منصور بن عمار
| نام | ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | صالح ربانی |
| وفات | 225هجری قمری |
| استادان | لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه |
| شاگردان | زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث |
| دین و مذهب | اسلام، تسنن |
ابوالسری منصور بن عمار بن کثیر السلمی خراسانی از علمای اهل سنت و از عرفای برجسته قرن سوم هجری بود. از مردم مرو و از روستایی به نام «دندانگان» بود[۱]. ذهبی در وصف خود گفته است: واعظی بلیغ و صالحی ربانی بود کم نظیر در موعظه و تذکار او اهل زهد، خداپرستی و خوف بود و اندرزش بر جانها اثر می گذاشت. جنید بغدادی درباره او گفته: او از وعاظ بزرگ بود[۲]. در عراق، شام و مصر وعظ می کرد و آوازه اش در آنجا پیچیده بود و مردم بر گرد او جمع شدند. وی در سال 225 هجری قمری در بغداد درگذشت.
اساتید
از لیث بن سعد، ابن لهیعه، معروف الخیاط، حقال بن زیاد، منکدر بن محمد، بشیر بن طلحه و گروهی روایت کرده است.
شاگردان
پسرانش سلیم، داود، زهیر بن عباد، احمد بن منیع، علی بن خشرم، عبدالرحمن بن یونس الرقی، منصور بن الحارث و دیگران از او روایت کرده اند.
گفتار
لذت از نافرمانی بدتر از خود نافرمانی است.
دل بندگان همه روحانی است. اگر شک و کینه به او وارد شود، روح انسانی از آن دوری می‌کند[۳].
هرکس از مصائب دنیا ناراضیتی ابراز کند، مصیبت او در دینش ظاهر می گردد[۴].