سوره اسراء: تفاوت میان نسخه‌ها

# توحيد گرايى و معاد باورى ؛

# [[اعجاز قرآن]] و معارج پيامبر(ص)؛

# حكمت هاى وحيانى<ref>تفسير قرآن مهر، ج 12، ص 21</ref>.

إسراء، بني اسرائيل، سبحان<ref>همان، ص 23.</ref>.

# «سوره إسراء»؛ نام‌گذارى آن به إسراء به سبب اولين آيۀ آن است كه به رخداد إسراء و [[معراج]] پيامبر(ص) اشاره دارد<ref>المنير، ج 15، ص 5.</ref>.

# «سوره بني اسرائيل»؛ چون بخش قابل توجهى از اين سوره در آغاز و پايان به داستان بنى اسرائيل پرداخته است به سوره بنی إسرائيل شهرت يافته<ref>بصائر ذوى التمييز، ج 1، ص 288؛ المنير، ج 15، ص 5.</ref> و در روايات به اين نام خوانده شده است<ref>ثواب الاعمال، ص 107؛ الدرالمنثور، ج 5، ص 181.</ref>.

# «سوره سبحان»؛ اطلاق نام سبحان بر سوره إسراء به سبب كلمه آغازين آن است. در روايتى از اميرمؤمنان، [[امام على(ع)]] نيز از اين سوره به سوره «سبحان » ياد شده است<ref>بصائر ذوى‌التمييز، ج 1، ص 288، 296</ref>.

# توجه به وحدانيت خدا؛

# طرح مسائلى از معاد و يادآورى آن؛

# اثبات [[نبوت]] و دفاع از آن به وسيله ى ذكر معجزات؛

# توجه به اعجاز قرآن و [[معراج]] پيامبر اسلام(ص)؛

# بيان برخى احكام و دستورات اخلاقى<ref>تفسير قرآن مهر، ج 12، ص 24.</ref>.

# بطور كلى مى توان گفت آيات سوره إسراء بر محور امور زير دور مى زند.

# دلائل نبوت مخصوصا قرآن و نيز معراج؛

# بحثهايى مربوط به معاد، مساله كيفر و پاداش و نامه اعمال و نتائج آن؛

# بخشى از تاريخ پر ماجراى بنى اسرائيل كه در آغاز سوره و پايان آن آمده است؛

# مساله آزادى اراده و اختيار و اينكه هر گونه عمل نيك و بد، نتيجه اش به خود انسان بازگشت مى كند؛

# مساله حساب و كتاب در زندگى اين جهان كه نمونه اى است براى جهان ديگر؛

# حق شناسى در همه سطوح، مخصوصا درباره خويشاوندان، و بخصوص پدر و مادر؛

# تحريم اسراف و تبذير، بخل، فرزندكشى، [[زنا]]، خوردن مال يتيمان، كم فروشى، تكبر و خونريزى؛

# بحثهايى در زمينه [[توحيد]] و خداشناسى؛

# مبارزه با هر گونه لجاجت در برابر حق و اينكه گناهان ميان انسان و مشاهده چهره حق پرده مى افكند؛

# شخصيت انسان و فضيلت و برترى او بر مخلوقات ديگر؛

# تاثير [[قرآن]] براى درمان هر گونه بيمارى اخلاقى و اجتماعى؛

# اعجاز قرآن و عدم توانايى مقابله با آن؛

# وسوسه هاى [[شيطان]] و هشدار به همه مؤمنان به راههاى نفوذ شيطان در انسان؛

# بخشى از تعليمات مختلف اخلاقى؛

# و سرانجام فرازهايى از تاريخ پيامبران به عنوان درس عبرت براى همه انسانها و شاهدى براى مسائل بالا<ref>تفسير نمونه، ج 12، ص 6-5</ref>.

[[ابى‌بن‌كعب]]، از پيامبر گرامى نقل كرده است كه: «هر كس سوره بنى‌اسرائيل را قرائت كند و هنگام خواندن آيه اى كه درباره پدر و مادر است، دچار رقت قلب شود، در [[بهشت]] اجرى به او داده مى شود كه برابر دو هزاروچهارصد پيمانه و هر پيمانه اى از تمام نعمتهاى دنيا بهتر است».

حسن‌بن‌ابى العلا از [[امام صادق(ع)]] روايت كرده است كه: «هر كس سوره بنى‌اسرائيل را در هر شب جمعه بخواند، نمى ميرد تا [[قائم(ع)]] را درك كند و از اصحاب و يارانش باشد<ref>ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 14، ص 75.</ref>».

تمام سوره إسراء [[مكى]] است، بجز، پنج آيه آن: «لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ ...»، «لا تَقْرَبُوا الزِّنى ....»، «أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ ....»، «أَقِمِ الصَّلاةَ ...»، «وَ آتِ ذَا الْقُرْبى ...»اين قول از حسن است.

قتاده و معدل- بنقل از ابن عباس- گويند: [[آيات مدنى]] سوره از وَ إِنْ كادُوا لَيَفْتِنُونَكَ ... تا وَ قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ ... (73 تا 80) يعنى هشت آيه است<ref>تفسير قرآن مهر، ج 12، ص 23</ref>.

سوره اسراء در سال يازدهم [[بعثت]]، يك سال و دو ماه قبل از هجرت در [[مكه]] بر پيامبر اسلام(ص) فرود آمد<ref>همان</ref>.

=ويژگي=

سوره إسراء جزو سور مئين (صد آيه ای ها) است [[ابن قتيبه]] می گويد سور مئين سوره هايی هستند که بعد از سور طوال آمده اند علت نامگذاری اين سوره ها به مئين نزديک بودن تعداد آيه های اين سوره ها به عدد صد می باشد<ref>زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141</ref>. گفته شده اين سوره ها عبارتند از «بنی إسرائيل، كهف، مريم، طه، أنبياء ، حج و مؤمنون»<ref>دراسة حول القرآن الکريم، ص ۳۷</ref>. برخی ديگر نيز سور مئين را سوره های «توبه، نحل، هود، يوسف، کهف، بنی اسرائيل، انبياء، طه، مؤمنون، شعراء و صافات» ذکر کرده اند<ref>التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص313</ref>.

[[بخارى]] از [[ابن مسعود]] روايت كرده كه دربارۀ سوره‌هاى: بنى اسرائيل، كهف، مريم، طه، و الانبياء گفت: «اين سوره‌ها از سوره‌هاى كهن اول است، و از ديرينه‌ها هستند» سپس به همين ترتيب آنها را ذكر كرد<ref>ترجمه الإتقان فى علوم القرآن، ج 1، ص 215.</ref>.

آيات صد‌و‌هفت، صدوهشت و صدونه اين سوره دارای [[سجده]] تلاوت هستند.

سوره اسراء با آن كه مكى است، برخى مشخصات سوره هاى مدنى را دارد؛ آيات آن نسبتاً طولانى است، چرا كه در اواخر اقامت پيامبر(ص) در مكه [[نازل]] شده و نوعى زمينه براى سوره هاى مدنى به شمار مى آيد. اين سوره با تسبيح خدا آغاز و با حمد و تكبير او پايان مى پذيرد<ref>تفسير قرآن مهر، ج 12، ص 24</ref>.