جعفریه (غلاة شیعه): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''جعفریه‏''' از [[غلاة (فرقه)|غلاة]] [[مذهب شیعه|شیعه‌]]اند.
'''جعفریه‏''' از [[غلاة (فرقه)|غلاة]] [[مذهب شیعه|شیعه‌]]اند.ایشان پیرو عبدالرحمن‌بن‌محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند و به [[امامت]]، غیبت و [[رجعت]] [[امام جعفر صادق|امام جعفر صادق (ع)]] معتقد بودند. به این فرقه، «جعفریه‌واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت‌صادق (ع) توقف کردند و قائل به رجعت او شدند <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان‌قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.</ref><ref>ابن‌ندیم ابوالفرج محمد‌بن‌یعقوبف الفهرست، ص 198.</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.</ref><ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147</ref>.
 
ایشان پیرو عبدالرحمن بن محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند و به [[امامت]]، غیبت و [[رجعت]] [[امام جعفر صادق|امام جعفر صادق (ع)]] معتقد بودند. به این فرقه، «جعفریه‌واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت‌صادق (ع) توقف کردند و قائل به رجعت او شدند <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان‌قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.</ref><ref>ابن‌ندیم ابوالفرج محمد‌بن‌یعقوبف الفهرست، ص 198.</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.</ref><ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147</ref>.


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۰۱

جعفریه‏ از غلاة شیعه‌اند.ایشان پیرو عبدالرحمن‌بن‌محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند و به امامت، غیبت و رجعت امام جعفر صادق (ع) معتقد بودند. به این فرقه، «جعفریه‌واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت‌صادق (ع) توقف کردند و قائل به رجعت او شدند [۱][۲][۳][۴].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان‌قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.
  2. ابن‌ندیم ابوالفرج محمد‌بن‌یعقوبف الفهرست، ص 198.
  3. مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.
  4. شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147