کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین

احمد بن مهران
نام کامل	احمد بن مهران
اطلاعات شخصی
دین	اسلام، شیعه
استادان	عبدالعظیم بن عبدالله حسنی
شاگردان	محمد بن یعقوب کلینی محمد بن احمد مکتب
فعالیت‌ها	فقیه، محدث شیعی

احمد بن مهران، (حدود 230 – حدود 305ق)فقیه و محدث شیعی است. از اساتید او عبدالعظیم بن عبدالله حسنی است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد. شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون محمد بن یعقوب کلینی(م329ق) و محمد بن احمد مکتب به چشم می‏‍‎‌خورند.

معرفی اجمالی

احمد بن مهران، فقیه و شیعی است. کنیه او در منابع نیامده است. تاریخ تولد و وفات او به‏ خوبی روشن نیست، اما از معاصران او علی بن ابراهیم بن هاشم قمی(م.ب307ق) است که با هم نزد محمد بن علی(شاگرد ابوبصیر) روایاتی شنیده‏‌اند. هم‌چنین دیگر معاصر او احمد بن ادریس قمی(م306ق) است که احتمالاً در قم با یکدیگر هم‌‏صحبت بوده‌‏اند. بنابراین وفات او تقریباً در دهه نخست سده چهارم اتفاق افتاده است. از اساتید او «عبدالعظیم بن عبدالله حسنی» است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است، بنابراین وی هنگام شاگردی نزد عبدالعظیم، از سن کافی برخوردار بوده و شاید بتوان تولد او را تقریباً در 230 هجری تخمین زد. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد و روایات او از عبدالعظیم حسنی نیز مربوط به زمانی است که عبدالعظیم تازه وارد ری شده بود. وی پس از این‌که در علوم حدیث تبحر یافت شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون «محمد بن یعقوب کلینی»(م329ق) و «محمد بن احمد مکتب» به چشم می‏‍‎‌خورند. در باره ارزش روایات او اگرچه ابن غضائری(م411ق) بدون ذکر هیچ دلیلی، احادیث او را بی‌‏اعتبار و ضعیف دانسته است، اما بسیاری از صاحب نظران، سخن ابن‌‏غضائری را نادیده گرفته و بر ارزش روایات او تأکید نموده‌‏اند. شیخ کلینی که از شاگردان پرآوازه اوست، در کتاب کافی احادیث فراوانی از او نقل کرده و بارها رحمت خدا را برای او طلب نموده است و این خود شاهدی بر شخصیت والای او و اهمیت روایات اوست؛ چنان‌که شاگردی صاحب شرح ‏حال نزد عبدالعظیم حسنی نیز می‏‌تواند شاهدی دیگر بر اعتبار و اهمیت روایات او بوده باشد. از اساتید و شاگردان دیگر او اطلاعی در دست نیست چنان‌که از آثار تألیفی او نیز گزارشی نرسیده است.

استادان

عبدالعظیم بن عبدالله حسنی از اساتید مشهور وی می‌باشد.

شاگردان

از شگردان مشهور ومعروف وی محمد بن یعقوب کلینی و محمد بن احمد مکتب می‌باشند.

منابع

1. الکافی، ج1ص478 حدیث4؛
2. شرح اصول کافی، ج7ص213؛
3. خلاصه الاقوال، ص324 شماره 22؛
4. التحصین، سیدبن طاوس، ص576 باب 28؛
5. تنقیح المقال(حجری)، ج1ص98 شماره 565؛
6. جامع الرواه، ج1ص73؛
7. طرائف المقال، ج1ص204 شماره 1194؛
8. سماء المقال، کلباسی، ج1صص62 و63.

Hoosinrasooli/صفحه تمرین
اطلاعات شخصی

احمد بن هارون فامی، (حدود 270 – بعد 354ق) فقیه و محدث شیعی. كنیه او در منابع ذكر نشده است. وی در 354هجری در مسجد كوفه حدیث می‏گفت، بنابراین وفات او بعد از این تاریخ اتفاق افتاده و احتمالاً در كوفه بوده است. وی ظاهراً در قم تولد یافت و زمان آن تقریباً در دهه هفتم سده سوم هجری بوده است، زیرا كهن‏ترین استاد او «محمد بن حسن صفار قمی»(م290ق) است كه وی در چند مورد از این استاد به‏طور مستقیم نقل حدیث كرده است. وی تحصیلات خود را در قم آغاز كرد و سال‏های درازی نزد استادان این شهر، حیات علمی خود را به سر آورده است تا اینكه خود در فقه و حدیث تبحر یافت و به حد كمال رسید. در ضمن فراگیری حدیث، به كار «بقالی» و تجارت حبوبات نیز اشتغال داشته و از این راه درآمد زندگی را تأمین می‏نموده است، از این‏رو لقب «فامی» به او داده شد. در بعضی از منابع به جای فامی لقب «قاضی» یا «طائی» آمده است كه ظاهراً هر یك از این‏دو تحریف فامی هستند. از معاصران او در قم «ابن ولید قمی»(م343ق)، «جعفر بن محمد بن مسرور» و «ابومحمد مؤمن قمی»(م340ق) هستند كه با هم نزد «محمد بن جعفر بن بطه قمی»(م.ب317ق) احادیثی شنیده‏اند. همچنین معاصر دیگر او «جعفر بن محمد بن قولویه»(م368ق) است كه مشتركاً نزد «علی بن بابویه قمی»(م329ق) شاگردی نموده‏اند. وی در قم استادان زیادی دیده است كه معروف‏ترین آنها «محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری»(م.ب304ق)، «محمد بن حسن صفار قمی»(م290ق) و «محمد بن جعفر بن بطه قمی»(م.ب317ق) هستند. تحقیقات نشان می‏دهد كه وی در دهه‏های آخر عمر از قم خارج شد و راهی عراق گردید. «شیخ صدوق محمد بن بابویه»(م381ق) كه از شاگردان ویژه اوست، در 354هجری در مسجد كوفه از او حدیث شنیده است و خود او نیز از «ابن عقده كوفی»(م332ق) روایت دارد، چنانكه نجاشی در ذیل شرح‏حال «جعفر بن بشیر» و «حجاج بن رفاعه» گزارش او از ابن عقده را نقل كرده است. همچنین از شاگردان دیگر او «احمد بن حسین بن احمد بن عمران»(م.ح381ق، استاد شیخ مفید و صاحب كتاب الاختصاص) است كه در بغداد اقامت داشت و احتمال اقامت وی در بغداد (علاوه بر كوفه) را نیز تقویت می‏كند. در باره ارزش روایات او سخن صریحی در منابع نیافتیم اما سوابق علمی او و همچنین اظهار رضایت شیخ صدوق در باره شخصیت او كاشف از آن است كه گفته‏های حدیثی او قابل استناد و مورد قبول هستند. نجاشی نام او را در رجال خود به‏طور مستقل ذكر نكرده است بنابراین می‏توان حدس زد كه وی دارای آثار تألیفی نبوده است. منابع: (عیون اخبار الرضا(ع)، ج1ص291 حدیث 23، وص226 حدیث2، وص250 حدیث 13، و موارد دیگر؛ الخصال، باب الاثنین، ص33 حدیث1، وص69 حدیث103 و104، و موارد دیگر؛ الامالی، شیخ صدوق، ص92 حدیث68، وص177 حدیث179، وص266 حدیث289؛ رجال طوسی، ص413 شماره 5978، وص445 شماره 6336؛ تنقیح المقال(حجری)، ج1ص99 شماره 572)