احمد بن علی رازی
| احمد بن علی رازی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن علی رازی |
| نام‌های دیگر | خضیب الایادی |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | 281 ق |
| روز درگذشت | 350 ق |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعه |
احمد بن علی رازی، ابوالعباس یا ابوعلی. محدث شیعه است. در منابع رجالی متهم به افراط در حق امامان شیعه (علیه‌السلام) شده است و احادیث او از اعتبار چندانی برخوردار نیست.
معرفی اجمالی
احمد بن علی رازی، ابوالعباس یا ابوعلی. معروف به «خضیب الایادی» است زیرا ظاهراً دستهای او همیشه خضاب بسته بود. تاریخ ولادت و وفات او روشن نیست. از تاریخ درگذشت اساتید او که بعضاً دهه نخست سده چهارم را درک کردهاند. می‌توان حدس زد که وی بعد از این دهه زنده بوده است. از سوی دیگر شاگردی محمد بن احمد بن داود قمی و هارون بن موسی تلعکبری نزد او نشانگر آن است که وی احتمالاً تا اواسط این سده حیات داشته است. از دوران کودکی و محل پرورش او اطلاعی در دست نیست.
وی ظاهراً بخش زیادی از عمر خویش را در قم و ری به سر آورده و در این دو شهر نزد محمد بن جعفر بن عون رازی و احمد بن ادریس قمی حدیث شنیده است. شاید از شاگردی تلعکبری نزد او بتوان استفاده کرد که وی مدتی در بغداد نیز اقامت داشته است، زیرا تلعکبری مقیم بغداد بوده است. وی در منابع رجالی متهم به افراط در حق امامان شیعه (علیه‌السلام) شده است و احادیث او از اعتبار چندانی برخوردار نیست.
شیخ طوسی و نجاشی ضمن اینکه وی را «مضطرب المذهب» و «غالی افراطی» معرفی نمودهاند، برخی از کتابهای او را ستودهاند. وی تألیفات متعددی داشته است اما تنها از کتاب «الشفاء و الجلاء» اثری باقی مانده و مورد ستایش صاحب‌نظران قرار گرفته است. احادیث این کتاب را که در موضوع غیبت امام عصر (عجل الله فرجه الشریف) میباشد شاگردش «محمد بن احمد بن داود قمی» به آیندگان انتقال داده است. از تألیفات دیگر او «کتاب الفرائض» و «کتاب الآداب» هستند که اکنون اثری از آنها نیست.
استادان
محمد بن جعفر بن عون رازی و احمد بن ادریس قمی از اساتید شناخته شده ایشان هستند.
شاگردان
از شاگردان بنام وی می‌توان محمد بن احمد بن داود قمی و هارون بن موسی تلعکبری را نام‌برد.
آثار
کتاب الشفاء و الجلاء اثری باقی مانده و مورد ستایش صاحب‌نظران قرار گرفته است. کتاب الفرائض و کتاب الآداب از تألیفات دیگر وی می‌باشند.
منابع
- ایضاح الاشتباه، ص108 شماره 77؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص72 شماره 427؛
- رجال طوسی، ص416 شماره 6018؛
- رجال نجاشی، ص95 شماره 237، وص42 شماره 86؛
- الفهرست، طوسی، ص75 شماره 89.