کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین
| احمد بن محمد بن یحیی قصرانی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن یحیی قصرانی |
| نام‌های دیگر | قصرانی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | قصران، شهرری |
| سال درگذشت | 315 ق، ۳۰۶ ش، ۹۲۷ م |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان | عبدالله بن محمد صائغ |
| فعالیت‌ها | محدث و راوی |
احمد بن محمد بن یحیی قصرانی، (000 – حدود 315ق) ابوالحسین. محدث و راوی در اوایل سده چهارم هجری. وی ظاهراً مدتی در قصران که اطراف شهرری می‌باشد اقامت داشته و لقب «قصرانی» نیز از همین روی به او نسبت داده شده است. وی همچنین مدتی در بغداد اقامت تحصیلی داشته است.
معرفی اچمالی
احمد بن محمد بن یحیی قصرانی، (000 – حدود 315ق) ابوالحسین. محدث و راوی در اوایل سده چهارم هجری. «قصران» نام دو کاخ در اطراف ری است که از آب و هوای خوشی برخوردار بوده و معروف به «قصران داخل» و «قصران خارج» است. وی ظاهراً مدتی در «قصران خارج» اقامت داشته و لقب «قصرانی» نیز از همین روی به او نسبت داده شده است. در این‌که وی کجا و در چه تاریخی تولد یافته گزارشی نیافتیم. وفات او نیز برای ما روشن نیست اما برخی از اساتید او در 288 هجری وفات یافتهاند. همچنین شیخ صدوق (م381ق) با یک واسطه از او نقل حدیث میکند، بنابراین وی از راویانی است که احتمالاً دهههای نخستین سده چهارم را درک کرده است.
وی همچنین مدتی در بغداد اقامت تحصیلی داشته و در آنجا نزد استادانی چون «حسین بن لیث بن بهلول موصلی»(م294ق) و «بشر بن ابی موسی بن صالح اسدی»(م288ق) شاگردی کرده است. از شاگردان او تنها «عبدالله بن محمد صائغ» را میشناسیم که از اساتید شیخ صدوق بوده است. در باره تشیع او مدرک قابل اعتمادی در دست نیست اما مضامین بعضی از روایات به جای مانده از او، در باره مهدی آخر الزمان (عجل الله فرجه الشریف) است. همچنین وی در روایتی از زبان مبارک رسول خدا (صلی الله علیه) تعداد خلفاء و امامان را دوازده تن معرفی کرده که همه آن‌ها از نسل قریش هستند. وی ظاهراً در میان دانشمندان حدیث، چندان شناخته شده نبود و احتمالاً به همین دلیل خطیب بغدادی شرح حال او را با این‌که وی مدتی در بغداد اقامت داشت، در تاریخ خود نیاورده است. از او اثر تألیفی گزارش نشده است.
استادان
وی در بغداد نزد استادانی چون حسین بن لیث بن بهلول موصلی و بشر بن ابی موسی بن صالح اسدی شاگردی نموده است.
شاگردان
تنها از عبدالله بن محمد صائغ که استاد شیخ صدوق بوده در میان شاگردان وی اسم برده شده است.
منابع
- الامالی، شیخ صدوق، ص387 حدیث500؛
- الخصال، ص475 حدیث36؛
- کمال الدین و تمام النعمه، باب 24، حدیث23 و24؛
- الانساب، سمعانی، ج4ص511، زیر کلمه قصرانی؛
- معجم البلدان، ج4ص353 ذیل کلمه قصران الداخل و قصران الخارج؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص57.
| احمد بن محمد بن یحیی فارسی | |
|---|---|
| |
| نام کامل | احمد بن محمد بن یحیی فارسی |
| نام‌های دیگر | فارسی |
| اطلاعات شخصی | |
| سال درگذشت | 330 ق، ۳۲۱ ش، ۹۴۲ م |
| دین | اسلام، شیعه |
| فعالیت‌ها | محدث |
احمد بن محمد بن یحیی فارسی، (000 – حدود 330ق) ابوعلی. محدث شیعی. از لقب «فارسی» بر میآید كه وی اصالتاً ایرانی است اما ظاهراً در بغداد به سر میبرد و در آنجا علوم حدیث را فرا گرفت و شاگردانی نیز تربیت نمود. وی دارای اثر تألیفی نبوده است.
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن یحیی فارسی، (000 – حدود 330ق) ابوعلی. محدث شیعی. به گفته طوسی در رجال خود شیخ تلعكبری (م385ق) پیش از آنكه به قزوین مهاجرت كند، در 328 هجری از او حدیث شنیده كه البته اجازه نقل احادیث او را نداشته است. این گزارش نشان میدهد كه وی تا تاریخ یاد شده حیات داشته و وفات او بعد از 328 هجری اتفاق افتاده است. اطلاعات ما در باره زندگی و تحصیلات او بسیار اندك است زیرا شرححال او در منابع معتبر ذكر نشده است. از لقب «فارسی» بر میآید كه وی اصالتاً ایرانی است اما ظاهراً در بغداد به سر میبرد و در آنجا علوم حدیث را فرا گرفت و شاگردانی نیز تربیت نمود.
شیخ طوسی كسی را با عنوان «ابوالحسن محمد بن یحیی فارسی» در رجال خود نام برده و در وصف او گفته: «از افراد بیشماری نقل روایت كرده و برای طلب حدیث، دور دنیا را گشته است». ظاهراً فرد مذكور پدر اوست. در این صورت ممكن است وی بخشی از تحصیلات خود را نزد پدرش فراگرفته باشد. اكنون در منابع حدیثی هیچ روایتی از او به چشم نمیخورد، از این رو استادان و شاگردان او ناشناختهاند. در باره تشیع او تنها میتوان گفت كه چون شیخ طوسی از یكسو نام او را در رجال خود ذكر كرده و از سوی دیگر تصریح به تسنن وی ننموده است، لذا میبایست وی شیعی امامی بوده باشد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است.
منابع
- رجال طوسی، ص411 شماره 5958؛ وص439 شماره 6276؛
- رجال ابن داود، ص45 شماره 137؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص57؛
- معجم رجال الحدیث، ج3ص123 شماره 933؛ و ج22ص275 شماره 14610.