آقاخانیه

آقاخانیه فرقه‏‌ای از «اسماعیلیان» نزاری و منسوب به آقاخان محلّاتی هستند.

پیشینه

نیای این خانواده سید ابوالحسن خان اهل کهک قم بود که از سادات اسماعیلیه به شمار می‌‏رفت و از آغاز دولت زندیه تا زمان [[آغا محمد‌خان قاجار حاکم کرمان بود و خود را از اعقاب اسماعیل‌بن‌جعفر صادق (ع) می‏‌دانست و پس از برکناری از حکومت، در شهر محلّات از توابع قم عزلت گزید. وی پیروانی بسیار در هند و آسیای‌میانه داشت و نیازها و نذوراتی از ایشان دریافت می‌کرد. امروزه پیروان فرقه آقاخانیه در کشورهای متعددی پراکنده‌اند که بیشتر آنان در شبه قاره هند و آسیای‌میانه و بخشی دیگر در کشورهای قاره اروپا و آمریکای‌شمالی و نیز آفریقا سکونت دارند. معتقد بودند کسانی که نمی‌‏توانستند شخصا نذورات خود را به پیشگاه او بفرستند، آن‌را به دریا می‌افکندند، زیرا که سرانجام این اموال به دست امام‌شان خواهد رسید. سید ابوالحسن خان در سال 1207 هجری درگذشت و پس از وی، پسرش شاه خلیل‌اللّه به امامت رسید. اسماعیلیه آقاخانیه عنوان شاه را از «مراشد صوفیه» اقتباس کرده‏‌اند و به تقلید ایشان خود را شاه می‌خواندند یا چون خود را از تبار رکن‌‌الدین خورشاه، آخرین شاه اسماعیلی در الموت می‌‏دانند، لقب شاه را بر خود نهاده‏‌اند. شاه خلیل‌اللّه پس از رسیدن به امامت به یزد سفر کرد و پس از دو سال توقف در آن شهر، در نزاعی که میان پیروان او و شیعیان اثنی‌عشری واقع شده به قتل رسید (1232 هجری) و چون فتحعلی شاه قاجار از این واقعه آگاه شد، حسن علی‌شاه پسر شاه خلیل‌اللّه را به تهران خواست و از او دل‌جویی کرد و دستور داد تا کسانی را که در واقعه قتل پدرش دست داشتند، سیاست کنند. سپس دختر خود سروجهان خانم را به همسری او در آورد و حکومت قم‏ و محلّات را به وی واگذار کرد و او را ملقب به آقاخان فرمود. حسن علی‌شاه در سال 1255 هجری بر اثر تحریکات حاجی میرزا آقاسی صدر‌اعظم محمد شاه ناچار شد که محلّات را ترک کند و به کرمان برودد. وی در آن استان توانست که بر قلعه بم دست یابد و آن را تصرف کند. اما فیروزمیرزا «نصرت‌الدوله» برادر محمد شاه که حکمران کرمان بود با وی جنگ کرده بر او غالب شد و شاه از خطای آقاخان اول در گذشت و به وی امان داد و او را از بست حضرت عبدالعظیم حسنی بیرون آورد و از او استقبال شایانی کرد و وی را مجددا به حکومت قم و محلّات منصوب کرد. حسن علی‌خان چون دید دیگر کسی مزاحم او نیست، عیال و اموال خود را از راه بغداد به کربلا فرستاد و آن‌گاه از محمّد شاه اجازه گرفت که به زیارت خانه خدا برود و از راه کویر به کرمان رفت و چنین وانمود می‌‏کرد که از راه بندرعباس قصد زیارت کعبه را دارد اما از حاکم کرمان شکست خورد و از آنجا به لار و سپس به جیرفت رفت و در ادامه در منطقه میناب به تهیه لشکر و اسباب جنگ پرداخت و پس از چند جنگ و گریز به قندهار رفت. در آن شهر کارگزاران انگلیسی از وی پشتیبانی کردند و از طرف دولت انگلیس برای او و همراهانش روزی صد روپیه مقرر گردید و با موافقت مأموران انگلیسی با برادر و کسانش به سند (از ایالت‌های پاکستان) رفت. (اواخر صفر 1262 هجری). آقاخان سپس رهسپار بندر بمبئی شد و پس از چندی بر اثر اعتراض دولت ایران نتوانست در آنجا بماند، و به ایالت بنگال رفت (جمادی الاول 1263 هجری) و در کلکته ساکن گشت. دیری نپائید که مجددا به بمبئی بازگشت و آنجا را مرکز ترقی دستگاه خویش ساخت و از آن تاریخ این خانواده در هند ساکن شدند. در این زمان، اختلافاتی بین خوجه‏‌ها (- خوجه) که اسماعیلیان سابق هند بودند در گرفت که منجر به یک رشته دعاوی قضایی گردید. سرانجام با قضاوت جوزف آرنولد در (1866 م) این قضیه به نفع آقاخان ختم شد و از آن زمان او پیشوای خوجه‌‏ها و همه «اسماعیلیه» هند گردید. چنانکه گفتیم، لقب حسن علی شاه، «آقاخان» بود و او را آقاخان اول می‏‌نامیدند. وی در سال 1298 هجری در گذشت و پیکرش را در گورستان حسن‌آباد بمبئی به خاک سپردند. او رساله‏‌ای در شرح حال خود نوشته که «عبرت‏‌افزا» نام دارد و در بمبئی به چاپ رسیده است. در آن رساله، او خود را «محمد حسن الحسینی»، حسن علی شاه می‏ خواند. پس از حسن علی شاه، پسرش آقا علی شاه‌الحسینی یا «آقاخان دوم» پیشوای اسماعیلیان هند شد. وی تا سال 1302 هجری زنده بود و دوره امامت او دیری نپائید که از دنیا رفت. پس از مرگش کالبدش را به نجف اشرف برده و به خاک سپردند. بعد از او پسر هشت ‏ساله‌‏اش سلطان محمد شاه ملقب به «آقاخان سوم» به امامت رسید. (1877- 1957 میلادی) وی از هجدهم اوت 1885 تا سال 1957 میلادی، همچنان پیشوایی اسماعیلیه را داشت. سلطان محمّد شاه از طرف دولت انگلستان ملقب به لقب «سِر» شد و رهبر روحانی اسماعیلیان نزاری هند و همچنین خوجه‌ها و اسماعیلیان ایران و آسیای مرکزی و سوریه و شرق آفریقا گردید، پس از آن به ریاست کنگره مسلمانان هند برگزیده گشت و هفت سال در این مقام بماند. در 1932 میلادی، نماینده هند در کنفرانس خلع سلاح و رئیس نمایندگان آن کشور در جامعه ملل گردید و در 1937 میلادی به ریاست عمومی جامعه ملل برگزیده شد. در سال 1936- 1937 میلادی که پنجاهمین سال امامت او بوده، اسماعیلیان آسیا و آفریقا در بمبئی و نایروبی، هموزن او طلای ناب به وی هدیه کردند و در سال 1946 میلادی هموزن او الماس و سپس در 1954 و 1955 میلادی، هموزن او طلای سفید در کراچی و قاهره تقدیم وی کردند. آقاخان در 1327 خورشیدی از ایران تقاضای تابعیت نمود. دولت ایران با تابعیت او موافقت کرد و محمّد رضا پهلوی به وی لقب «حضرت والا» داد. آقا خان پس از هشتاد سال عمر در سال 1957 میلادی در ژنو سوئیس در گذشت و کالبدش را در مقبره خانوادگی‌اشان در آسوان مصر به خاک سپردند. پس از وی، نواده‌اش پرنس کریم خان پسر علی خان (متولد در 1315 شمسی- 1936 میلادی) در بیست و یک سالگی بر حسب وصیت جدش به امامت رسید و اکنون پیشوای طایفه «اسماعیلیه آقاخانیه» است. کریم آقاخان در ژنو به دنیا آمد و در «دانشگاه هاروارد» به تحصیل کرد و تشریفات رسیدن او به مقام امامت در شهر دارالسلام درتانزانیا و در آفریقای‌شرقی برگزار شد.

عقاید و ادعیه اسماعیلیان آقاخانی

این فرقه امام خود را شخصی روحانی می‏‌پندارند و او را جلوه‌گاه و مظهر صفات علی‌بن‌أبی‌طالب می‌‏دانند. ایشان مانند پیشینیان خود معتقدند که امام باید «حیّ» باشد تا مورد اطاعت همگان قرار گیرد. دستورهای او تا هنگامی که زنده است، قابل اجرا می‌باشد و چون درگذشت، دستورهای امام وقت جایگزین فرمان‌های امام پیشین می‏‌گردد. غالبا فرامین امام وقت به وسیله شخصی که او را وزیر می‌‏خوانند به «جماعت‌خانه» ابلاغ می‌‏گردد و اگر نکته‏‌ای در آن مورد سؤال قرار گیرد، تأویل و تفسیر آن را از امام می‌‏خواهند. اسماعیلیان معاصر دعاهایی دارند که که مربوط به خودشان است و با نماز و عبادت و ادعیه دیگر فرقه‌های اسلامی فرق دارد. برای نمونه به بعضی از این دعاها در اینجا اشاره می‌‏شود: در نماز پس از خواندن سوره فاتحه، این دعا را می‌‏خوانند: سجدت وجهی الیک و توکلت علیک منک قوّتی و انت عصمتی یا رب‌العالمین، اللهم صلّ‌علی محمّد‌المصطفی و علی علیّ‌المرتضی و علی الائمةالاطهار و علی حجة‌الامر صاحب الزمان و العصر امامنا‌الحاضر الموجود مولانا شاه کریم‌الحسینی اللهم لک سجودی و طاعتی.