ابراهیم بن محمد بن معروف: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شخصیت
{{جعبه اطلاعات شخصیت
| عنوان = ابراهیم بن محمد بن معروف
| عنوان = ابراهیم بن محمد بن معروف
| تصویر = ابراهیم بن محمد مولی قریش.jpg  
| تصویر = عالمان شیعه.jpg
| نام = ابراهیم بن محمد بن معروف
| نام = ابراهیم بن محمد بن معروف
| نام‌های دیگر = ابواسحاق مذاری، مرادی
| نام‌های دیگر = {{فهرست جعبه افقی |ابواسحاق مذاری |مرادی }}
| سال تولد = 311ق.
| سال تولد = 311 ق
| تاریخ تولد =  
| تاریخ تولد =  
| محل تولد = [[بصره]]، رستای مذار
| محل تولد = [[بصره]]
| سال درگذشت = 395ق.
| سال درگذشت = 395 ق
| تاریخ درگذشت =  
| تاریخ درگذشت =  
| محل درگذشت = بصره، میسان
| محل درگذشت = بصره، میسان

نسخهٔ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۸

ابراهیم بن محمد بن معروف
عالمان شیعه.jpg
نام کاملابراهیم بن محمد بن معروف
نام‌های دیگر
  • ابواسحاق مذاری
  • مرادی
اطلاعات شخصی
سال تولد311 ق، ۳۰۲ ش‌، ۹۲۳ م
محل تولدبصره
سال درگذشت395 ق، ۳۸۴ ش‌، ۱۰۰۵ م
محل درگذشتبصره، میسان
دیناسلام، شیعه
استادان
شاگردان
  • حسین بن عبیدالله غضائری
  • احمد بن عبدون
آثار
  • كتاب المزار
  • مناسك حج
فعالیت‌ها

ابراهیم بن محمد بن معروف، ابواسحاق مذاری یا مرادی. وی نزد محمد بن همام اسکافی(م336ق) و کسانی که در طبقه او بوده‏‌اند مانند ابوبکر بن ابی‏‌الثلج بغدادی (م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده (م333ق) شاگردی نموده است. از شاگردان او حسین بن عبیدالله غضائری (م411ق) و احمد بن عبدون معروف به ابن حاشر (م423ق) هستند. از تألیفات او کتاب المزار و مناسک حج را می‏‌توان نام برد.

معرفی اجمالی

ابراهیم بن محمد بن معروف، ابواسحاق مذاری یا مرادی. فقیه و محدث شیعی. در اوایل سده چهارم دیده به جهان گشود زیرا وی در 336هجری از استادش روایت دارد بنابراین در این تاریخ وی از سن کافی برخوردار بوده است. وفات او در انتهای قرن چهارم روی داده است. وی ظاهراً در قریه «مذار» یکی از روستاهای پایین بصره واقع در آبادی «میسان» به دنیا آمد. به گفته یاقوت حموی: «قبر عبدالله بن علی بن ابی طالب (علِیه السلام)، در میسان قرار دارد و مردم آن تماماً شیعه هستند». وی از آن‌جا به بصره آمد و بخشی از تحصیلات خود را در بصره گذرانده است. پس از آن وارد بغداد شد و نزد اساتید آن‌جا علوم رایج را فرا گرفت و در فقه و حدیث به حد کمال رسید. وی در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد و احادیث زیادی را جمع‌ ‏آوری نمود بطوری که شیخ طوسی وی را «صاحب روایات» معرفی می‏‌کند. نجاشی نیز ضمن تصریح به راست‌گویی و اعتبار او، وی را از بلند‌‌پایه‌‏گان شیعه بر می‏‌شمارد.

استادان

وی نزد محمد بن همام اسکافی (م336ق) و کسانی که در طبقه او بوده‏‌اند مانند ابوبکر بن ابی‌‏الثلج بغدادی م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده (م333ق) شاگردی نموده است.

شاگردان

از شاگردان او «حسین بن عبیدالله غضائری» (م411ق) و «احمد بن عبدون» معروف به «ابن حاشر» (م423ق) هستند.

آثار

از تألیفات او «کتاب المزار» و «مناسک حج» را می‌‏توان نام برد.

منابع

  • جامع الرواه، ج1ص32؛
  • خلاصه الاقوال، ص50 شماره14؛
  • رجال طوسی، ص414 شماره 5995؛
  • رجال نجاشی، ص19 شماره 23؛
  • الفهرست، طوسی، ص40 شماره 11؛
  • معجم البلدان، ج5ص88؛
  • معجم المؤلفین، ج1ص107؛
  • معجم رجال الحدیث، ج1ص262 شماره 277؛
  • موسوعه مؤلفی الامامیه، ج1ص403.