کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین
| محمد بن عبیدالله بن عتبه | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | جعفر بن محمد بن عبیدالله بن عتبه |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | 235ق. |
| روز درگذشت | 305ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | ایوب بن نوح |
| شاگردان | ابن عقده کوفی |
| فعالیت‌ها | محدث |
جعفر بن محمد بن عبیدالله بن عتبه، از محیط خانواده و دوران تحصیل و هم‌بحثان او اطلاعی در دست نیست. وی دوران تحصیل و حیات علمی خود را در کوفه سپری کرده باشد زیرا استاد و شاگردش هر دو در کوفه سکونت داشتند.
معرفی اجمالی
جعفر بن محمد بن عبیدالله بن عتبه، می‌دانیم که وی از ایوب بن نوح نقل حدیث کرده است، بنابراین وی هنگامی که نزد این استاد خود، مشغول استماع حدیث بود از سن کافی(بیست ساله) برخوردار بوده و زمان تولد او را می‌توان حدود 235هجری در نظر گرفت. وفات او نیز ممکن است در اواخر سده سوم یا اوایل سده چهارم اتفاق افتاده باشد، زیرا ابن عقده کوفی از شاگردان او بوده است و در این‌جا ترجیحاً تاریخ وفات او را در اوایل سده چهارم حدود 305هجری در نظر گرفته‌ایم. از محیط خانواده و دوران تحصیل و هم‌بحثان او اطلاعی در دست نیست. گمان می‌رود وی دوران تحصیل و حیات علمی خود را در کوفه سپری کرده باشد زیرا استاد و شاگردش هر دو در کوفه سکونت داشتند اما به هر حال در منابع گزارشی از شرح‌حال او نیامده و شخصیت او کاملاً برای ما مجهول است. به نظر می‌رسد از آنجا که شاگرد و استاد او از دانشمندان نامدار شیعه به شمار می‌آیند، وی در زمان خود از شخصیت‌های مشهور و شناخته‌شده بود لکن استماعات حدیثی او هیچ‌گاه به آیندگان انتقال پیدا نکرد و شخصیت او در هاله‌ای از ابهام قرار گرفت.
اساتید
از میان اساتید وی تنها نام ایوب بن نوح در منابع ذکر شده است.
شاگردان
از میان شاگردان وی تنها نام ابن عقده کوفی در منابع ذکر شده است.
منابع
- ایضاح الاشتباه، ص133 شماره 140؛
- رجال نجاشی، ص215 ذیل شماره 561؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص77.
| جعفر بن محمد بن قولویه قمی | |
|---|---|
| |
| نام کامل | جعفر بن محمد بن قولویه قمی |
| نام‌های دیگر | جعفر بن محمد بن مسرور، مسرور، قولویه |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | 280ق. |
| محل تولد | قم |
| روز درگذشت | 368ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان | شیخ مفید |
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث |
جعفر بن محمد بن قولویه قمی (جعفر بن محمد بن مسرور)، فقیه و محدث مشهور امامی. شاگردی او نزد «سعدبن عبدالله اشعری» نشانگر آن است که وی هنگام وفات استادش، از سن کافی برای استماع حدیث(بیست ساله) برخوردار بوده است. پدرش «ابوجعفر محمد بن قولویه» معروف به «مسلمه» یا «ممله» از محدثان بزرگ بود و برادرش «ابوالحسین علی بن محمد بن قولویه» نیز از محدثان شیعه بوده است. ابنقولویه از فقهای صاحب فتوی بود که سعی داشت راه اجتهاد را در عرصه حدیث باز کند.
زندگی‌نامه
جعفر بن محمد بن قولویه قمی، فقیه و محدث مشهور امامی. نام دیگر او «جعفر بن محمد بن مسرور» است، زیرا نام‌های جد او «مسرور» و «قولویه» بوده است. از زادگاه و تاریخ ولادت او اطلاعی در دست نیست اما شاگردی او نزد «سعدبن عبدالله اشعری» نشانگر آن است که وی هنگام وفات استادش، از سن کافی برای استماع حدیث(بیست ساله) برخوردار بوده است، بنابراین می‌توان تولد او را حدود 280هجری در نظر گرفت. وی در یک خانواده علمی و مذهبی دیده به جهان گشود. پدرش «ابوجعفر محمد بن قولویه» معروف به «مسلمه» یا «ممله» از محدثان بزرگ بود که در قم درگذشته و در کنار بقعه علی بن بابویه قمی به خاک سپرده شده است. برادرش «ابوالحسین علی بن محمد بن قولویه» نیز از محدثان شیعه بوده و کتاب «فضل العلم و آدابه» از اوست. وی از برادرش کوچکتر بوده و نزد او شاگردی نموده است اما برادرش در سنین جوانی از دنیا رفت.
پسرش «ابواحمد عبدالعزیز» نیز از راویان حدیث بوده است. در باره محل پرورش او اگرچه در منابع چیزی ذکر نشده است اما وی بیتردید در قم پرورش یافته و نیمه نخست حیات علمی خود را در آنجا سپری کرده است، زیرا بسیاری از اساتید او اهل قم بودهاند و استماع او نزد «سعد بن عبدالله اشعری» نیز که با او حدود 67 سال اختلاف سنی دارد، حاکی از آن است که وی اساساً تحصیلات خود را در قم آغاز کرده است، هر چند روایات او از سعدبن عبدالله از انگشتان یک دست هم تجاوز نمیکند، اما در مقابل، احادیث فراوان او از پدرش که در قم سکونت داشته و از نزدیکان و معاصران سعد اشعری بوده عقیده مذکور را بیشتر تأیید مینماید. وی برای کسب دانش مسافرت‌هایی به ری، خوزستان و مصر نیز داشته است.
هم‌چنین در سال 337هجری هنگامی که قرامطه حجرالاسود را به مسجدالحرام باز میگرداندند، وی با علم به این‌که چنین جریانی رخ خواهد داد(زیرا داستانش را در کتاب‌ها خوانده بود)، عازم حج شد، ولی بیماری سختی در بغداد بر او عارض شد و از ادامه سفر بازماند و ناچار در همان‌جا اقامت گزید. احتمال می‌رود که وی پیشتر نیز به عراق آمده باشد، زیرا شماری از استادان عراقی او پیش از این تاریخ درگذشته بودند. ابنقولویه از فقهای صاحب فتوی بود که سعی داشت راه اجتهاد را در عرصه حدیث باز کند. وی در تمام کتابهای رجالی فردی برجسته، مورد اعتماد و راست‌گو معرفی شده است. به گفته نجاشی تمام ستایشهایی که در باره دیگران شده، استحقاق او از همه آنها بیشتر است. در میان مورخان و رجالشناسان اهلسنت نیز کسی جز به نیکی و بزرگی از او یاد نکرده است.
در این میان ابنحجر در لسانالمیزان پس از ستایش او، هشدار میدهد که در بزرگی او همین بس که از مدرسه او شاگردانی چون «شیخ مفید» بیرون آمده است. وی در قم، بغداد و مصر نزد اساتید زیادی بهره برده است. از معاصران او محمدبن هارون تلعکبری استکه متقابلاً از یکدیگر نقل روایت نمودهاند. تألیفات و آثار ابنقولویه بیشتر در زمینه فقه و حدیث نوشته شده و در کلیه ابواب فقهی مانند: طهارت، صلاه، صوم و مانند این‌ها آثاری از خود برجای نهاده است. مشهورترین اثر او که اکنون نیز در دست است، کتاب «کاملالزیارات» است. این کتاب یکی از مهمترین منابع امامیه در باب زیارات و آداب آن است. از دیگر آثار او کتابهای: «الاربعین»، «تاریخ الشهور و الحوادث فیها»، «ادب الحکام»، «قیام اللیل» و «النوادر» هستند. وی هم‌چنین اثری با عنوان «العدد فی شهر رمضان» داشته که در آن نظر خود را در باره عدم نقصان ماه رمضان بیان کرده است.
اساتید
در قم محضر بزرگانی مانند احمدبن ادریس اشعری، «علی بن بابویه قمی»، «ابن ولید قمی» و «ابوعبدالله محمدبن ابیالقاسم» معروف به «ماجیلویه» را درک کرده و از آنها حدیث شنیده است. در بغداد نیز از محضر بزرگانی چون محمدبن یعقوب کلینی، «عبدالعزیز یحیی جلودی»، محمدبن همام اسکافی، و ابوعمرو کشی استفاده کرده است. وی هم‌چنین از طریق مکاتبه، اجازه نقل روایات «ابن ابی عقیل عمانی» را دریافت نموده است. در مصر نیز برخی از روایاتش را از طریق استادش «محمدبن احمدبن سلیم صابونی» نقل کرده است.
شاگردان
از شاگردان و راویان وی می‌توان «شیخ صدوق»، «ابن عیاش جوهری، «ابن نوح سیرافی»، «ابن غضائری»، «شیخ مفید»، «محمدبن شاذان قمی»و «ابن عبدون» را نام برد.
درگذشت
وفات او در سال 368هجری در بغداد روی داد و در کاظمین کنار مرقد مطهر دو امام شیعیان(و نزدیک امام جواد (علیه‌السلام) ) به خاک سپرده شد. هم‌چنین قبر شاگرد نامدارش «شیخ مفید» نیز در همان‌جاست.
منابع
- طبقات اعلام الشیعه، ج1صص76 و78؛
- کامل الزیارات، مقدمه، به قلم شیخ جواد قیومی؛
- رجال نجاشی، ص123 شماره 318؛
- رجال طوسی، ص418 شماره 6038؛
- الفهرست، طوسی، ص91 شماره 141؛
- خلاصه الاقوال، ص88؛
- امل الآمل، ج2ص55 شماره 143؛
- لسان المیزان، ج2ص125؛
- معجم المطبوعات النجفیه، ص283 شماره 1184؛
- معجم المؤلفین، عمر کحاله، ج3ص146؛
- دائره المعارف تشیع، ج1ص359؛
- دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج4ص491؛
- فرج المهموم، ص254.
| مالك بن عیسی بن سابور | |
|---|---|
| |
| نام کامل | جعفر بن محمد بن مالك بن عیسی بن سابور |
| اطلاعات شخصی | |
| روز درگذشت | 300ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
| فعالیت‌ها | راوی شیعه |
جعفر بن محمد بن مالك بن عیسی بن سابور، از راویان شیعه است. وی برادری داشته به نام «حسین» که از شاگردان روایی او به شمار میآمده است. ابوغالب زراری و ابوعلی بن همام هم از شاگردان مشهور وی می‌باشند.
زندگی‌نامه
جعفر بن محمد بن مالك بن عیسی بن سابور، ابوعبدالله بزاز فزاریکوفی. از راویان شیعه و همپیمان اسماء بن خارجه فزاری. ولادت و وفات او معلوم نیست، ولی به گواه اینكه ابوغالب زراری شاگرد و تربیت یافته او بوده، چنین گمان می‌رود که وفات او تقریباً در سال 300 هجری اتفاق افتاده است، زیرا ابوغالب زراری پانزده ساله بود که نزد او تلمذ میكرد، چنانكه آقابزرگ طهرانی نیز در الذریعه حدود وفات او را همین تاریخ قرار داده است.
در باره وثاقت او گزارش‌های متناقضی دیده میشود.
- نجاشی در باره او میگوید: «فردی ضعیفالروایه است و از افراد ناشناخته نقل حدیث می‌كند».
- ابن غضائری میگوید: «تمام عیوب یك راوی ضعیف، در او جمع است».
- علامه حلی و ابن داود، وی را در قسم دوم رجال خود قرار دادهاند. (قسم دوم مخصوص راویان ضعیف است).
- اما شیخ طوسی با اینكه در فهرست خود نسبت به او سكوت کرده است، ولی در رجال خود وی را توثیق نموده است.
- علامه مامقانی نیز (ضمن اقامه ادله کافی) توثیق شیخ طوسی را دلیل بر وثاقت صاحب شرح حال گرفته است؛ چنانكه مجلسی اول نیز وجه تضعیف او را صرفاً روایات عجیبی که از او در باره ولادت امام عصر(عج) نقل شده است میداند، اما خود او را فینفسه فردی راست‌گو معرفی می‌كند. تفصیل این بحث در تنقیحالمقال مامقانی آمده است.
استادان
وی از اساتید روایی خود «حسن بن عبدالرحمن رواسی»، «ابویحیی اهوازی»، «محمدبن شهاب»، «محمدبن یحیی»، «محمدبن حسین بن ابی الخطاب (معروف به زیات همدانی)»، «احمد بن میثم طلحی» و دیگران نقل حدیث کرده است.
شاگردان
از جمله شاگردان روایی او افراد برجستهای همچون «ابوعلی بن همام» و «ابوغالب زراری» هستند که روایت این دو شخصیت بزرگ از وی، موجب تعجب نجاشی شده است، زیرا نجاشی صاحب ترجمه را ضعیفالروایه معرفی‌کرده است. وی برادری داشته به نام «حسین» که از شاگردان روایی او به شمار میآمده است.
آثار
از تالیفات او «غرر الاخبار»، «اخبار الائمه و موالیدهم علیهم السلام»، «كتاب النوادر(تازههای حدیث)» و «الفتن و الملاحم» هستند.
منابع
- رجال نجاشی، ص122 شماره 313؛
- رجال الطوسی، ص418 شماره 6037؛
- الفهرست، شیخ طوسی، ص92 شماره 147؛
- خلاصه الرجال، ص330؛
- رجال ابن داود، ص235 شماره 93؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص225 شماره 1870؛
- نقدالرجال تفرشی، ج1ص360 شماره 1017؛
- معجم رجال الحدیث، ج5ص87 شماره 2288؛ و ج7ص88 شماره 3635؛
- الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج4ص298؛ و ج5ص100.
| جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی | |
|---|---|
| |
| اطلاعات شخصی | |
جعفر بن محمد بن مسعود عیاشی، (حدود 285 – حدود 350ق) فقیه و محدث مورد ستایش شیعی. كنیه او در منابع ذكر نشده است. تولد او احتمالاً در اواخر نیمه دوم سده سوم حدود 285هجری در كوفه روی داده است، زیرا پدرش «محمد بن مسعود عیاشی»(م.ح328ق) كه از دانشمندان مشهور شیعه است، در سنین جوانی و بعد از سال 260هجری وارد كوفه شد و احتمالاً ازدواج پدرش بعد از این تاریخ اتفاق افتاده است. در باره تاریخ وفات او نیز این اندازه روشن است كه وی از معاصران و هم‌بحثان «ابوعمرو كشی»(م.ح363ق) و «حیدر بن محمد سمرقندی»(م.ب340ق) بوده است. بنابراین وفات او را می‌توان در اواسط سده چهارم حدود 350هجری تخمین زد و این مطلب با توجه به اینكه وی سال‌ها بعد از پدرش زنده بوده و شنیده‌های پدرش را به آیندگان انتقال داده، بیشتر قابل باور به نظر می‌رسد. چنانكه شاگردی «جعفر بن قولویه»(م368ق) نزد او این احتمال را بیشتر تقویت می‌كند كه وی پیش از وفات این شاگردش از دنیا رفته بوده است. وی اصالتاً اهل سمرقند از بلاد خراسان است اما در كوفه تولد یافت و از تربیت‌یافتگان پدرش می‌باشد. وی با توجه به اینكه همیشه در ركاب پدرش بود، ظاهراً مسافرت‌هایی كه پدرش به بغداد و قم داشته، وی نیز همراه او بود و از تجربیات پدرش استفاده می‌نموده است. پدرش در كوفه از فقهاء و محدثان بزرگ شیعه و «افضل اهل مشرق» لقب گرفته است. شاگردانی كه پدرش تربیت نمود، هر كدام از استوانه‌های فقه و حدیث هستند و به گفته طوسی برخی از شاگردان پدرش تمام اصول و كتاب‌های شیعه را روایت كرده و هزار كتاب از كتب شیعه را تعلیم دیده‌اند. در این میان، فرزندش (یعنی صاحب شرح‌حال) نیز از شهرت بسزایی برخوردار است و تمام كتابها و تصنیفات پدرش را (كه بیش از 200كتاب است) برای آیندگان بازگو كرده است. وی در تمام این موارد از پدرش نقل حدیث كرده مگر در موارد اندك و انگشت‌شماری از «ابوالفضل جعفر بن معروف»(استاد كشی) و «نصر بن احمد» روایت نموده است. با توجه به كثرت احادیث و روایاتی كه وی از پدرش نقل كرده، بدیهی است كه او نیز در فقه و حدیث و برخی علوم دیگر مانند رجال، تفسیر و كلام نیز به مراتب بالایی رسیده و جزء دانشمندان بزرگ شیعه به‌شمار آمده است، هر چند هیچ‌گاه به اندازه پدرش از شهرت و منزلت علمی برخوردار نگشته است. از شاگردان او «مظفر بن جعفر علوی سمرقندی»، «ابوالمفضل محمد بن عبدالله شیبانی»(م387ق) و «جعفر بن محمد بن قولویه»(م368ق) هستند كه در این میان «مظفر علوی» بیش از همه نزد او شاگردی كرده است. از او هر چند اثر تألیفی معرفی نشده است، اما اگر می‌بینیم كه وی دارای تألیفات مستقل نیست، شاید به دلیل آن است كه همه آموخته‌های او در آثار پدرش موجود بوده و خود به احادیث و گزارش‌های تازه‌ای دست نیافته است. منابع: (الاستبصار، ج2ص47 حدیث153؛ تهذیب الاحكام، ج4ص81 حدیث232؛ جامع الرواه، ج1ص161؛ رجال طوسی، ص418 شماره 6043؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص79؛ معجم رجال الحدیث، ج5ص91 شماره 2291