حواریین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حواریین''' در اصطلاح دینی و علمای رجال، به جماعتی از اصحاب خاص [[امام|امامان]] علیهم‌السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است. | '''حواریین''' در اصطلاح دینی و علمای رجال، به جماعتی از اصحاب خاص [[امام|امامان]] علیهم‌السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است. | ||
== وجه تسمیه == | == وجه تسمیه == | ||
حواریون در ابتدا به یاران خاص [[حضرت عیسی]] علیه‌السلام گفته می‌شد و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است، بنابراین، استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد. | |||
از [[امام رضا علیه‌السلام]] در وجه تسمیه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانیده بودند.<ref>http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86</ref> | |||
==معناشناسی== | |||
«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفید سبوس گرفته است. نانی را که چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد حواری گویند و به‌مناسبت همین معنا یار برگزیده و خالص در محبت خویش را نیز «حواری» گویند.<ref>http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86</ref> | |||
== مصادیق == | == مصادیق == | ||
کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از [[امام کاظم|حضرت موسی بن جعفر]] (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا میکند که کجایند حواریین [[محمد (ص) خاتم الانبیاء| | کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از [[امام کاظم|حضرت موسی بن جعفر]] (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا میکند که کجایند حواریین [[محمد (ص) خاتم الانبیاء|محمد‌بن عبدالله (ص)]] که به عهد آن حضرت در‌گذشتند و اصلا نقض پیمان نکردند، پس [[سلمان]] و [[مقداد]] و [[ابوذر]] برمیخیزند بار دوم مانند همان ندا درباره [[حضرت علی (ع)]] میرسد. پس [[محمد‌بن‌ابی‌بکر]] و [[میثم تمار|میثم تمار]] و [[اویس‌قرنی|اویس‌قرنی]] و [[عمرو‌بن‌حمق‌خزاعی]] بر می‌خیزند. سپس همان ندا درباره حضرت [[امام حسن|امام حسن مجتبی]] (ع) میرسد، پس [[سفیان‌بن‌ابی‌لیلی|سفیان‌بن‌ابی‌لیلی]] و [[حذیفة‌بن‌اسید‌غفاری|حذیفة‌بن‌اسید‌غفاری]] برمیخیزند. دیگر بار همان ندا درباره [[امام حسین|حسین‌بن‌علی(ع)]] میرسد در این ندا، حواریین آن حضرت یعنی تمام [[شهدای‌کربلا]] برمیخیزند. در ندای حواریین، [[امام سجاد|حضرت‌علی‌بن‌حسین (ع)]]، [[جبیر‌بن‌مطعم|جبیر‌بن‌مطعم]] و [[یحیی‌بن‌ام‌الطویل|یحیی‌بن‌ام الطویل]] و [[ابو‌خالد‌کابلی]] و [[سعید‌بن‌مسیب|سعید‌بن‌مسیب]] برمیخیزند. حواریین [[امام محمد باقر|حضرت باقر (ع)]]، [[عبدالله‌بن‌شریک‌عامری|عبدالله‌بن‌شریک‌عامری]] و [[زرارة‌بن اعین|زرارة‌بن‌اعین]] و [[برید‌بن‌معاویه|برید‌بن‌معاویه]] و [[محمد‌بن‌مسلم]] و [[لیث‌بن‌بختری|لیث‌بن‌بختری]] هستند که با ندای منادی برمیخیزند. در ندای حواریین [[امام جعفر صادق|حضرت امام جعفر صادق]] (ع)، عبدالله‌بن‌شریک عامری و عبدالله‌بن‌ابی‌یعفور و عامر بن عبدالله بن خداعه و حجر بن زائده و حمران بن اعین برمیخیزند. سپس حواریین سایر ائمه فرا خوانده می‌شوند. این اشخاص در روز قیامت و صحرای محشر اول سابقین و اول مقربین هستند.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 171 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۷ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۱
حواریین در اصطلاح دینی و علمای رجال، به جماعتی از اصحاب خاص امامان علیهم‌السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است.
وجه تسمیه
حواریون در ابتدا به یاران خاص حضرت عیسی علیه‌السلام گفته می‌شد و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است، بنابراین، استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد. از امام رضا علیه‌السلام در وجه تسمیه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانیده بودند.[۱]
معناشناسی
«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفید سبوس گرفته است. نانی را که چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد حواری گویند و به‌مناسبت همین معنا یار برگزیده و خالص در محبت خویش را نیز «حواری» گویند.[۲]
مصادیق
کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از حضرت موسی بن جعفر (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا میکند که کجایند حواریین محمد‌بن عبدالله (ص) که به عهد آن حضرت در‌گذشتند و اصلا نقض پیمان نکردند، پس سلمان و مقداد و ابوذر برمیخیزند بار دوم مانند همان ندا درباره حضرت علی (ع) میرسد. پس محمد‌بن‌ابی‌بکر و میثم تمار و اویس‌قرنی و عمرو‌بن‌حمق‌خزاعی بر می‌خیزند. سپس همان ندا درباره حضرت امام حسن مجتبی (ع) میرسد، پس سفیان‌بن‌ابی‌لیلی و حذیفة‌بن‌اسید‌غفاری برمیخیزند. دیگر بار همان ندا درباره حسین‌بن‌علی(ع) میرسد در این ندا، حواریین آن حضرت یعنی تمام شهدای‌کربلا برمیخیزند. در ندای حواریین، حضرت‌علی‌بن‌حسین (ع)، جبیر‌بن‌مطعم و یحیی‌بن‌ام الطویل و ابو‌خالد‌کابلی و سعید‌بن‌مسیب برمیخیزند. حواریین حضرت باقر (ع)، عبدالله‌بن‌شریک‌عامری و زرارة‌بن‌اعین و برید‌بن‌معاویه و محمد‌بن‌مسلم و لیث‌بن‌بختری هستند که با ندای منادی برمیخیزند. در ندای حواریین حضرت امام جعفر صادق (ع)، عبدالله‌بن‌شریک عامری و عبدالله‌بن‌ابی‌یعفور و عامر بن عبدالله بن خداعه و حجر بن زائده و حمران بن اعین برمیخیزند. سپس حواریین سایر ائمه فرا خوانده می‌شوند. این اشخاص در روز قیامت و صحرای محشر اول سابقین و اول مقربین هستند.[۳]
پانویس
- ↑ http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86
- ↑ http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 171 با ویرایش و اصلاح عبارات.