منشور وحدت اسلامی (کتاب): تفاوت میان نسخهها
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==بخش سوم== | ==بخش سوم== | ||
در بخش سوم تقریب را در همه عرصه های زندگی پیروان مذاهب اسلامی قابل اجرا دانسته است. | در بخش سوم تقریب را در همه عرصه های زندگی پیروان مذاهب اسلامی قابل اجرا دانسته است. | ||
=بخش چهارم== | ==بخش چهارم== | ||
در بخش چهارم به برنامه های عمومی جهت تحقق تقریب مذاهب اسلامی در ۱۵ بند پرداخته است. | در بخش چهارم به برنامه های عمومی جهت تحقق تقریب مذاهب اسلامی در ۱۵ بند پرداخته است. | ||
[[رده:کتاب های تقریبی]] | [[رده:کتاب های تقریبی]] | ||
[[رده:وحدت اسلامی]] | [[رده:وحدت اسلامی]] |
نسخهٔ ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۲۰
نام کتاب | منشور وحدت اسلامی |
---|---|
نویسنده | دبیرخانه هیئت علمی کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی |
زبان کتاب | فارسی |
سال نشر | 1387 ش |
ناشر | مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی |
تیراژ | 1000 نسخه |
نوبت چاپ | اول |
ایمان به خداوند یکتا، قرآن كریم و پیامبر اعظم حضرت محمد بن عبدالله (ص) عالی ترین منشور وحدت مسلمانان است. از آنجایی که امت مسلمان پیرو علماء و رهبران دینی خویش می باشند، اگر علماء و رهبران دینی مذاهب مختلف اسلامی براساس میثاقی با یکدیگر وحدت رویه داشته باشند، مسلماً تفرقه و تشتت از میان پیروان آنها رخت می بندد و یک جامعه متحد مسلمان شکل می گیرد. بدین منظور مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی اقدام به تهیه پیش نویس منشور وحدت اسلامی نموده است تا در مجامع اسلامی و کنفرانس ها و کنگره هایی که دانشمندان مسلمان گردهم جمع می شوند بر مبناء آن با یکدیگر عقد برادری و وحدت ببندند.
بخش های کتاب
این منشور دارای چهار بخش است.
بخش اول
در بخش اول پس از بیان ضرورت وحدت، مبانی وحدت که عبارت اند از: ایمان به خداوند متعال، ایمان به نبوت و خاتمیت رسول اکرم (ص)، دین اسلام، قرآن و سنت شریف نبوی (ص)، ایمان به معاد و اصل اجتهاد، تبیین گردیده است .
بخش دوم
در بخش دوم با عنوان چشم اندازها، تلاش برای نزدیک ساختن جامعه اسلامی و الگو قرار دادن رفتار ائمه مذاهب اسلامی و گسترش فرهنگ همبستگی بین مسلمانان را وظیفه علماء و اندیشمندان مسلمان دانسته است.
بخش سوم
در بخش سوم تقریب را در همه عرصه های زندگی پیروان مذاهب اسلامی قابل اجرا دانسته است.
بخش چهارم
در بخش چهارم به برنامه های عمومی جهت تحقق تقریب مذاهب اسلامی در ۱۵ بند پرداخته است.