منصور بن احمد قصار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره')
جز (جایگزینی متن - '[[امام جعفر صادق' به '[[جعفر بن محمد (صادق‌)')
خط ۱۸: خط ۱۸:
| وبگاه =  
| وبگاه =  
}}
}}
'''اسماعیل بن منصور بن احمد قصار'''، [[محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک [[حدیث]] در جوامع روایی [[مذهب شیعه|شیعه]] باقی مانده که از [[امام جعفر صادق|امام صادق (علیه السلام)]] نقل شده و درباره [[آداب مسجد]] وارد شده است.
'''اسماعیل بن منصور بن احمد قصار'''، [[محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک [[حدیث]] در جوامع روایی [[مذهب شیعه|شیعه]] باقی مانده که از [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام صادق (علیه السلام)]] نقل شده و درباره [[آداب مسجد]] وارد شده است.


== معرفی اجمالی ==
== معرفی اجمالی ==

نسخهٔ ‏۲۵ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۰

منصور بن احمد قصار
احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
نام کاملاسماعیل بن منصور بن احمد قصار
اطلاعات شخصی
روز درگذشتبعد 368 قمری
دیناسلام، شیعه
فعالیت‌هامحدث شیعی

اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق (علیه السلام) نقل شده و درباره آداب مسجد وارد شده است.

معرفی اجمالی

اسماعیل بن منصور بن احمد قصار، محدث شیعی در اواسط چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است. شیخ صدوق که در 368 هجری در «فرغانه»(بر وزن پروانه) به سر می‏‌برد، از وی حدیث شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. از تاریخ تولد و زادگاه او اطلاعی در دست نیست. گویا فرغانه وطن او بوده است که وی در آنجا اقامت داشته است. به گفته یاقوت در معجم البلدان «فرغانه» منطقه وسیعی در ماوراءالنهر است که در ناحیه ترکستان(ازبکستان) قرار گرفته و با سمرقند پنجاه فرسخ(سیصد کیلومتر) فاصله دارد.

درباره چگونگی تحصیلات و مسافرت‏‌های علمی او گزارشی نیافتیم. از او تنها یک حدیث در جوامع روایی شیعه باقی مانده که از امام صادق(علیه السلام) نقل شده و درباره آداب مسجد وارد شده است. وی این حدیث را از «ابوعبدالله محمد بن قاسم بن محمد علوی» نقل کرده و شیخ صدوق نیز آن را از وی شنیده است. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است.

منابع

  1. الخصال، ص268، باب الخمسه، حدیث3؛
  2. معجم البلدان، ج4ص253؛
  3. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص65.