ابراهیم بن محمد بن سفیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo">[[پرونده:ابراهیم بن محمد بن سفیان.jpg |جایگزین=ابراهیم بن محمد بن سفیان|ابراهیم بن محمد بن سفیان]] | <div class="wikiInfo">[[پرونده:ابراهیم بن محمد بن سفیان.jpg |جایگزین=ابراهیم بن محمد بن سفیان|ابراهیم بن محمد بن سفیان]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
نسخهٔ ۸ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۳
| نام | ابراهیم بن محمد بن سفیان |
|---|---|
| زاده | اوایل قرن چهارم |
| استادان | علی‌بن سلمه لیفی |
| شاگردان | عبدالرحمان بن محمد بن محمود • ابوسعید معلم |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
ابراهیم بن محمد بن سفیان، (000 – حدود 325ق) محدث شیعی در اوایل سده چهارم. از اساتید او «علی‌بن سلمه لیفی» است. در منابع هیچ اثر تألیفی از او گزارش نشده است.
معرفی اجمالی
ابراهیم بن محمد بن سفیان، محدث شیعی در اوایل سده چهارم. تاریخ ولادت و وفات او در دست نیست. قرائن نشان میدهد كه وی در اوایل قرن چهارم حیات داشته است زیرا شیخ صدوق(م381ق) با یك واسطه از او نقل حدیث میكند. در اینكه وی كجا زندگی می‌كرده و حیات علمی او چگونه به سر آمده است، چیزی نمی‌دانیم. این اندازه می‌دانیم كه شاگرد او «ابوسعید معلم» در نیشابور احادیثی از او در فضیلت علی‌بن ابیطالب نقل كرده است، اما روشن نیست كه وی این احادیث را كجا از او گرفته است. از شاگردان دیگر او «عبدالرحمان بن محمد بن محمود» است كه گزارش دشمنی احمدبن حنبل با علی‌بن ابیطالب را به خاطر كشته شدن پدربزرگ احمد(یعنی ذاالث دیه) به دست آن حضرت، نقل كرده است. در منابع هیچ اثر تألیفی از او گزارش نشده است.
استادان
از اساتید او «علی‌بن سلمه لیفی» است.
شاگردان
شاگرد او «ابوسعید معلم» در نیشابور احادیثی از او در فضیلت علی‌بن ابیطالب نقل كرده است. از شاگردان دیگر او «عبدالرحمان بن محمد بن محمود» است كه گزارش دشمنی احمدبن حنبل با علی‌بن ابیطالب را به خاطر كشته شدن پدربزرگ احمد(یعنی ذاالث دیه) به دست آن حضرت، نقل كرده است.
منابع
- بحار الانوار، ج49ص261؛
- توحید صدوق، ص77 حدیث 33؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص5؛
- كشف الرمس عن حدیث ردالشمس، محمدباقر محمودی، ص205؛ نورالبراهین،
- جزائری، ج1ص214 حدیث 33.