کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸۶: | خط ۸۶: | ||
[[رده:محدثان شیعه]] | [[رده:محدثان شیعه]] | ||
احمد بن | احمد بن یحیی، (000 – حدود 340ق) | ||
ابونصر. | ابونصر. فقیه و محدث معتبر شیعی. وی اهل سمرقند است و ظاهراً در همانجا تولد یافت اما زمان آن روشن نیست. همچنین در باره وفات او مدرك قابل استنادی در دست نیست، ولی چون استاد او در 328هجری وفات یافت، وی میبایست در اواسط سده چهارم زندگی را به سر آورده باشد. از معاصران او «ابراهیم بن نصیر كشی»(م.ح335ق) و «حمدویه بن نصیر كشی»(م.ح335ق) هستند كه مشتركاً نزد «عیاشی سمرقندی» به فراگیری فقه و حدیث اشتغال داشتند، بنابراین وفات او را می‌توان با اندكی مسامحه حدود 340هجری تخمین زد. «شیخ طوسی»(م460ق) ضمن تصریح به ارزش احادیث او گفته است: «وی فردی نیكوكار و اهل دانش بود و مذاهب گوناگونی نظیر شیعه امامیه، حشویه و فرقههای اهلسنت، بر اساس فتوای او رأی میدادند». از گفته طوسی استفاده میشود كه وی در زمان خود، عالمی برجسته و در فقه و حدیث تخصص بالایی داشته است. وی ظاهراً پس از تحصیلات مقدماتی در سمرقند، عازم عراق شد و در شهرهای كوفه و بغداد آموختههای خویش را تكمیل نمود. از استادان او تنها «محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی»(م.ح328ق) را میشناسیم كه در بغداد آوازه بلندی داشته است. در منابع حدیثی، روایتی از او به ما نرسیده است، از اینرو تعیین شاگردان و دیگر اساتید او ممكن نیست اما بدیهی است كه وی با شهرت بالایی كه در میان مذاهب مختلف بغداد داشته، حتماً اساتید متعددی دیده و شاگردان زیادی تربیت كرده است. از آثار تألیفی او نیز خبری گزارش نشده است. | ||
منابع: (رجال | منابع: (رجال طوسی، ص407 شماره 5932، وص451 شماره 6402؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص158 شماره 1012؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص59) | ||
نسخهٔ ۴ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۸
| احمد بن مهران | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن مهران |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | عبدالعظیم بن عبدالله حسنی |
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث شیعی |
احمد بن مهران، (حدود 230 – حدود 305ق)فقیه و محدث شیعی است. از اساتید او عبدالعظیم بن عبدالله حسنی است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد. شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون محمد بن یعقوب کلینی(م329ق) و محمد بن احمد مکتب به چشم میخورند.
معرفی اجمالی
احمد بن مهران، فقیه و شیعی است. کنیه او در منابع نیامده است. تاریخ تولد و وفات او به خوبی روشن نیست، اما از معاصران او علی بن ابراهیم بن هاشم قمی(م.ب307ق) است که با هم نزد محمد بن علی(شاگرد ابوبصیر) روایاتی شنیدهاند. همچنین دیگر معاصر او احمد بن ادریس قمی(م306ق) است که احتمالاً در قم با یکدیگر همصحبت بودهاند. بنابراین وفات او تقریباً در دهه نخست سده چهارم اتفاق افتاده است. از اساتید او «عبدالعظیم بن عبدالله حسنی» است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است، بنابراین وی هنگام شاگردی نزد عبدالعظیم، از سن کافی برخوردار بوده و شاید بتوان تولد او را تقریباً در 230 هجری تخمین زد. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد و روایات او از عبدالعظیم حسنی نیز مربوط به زمانی است که عبدالعظیم تازه وارد ری شده بود. وی پس از این‌که در علوم حدیث تبحر یافت شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون «محمد بن یعقوب کلینی»(م329ق) و «محمد بن احمد مکتب» به چشم میخورند. در باره ارزش روایات او اگرچه ابن غضائری(م411ق) بدون ذکر هیچ دلیلی، احادیث او را بیاعتبار و ضعیف دانسته است، اما بسیاری از صاحب نظران، سخن ابنغضائری را نادیده گرفته و بر ارزش روایات او تأکید نمودهاند. شیخ کلینی که از شاگردان پرآوازه اوست، در کتاب کافی احادیث فراوانی از او نقل کرده و بارها رحمت خدا را برای او طلب نموده است و این خود شاهدی بر شخصیت والای او و اهمیت روایات اوست؛ چنان‌که شاگردی صاحب شرح حال نزد عبدالعظیم حسنی نیز میتواند شاهدی دیگر بر اعتبار و اهمیت روایات او بوده باشد. از اساتید و شاگردان دیگر او اطلاعی در دست نیست چنان‌که از آثار تألیفی او نیز گزارشی نرسیده است.
استادان
عبدالعظیم بن عبدالله حسنی از اساتید مشهور وی می‌باشد.
شاگردان
از شگردان مشهور ومعروف وی محمد بن یعقوب کلینی و محمد بن احمد مکتب می‌باشند.
منابع
- الکافی، ج1ص478 حدیث4؛
- شرح اصول کافی، ج7ص213؛
- خلاصه الاقوال، ص324 شماره 22؛
- التحصین، سیدبن طاوس، ص576 باب 28؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص98 شماره 565؛
- جامع الرواه، ج1ص73؛
- طرائف المقال، ج1ص204 شماره 1194؛
- سماء المقال، کلباسی، ج1صص62 و63.
| احمد بن هارون فامی | |
|---|---|
| |
| نام کامل | احمد بن هارون فامی |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان | |
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث شیعی |
احمد بن هارون فامی، (حدود 270 – بعد 354ق) فقیه و محدث شیعی. در قم تولد یافت و زمان آن تقریباً در دهه هفتم سده سوم هجری بوده است، تحصیلات خود را در قم آغاز کرد و سالهای درازی نزد استادان این شهر، حیات علمی خود را به سر آورده است تا این‌که خود در فقه و حدیث تبحر یافت و به حد کمال رسید.
معرفی اجمالی
احمد بن هارون فامی، فقیه و محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است. وی در 354هجری در مسجد کوفه حدیث میگفت، بنابراین وفات او بعد از این تاریخ اتفاق افتاده و احتمالاً در کوفه بوده است. وی ظاهراً در قم تولد یافت و زمان آن تقریباً در دهه هفتم سده سوم هجری بوده است، زیرا کهن ترین استاد او «محمد بن حسن صفار قمی»(م290ق) است که وی در چند مورد از این استاد به طور مستقیم نقل حدیث کرده است. وی تحصیلات خود را در قم آغاز کرد و سالهای درازی نزد استادان این شهر، حیات علمی خود را به سر آورده است تا این‌که خود در فقه و حدیث تبحر یافت و به حد کمال رسید. در ضمن فراگیری حدیث، به کار «بقالی» و تجارت حبوبات نیز اشتغال داشته و از این راه درآمد زندگی را تأمین مینموده است، از این رو لقب «فامی» به او داده شد. در بعضی از منابع به جای فامی لقب «قاضی» یا «طائی» آمده است که ظاهراً هر یک از این دو تحریف فامی هستند. از معاصران او در قم «ابن ولید قمی»(م343ق)، «جعفر بن محمد بن مسرور» و «ابومحمد مؤمن قمی»(م340ق) هستند که با هم نزد «محمد بن جعفر بن بطه قمی»(م.ب317ق) احادیثی شنیدهاند. همچنین معاصر دیگر او «جعفر بن محمد بن قولویه»(م368ق) است که مشترکاً نزد «علی بن بابویه قمی»(م329ق) شاگردی نمودهاند. وی در قم استادان زیادی دیده است که معروف ترین آن‌ها «محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری»(م.ب304ق)، «محمد بن حسن صفار قمی»(م290ق) و «محمد بن جعفر بن بطه قمی»(م.ب317ق) هستند. تحقیقات نشان میدهد که وی در دهههای آخر عمر از قم خارج شد و راهی عراق گردید.
«شیخ صدوق محمد بن بابویه»(م381ق) که از شاگردان ویژه اوست، در 354هجری در مسجد کوفه از او حدیث شنیده است و خود او نیز از «ابن عقده کوفی»(م332ق) روایت دارد، چنان‌که نجاشی در ذیل شرح حال «جعفر بن بشیر» و «حجاج بن رفاعه» گزارش او از ابن عقده را نقل کرده است. همچنین از شاگردان دیگر او «احمد بن حسین بن احمد بن عمران»(م.ح381ق، استاد شیخ مفید و صاحب کتاب الاختصاص) است که در بغداد اقامت داشت و احتمال اقامت وی در بغداد (علاوه بر کوفه) را نیز تقویت میکند. در باره ارزش روایات او سخن صریحی در منابع نیافتیم اما سوابق علمی او و همچنین اظهار رضایت شیخ صدوق در باره شخصیت او کاشف از آن است که گفتههای حدیثی او قابل استناد و مورد قبول هستند. نجاشی نام او را در رجال خود به طور مستقل ذکر نکرده است بنابراین می‌توان حدس زد که وی دارای آثار تألیفی نبوده است.
استادان
از اساتید مشهور و نامدار وی می‌توان از محمد بن حسن صفار قمی، محمد بن جعفر بن بطه قمی، علی بن بابویه قمی، محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری نام‌برد.
شاگردان
در میان شگردان وی می‌توان ازشیخ صدوق محمد بن بابویه و احمد بن حسین بن احمد بن عمران نام‌برد.
منابع
- عیون اخبار الرضا(ع)، ج1ص291 حدیث 23، وص226 حدیث2، وص250 حدیث 13، و موارد دیگر؛
- الخصال، باب الاثنین، ص33 حدیث1، وص69 حدیث103 و104، و موارد دیگر؛
- الامالی، شیخ صدوق، ص92 حدیث68، وص177 حدیث179، وص266 حدیث289؛
- رجال طوسی، ص413 شماره 5978، وص445 شماره 6336؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص99 شماره 572.
احمد بن یحیی، (000 – حدود 340ق) ابونصر. فقیه و محدث معتبر شیعی. وی اهل سمرقند است و ظاهراً در همانجا تولد یافت اما زمان آن روشن نیست. همچنین در باره وفات او مدرك قابل استنادی در دست نیست، ولی چون استاد او در 328هجری وفات یافت، وی میبایست در اواسط سده چهارم زندگی را به سر آورده باشد. از معاصران او «ابراهیم بن نصیر كشی»(م.ح335ق) و «حمدویه بن نصیر كشی»(م.ح335ق) هستند كه مشتركاً نزد «عیاشی سمرقندی» به فراگیری فقه و حدیث اشتغال داشتند، بنابراین وفات او را می‌توان با اندكی مسامحه حدود 340هجری تخمین زد. «شیخ طوسی»(م460ق) ضمن تصریح به ارزش احادیث او گفته است: «وی فردی نیكوكار و اهل دانش بود و مذاهب گوناگونی نظیر شیعه امامیه، حشویه و فرقههای اهلسنت، بر اساس فتوای او رأی میدادند». از گفته طوسی استفاده میشود كه وی در زمان خود، عالمی برجسته و در فقه و حدیث تخصص بالایی داشته است. وی ظاهراً پس از تحصیلات مقدماتی در سمرقند، عازم عراق شد و در شهرهای كوفه و بغداد آموختههای خویش را تكمیل نمود. از استادان او تنها «محمد بن مسعود عیاشی سمرقندی»(م.ح328ق) را میشناسیم كه در بغداد آوازه بلندی داشته است. در منابع حدیثی، روایتی از او به ما نرسیده است، از اینرو تعیین شاگردان و دیگر اساتید او ممكن نیست اما بدیهی است كه وی با شهرت بالایی كه در میان مذاهب مختلف بغداد داشته، حتماً اساتید متعددی دیده و شاگردان زیادی تربیت كرده است. از آثار تألیفی او نیز خبری گزارش نشده است. منابع: (رجال طوسی، ص407 شماره 5932، وص451 شماره 6402؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص158 شماره 1012؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص59)