کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
[[رده:عالمان شیعه]] | [[رده:عالمان شیعه]] | ||
[[رده:محدثان شیعه]] | [[رده:محدثان شیعه]] | ||
اسماعيل بن يحيي بن احمد عبسي، (000 – حدود 380ق) | |||
ابومحمد. محدث شيعي. تاريخ ولادت و وفات او در دست نيست. با توجه به شاگردي «ابن غضائري»(م411ق) نزد او، گمان ميرود وفات او در دهههاي آخر سده چهارم حدود 380هجري اتفاق افتاده است. از جزئيات زندگي او گزارشي در منابع ديده نميشود. از نسبت «عبسي»(به فتح عين و سكون باء) بر ميآيد كه وي اصالتاً از مردم عرب كوفه است. عبسيون كوفه قبيلهاي پرجمعيت، شناختهشده و داراي شاخههاي متعدد بودند كه سلسله نياكان آنها به «عبس بن بغيض» ميرسد و در نهايت به «نزار بن معد بن عدنان» باز ميگردد. وي در كوفه پرورش يافت و از شاگردان ويژه «امير ابومحمد جعفر بن ورقاء شيباني»(م352ق) است كه كتاب «حقائق التفضيل في تأويل التنزيل» را نزد او فرا گرفته است. اين كتاب مجموعه رواياتي است كه در باره امامت اميرالمؤمنين(ع) و برتري آن حضرت بر ساير اهلبيت(ع) وارد شده است. همچنين مدتي در بغداد اقامت داشت و در آنجا «حسين بن عبيدالله غضائري»(م411ق)، «شيخ مفيد محمد بن محمد بن نعمان»(م413ق) و ديگران از او احاديثي در فضيلت حمزه سيدالشهداء(ع)، فاطمه زهراء(س) و اميرالمؤمنين علي(ع) شنيدهاند. سوابق علمي او نشان ميدهد كه وي مدتي نيز در قم اقامت داشته است، زيرا اجازهنامهاي كه «شيخ تلعكبري»(م385ق) از اساتيد قمي خود «حسن بن عبدالسلام» و «محمد بن عبد ربه انصاري» دريافت كرده است، از طريق او به تلعكبري رسانده شد. از اساتيد ديگر او «ابوالحسين محمد بن احمد بن ابي سهل حربي» و «ابوجعفر محمد بن جرير طبري» هستند. از شاگردان او غير از «ابن غضائري» و «شيخ مفيد» كسي ديگر را نميشناسيم. وي ظاهراً داراي اثر تأليفي نبوده است. | |||
منابع: (الامالي، طوسي، ص154 حديث256؛ رجال طوسي، ص424 شماره 6102، وص445 شماره 6330؛ رجال نجاشي، ص124 شماره 319، وص408 شماره 1082؛ طبقات اعلام الشيعه، ج1ص65؛ الانساب، سمعاني، ج4ص140، ذيل عبسي) | |||
نسخهٔ ۲۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۴۰
| اسماعیل بن موسی بن ابراهیم | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | اسماعیل بن موسی بن ابراهیم |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | محمد بن حسین بن حکم کوفی |
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
اسماعیل بن موسی بن ابراهیم، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. از معاصران او حسین بن حکم کوفی، حسین بن حمدان خصیبی و علی بن عباس بن ولید بجلی هستند که در بغداد و کوفه شاگردان مشترکی داشتهاند. منابع حدیثی تنها یک روایت از او باقی مانده است.
معرفی اجمالی
اسماعیل بن موسی بن ابراهیم، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. کنیه او در منابع ذکر نشده است. از شاگردان معروف او محمد بن حسین بن حکم کوفی است که معاصر شیخ تلعکبری است و حدود 380 هجری وفات یافته است، بنابراین وفات او طبعاً میبایست پیش از این تاریخ اتفاق افتاده باشد اما زمان دقیق آن روشن نیست. ظاهراً در کوفه پرورش یافت و بخش عمدهای از حیات علمی خود را در بغداد سپری کرده است.
از معاصران او حسین بن حکم کوفی، حسین بن حمدان خصیبی و علی بن عباس بن ولید بجلی هستند که در بغداد و کوفه شاگردان مشترکی داشتهاند. با توجه به این‌که شرح حال او در هیچ یک از منابع معتبر نیامده است، بخشهای زیادی از زندگی او برای ما ناشناخته است. در منابع حدیثی تنها یک روایت از او باقی مانده است. مضمون این حدیث خطبهای است که امیرالمؤمنین(علیه السلام) بر بالای منبر کوفه ایراد کرده و بر امامت امامان دوازدهگانه شیعه تصریح نموده است. وی این حدیث را از سلیمان بن حبیب نقل کرده است. از او اثر تألیفی معرفی نشده است.
استادان
در منابع تنها نام محمد بن حسین بن حکم کوفی بعنوان استاد ایشان ذکر شده است.
منابع
- کفایه الاثر، خزاز قمی، ص213؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1صص65 و267.
اسماعيل بن يحيي بن احمد عبسي، (000 – حدود 380ق)
ابومحمد. محدث شيعي. تاريخ ولادت و وفات او در دست نيست. با توجه به شاگردي «ابن غضائري»(م411ق) نزد او، گمان ميرود وفات او در دهههاي آخر سده چهارم حدود 380هجري اتفاق افتاده است. از جزئيات زندگي او گزارشي در منابع ديده نميشود. از نسبت «عبسي»(به فتح عين و سكون باء) بر ميآيد كه وي اصالتاً از مردم عرب كوفه است. عبسيون كوفه قبيلهاي پرجمعيت، شناختهشده و داراي شاخههاي متعدد بودند كه سلسله نياكان آنها به «عبس بن بغيض» ميرسد و در نهايت به «نزار بن معد بن عدنان» باز ميگردد. وي در كوفه پرورش يافت و از شاگردان ويژه «امير ابومحمد جعفر بن ورقاء شيباني»(م352ق) است كه كتاب «حقائق التفضيل في تأويل التنزيل» را نزد او فرا گرفته است. اين كتاب مجموعه رواياتي است كه در باره امامت اميرالمؤمنين(ع) و برتري آن حضرت بر ساير اهلبيت(ع) وارد شده است. همچنين مدتي در بغداد اقامت داشت و در آنجا «حسين بن عبيدالله غضائري»(م411ق)، «شيخ مفيد محمد بن محمد بن نعمان»(م413ق) و ديگران از او احاديثي در فضيلت حمزه سيدالشهداء(ع)، فاطمه زهراء(س) و اميرالمؤمنين علي(ع) شنيدهاند. سوابق علمي او نشان ميدهد كه وي مدتي نيز در قم اقامت داشته است، زيرا اجازهنامهاي كه «شيخ تلعكبري»(م385ق) از اساتيد قمي خود «حسن بن عبدالسلام» و «محمد بن عبد ربه انصاري» دريافت كرده است، از طريق او به تلعكبري رسانده شد. از اساتيد ديگر او «ابوالحسين محمد بن احمد بن ابي سهل حربي» و «ابوجعفر محمد بن جرير طبري» هستند. از شاگردان او غير از «ابن غضائري» و «شيخ مفيد» كسي ديگر را نميشناسيم. وي ظاهراً داراي اثر تأليفي نبوده است.
منابع: (الامالي، طوسي، ص154 حديث256؛ رجال طوسي، ص424 شماره 6102، وص445 شماره 6330؛ رجال نجاشي، ص124 شماره 319، وص408 شماره 1082؛ طبقات اعلام الشيعه، ج1ص65؛ الانساب، سمعاني، ج4ص140، ذيل عبسي)