کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین

احمد بن مسرور
نام کامل	احمد بن مسرور
اطلاعات شخصی
سال درگذشت	335 ق، ۳۲۵ ش‌، ۹۴۷ م
دین	اسلام، شیعه
استادان	سعد بن عبدالله اشعری
شاگردان	محمد بن بحر رهنی کرمانی

احمد بن مسرور، (000 – حدود 335 ق)یکی از محدّثان شیعی است. از جزئیات زندگی و چگونگی تحصیلات او اطلاعی در دست نیست. تنها آگاهی ما از او روایتی است که شیخ صدوق (م 381ق) آن را درکتاب خود آورده است.

معرفی اجمالی

احمد بن مسرور، (000 – حدود 335ق)محدث شیعی.کنیه او در منابع ذکر نشده است. از استادان او سعد بن عبدالله اشعری(م300ق) استکه وی روایت تشرف این استادش به محضر امام عصر(عجل الله فرجه الشریف) را گزارشکرده است. بنابراین وی از راویان سده چهارم به شمار آمده و احتمالاً تا دهه چهارم از این سده را درک کرده است، زیرا از شاگردان او محمد بن بحر رهنی‌ کرمانی است‌که اندکی بعد از 342 هجری حیات داشته است. در‌باره شرح‏ حال او هیچ گزارشی در منابع دیده نمی‏‌شود بنابراین از جزئیات زندگی و چگونگی تحصیلات او اطلاعی در دست نیست. تنها آگاهی ما از او روایتی است که «شیخ صدوق»(م381ق) آن را درکتاب خود آورده است. از این روایت می‏‌توان استفاده کرد که وی در قم اقامت تحصیلی داشته و بخشی از حیات علمی خود را در آنجا به سر آورده است. از آثار تألیفی او خبری گزارش نشده است.

منابع

1. کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج2ص190، باب 43 حدیث21؛
2. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص58؛
3. معجم رجال الحدیث، ج3ص132 شماره 968؛
4. مجموعه الرسائل، صافی گلپایگانی، ج2صص139 تا 152.

احمد بن مفلس حمانی
نام کامل	احمد بن مفلس حمانی
اطلاعات شخصی
محل تولد	کوفه
محل درگذشت	بغداد
دین	اسلام، شیعه
استادان	قاسم رسیبن ابراهیم طباطبا ثابت بن محمد زاهد کوفی ابونعیم فضل بن دکین
شاگردان	ابوطالب عبیدالله بن احمد انباری
فعالیت‌ها	محدث شیعی

احمد بن مفلس حمانی، (حدود 231 – 308ق) ابوالعباس، از محدّثان شیعیمی‌باشد. تاریخ ولادت او در دست نیست. اصالتاً اهل کوفه از طائفه «بنی‌حمان» است. از او آثار تألیفی گزارش نشده است.

معرفی اجمالی

احمد بن مفلس حمانی، محدث شیعی. نام پدرش «مفلس»(بر وزن محدث) است که به معنای ورشکسته است، اما در بعضی از منابع نام پدر او «مغلس»(به تشدید لام) آمده و مغلس از ریشه «غلس» به معنای تاریکی آخر شب است. تاریخ ولادت او در دست نیست. برخی از معاصران او یعنی ابوسعد مالینی سن او را در 297 هجری، بیش از شصت سال تخمین زده است که در این‏ صورت تولد او حداقل می‏ بایست در 231هجری روی داده باشد تا امکان روایت او از یکی از استادانش که در 246هجری وفات یافته، وجود داشته باشد. وفات او در 308 هجری در بغداد اتفاق افتاد. وی اصالتاً اهل کوفه از طائفه «بنی‌حمان» است و ظاهراً بخشی از تحصیلات خود را در آن‌جا انجام داده است، زیرا تعدادی از استادان او در کوفه اقامت داشتند. سپس برای ادامه تحصیل به بغداد آمد و در شرق بغداد مسکن گرفت و در آن‌جا ضمن استماع حدیث، سالیان درازیبه نقل روایت نیز مشغول بوده است اما احادیث او در منابع اهل‏‌سنت به شدت تضعیف شده و در منابع شیعی نیز سخنی در باره ارزش روایات او به میان نیامده است. از او آثار تألیفی گزارش نشده است.

استادان

از اساتید او «قاسم رسیبن ابراهیم طباطبا»(م246ق)، «ثابت بن محمد زاهد کوفی» و «ابونعیم فضل بن دکین» هستند.

شاگردان

از شاگردان او «ابوطالب عبیدالله بن احمد انباری»(م356ق) است که وی نیز در منابع رجالی توثیق نشده است.

منابع

1. رجال نجاشی، ص314 شماره 859؛
2. ایضاح الاشتباه، ص116 شماره 103؛
3. تاریخ بغداد، ج5ص236 شماره 2697؛
4. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص58.

احمد بن مهران
نام کامل	احمد بن مهران
اطلاعات شخصی
دین	اسلام، شیعه
استادان	عبدالعظیم بن عبدالله حسنی
شاگردان	محمد بن یعقوب کلینی محمد بن احمد مکتب
فعالیت‌ها	فقیه، محدث شیعی

احمد بن مهران، (حدود 230 – حدود 305ق)فقیه و محدث شیعی است. کنیه او در منابع نیامده است. تاریخ تولد و وفات او به‏ خوبی روشن نیست، اما از معاصران او «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م.ب307ق) است که با هم نزد «محمد بن علی»(شاگرد ابوبصیر) روایاتی شنیده‏اند. همچنین دیگر معاصر او «احمد بن ادریس قمی»(م306ق) است که احتمالاً در قم با یکدیگر هم‏صحبت بوده‏اند. بنابراین وفات او تقریباً در دهه نخست سده چهارم اتفاق افتاده است. از اساتید او «عبدالعظیم بن عبدالله حسنی» است که اندکی پیش از 250هجری وفات یافته است، بنابراین وی هنگام شاگردی نزد عبدالعظیم، از سن کافی برخوردار بوده و شاید بتوان تولد او را تقریباً در 230هجری تخمین زد. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد و روایات او از عبدالعظیم حسنی نیز مربوط به زمانی است که عبدالعظیم تازه وارد ری شده بود. وی پس از اینکه در علوم حدیث تبحر یافت شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آنها بزرگانی چون «محمد بن یعقوب کلینی»(م329ق) و «محمد بن احمد مکتب» به چشم می‏خورند. در باره ارزش روایات او اگرچه «ابن غضائری»(م411ق) بدون ذکر هیچ دلیلی، احادیث او را بی‏اعتبار و ضعیف دانسته است، اما بسیاری از صاحبنظران، سخن ابن‏غضائری را نادیده گرفته و بر ارزش روایات او تأکید نموده‏اند. شیخ کلینی که از شاگردان پرآوازه اوست، در کتاب کافی احادیث فراوانی از او نقل کرده و بارها رحمت خدا را برای او طلب نموده است و این خود شاهدی بر شخصیت والای او و اهمیت روایات اوست؛ چنانکه شاگردی صاحب شرح‏حال نزد عبدالعظیم حسنی نیز می‏تواند شاهدی دیگر بر اعتبار و اهمیت روایات او بوده باشد. از اساتید و شاگردان دیگر او اطلاعی در دست نیست چنانکه از آثار تألیفی او نیز گزارشی نرسیده است.

منابع

1. الکافی، ج1ص478 حدیث4؛
2. شرح اصول کافی، ج7ص213؛
3. خلاصه الاقوال، ص324 شماره 22؛
4. التحصین، سیدبن طاوس، ص576 باب 28؛
5. تنقیح المقال(حجری)، ج1ص98 شماره 565؛
6. جامع الرواه، ج1ص73؛
7. طرائف المقال، ج1ص204 شماره 1194؛
8. سماء المقال، کلباسی، ج1صص62 و63.