سوره روم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰۰: | خط ۱۰۰: | ||
سوره روم با وعده اى از خدا شروع مى شود و آن اينكه روم بعد از مغلوب شدن كه به وقت نزول سوره مغلوب شده بود، بر اهل فارس غلبه خواهد كرد، سپس وعده بزرگ [[آخرت]] مطرح مى شود كه همه آن روز به سوى خدا بر مى گردند، آن گاه مقدارى از آيات ربوبيت و صفات خاصه خدا ذكر مى شود و در آخرت با وعده نصرت به [[رسول خدا]]، سوره مباركه به انجام مى رسد و با آيه فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ وعده موعود تأكيد مى گردد و چند آيه پيش از آن گفته شده: وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ . پس غرض سوره روم در رابطه با وعده قطعى خدا در نصرت دين است، وعده غلبه روم بر فارس جلو افتاده تا با عملى شدن وعده پيروزى روم به عملى شدن وعده پيروزى دين استدلال شود و نيز از اين راه و راه عقل به وعده آخرت احتجاج شده است<ref>تفسير أحسن‌الحديث، ج 8، ص 169-168 با تصرف و اضافات.</ref>. | سوره روم با وعده اى از خدا شروع مى شود و آن اينكه روم بعد از مغلوب شدن كه به وقت نزول سوره مغلوب شده بود، بر اهل فارس غلبه خواهد كرد، سپس وعده بزرگ [[آخرت]] مطرح مى شود كه همه آن روز به سوى خدا بر مى گردند، آن گاه مقدارى از آيات ربوبيت و صفات خاصه خدا ذكر مى شود و در آخرت با وعده نصرت به [[رسول خدا]]، سوره مباركه به انجام مى رسد و با آيه فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ وعده موعود تأكيد مى گردد و چند آيه پيش از آن گفته شده: وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ . پس غرض سوره روم در رابطه با وعده قطعى خدا در نصرت دين است، وعده غلبه روم بر فارس جلو افتاده تا با عملى شدن وعده پيروزى روم به عملى شدن وعده پيروزى دين استدلال شود و نيز از اين راه و راه عقل به وعده آخرت احتجاج شده است<ref>تفسير أحسن‌الحديث، ج 8، ص 169-168 با تصرف و اضافات.</ref>. | ||
=ويژگي= | |||
سوره روم با [[حروف مقطعه]] آغاز شده و از [[سور مثانی]] می باشد مثانی سوره هايی هستند که بعد از [[سور مئين]] قرار گرفته اند و زير صد آيه دارند مانند اينکه سور مئين مبادی باشند و توالی آن مثانی آن فرض شده اند<ref>زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141.</ref>. | |||
سوره های مثانی عبارتند از: احزاب و حجّ و قصص و نمل و نور و انفال و مريم و عنکبوت و روم و يس و فرقان و حجر و رعد و سبأ و فاطر و إبراهيم و ص و محمد و لقمان و زمر<ref>التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص 313.</ref>. | |||
روايتى است كه از [[رسول خدا]] نقل شده كه فرمود: خداوند هفت سوره طوال را به جاى [[تورات]] و سوره هاى مئين را به جاى [[انجيل]] و سوره هاى مثانى را به جاى [[زبور]] به من داد، و پروردگارم مرا با دادن سوره هاى مفصّل فزونى بخشيد<ref>جامع البيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 34</ref>. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۱۲
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۵:۱۲، ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۲؛
| نام | سوره روم |
|---|---|
| شماره سوره | ۳۰ |
| ترتیب نزول | ۸۴ |
| جزء | ۲۱ |
| مکی/مدنی | مکی |
| تعداد آیات | ۶۰ |
| تعداد کلمات | ۸۲۰ |
| تعداد حروف | ۳۴۷۲ |
سوره روم، مکی و چهلمین سوره به ترتیب نزول است. این سوره ۶۰ آیه دارد و در جزء ۲۱ قرآن است. سوره روم درباره جنگ ایران و روم پیشگویی کرده است و رومیان را پیروز این جنگ معرفی کرد. این سوره درباره مشرکان و گنهکاران و وضع آنان در قیامت، و توحید و شرک و نشانه‌های خداوند در خلقت، هدایت‌ناپذیری برخی انسانها و عدم خلف وعده خداوند سخن گفته است. امر به تسبیح خداوند و انفاق، در این سوره آمده است. در این سوره انسانها دعوت شده‌اند به اینکه در دنیا سیر کنند و در مخلوقات و سرگذشت پیشینیان تأمل کنند.
روم
روم نام اقوامى از انسانهاست كه در ساحل مديترانه در غرب آسيا زندگى مى كنند، در آن ايام اين اقوام امپراطورى بزرگ و وسيعى تشكيل داده بودند، به طورى كه دامنه آن تا حدود شامات توسعه يافته بود[۱].
مفهوم کلي سوره
- نشانه هاى الهى در جهان و توحيد فطرى؛
- ثواب و عقاب هاى رستاخير؛
- ارتباط حالات مردم با رويدادهاى زندگى؛
- ارتباط گذشته و آينده ى بشر؛
- پيش گويى اعجازآميز درباره ى جنگ ايران و روم[۲].
علت نام‌گذاری
«سوره روم» تنها نام اين سوره روم است كه به مناسبت آيۀ دوم آن نام‌گذارى شده است[۳].
تعداد آيات و کلمات و حروف
- سوره روم شصت آيه دارد[۴].
- سوره روم هشتصدونوزده کلمه دارد[۵].(لازم به ذکر است اقوال در تعداد کلمات سوره های قرآن مختلف است)
- سوره روم سه‌هزاروپانصدوسي‌وچهار حرف دارد[۶]. (لازم به ذکر است اقوال در تعداد حروف سوره های قرآن مختلف است)
محتوا و موضوعات
مطالب سوره روم را در هفت بخش مى توان خلاصه كرد.
- پيشگويى از پيروزى روميان بر ايرانيان در جنگى كه در آينده درگير مى شد، به مناسبت گفتگويى كه ميان مسلمانان و مشركان در اين زمينه روى داده بود؛
- گوشه اى از طرز فكر و چگونگى حالات افراد بى ايمان، و سپس تهديدهايى نسبت به آنها در مورد عذاب و كيفر الهى در رستاخيز؛
- بخش مهمى از آيات عظمت خداوند در آسمان و زمين و در وجود انسانها از قبيل خروج حيات از مرگ، و مرگ از حيات، خلقت انسان از خاك، نظام زوجيت و آفرينش همسران براى انسانها و رابطه مودت در ميان آنها، آفرينش آسمان و زمين، اختلاف زبانها، نعمت خواب در شب و جنبش در روز، ظهور رعد و برق و باران، و حيات زمين بعد از مرگ، و تدبير امر آسمان و زمين به امر خدا؛
- سخن از توحيد فطرى بعد از بيان دلائل آفاقى و انفسى براى شناخت خدا؛
- بازگشت به شرح و تبيين حالات افراد بى ايمان و گنه كار، و ظهور فساد در زمين بر اثر گناهان آنها؛
- اشاره اى به مساله مالكيت و حق ذى‌القربى و نكوهش از رباخوارى؛
- بازگشت مجددى به دلائل توحيد و نشانه هاى حق و مسائل مربوط به معاد.
- روى هم رفته در اين سوره همچون سوره هاى ديگر قرآن مسائل استدلالى و عاطفى و خطابى چنان به هم آميخته شده است كه معجون كاملى براى هدايت و تربيت نفوس فراهم ساخته است[۷].
فضائل، خواص و ثواب قرائت
ابى‌بن‌كعب از پيامبر روايت كرده كه فرمود: «هر كه سوره روم را قرائت كند ده برابر اجر ملائكه اى كه بين آسمان و زمين مشغول تسبيح پروردگار بوده، به او اجر داده شده و آنچه را كه در آن روز و شب از او ثواب فوت شده باشد به او داده خواهد شد»[۸].
محل و زمان نزول
- تمام سوره روم بگفتار حسن در مكه نازل شده بجز يك آيه و آن «فَسُبْحانَ اللَّهِ حِينَ تُمْسُونَ ...» ميباشد[۹].
- سوره روم بعد از سوره عنكبوت در مكه نازل گرديد، بنابراين سوره روم هم در نزديكي‌هاى هجرت نازل شده است[۱۰].
فضای نزول
روم امپراطورى بزرگى بود كه بر متصرفات وسيعى در آسيا و اروپا و آفريقا حكومت داشت، ايتاليا نيز قسمتى از آن محسوب مى شد، ميان آنها و اهل فارس (ايرانيان) جنگ هاى بزرگى واقع شده است، يكى از آن جنگ ها در نواحى شام نزديك حجاز رخ داد كه به هزيمت روميان تمام شد. مشرکان از پيروزی ايرانيان مشرک بر روميان مسيحی که صاحب کتاب بودند خوشحال بودند و آنرا مقدمه‌ای بر شکست دين نو پای اسلام در مکه مي‌دانستند و استدلال مي‌کردند اگر اديانی که ادعا مي‌کنند الهی هستند مورد تاييد خداوند بودند هيچوقت نبايد شکست بخورند. اين استدلال هر چند که پايه استواری نداشت اما ممکن بود در دل برخی از تازه مسلمانان ترديد ايجاد کند فلذا خداوند در چنين فضايی اين سوره را نازل نمود. و قرآن خبر داد كه روميان در عرض سه تا نه سال بر فارس پيروز خواهند شد.
سوره روم با وعده اى از خدا شروع مى شود و آن اينكه روم بعد از مغلوب شدن كه به وقت نزول سوره مغلوب شده بود، بر اهل فارس غلبه خواهد كرد، سپس وعده بزرگ آخرت مطرح مى شود كه همه آن روز به سوى خدا بر مى گردند، آن گاه مقدارى از آيات ربوبيت و صفات خاصه خدا ذكر مى شود و در آخرت با وعده نصرت به رسول خدا، سوره مباركه به انجام مى رسد و با آيه فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ وعده موعود تأكيد مى گردد و چند آيه پيش از آن گفته شده: وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ . پس غرض سوره روم در رابطه با وعده قطعى خدا در نصرت دين است، وعده غلبه روم بر فارس جلو افتاده تا با عملى شدن وعده پيروزى روم به عملى شدن وعده پيروزى دين استدلال شود و نيز از اين راه و راه عقل به وعده آخرت احتجاج شده است[۱۱].
ويژگي
سوره روم با حروف مقطعه آغاز شده و از سور مثانی می باشد مثانی سوره هايی هستند که بعد از سور مئين قرار گرفته اند و زير صد آيه دارند مانند اينکه سور مئين مبادی باشند و توالی آن مثانی آن فرض شده اند[۱۲].
سوره های مثانی عبارتند از: احزاب و حجّ و قصص و نمل و نور و انفال و مريم و عنکبوت و روم و يس و فرقان و حجر و رعد و سبأ و فاطر و إبراهيم و ص و محمد و لقمان و زمر[۱۳].
روايتى است كه از رسول خدا نقل شده كه فرمود: خداوند هفت سوره طوال را به جاى تورات و سوره هاى مئين را به جاى انجيل و سوره هاى مثانى را به جاى زبور به من داد، و پروردگارم مرا با دادن سوره هاى مفصّل فزونى بخشيد[۱۴].
پانویس
- ↑ ترجمه تفسير الميزان، ج 16، ص: 233.
- ↑ تفسير قرآن مهر، ج 16، ص 115.
- ↑ تفسير قرآن مهر، ج 16، ص 117.
- ↑ الكشف و البيان، ج 7، ص 291.
- ↑ همان.
- ↑ همان.
- ↑ تفسير نمونه، ج 16، ص 356-355.
- ↑ ترجمه تفسير مجمع‌البيان، ج 19، ص 93.
- ↑ همان.
- ↑ تفسير أحسن‌الحديث، ج 8، ص 167.
- ↑ تفسير أحسن‌الحديث، ج 8، ص 169-168 با تصرف و اضافات.
- ↑ زاد المسير فى علم التفسير، ج 4، ص 141.
- ↑ التمهيد فی علوم القرآن، ج1، ص 313.
- ↑ جامع البيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 34