عقلیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←عقاید) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== عقاید == | == عقاید == | ||
'''عقلیه''' معتقد بودند که نظر و قیاس؛ به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] مبعوث شوند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، اما قبل از بعثت پیامبران برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر، عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان راجع به افعالش وجود ندارد. [[قرآن]] در تایید این مطلب می‌فرماید:{{متن قرآن|ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا|سوره = حجر|آیه = 17}}؛ «ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آنکه پیامبری مبعوث کرده باشیم (تا وظایف‌شان را به آنها بیان کند)» | '''عقلیه''' معتقد بودند که نظر و قیاس؛ به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که [[پیامبران|پیامبران]] مبعوث شوند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، اما قبل از بعثت پیامبران برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر، عقل تابع [[سنت]] است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان راجع به افعالش وجود ندارد. [[قرآن]] در تایید این مطلب می‌فرماید: {{متن قرآن|ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا|سوره = حجر|آیه = 17}}؛ «ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آنکه پیامبری مبعوث کرده باشیم (تا وظایف‌شان را به آنها بیان کند)»<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 335 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>،<ref>اشعری ابوالحسن؛ مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین؛ مصر؛ مجلد اول سال 1950، مجلد دوم سال 1954 میلادی، ج 1 ص 118.</ref>. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۴
عقلیه از جمله فرقه‌های کلامی مربوط به شیعه «امامیه» بودند.
عقاید
عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس؛ به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که پیامبران مبعوث شوند، عقل در پذیرش هدایت آنها حجت دارد، اما قبل از بعثت پیامبران برای عقل هیچ حجت و دلالتی نیست. به تعبیر دیگر، عقل تابع سنت است و در زمان نبود پیامبران، چون سنت آشکاری وجود نداشته است، پس دلیلی برای عذاب انسان راجع به افعالش وجود ندارد. قرآن در تایید این مطلب می‌فرماید: 
ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّی نَبْعَثَ رَسُولًا [حجر–17] 
؛ «ما هرگز (قومی را) مجازات نخواهیم کرد، مگر آنکه پیامبری مبعوث کرده باشیم (تا وظایف‌شان را به آنها بیان کند)»[۱]،[۲].