تومنیه

تومَنيه‏ پيروان «ابو معاذ تومنى» هستند و از فرق «مرجئه» به شمار مى ‏روند.

شرح حال موسس

تومَنی ابومعاذ از روستای تومن مصر و از متکلمان مرجئه و رئیس فرقه تومنیه بوده است. گزارش قابل توجهی از سیر زندگی وی در دست نیست، مگر آن که اصالتش به روستای تومن در مصر باز می گردد. و گویا ادامه زندگی اش را در بصره گذرانده است. وی رییس فرقه تومنیه از شاخه های مرجئه بود. با این حال برخی از محققین آن‌ها را از مرجئۀ خالصه دانسته اند. اما ابو الحسن اشعری با این‌ که ابومعاذ را از مرجئه می دانست، معتقد است که او و زهیر بن عبدالله اثری در «قدر» با معتزله موافق بوده‌اند. البته بزدوی تومنیه را مرجئی ندانسته و او را ذیل مذهب قدریه و معتزله آورده است.

توجه به عقل گرایی

با توجه به مطالبی که در شرح حال بیان شد، به علاوه گزارش افرادی چون مقریزی که ابو معاذ را فیلسوف می دانستند و ابن قیم جوزیه که هنگام تخطئۀ عقل‌گرایان، ابومعاذ را در میان آن‌ها آورده است، به این نتیجه می رسیم که ابو معاذ روش عقل گرایی را در کلام برگزیده است.
او تلاش می کرد تا روش عقل گرایانه اش با نص و نقل تضاد پیدا نکند.با این حال می کوشید تا همراه با مشی عقل گرایی اش از نقل نیز فاصله نگیرد. به همین دلیل در افکارش تناقض دیده می شود.

عقاید

ابو معاذ معتقد بود ايمان حالتى است که آدمى را از کفر نگه می دارد. از نگاه وی ایمان مجموعه خصلت هايى است که ترک همگى يا يکى از آن ها موجب کفر می شود. بنابراین با وجود یک خصلت یا چند خصلت ایمان محقق نمی شود مگر که تمام خصلت ها با هم باشد. وى مى ‏گفت که صرفا به دلیل ترک فرایض حکم به کفر کسی داده نمی شود مگر که نسبت به کفرش اجماع شود. البته چنین شخصی از آیین ایمان خارج نمی شود هر چند داخل مومنان نخواهد بود. معتقد بود فريضه ‏اى از ايمان نيست که ترکش «فسق» باشد. بر این باور بود که اگر کسى پيامبرى را بزند يا بکشد به تحقیق کافر است نه از این جهت که پیامبر را زده یا کشته بلکه به دلیل دشمنى و کينه ‏توزى است که با او داشته و حق وى را پای مال کرده است.

تفسیر ثواب و عذاب

ابومعاذ هم‌چون برخی از معتزلیان در نظام ثواب و عذاب قایل به موازنه و مقایسه بود و می گفت که خداوند اعمال نیک و اعمال بد انسان ها را با هم می‌ سنجد و اگر هر یک از آن دو بر دیگری رجحان داشت، شخص به بهشت یا جهنم می رود. با این‌ حال ابو معاذ به عقاید مرجئی خود پای بند بوده و معقتد بود که کیفر و عذاب ابدی تنها برای کافران است، از این‌رو فضل الٰهی ممکن است شامل حال فرد شود و او را از عذاب برهاند و وارد بهشت کند.

دیدن خدا

ابومعاذ رؤیت خداوند را ممکن می‌دانست و برآن بود که خداوند روز رستاخیز در حالی که بر عرش خود تکیه زده است، دیده می‌شود؛ در این‌باره نیز او قائل به «بلاکیف» بودن موضوع بود. نسفی از اشعری نقل می‌کند که ابومعاذ از آن دسته بصریانی بود که مسئلۀ رؤیت را جدای از درک در آیۀ «لا تُدْرِکُهُ الْاَبْصارُ...» می‌دانستند، و معتقد بودند که انسان خدا را می‌بیند، اما نمی‌ تواند او را درک کند.