ابوالوفا غنیمی تفتازانی
ابوالوفا غُنَیمی تفتازانی از شیوخ طریقه غُنیمیه خلوتیه و استاد فلسفه دانشگاه قاهره از 1361 ش / 1982 شیخ‌المشایخ مصر شد. به نظر او خصایص تصوف مصر دوری از افراط و تفریط و غلوگویی و شطح است و عقاید کسانی که فلسفه را با تصوف آمیختند و به وحدت وجود و فنا معتقد شدند در مصر طرفداران جدّی ندارد. بنابراین، شورای صوفیه طرفدار تصوف عملی است و آثار ابن‌عربی را ممنوع کرده است. اما برخی شاخه‌های شاذلیه آشکارا از آرای ابن‌عربی طرفداری می‌کنند[۱].
تولد
وی در 14 آوریل 1930 میلادی در روستای کفر الغنیمی استان الشرقیه در خانواده‌ای از کشاورز متولد شد و پدرش از شیوخ طریقت غنیمیه خلوتیه بود.
تحصیل
وی در مدارس دولتی تحصیل کرد. سپس در سال 1946 میلادی به دانشکده هنرهای دانشگاه قاهره گروه فلسفه پیوست. در سال 1950 مدرک لیسانس خود را اخذ نمود. سپس در سپتامبر 1955 میلادی مدرک کارشناسی ارشد را از همین گروه با درجه دو دریافت کرد و در سال 1961 م موفق به اخذ درجه دکترا در رشته فلسفه اسلامی شد.
مناصب
او به عنوان معلم در مدرسه راهنمایی فواد اول در عباسیه، سپس به عنوان دستیار تدریس و معلم در گروه فلسفه در دانشکده هنرها و بعد از آن به عنوان رئیس دانشکده هنر دانشگاه قاهره منصوب شد. وی همچنین به عنوان پژوهشگر در موسسه مطالعات اسلامی در مونترال کانادا به مدت یک سال مشغول به فعالیت شد. سپس به عنوان معاون تحصیلات تکمیلی و پژوهش دانشگاه قاهره مشغول به کار شد. وی در سال 1404 هجری قمری - 1983 میلادی با تصمیم ریاست‌جمهوری تا زمان مرگش در سال 1415 ق - 1994 م سمت شیخ شیوخ صوفیه را بر عهده گرفت. از دیگر مشاغل او می‌توان به: عضو مجلس شورا و نماینده کمیته خدمات مجلس. عضو شورای عالی امور اسلامی وزارت اوقافو. عضو انجمن فلسفه قرون وسطی، لوون، بلژیک. عضو شورای عالی دانشگاه‌ها از طرف جمهوری عربی مصر. عضو کمیته تبادل ارزش‌ها، بخش ملی یونسکو، قاهره. عضو شورای جهانی کنفرانس دائمی بین‌المللی دین و صلح در نیویورک - ایالات متحده آمریکا. عضو هیئت مشورتی آکادمی اسلامی، کمبریج - انگلستان. عضو شورای اجرایی (نماینده جمهوری عربی مصر) سازمان آموزشی، فرهنگی و علمی اسلامی (ISESCO). عضو پارلمان وادی نیل. رئیس انجمن فلسفی مصر.
آثار
“ابن عطاء الله السکندری وتصوفه”، “ابن سبعین وفلسفته الصوفیة”، ” ابن عباد الرندی”، “مدخل إلی التصوف الإسلامی”، ” الإسلام والفکر الوجودی المعاصر”، “المنهج الإسلامی فی تدریس الفلسفة الأوروبیة الحدیثة المعاصرة”، “العلاقة بین الفلسفة والطب عند المسلمین”، “المصری فی أبواب التوحید والعدل”، “مفهوم العلم فی الإسلام”، “علم الکلام وبعض مشکلاته“، ” الإنسان والکون فی الإسلام”.
جوایز
مدال درجه دو علم و هنر 1983. جایزه تقدیر دولتی در علوم اجتماعی از شورای عالی فرهنگ در سال 1985. اخذ بالاترین نشان از رئیس‌جمهور جمهوری پاکستان در سال 1989.
درگذشت
وی در 28 ژوئن 1994 میلادی به دیار باقی شتافت[۲].