احمد بن زیاد بن جعفر همدانی
| احمد بن زیاد بن جعفر همدانی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن زیاد بن جعفر همدانی |
| نام‌های دیگر | ابوعلی، احمد بن محمد بن زیاد، احمد بن جعفر همدانی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | همدان |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، (حدود 285 – بعد354ق)ابوعلی. محدث شیعی. شیخ صدوق در أمالی با كنیه «ابوعلی» از او یاد كرده است. همچنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذكر شده است. «شیخ صدوق»(م381ق) در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی حدیث شنیده است. ابن عیاش جوهری در بغداد از شاگردان خاص وی بوده است.
معرفی اجمالی
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، ابوعلی. محدث شیعی. كنیه او در منابع ذكر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در أمالی با كنیه «ابوعلی» از او یاد كرده است. همچنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذكر شده است. وی در ناحیه غربی ایران (اطراف دینور و همدان) در اواخر سده سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی كه در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م. ب 307 ق) حضور مییافت از سن كافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌توان آن را در اواسط سده چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینكه «شیخ صدوق»(م 381 ق) در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع حدیث نموده، درمییابیم كه وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است.
بلكه گزارش نمودن احمد بن عبدون(م 423 ق) از وی حاكی از آن است كه وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است كه در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان شیعه در بیتالله الحرام به دیدار امام عصرعجل الله تعالی فرجه شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند كه وی پس از قم، به بغداد سفر كرد و در آن‌جا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری»(م 401 ق) است كه یك‌سره در بغداد اقامت داشته و تنها یكبار به ری سفر كرده است. شیخ صدوق كه از دیگر شاگردان اوست ضمن اینكه در كتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در كتاب كمالالدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی كرده است. همچنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست كه احادیثی در كتاب كفایه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است.
استادان
در همدان از ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری(م303ق) حدیث شنیده است. سپس به قم رفت و در كنار همبحثان خود نظیر حسین بن ابراهیم ناتانه، احمد بن علی بن ابراهیم قمی، محمد بن موسی بن متوكل(م. ح 340ق) و محمد بن علی ماجیلویه(م. ب343ق)، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی علی بن ابراهیم بن هاشم قمی(م. ب307ق) بیشترین بهرهها را برد.
شاگردان
از شاگردان بغدادی ابن عیاش جوهری از شاگردان ایرانی او می‌توان شیخ صدوق و ابوالقاسم خزاز قمی رازی نام برد.
منابع
- الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛ الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل كلمه قرمیسینی؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛ الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛
- كمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج 2 ص 58، انتهای باب 34؛
- من لا یحضره الفقیه(كتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛
- كفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274.