منزلیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''منزلیه''' جزء فرق دوازده گانه قدریه است و نام بقیه فرقه ها عبارت از: احمدی...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''منزلیه''' جزء فرق دوازده گانه [[قدریه]] است و نام بقیه فرقه ها عبارت از: [[احمدیه]] [[[احدیه]]]، [[ثنویه]]، [[کسلیه]]، [[شیطانیه]]، [[شریکیه]]، [[وهمیه]]، [[رویدیه]]، [[ناکثیه]]، [[متبریه]]، [[قاسطیه]]، [[نظامیه]]، [[منزلیه]].
'''منزلیه''' جزء فرق دوازده گانه [[قدریه]] است و نام بقیه فرقه ها عبارت از: [[احمدیه]] [[[احدیه]]]، [[ثنویه]]، [[کسلیه]]، [[شیطانیه]]، [[شریکیه]]، [[وهمیه]]، [[رویدیه]]، [[ناکثیه]]، [[متبریه]]، [[قاسطیه]]، [[نظامیه]]، [[منزلیه]].
<ref>https://www.khabaronline.ir/news/342687/%D9%81%D8%B1%D9%82%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A8%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%DA%AF%D9%81%D8%AA</ref>
<ref>[https://www.khabaronline.ir/news/342687/%D9%81%D8%B1%D9%82%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A8%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B4%DA%AF%D9%81%D8%AA به نقل از خبر آنلاین]</ref>
این طایفه می گویند اینکه بگوییم بدی ها جزء مقدرات الهی است یا نه چیزی نمی دانیم. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428</ref> <ref>غزالی محمد طاهر،  معرفة المذاهب، با تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 13.</ref>
این طایفه می گویند اینکه بگوییم بدی ها جزء مقدرات الهی است یا نه چیزی نمی دانیم. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428</ref> <ref>غزالی محمد طاهر،  معرفة المذاهب، با تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 13.</ref>



نسخهٔ ‏۵ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۸

منزلیه جزء فرق دوازده گانه قدریه است و نام بقیه فرقه ها عبارت از: احمدیه [[[احدیه]]]، ثنویه، کسلیه، شیطانیه، شریکیه، وهمیه، رویدیه، ناکثیه، متبریه، قاسطیه، نظامیه، منزلیه. [۱] این طایفه می گویند اینکه بگوییم بدی ها جزء مقدرات الهی است یا نه چیزی نمی دانیم. [۲] [۳]

پانویس

  1. به نقل از خبر آنلاین
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 428
  3. غزالی محمد طاهر، معرفة المذاهب، با تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 13.