عقلیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
جز (جایگزینی متن - 'ابو الحسن' به 'ابوالحسن') |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] بیایند، عقل در پذیرش هدایت آن ها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، براى عقل هیچ حجت و دلالتى نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. [[قرآن]] به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومى را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبرى مبعوث کرده باشیم تا وظایف شان را (به آن ها) بیان کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>اشعری | عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] بیایند، عقل در پذیرش هدایت آن ها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، براى عقل هیچ حجت و دلالتى نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. [[قرآن]] به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومى را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبرى مبعوث کرده باشیم تا وظایف شان را (به آن ها) بیان کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، مصر، مجلد اول سال 1950، مجلد دوم سال 1954 میلادی، ج 1 ص 118.</ref> | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۱۵ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۳
عقلیه فرقه کلامى از شیعه «امامیه» بودند.
عقاید
عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می خورد و زمانی که پیامبران بیایند، عقل در پذیرش هدایت آن ها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، براى عقل هیچ حجت و دلالتى نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع سنت است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. قرآن به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومى را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبرى مبعوث کرده باشیم تا وظایف شان را (به آن ها) بیان کند. [۱] [۲]