قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قزلباشيه''' يا صاحبان عمامه سرخ که در آغاز شعار شاه [[اسماعيل صفوى]] و لشکريان او بود و آن رمزى از تاج سرخ سلطان حيدر است که دوازده ترک به نشانه دوازده امام داشت.

آنان در آناطولى پراکنده‌‏اند و مذهب شان ترکيبى از عقايد «[[نصيريه]]» است و نژاد آن ها مخلوطى از [[کرد]] و [[ترک]] مى ‏باشد.

قزلباشیه موی سر را نمى‌‏تراشند و ريش ها را  بلند می کنند و [[نماز]] پنج‏ گانه را به جا نمی آورند و ماه رمضان [[روزه]] نمى‏ گيرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه مى ‏گيرند و بر شهادت امام حسن و امام حسين مى ‏گريند.

ايشان معتقدند که خدا در [[على (ع)]] تجسّم يافت چنان که پيش از وى در بدن قدّيسان ديگر چون [[ حضرت عيسى (ع)]] و [[ حضرت موسى (ع)]] و [[حضرت داوود (ع)]] حلول کرده بود. حضرت عيسى و [[حضرت مريم]] علیهما السلام را مظهر الوهيت مى‏‌دانند و از بين نمازها، [[نماز شب]] را با آواز مى‏‌خوانند و گاهى با نواختن آلات موسيقى برگزار مى‏‌کنند و حضرت على ، حضرت عيسى، حضرت موسى و حضرت داوود علیهم السلام را مورد تقديس قرار مى ‏دهند. از جمله عبادات ايشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکى «چراغى سونديران» گويند و در آن تاريکى بر گناهان خود مى ‏گريند و اظهار پشيمانى مى‏ کنند. سپس تکه‏ اى نان و کاسه ‏اى از شراب گرفته، نان را در آن مى ‏اندازند و بين حاضران تقسيم مى‏ کنند. کردهای قزلباش، گوسفندى را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بين مردم تقسيم مى‏ کنند.به روحانيون خود «دده» مى‏‌گويند و معتقدند که دده ها، واسطه‏ اى بين خدا و انسان اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361  با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>