بن بابويه»(م381ق) كه از شاگردان ويژه اوست، در 354هجري در مسجد كوفه از او حديث شنيده است و خود او نيز از «ابن عقده كوفي»(م332ق) روايت دارد، چنانكه نجاشي در ذيل شرححال «جعفر بن بشير» و «حجاج بن رفاعه» گزارش او از ابن عقده را نقل كرده است. همچنين از شاگردان ديگر او «احمد بن حسين بن احمد بن عمران»(م.ح381ق، استاد شيخ مفيد و صاحب كتاب الاختصاص) است كه در بغداد اقامت داشت و احتمال اقامت وي در بغداد (علاوه بر كوفه) را نيز تقويت ميكند. در باره ارزش روايات او سخن صريحي در منابع نيافتيم اما سوابق علمي او و همچنين اظهار رضايت شيخ صدوق در باره شخصيت او كاشف از آن است كه گفتههاي حديثي او قابل استناد و مورد قبول هستند. نجاشي نام او را در رجال خود بهطور مستقل ذكر نكرده است بنابراين ميتوان حدس زد كه وي داراي آثار تأليفي نبوده است. | |||
منابع: (عيون اخبار الرضا(ع)، ج1ص291 حديث 23، وص226 حديث2، وص250 حديث 13، و موارد ديگر؛ الخصال، باب الاثنين، ص33 حديث1، وص69 حديث103 و104، و موارد ديگر؛ الامالي، شيخ صدوق، ص92 حديث68، وص177 حديث179، وص266 حديث289؛ رجال طوسي، ص413 شماره 5978، وص445 شماره 6336؛ تنقيح المقال(حجري)، ج1ص99 شماره 572) | |||
نسخهٔ ۴ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۲
| احمد بن مهران | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن مهران |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | عبدالعظیم بن عبدالله حسنی |
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث شیعی |
احمد بن مهران، (حدود 230 – حدود 305ق)فقیه و محدث شیعی است. از اساتید او عبدالعظیم بن عبدالله حسنی است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد. شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آنها بزرگانی چون محمد بن یعقوب کلینی(م329ق) و محمد بن احمد مکتب به چشم میخورند.
معرفی اجمالی
احمد بن مهران، فقیه و شیعی است. کنیه او در منابع نیامده است. تاریخ تولد و وفات او به خوبی روشن نیست، اما از معاصران او علی بن ابراهیم بن هاشم قمی(م.ب307ق) است که با هم نزد محمد بن علی(شاگرد ابوبصیر) روایاتی شنیدهاند. هم‌چنین دیگر معاصر او احمد بن ادریس قمی(م306ق) است که احتمالاً در قم با یکدیگر همصحبت بودهاند. بنابراین وفات او تقریباً در دهه نخست سده چهارم اتفاق افتاده است. از اساتید او «عبدالعظیم بن عبدالله حسنی» است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است، بنابراین وی هنگام شاگردی نزد عبدالعظیم، از سن کافی برخوردار بوده و شاید بتوان تولد او را تقریباً در 230 هجری تخمین زد. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد و روایات او از عبدالعظیم حسنی نیز مربوط به زمانی است که عبدالعظیم تازه وارد ری شده بود. وی پس از این‌که در علوم حدیث تبحر یافت شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آنها بزرگانی چون «محمد بن یعقوب کلینی»(م329ق) و «محمد بن احمد مکتب» به چشم میخورند. در باره ارزش روایات او اگرچه ابن غضائری(م411ق) بدون ذکر هیچ دلیلی، احادیث او را بیاعتبار و ضعیف دانسته است، اما بسیاری از صاحب نظران، سخن ابنغضائری را نادیده گرفته و بر ارزش روایات او تأکید نمودهاند. شیخ کلینی که از شاگردان پرآوازه اوست، در کتاب کافی احادیث فراوانی از او نقل کرده و بارها رحمت خدا را برای او طلب نموده است و این خود شاهدی بر شخصیت والای او و اهمیت روایات اوست؛ چنان‌که شاگردی صاحب شرح حال نزد عبدالعظیم حسنی نیز میتواند شاهدی دیگر بر اعتبار و اهمیت روایات او بوده باشد. از اساتید و شاگردان دیگر او اطلاعی در دست نیست چنان‌که از آثار تألیفی او نیز گزارشی نرسیده است.
استادان
عبدالعظیم بن عبدالله حسنی از اساتید مشهور وی می‌باشد.
شاگردان
از شگردان مشهور ومعروف وی محمد بن یعقوب کلینی و محمد بن احمد مکتب می‌باشند.
منابع
- الکافی، ج1ص478 حدیث4؛
- شرح اصول کافی، ج7ص213؛
- خلاصه الاقوال، ص324 شماره 22؛
- التحصین، سیدبن طاوس، ص576 باب 28؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص98 شماره 565؛
- جامع الرواه، ج1ص73؛
- طرائف المقال، ج1ص204 شماره 1194؛
- سماء المقال، کلباسی، ج1صص62 و63.
احمد بن هارون فامي، (حدود 270 – بعد 354ق)
فقيه و محدث شيعي. كنيه او در منابع ذكر نشده است. وي در 354هجري در مسجد كوفه حديث ميگفت، بنابراين وفات او بعد از اين تاريخ اتفاق افتاده و احتمالاً در كوفه بوده است. وي ظاهراً در قم تولد يافت و زمان آن تقريباً در دهه هفتم سده سوم هجري بوده است، زيرا كهنترين استاد او «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) است كه وي در چند مورد از اين استاد بهطور مستقيم نقل حديث كرده است. وي تحصيلات خود را در قم آغاز كرد و سالهاي درازي نزد استادان اين شهر، حيات علمي خود را به سر آورده است تا اينكه خود در فقه و حديث تبحر يافت و به حد كمال رسيد. در ضمن فراگيري حديث، به كار «بقالي» و تجارت حبوبات نيز اشتغال داشته و از اين راه درآمد زندگي را تأمين مينموده است، از اينرو لقب «فامي» به او داده شد. در بعضي از منابع به جاي فامي لقب «قاضي» يا «طائي» آمده است كه ظاهراً هر يك از ايندو تحريف فامي هستند. از معاصران او در قم «ابن وليد قمي»(م343ق)، «جعفر بن محمد بن مسرور» و «ابومحمد مؤمن قمي»(م340ق) هستند كه با هم نزد «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) احاديثي شنيدهاند. همچنين معاصر ديگر او «جعفر بن محمد بن قولويه»(م368ق) است كه مشتركاً نزد «علي بن بابويه قمي»(م329ق) شاگردي نمودهاند. وي در قم استادان زيادي ديده است كه معروفترين آنها «محمد بن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب304ق)، «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) و «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) هستند. تحقيقات نشان ميدهد كه وي در دهههاي آخر عمر از قم خارج شد و راهي عراق گرديد. «شيخ صدوق محمد بن بابويه»(م381ق) كه از شاگردان ويژه اوست، در 354هجري در مسجد كوفه از او حديث شنيده است و خود او نيز از «ابن عقده كوفي»(م332ق) روايت دارد، چنانكه نجاشي در ذيل شرححال «جعفر بن بشير» و «حجاج بن رفاعه» گزارش او از ابن عقده را نقل كرده است. همچنين از شاگردان ديگر او «احمد بن حسين بن احمد بن عمران»(م.ح381ق، استاد شيخ مفيد و صاحب كتاب الاختصاص) است كه در بغداد اقامت داشت و احتمال اقامت وي در بغداد (علاوه بر كوفه) را نيز تقويت ميكند. در باره ارزش روايات او سخن صريحي در منابع نيافتيم اما سوابق علمي او و همچنين اظهار رضايت شيخ صدوق در باره شخصيت او كاشف از آن است كه گفتههاي حديثي او قابل استناد و مورد قبول هستند. نجاشي نام او را در رجال خود بهطور مستقل ذكر نكرده است بنابراين ميتوان حدس زد كه وي داراي آثار تأليفي نبوده است.
منابع: (عيون اخبار الرضا(ع)، ج1ص291 حديث 23، وص226 حديث2، وص250 حديث 13، و موارد ديگر؛ الخصال، باب الاثنين، ص33 حديث1، وص69 حديث103 و104، و موارد ديگر؛ الامالي، شيخ صدوق، ص92 حديث68، وص177 حديث179، وص266 حديث289؛ رجال طوسي، ص413 شماره 5978، وص445 شماره 6336؛ تنقيح المقال(حجري)، ج1ص99 شماره 572)