حرقیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''حرقیه''' یکی از شاخه‌های فرقه [[جهمیه]]‌اند.
'''«حرقیه»''' یکی از شاخه‌های فرقۀ [[جهمیه|جهمیه‌]]<nowiki/>اند.


== اعتقادات ==
== اعتقادات ==
پیروان این فرقه معتقدند که انسان‌های مستحق عذاب فقط یک بار در [[جهنم]] می‌سوزند و پس از آن رنج [[عذاب]] را تحمل نخواهند کرد.
پیروان این فرقه معتقدند که انسان‌های مستحق عذاب فقط یک بار در [[جهنم]] می‌سوزند و پس از آن رنج [[عذاب]] را تحمل نخواهند کرد.


== دلایل حرقیه بر یک‌بار سوزاندن اهل عذاب در جهنم ==
== دو دلیل حرقیه بر یک‌بار سوزاندن ==
حرقیه در این باره به دلایلی اشاره می کنند.
'''«حرقیه»''' بر یک‌بار سوزاندن اهل عذاب، دلایلی دارند که به آنها اشاره می‌کنیم:
اولا: مستحقین عذاب نه می‌میرند و نه زنده می‌شوند، زیرا خداوند فرموده است: إِنَّهُ مَنْ یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِماً فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لا یَمُوتُ فِیها وَ لا یَحْیی‏» سوره طه، آیه 74. یعنی: هر کسی که گناهکار باشد و نزد پروردگار خویش برود، همانا او را دوزخی است که در آن نه می‏‌میرند و نه زنده می‏‌شوند.
 
ثانیا: کفر ایشان دلیلی دیگر است که چون فقط یک‌بار دچار کفر شده‌اند، سپس به همان کفر خود ادامه دادند و کیفر ایشان مطابق با جنایت آنان است. از این جهت فقط یک‌بار در آتش دوزخ می‌سوزند <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، 152 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> با اینحال در برخی دیگر از منابع ضمن اشاره به این نکته که حرقیه بخشی از فرقه جهمیه‌اند، در نحوه عذاب اهل آتش گفته‌اند: اهل آتش چنان خواهند سوخت که هیچ نشانی از ایشان باقی نخواهد ماند.<ref>دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، دو جلدی، چاپ تهران، ج2، ص 89</ref> <ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله الحسن، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 92</ref> <ref>حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص272</ref>.
# مستحقین عذاب نه می‌میرند و نه زنده می‌شوند، زیرا خداوند فرموده است: إِنَّهُ مَنْ یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِماً فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لا یَمُوتُ فِیها وَ لا یَحْیی‏» سوره طه، آیه 74. یعنی: هر کسی که گناهکار باشد و نزد پروردگار خویش برود، همانا او را دوزخی است که در آن نه می‏‌میرند و نه زنده می‏‌شوند.
# کفر ایشان دلیلی دیگر است که چون فقط یک‌بار دچار کفر شده‌اند، سپس به همان کفر خود ادامه دادند و کیفر ایشان مطابق با جنایت آنان است. از این جهت فقط یک‌بار در آتش دوزخ می‌سوزند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، 152 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> با اینحال در برخی دیگر از منابع ضمن اشاره به این نکته که حرقیه بخشی از فرقه جهمیه‌اند، در نحوه عذاب اهل آتش گفته‌اند: اهل آتش چنان خواهند سوخت که هیچ نشانی از ایشان باقی نخواهد ماند<ref>دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، دو جلدی، چاپ تهران، ج2، ص 89</ref>،<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله الحسن، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 92</ref>،<ref>حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص272</ref>.


== پانویس ==  
== پانویس ==  
   
   
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۴

«حرقیه» یکی از شاخه‌های فرقۀ جهمیه‌اند.

اعتقادات

پیروان این فرقه معتقدند که انسان‌های مستحق عذاب فقط یک بار در جهنم می‌سوزند و پس از آن رنج عذاب را تحمل نخواهند کرد.

دو دلیل حرقیه بر یک‌بار سوزاندن

«حرقیه» بر یک‌بار سوزاندن اهل عذاب، دلایلی دارند که به آنها اشاره می‌کنیم:

  1. مستحقین عذاب نه می‌میرند و نه زنده می‌شوند، زیرا خداوند فرموده است: إِنَّهُ مَنْ یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِماً فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لا یَمُوتُ فِیها وَ لا یَحْیی‏» سوره طه، آیه 74. یعنی: هر کسی که گناهکار باشد و نزد پروردگار خویش برود، همانا او را دوزخی است که در آن نه می‏‌میرند و نه زنده می‏‌شوند.
  2. کفر ایشان دلیلی دیگر است که چون فقط یک‌بار دچار کفر شده‌اند، سپس به همان کفر خود ادامه دادند و کیفر ایشان مطابق با جنایت آنان است. از این جهت فقط یک‌بار در آتش دوزخ می‌سوزند[۱] با اینحال در برخی دیگر از منابع ضمن اشاره به این نکته که حرقیه بخشی از فرقه جهمیه‌اند، در نحوه عذاب اهل آتش گفته‌اند: اهل آتش چنان خواهند سوخت که هیچ نشانی از ایشان باقی نخواهد ماند[۲]،[۳]،[۴].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، 152 با ویرایش و اصلاح عبارات
  2. دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، دو جلدی، چاپ تهران، ج2، ص 89
  3. عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله الحسن، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 92
  4. حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص272