میمونیه

ميمونيه‏ از شاخه خوارج و پيرو مردى از «عجارده» به نام ميمون بودند.

تاریخچه

ابن اثیر، مَیمُونیه را به فتح میم، سکون یاء و ضم میم دوم و سکون واو ضبط کرده است. موسس این فرقه در ابتدا پیرو مذهب «عجارده» بوده و پس از آن درباره اراده و قدر و استطاعت با آنان دچار اختلاف شد و قول قدریان معتزلی را برگزید.

اعتقادات

میمون معتقد بود کودکانی که دارای پدر و مادر مشرک هستند، داخل بهشت می شوند. ولی امام علی طلحه زبیر عایشه و عثمان و نیز کسانی که مرتکب کبیره می شوند کافر هستند. میمون چون مجوسیان،زناشويى جد را با دختر پسر و دختر پسر برادر و خواهر جایز می دانست و معتقد بود که نام زنانی که خداوند زناشويى با آنان را حرام کرده از قرار ذیل است. مادران، دختران، خواهران، عمه ‏ها، خاله ‏ها، اما دختران برادر، دختران خواهر، دختر پسر، دختر دختر، دختر فرزندان برادر، دختر فرزندان خواهر را نفرموده است. كرابيسى می نویسد که ميمونيه از «خوارج» بودند و مانند «عجارده» سوره يوسف و نیز سوره حم را از قرآن نمى ‏دانستند. ابو عثمان عراقى می نویسد که«ميمونيه» نكاح با جدات و دختران اولاد را جايز می دانستند و می گفتند که حرمت ايشان به نص كتاب ثابت نشده است.همچنين می گفتند که جايز نيست جهان از امام خالی باشد و هر کسی که جناب ابو بکر را دوست و علی علیه السلام را دشمن بدارد، او شایسته امامت است حالا چه این شخص قرشی باشد یا غیر قرشی. فخر رازی می نویسد «میمون می گفت شرور از خدا نیست. ا