شریکیه (پیروان شریک بن شیخ المهری)

از ویکی‌وحدت
نسخهٔ تاریخ ‏۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۱ توسط Hadifazl (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - 'ابو مسلم' به 'ابومسلم')

شریکیه پيروان شريك بن شيخ المهرى منسوب به طايفه مهرة بن حيدان از قبيله قضاعه قحطانى است كه در يمن اقامت داشتند.

تاریخچه

در تاريخ بخارا در باره آغاز نهضت شريك چنين آمده است كه او مردى مبارز بود و مذهب شيعى داشت و مردم را به تشيع مى‏خواند. گرديزى مى ‏نويسد: شريك در فرغانه ساکن بود و چون زياد بن صالح به جيحون رسيد، بخاراخداة در پناه او قرار گرفت و همراه با وی به جنگ شريك رفت.

مخالفت با عباسیان

شريك مخالف عباسيان بود و از خون ریزی های ابو مسلم بیزار بوده و می گفت ما هرگز خاندان رسول (ص) را پيروى نكرديم تا شاهد اين خون ريزي ها و بيدادگري ها باشیم.

مقابله با ابومسلم

ابومسلم هر گونه مخالفتی را كه عليه خلافت بنى عباس مى ‏شد، اگر چه از طرف شيعيان علوى بود، درهم مى ‏شكست. شريك مى‏ گفت: ما از رنج مروانيان اكنون خلاص يافتيم پس معنا ندارد که زیر بار رنج آل عباس برویم. به همین دلیل وی با ابومسلم ميانه خوبى نداشت و به اهل بخارا مى ‏گفت که ابومسلم مسلمانان را به ناحق مى‏ كشد و در كشتن بى ‏گناهان اسراف مى‏كند. دعوت شريك با استقبال مردم روبرو شد و سى هزار تن به او پيوستند. به همین دلیل او را شريك بن شيخ و صاحب الدعوه نیز مى‏ گفتند. ابومسلم زياد بن صالح خزاعى را با ده هزار مرد به بخارا فرستاد و لشکر شریک را شکست داد و خود شريك نیز پس از چند جنگ كشته شد.

نتیجه

از نتیجه اخبار مربوط به شريك چنين بر مى ‏آيد كه وى از پيروان شيعه علوى بود و با ابومسلم كه طرفدار عباسيان بوده مخالفت مى‏ كرده است. [۱] [۲] [۳] [۴] [۵] [۶].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 255 با ویرایش و نیز جابجایی و اصلاح گسترده عبارات
  2. تاريخ بخارا، ص 86- 89.
  3. تركستان ‏نامه، ص 429.
  4. تاريخ قرون نخستين اسلام، تأليف اشپولر، ترجمه دكتر جواد فلاطورى، ص 78
  5. مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، به اهتمام و با ترجمه فرانسوى كلمان هوار، طبع پاريس، 1919- 1899 میلادی، ج 6، ص 74.
  6. گردیزی ابو سعید عبدالحی، زين الاخبار، به سعى و اهتمام محمد ناظم، برلين سال 1928 میلادی، تهران سال 1327 هجری شمسی، قسمت تاريخ ساسانيان تا صفاريان به اهتمام سعيد نفيسى، طهران سال 1333 هجری شمسی، ص 121