عقلیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] بیایند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. [[قرآن]] به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبری مبعوث کرده باشیم تا وظایف‌شان را (به آنها) بیان کند | عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] بیایند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. [[قرآن]] به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبری مبعوث کرده باشیم تا وظایف‌شان را (به آنها) بیان کند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، مصر، مجلد اول سال 1950، مجلد دوم سال 1954 میلادی، ج 1 ص 118.</ref>. | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۸ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۲۸
عقلیه فرقه کلامی از شیعه «امامیه» بودند.
عقاید
عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که پیامبران بیایند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، امّا قبل از آمدن پیامبران، برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر عقل تابع سنت است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان نسبت به افعالش وجود نداشته است. قرآن به تایید این مطلب فرمود: «ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا» سوره حجر، آیه 17. یعنی ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آن که پیامبری مبعوث کرده باشیم تا وظایف‌شان را (به آنها) بیان کند[۱] [۲].