کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین
| احمد بن یعقوب اصفهانی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن یعقوب اصفهانی |
| نام‌های دیگر | بزرویه |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | ایران، اصفهان |
| محل درگذشت | عراق، بغداد |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | ادیب، محدث شیعی |
احمد بن یعقوب اصفهانی، ادیب و محدث شیعی. معروف به «بزرویه» (به تقدیم زای بر راء). وی اصالتاً ایرانی و اهل اصفهان است. بخش عمدهای از تحصیلات او در اصفهان سپری شد و در آنجا نزد اساتید شیعی و سنی، به فراگیری ادبیات و حدیث اشتغال یافت، سپس به بغداد رفت و تا آخر عمر در آنجا ماندگار شد.
معرفی اجمالی
احمد بن یعقوب اصفهانی، ادیب و محدث شیعی. معروف به «بزرویه» (به تقدیم زای بر راء). ولادت او با توجه به این‌که وی با یک واسطه از ابن هلال ثقفی (م 283 ق) نقل حدیث کرده است، باید حدود 280 هجری روی داده باشد. تاریخ وفات او به گفته شاگردش ابوعلی بن شاذان در رجب 354 هجری اتفاق افتاده است. وی اصالتاً ایرانی و اهل اصفهان است. بخش عمدهای از تحصیلات او در اصفهان سپری شد و در آنجا نزد اساتید شیعی و سنی، به فراگیری ادبیات و حدیث اشتغال یافت. سپس به بغداد آمد و مدتی از محضر ابوعبدالله نفطویه نحوی ظاهری (م323ق) بهره برد و آموختههای ادبی خود را تکمیل کرد. وی در بغداد مسکن داشت و ظاهراً تا آخر عمر در آنجا ماندگار شد. هم‌چنین در اصفهان از استادانی چون «ابوجعفر احمد بن علی (علویه) اصفهانی شیعی»(م320ق)، «محمد بن یحیی بن منده اصفهانی حنبلی»(م301ق)، «علی بن رستم اصفهانی» و دیگران بهره برد و به تدریج در دانش نحو و حدیث تبحر یافت.
از شاگردان او تنها «ابوالحسین بن رزقویه» و «حسن بن احمد بن ابراهیم بن شاذان» معروف به «ابوعلی بن شاذان»(339- 425ق) را میشناسیم که ناقل حدیثی از او در باره اسرار شب معراج است که پیامبر اکرم(صل الله علیه وسلم) آن را برای علی(علیه السلام) بازگو نموده است. در باره تشیع او اگرچه سخن قاطعی نمیتوان گفت، اما در عصر او به دلیل ورود «ابن هلال ثقفی»(م283ق) به اصفهان و ترویج فرهنگ تشیع توسط او، و هم‌چنین پس از ابنهلال، با روی کار آمدن دولت شیعی آل بویه، باعث شد تا مردم اصفهان به تدریج گرایشات سنی را رها کرده و به مذهب شیعه رو آورند. چنانکه شاگردی او نزد احمد بن علویه و هم‌چنین قرار داشتن امامان شیعه در سلسله اسناد حدیثی که از او پیش از این یادآور شدیم، شواهد دیگری بر تشیع او میتواند بوده باشد. از او اثر تألیفی بر جای نمانده است.
اساتید
اساتید وی ابوعبدالله نفطویه نحوی ظاهری، ابوجعفر احمد بن علی (علویه) اصفهانی شیعی، محمد بن یحیی بن منده اصفهانی حنبلی و علی بن رستم اصفهانی می‌باشند.
شاگردان
از شاگردان معروف وی ابوالحسین بن رزقویه و حسن بن احمد بن ابراهیم بن شاذان می‌باشد.
منابع
- فتح الابواب، ابن طاوس، ص193 به بعد؛
- بحارالانوار، ج88ص267 حدیث21؛
- تاریخ بغداد، ج5ص436 شماره 3021؛
- اکمال الکمال، ج1ص258، باب برزویه و بزرویه و بردزبه؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص60؛
- الکنی و الالقاب، ج2ص77.
| احمد بن یعقوب سنائی | |
|---|---|
| |
| نام کامل | احمد بن یعقوب سنائی |
| نام‌های دیگر | سنانی، شیبانی، ابوبصیر، سنائی |
| اطلاعات شخصی | |
| روز درگذشت | 345 قمری |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | محمد بن مسعود عیاشی |
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
احمد بن یعقوب سنائی، محدث شیعی. لقب او گاهی به صورت «سنانی» و «شیبانی» نیز ذکر میشود. شیخ طوسی در رجال خود نام او را ذکر کرده و وی را از شاگردان ویژه محمد بن مسعود عیاشی به شمار آورده است.
معرفی اجمالی
احمد بن یعقوب سنائی، محدث شیعی. لقب او گاهی به صورت «سنانی» و «شیبانی» نیز ذکر میشود چنانکه کنیه او به صورت «ابوبصیر» نیز ضبط شده است. ظاهراً لقب صحیح او «سنائی» است که یا منسوب به صحراء «نجد» در مرکز حجاز است، و یا نوعی حریر است که وی ظاهراً در تجارت آن دست داشته است. در باره تولد، وفات، محل زندگی و چگونگی تحصیلات او هیچ خبری گزارش نشده است، تنها «شیخ طوسی»(م460ق) در رجال خود نام او را ذکر کرده و وی را از شاگردان ویژه «محمد بن مسعود عیاشی»(م328ق) به شمار آورده است. از این گزارش میتوان استفاده نمود که وی بعد از وفات استادش، درگذشته است و احتمالاً تا اواسط سده چهارم زنده بوده است. هم‌چنین از گزارش فوق استفاده میشود که وی بخشی از حیات علمی خود را در بغداد به سر آورده است، زیرا عیاشی در بغداد مسکن داشت. اکنون در جوامع روایی و منابع تاریخی، حدیث یا گزارشی از او باقی نمانده است، از این رو شناسایی اساتید و شاگردان او ممکن نیست، چنانکه از آثار تألیفی او نیز اطلاعی در دست نیست.
منابع
- رجال طوسی، ص407 شماره 5928؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص102 شماره 584؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص60.
| Hoosinrasooli/صفحه تمرین | |
|---|---|
| |
| اطلاعات شخصی | |
اسحاق بن حسن بن بكران عقرائي تمار، (حدود 300 – 384ق) ابوالحسين. محدث شيعي در اواخر سده چهارم هجري. وي حدود 300هجري در زادگاهش «عقراء» در يكي از روستاهاي نزديك كوفه ديده به جهان گشود. لقب او را «عقراني»(با نون) نيز نوشتهاند كه در اينصورت «عقران» نام يكي از اجداد او خواهد بود. همچنين گزارش «ابوالعباس نجاشي»(تولد: 372ق) در باره وفات او حاكي از آن است كه نجاشي در سنين نوجواني او را در حاليكه سالخورده بود، ديده و در كوفه در مجاورت بارگاه اميرالمؤمنين(ع) كتاب كافي را تدريس ميكرده است، بنابراين اگر سن نجاشي را در آن وقت، 12سال در نظر بگيريم، وفات او ميبايست 384هجري رخ داده باشد. وي تحصيلات مقدماتي را در كوفه آغاز كرد و در سنين جواني وارد بغداد شد و بخشي از عصر «شيخ كليني»(م329ق) را درك نمود. شايد وي از آخرين شاگردان بازمانده كليني بود كه در آن زمان بهطور مستقيم از كليني نقل حديث ميكرد، به همين دليل نجاشي با عبارت «و كان في هذا الوقت علواً) او را توصيف نموده است. وي چنانكه از لقب «تمار» بر ميآيد، در كنار تحصيل به كار خرمافروشي نيز اشتغال داشته و از اينراه هزينه زندگي را تأمين ميكرده است. به گفته نجاشي، وي احاديث بسياري شنيده است اما در نقل حديث، قابل اعتماد نبوده و در اعتقادش نيز دچار ضعف بود. اين گفته نجاشي باعث شد تا برخي از صاحبنظران، او را فردي غالي و روايات او در حق امامان شيعه را افراطآميز بدانند چنانكه از كتاب «نفي السهو» او پيداست، ولي ظاهراً منظور نجاشي از اينكه وي را «ضعيف المذهب» معرفي كرده، صرفاً اشاره به سستبودن اعتقادش داشته و نظري به غاليبودن او نداشته است، زيرا در اينصورت، برداشت مذكور با كتابي كه او در رد غلات نوشته، تناقض خواهد داشت. از استادان او غير از كليني «محمد بن همام اسكافي»(م336ق) و «محمد بن شعيب بن احمد مالكي» هستند كه وي برخي از دعاهاي مربوط به امام عصر(عج) را از اين اساتيد، نقل كرده است. از شاگردان فراواني كه او تربيت كرده تنها نام «ابوالحسين زيد بن جعفر علوي محمدي» به چشم ميخورد كه چند روايت از او نقل كرده است. وي تأليفاتي داشته كه نجاشي نام سه كتاب او را ذكر كرده است. به گفته نجاشي كتابهاي «الرد علي الغلاه»، «نفي السهو عن النبي» و «عدد الائمه(ع)» از تأليفات اوست. منابع: (رجال نجاشي، ص74 شماره178؛ رجال ابن داود، ص231 شماره 48؛ خلاصه الاقوال، ص318 شماره 6؛ معجم رجال الحديث، ج3ص205 شماره 1140؛ جمال الاسبوع، ابن طاوس، ص310؛ ايضاح الاشتباه، ص95 شماره 43؛ الكليني و الكافي، عبدالرسول غفاري، ص188؛ الذريعه الي تصانيف الشيعه، ج10ص212 شماره 588)