بشاریه
بشّاریه از «غلاة» شیعه و پیرو بشّار شعیرى كوفى بودند.
بشار شعیری
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می شد. [۱] و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.[۲] او در دوران امام صادق (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلات آن زمان چون مغیره، ابوالخطاب، سری، بزیع، حمزه بریری و صائد نهدی به گزافه گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو آمیز نیز معتقد به گزافه گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلات بوده است.[۳]
عقاید
معتقدند که امام على (ع) از خدایى بگریخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را كه على (ع) و فاطمه (س) و حسن (ع) و حسین (ع) باشند مظهر خدا مى دانست.او مى گفت كه حسن (ع) و حسین (ع) جعلى هستند و در حقیقت على (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود.آنان منكر پیغمبرى محمد (ص) بودند و مى گفتند كه محمد (ص) بنده على (ع) بود و على (ع) پروردگار است و با «مجسمه» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم داستان بودند.«علیاویه» می گویند چون بشّار شعیرى منكر خدایى محمد (ص) شد و پیغمبرى سلمان را انكار نمود، به صورت مرغى مسخ شد كه او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می خوانند.
عقیده امام صادق در باره بشار شعیری
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود كه بشّار شعیرى شیطان بن شیطان است كه از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. سعد بن عبد اللّه روایت مى كند كه ابو عبد اللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت كند. امیدوارم كه سقف هیچ خانه اى سایبان تو نشود.[۴]