مسقطیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'رده: فرق و مذاهب کلامی ' به 'رده: فرق و مذاهب ') |
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
</ref> | </ref> | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده: کلام اسلامی ]] | [[رده: کلام اسلامی ]] | ||
[[رده: فرق و مذاهب]] | [[رده: فرق و مذاهب]] | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ ۱۹ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۹
مسقطیه لقب دیگر «نزاریه» از اسماعیلیه است و به «سقیطه» نیز نامیده می‌شوند.
وجه تسمیه
این فرقه از این جهت مسقطیه نامیده شدند چون معتقد بودند که امام مکلّف به بیان فروع نیست و می‌تواند برخی یا همه تکالیف را از مردم ساقط کند. [۱] [۲] توضیح این که فرقه نزاریه یا مسقطیه پیروان المصطفی لدین الله، مشهور به نزار بودند. از داعیان بزرگ این فرقه که خود مدعی امامت شد، حسن صباح بود. او در قلعه الموت قیامش را آغاز و خود را امام منتظر معرفی کرد و سپس حق الله یا احکامی از شریعت را که ناظر به روابط میان خالق و مخلوق بودند، از پیروان خود ساقط نمود. از این رو نام این فرقه را مسقطیه نیز گفته‌اند. [۳]
عقاید
اینان معتقد به مراتب هفتگانه مستجیب، مأذون، داعی، حجت، امام، اساس و ناطق در میان مؤمنین بودند، و ناطق را دارای بالاترین مرتبه در میان خلق و واضع جدید و ناسخ شریعت قدیم می‌دانستند. بنابراین، در هر زمان حلال و حرام شریعت تابع دستور و نظر ناطق بود. مسقطیه برای احکام شرعی و تکالیف عبادی چون نماز، روزه، زکات و حج، تأویلات خاصی داشتند و می‌گفتند که مقصود از واجبات شرعی قومی است که دوستی آنان واجب است، و محرمات عبارت است از قومی که باید آنان را دشمن داشت و از ایشان تبری نمود. [۴] [۵] [۶]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 411
- ↑ دهلوی عبد العزیز، تحفه اثنىعشريه، چاپ سنگى، نولکشور، سال 1896 میلادی، ص 16
- ↑ مشکور، محمدجواد، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلامی تا قرن چهارم، تهران، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۳۴
- ↑ لم‌الهدی سید مرتضی، تبصرة العوام، به کوشش عباس اقبال، تهران، سال ۱۳۱۲ هجری شمسی، ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲
- ↑ مشکور، محمدجواد، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلامی تا قرن چهارم، تهران، ۱۳۵۵هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۷
- ↑ مشکور، محمدجواد، تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلامی تا قرن چهارم، تهران، ۱۳۵۵ هجری شمسی، ج۱، ص۲۲۸