ابلقیه

ابلقيه‏ طبرى مى‏نويسد: ابلقيه گروهى از «راونديه» بودند، كه پيرو مردى پيس شدند كه او را به زبان عرب ابلق مى‏گفتند. وى از غلاة راوند بود، و درباره‏

                       فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 14

آل عباس غلو مى‏كرد. او مى‏گفت: روحى كه در عيسى بن مريم وجود داشت در على (ع) بن أبي طالب و ديگر ائمه شيعه حلول كرد، و از ابدان ايشان به بدن ابراهيم بن محمد امام عباسى درآمد، و سپس در ابو جعفر منصور «حلول» كرد و همه ايشان خدايانند. وى تمام چيزهاى حرام و ناروا را حلال و روا مى‏دانست. گروهى از پيروان خود را به خانه خويش دعوت مى‏كرد و به آنان مى‏خورانيد و مى‏نوشانيد و آنان را با زن خويش همبستر مى‏ساخت، تا اين كه اسد بن عبد اللّه القسرى البجلى بر وى دست يافت و او و كسانش را بكشت. طبرى مى‏گويد: پيروان او تا زمان وى وجود داشتند. ايشان ابو جعفر منصور را جانشين ابراهيم امام دانسته و مى‏پرستيدند و او را خدا مى‏دانستند، و به كاخ سبز او در آمدند و بر بام رفته و بمانند آن كه قصد پرواز دارند خود را از بالاى كاخ بر زمين مى‏افكندند و خويشتن را هلاك مى‏ساختند. جماعتى از ايشان سلاح پوشيده فرياد يا ابا جعفر بر مى‏داشتند و مى‏گفتند: اى ابا جعفر «انت، انت» تو همان توئى، يعنى تو خدايى تا آن كه روزى ابو جعفر منصور با عده‏اى از لشكريان خويش بر آنان كه با سلاح بر او خروج كرده بودند بتافت، و آنان را از دم شمشير بگذرانيد. ظاهرا اين فرقه با همان «راونديه» از غلاة شيعه بنى عباس باشند، و آنان را به مناسبت اعتقاد به الوهيت ابراهيم بن محمّد امام، ابراهيميه نيز مى‏گويند.-: راونديه. تاريخ الرسل و الملوك، ج 10، ص 418 حوادث سال 158 ه. تلبيس ابليس، ص 102.