ابلقیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[ابلقيه]] شاخه ای | [[ابلقيه|ابلقیه]] شاخه ای از «[[راونديه|راوندیه]]» هستند که پس از قتل ابومسلم خراسانی به دست منصور عباسی در قالب فرقه‌ای مذهبی به دست ایرانیان تأسیس شد. | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة [[راوند]] | موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة [[راوند]] بود و درباره آل عباس غلو مى كرد. مى گفت روحى كه در [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] وجود داشت در [[امام علی|على بن أبی طالب(ع)]] و دیگر ائمه شیعه حلول كرد و از ابدان ایشان به بدن ابراهیم بن محمد امام عباسى درآمد و سپس در ابو جعفر منصور «حلول» كرد و همه ایشان خدایانند. | ||
وى تمام | وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى كرد و به آنان مى خورانید و مى نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى کرد تا این كه اسد بن عبد اللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و كسانش را بكشت. [[طبرى]] مىگوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابو جعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به كاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن كه قصد پرواز دارند خود را از بالاى كاخ بر زمین مى افكندند و خویشتن را هلاك مى ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و مى گفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، یعنى تو خدایى تا آن كه روزى ابو جعفر منصور با عده اى از لشكریان خویش بر آنان كه با سلاح بر او خروج كرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه بنى عباس باشند و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهیت ابراهیم بن محمّد امام، ابراهیمیه نیز مى گویند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 14 با ویرایش و تغییرات اندک در برخی ازجملات</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
[[رده: فرقه های دینی ]] | [[رده: فرقه های دینی ]] | ||
[[رده: مذاهب کلامی ]] | [[رده: مذاهب کلامی ]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۳ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۲۲
ابلقیه شاخه ای از «راوندیه» هستند که پس از قتل ابومسلم خراسانی به دست منصور عباسی در قالب فرقه‌ای مذهبی به دست ایرانیان تأسیس شد.
تاریخچه
موسس این فرقه مردی پیس بود که در زبان عربی به معنای ابلق است. وى از غلاة راوند بود و درباره آل عباس غلو مى كرد. مى گفت روحى كه در عیسی بن مریم وجود داشت در على بن أبی طالب(ع) و دیگر ائمه شیعه حلول كرد و از ابدان ایشان به بدن ابراهیم بن محمد امام عباسى درآمد و سپس در ابو جعفر منصور «حلول» كرد و همه ایشان خدایانند. وى تمام چیزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى دانست. گروهى از پیروان خود را به خانه خویش دعوت مى كرد و به آنان مى خورانید و مى نوشانید و آنان را با زن خویش هم بستر مى کرد تا این كه اسد بن عبد اللّه القسرى البجلى بر وى دست یافت و او و كسانش را بكشت. طبرى مىگوید: پیروان او تا زمان وى وجود داشتند. ایشان ابو جعفر منصور را جانشین ابراهیم امام دانسته و مى پرستیدند و او را خدا می‌دانستند و به كاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن كه قصد پرواز دارند خود را از بالاى كاخ بر زمین مى افكندند و خویشتن را هلاك مى ساختند. جماعتى از ایشان سلاح پوشیده فریاد یا ابا جعفر بر می داشتند و مى گفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، یعنى تو خدایى تا آن كه روزى ابو جعفر منصور با عده اى از لشكریان خویش بر آنان كه با سلاح بر او خروج كرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه بنى عباس باشند و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهیت ابراهیم بن محمّد امام، ابراهیمیه نیز مى گویند.[۱]
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 14 با ویرایش و تغییرات اندک در برخی ازجملات