منزلیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
'''منزلیه''' از شاخه‌های دوازده‌گانه [[قدریه]] است. نام بقیه فرقه‌ها بدین شرح می‌باشد: [[احمدیه]]، [[احدیه]]، [[ثنویه]]، [[کسلیه]]، [[شیطانیه]]، [[شریکیه]]، [[وهمیه]]، [[رویدیه]]، [[ناکثیه]]، [[متبریه]]، [[قاسطیه]]، [[نظامیه]]، [[منزلیه]]<ref>[https://www.khabaronline.ir/news/342687/%D9%81%D8%B1%D9%82%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A8%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%DA%AF%D9%81%D8%AA به نقل از خبر آنلاین].</ref>.
'''منزلیه''' از شاخه‌های دوازده‌گانه فرقه [[قدریه]] است. نام بقیه فرقه‌ها بدین شرح می‌باشد: [[احمدیه]]، [[احدیه]]، [[ثنویه]]، [[کسلیه]]، [[شیطانیه]]، [[شریکیه]]، [[وهمیه]]، [[رویدیه]]، [[ناکثیه]]، [[متبریه]]، [[قاسطیه]]، [[نظامیه]]، [[منزلیه]]<ref>[https://www.khabaronline.ir/news/342687/%D9%81%D8%B1%D9%82%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A8%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%DA%AF%D9%81%D8%AA به نقل از خبر آنلاین].</ref>.
این طایفه می‌گویند اینکه بدی‌ها را جزء مقدرات الهی بدانیم یا نه، دانشی در این‌باره نداریم<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428.</ref>،<ref>غزالی محمد طاهر؛ معرفة المذاهب؛ با تصحيح على اصغر حكمت؛ تهران، ص 13.</ref>.
این طایفه می‌گویند اینکه بدی‌ها را جزء مقدرات الهی بدانیم یا نه، دانشی در این‌باره نداریم<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428.</ref>،<ref>غزالی محمد طاهر؛ معرفة المذاهب؛ با تصحيح على اصغر حكمت؛ تهران، ص 13.</ref>.



نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۲

منزلیه از شاخه‌های دوازده‌گانه فرقه قدریه است. نام بقیه فرقه‌ها بدین شرح می‌باشد: احمدیه، احدیه، ثنویه، کسلیه، شیطانیه، شریکیه، وهمیه، رویدیه، ناکثیه، متبریه، قاسطیه، نظامیه، منزلیه[۱]. این طایفه می‌گویند اینکه بدی‌ها را جزء مقدرات الهی بدانیم یا نه، دانشی در این‌باره نداریم[۲]،[۳].

پانویس

  1. به نقل از خبر آنلاین.
  2. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428.
  3. غزالی محمد طاهر؛ معرفة المذاهب؛ با تصحيح على اصغر حكمت؛ تهران، ص 13.