کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین

محمد بن زید یونس قزوینی
نام کامل	جعفر بن ادریس بن محمد بن زید یونس قزوینی
اطلاعات شخصی
محل تولد	قزوین
روز درگذشت	312.ق
محل درگذشت	مکه
دین	اسلام، شیعه
استادان	ابن ماجه قزوینی داود بن سلیمان غازی قزوینی عبدالله بن عمرو بن حکم بغدادی محمد بن هشام مستملی محمد بن غالب بن حرب حمدان بن مغیره
شاگردان	ابوالحسن دارقطنی احمد بن ابراهیم بن علی بن فراس محمد بن حبان بستی
فعالیت‌ها	فقیه، محدث شیعی و امام حرمین در مکه

جعفر بن ادریس بن محمد بن زید یونس قزوینی، فقیه، محدث شیعی و سی سال امام حرمین در مکه بود. در قزوین دیده به جهان گشود و به سال 312 هجری در مکه چشم از جهان بست. از راویان حدیث شیعه و از خاندان‌‏های معروف شیعی قزوین است. در زادگاهش نزد اساتید و علمای عصر خویش از جمله ابن ماجه قزوینی و داود بن سلیمان غازی قزوینی علوم اسلامی و مدارج عالی فقه را به انجام رساند.

معرفی اجمالی

جعفر بن ادریس بن محمد بن زید یونس قزوینی، فقیه، محدث شیعی و امام حرمین در مکه. وی در قزوین دیده به جهان گشود اما از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست. وفات او در مکه به سال 312 هجری اتفاق افتاده است. وی علوم اسلامی و مدارج عالی فقه را در زادگاهش نزد اساتید و علمای عصر خویش از جمله «ابن ماجه قزوینی» و «داود بن سلیمان غازی قزوینی» به انجام رساند. داود بن سلیمان، از اصحاب امام رضا(علیه السلام) است که وی به واسطه او از امام رضا نقل حدیث می‏‌کند. به گفته رافعی در التدوین، وی از قزوین راهی حج گشت و مکه را محل اقامت خویش برگزید و مجاور آنجا گردید و سی سال امام حرمین بود. در آنجا کرسی تدریس فقه و حدیث برقرار نمود و شاگردانی تربیت کرد.

وی از راویان حدیث شیعه و از خاندان‌‏های معروف شیعی قزوین است که جمع بسیاری از فقهاء و محدثین از این سلسله برخاسته‌‏اند. شاید علت تضعیف و بی ‏اعتباری احادیث او در نگاه صاحب‌نظران سنی، شیعه‏ گری او بوده باشد. ابوالحسن دارقطنی که از علمای بزرگ اهل‌سنت و از شاگردان با واسطه اوست، در کتاب الغرائب حدیثی از او نقل کرده و آن را بی ‏اعتبار دانسته است. ابن‏ حجر نیز وی را فردی نامطمئن معرفی کرده است. وی هم‌چنین در حدیثی از رسول خدا(صلی الله علیه)، محبت علی بن ابی‌طالب(علیه السلام) را نشانه ایمان و کینه آن حضرت را نشانه نفاق معرفی کرده است، اما شمس ‏الدین ذهبی ضمن غریب شمردن این حدیث، به توجیه آن پرداخته است سیر. از آثار او کتاب یا رساله‌‏ای معرفی نشده است.

اساتید

اساتید وی ابن ماجه قزوینی، داود بن سلیمان غازی قزوینی، عبدالله بن عمرو بن حکم بغدادی، محمد بن هشام مستملی، محمد بن غالب بن حرب و حمدان بن مغیره بوده‌اند.

شاگردان

از شاگردان مشهور وی می‌توان ابوالحسن دارقطنی، احمد بن ابراهیم بن علی بن فراس و محمد بن حبان بستی را نام‌برد.

منابع

1. دائره المعارف تشیع، ج5ص379؛
2. التدوین فی اخبار قزوین، رافعی قزوینی، ج2ص275؛
3. لسان المیزان، ابن حجر، ج2ص110 شماره 447.

پانویس

جعفر بن حسين بن علي بن شهريار
نام کامل	جعفر بن حسين بن علي بن شهريار
اطلاعات شخصی

جعفر بن حسين بن علي بن شهريار، (000 – 340ق)ابومحمد. معروف به «ابومحمد مؤمن قمي». شيخ اهل قم و از راويان راستگوي شيعه. از تاريخ ولادت او اطلاعي در دست نيست اما بر اساس شواهدي كه در شرح‏حال او مشهود است، مي‏توان محل تولد او را در قم دانست. به گفته نجاشي وي اصالتاً اهل قم است، سپس به كوفه منتقل شد و در سال 340هجري در همين شهر وفات يافت. محل پرورش او در قم بود و در آنجا نزد استادان اين شهر به استماع حديث پرداخت و قبل از سفرش به كوفه، از صلاحيت كافي و اعتبار علمي بالايي برخوردار شد به‏طوري كه رجال‏شناسان، وي را از اساتيد اماميه و بزرگ اهل قم معرفي كرده‏اند. وي در قم از مصاحبان «ابن وليد قمي ابوجعفر محمد»(م343ق) بود، و زماني كه به عراق آمد حامل اجازه روايات «ابن‏وليد» براي «هارون بن موسي تلعكبري»(م385ق) بود. برخي از روايات او به‏طور مستقيم از «محمدبن حسن صفار»(م290ق) نقل شده، ولي در پاره‏اي موارد به واسطه ابن‏وليد از صفار روايت كرده است. شيخ طوسي وي را از جمله راوياني قرار داده كه به‏طور مستقيم از ائمه(ع) روايت نكرده است. اساتيد او «محمدبن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب.304ق، كاتب امام عصرعج)، «محمدبن حسن بن احمد بن وليد»، «محمدبن جعفر مؤدب»، و «محمدبن جعفر بن احمد بن بطه»(م.ب317ق) هستند. شاگردان روايي او «احمدبن محمدبن نصر رازي سمسار»(م.ح375ق)، «ابوعلي احمدبن حسين بن احمد بن عمران»(م.ح381ق)، «شيخ صدوق محمد بن بابويه»(م381ق)، «ابوالحسين محمدبن علي بن فضل بن تمام»(م.اندكي بعد 340ق) و «شيخ مفيد محمد بن محمد بن نعمان»(م413ق) هستند. شيخ مفيد در كتاب «الاختصاص» احاديث زيادي از او نقل كرده است. همچنين از ديگر كساني كه از او روايت كرده است «حيدر بن محمدبن نعيم»(م.ب340ق) معروف به «ابواحمد سمرقندي»(شاگرد عياشي) است، و اين نشان مي‏دهد كه شاگردان «محمدبن مسعود عياشي»(م.حدود329ق) با وي ارتباط داشته‏اند. تأليفات او «كتاب النوادر»، «كتاب المزار» و «فضل الكوفه و مساجدها» هستند. كتاب‏هاي او را «ابوالحسين بن تمام» روايت كرده است. منابع: (رجال نجاشي، ص123 شماره 317؛ رجال الطوسي، ص420 شماره6058؛ خلاصه الاقوال، ص91؛ رجال ابن داود، ص63؛ نقد الرجال تفرشي، ج1ص341 شماره 957؛ طبقات اعلام الشيعه، ج1ص70؛ الذريعه، ج24ص325؛ الاختصاص، شيخ مفيد، صفحات متعدد)