ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵ ↵↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
هدف صالحان اطاعت بدون [[معصیت]] و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه [[خداوند]] متعال است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B7%D8%A7%D9%87%D8%B1_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%A8%D9%87%D8%B1%D9%8A#cite_note-%D8%B4%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%8A-3 ابن طاهر الأبهری]</ref>. | هدف صالحان اطاعت بدون [[معصیت]] و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه [[خداوند]] متعال است<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B7%D8%A7%D9%87%D8%B1_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%A8%D9%87%D8%B1%D9%8A#cite_note-%D8%B4%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%8A-3 ابن طاهر الأبهری]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده: عالمان]] | [[رده: عالمان]] | ||
[[رده: عالمان اهل سنت]] | [[رده: عالمان اهل سنت]] | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده: تصوف]] | ||
نسخهٔ ۱۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۵
أَبُوبَکْر عَبْداللَّهِ بن طَاهِر الأبهریّ یکی از علمای بزرگ اهل سنت متصوفه در قرن چهارم هجری بود[۱]. ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می‌گوید: او از اجلای مشایخ منطقه جبل بود و عالمی متقی بود. مهلب بن أَحْمد الْمصْرِیّ نیز در مورد او می‌گوید: نفعی که در دیدار ابن طاهر ابهری بیش از دیگر مشایخ تصوف بود. ابونعیم اصفهانی نیز در مورد او می‌گوید: رایت بزرگواری بر او عنایت شده بود. زبانش در شرح توحید توانا بود و خداوند به او کرم نموده بود[۲]. ابن طاهر از معاصران ابوبکر شبلی بود و با یوسف بن الحسین رازی هم صحبت بود و با مظفر قرمیسینی و شیوخ دیگر رفاقت داشت[۳]. وی در حدود سال 330 هجری قمری درگذشت[۴].
گفتار
در مصیبت سه چیز است: تطهیر، کفاره و تذکر. تطهیر از گناهان کبیره است و کفاره از گناهان صغیره است و تذکراتی به اهل پاکی و صفا داده می‌شود.
از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد.
قومی خدا را با زبان اعمالشان می‌خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید بسته اند فاصله است.
هدف صالحان اطاعت بدون معصیت و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه خداوند متعال است[۵].