ابراهیم بن محمد بن معروف
| ابراهیم بن محمد بن معروف | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | ابراهیم بن محمد بن معروف |
| نام‌های دیگر | ابواسحاق مذاری، مرادی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | بصره، رستای مذار |
| محل درگذشت | بصره، میسان |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
| فعالیت‌ها | |
ابراهیم بن محمد بن معروف، ابواسحاق مذاری یا مرادی. وی نزد محمد بن همام اسکافی(م336ق) و کسانی که در طبقه او بودهاند مانند ابوبکر بن ابیالثلج بغدادی (م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده (م333ق) شاگردی نموده است. از شاگردان او حسین بن عبیدالله غضائری (م411ق) و احمد بن عبدون معروف به ابن حاشر (م423ق) هستند. از تألیفات او کتاب المزار و مناسک حج را میتوان نام برد.
معرفی اجمالی
ابراهیم بن محمد بن معروف، ابواسحاق مذاری یا مرادی. فقیه و محدث شیعی. در اوایل سده چهارم دیده به جهان گشود زیرا وی در 336هجری از استادش روایت دارد بنابراین در این تاریخ وی از سن کافی برخوردار بوده است. وفات او در انتهای قرن چهارم روی داده است. وی ظاهراً در قریه «مذار» یکی از روستاهای پایین بصره واقع در آبادی «میسان» به دنیا آمد. به گفته یاقوت حموی: «قبر عبدالله بن علی بن ابی طالب (علِیه السلام)، در میسان قرار دارد و مردم آن تماماً شیعه هستند». وی از آن‌جا به بصره آمد و بخشی از تحصیلات خود را در بصره گذرانده است. پس از آن وارد بغداد شد و نزد اساتید آن‌جا علوم رایج را فرا گرفت و در فقه و حدیث به حد کمال رسید. وی در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد و احادیث زیادی را جمع آوری نمود بطوری که شیخ طوسی وی را «صاحب روایات» معرفی میکند. نجاشی نیز ضمن تصریح به راست‌گویی و اعتبار او، وی را از بلندپایهگان شیعه بر میشمارد.
استادان
وی نزد محمد بن همام اسکافی (م336ق) و کسانی که در طبقه او بودهاند مانند ابوبکر بن ابیالثلج بغدادی م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده (م333ق) شاگردی نموده است.
شاگردان
از شاگردان او «حسین بن عبیدالله غضائری» (م411ق) و «احمد بن عبدون» معروف به «ابن حاشر» (م423ق) هستند.
آثار
از تألیفات او «کتاب المزار» و «مناسک حج» را میتوان نام برد.
منابع
- جامع الرواه، ج1ص32؛
- خلاصه الاقوال، ص50 شماره14؛
- رجال طوسی، ص414 شماره 5995؛
- رجال نجاشی، ص19 شماره 23؛
- الفهرست، طوسی، ص40 شماره 11؛
- معجم البلدان، ج5ص88؛
- معجم المؤلفین، ج1ص107؛
- معجم رجال الحدیث، ج1ص262 شماره 277؛
- موسوعه مؤلفی الامامیه، ج1ص403.