ابوعمرو دمشقی
أبو عمرو الدمشقي یکی از علمای بزرگ اهل سنت و از بزرگان تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱].
دیدگاه بزرگان
ابوعبد الرحمن سلمی
سلمی درمورد دمشقی چنین می گوید:یکی از بزرگترین مشایخ شام بود و از بزرگان اهل فتوی به شمار می آمد[۲].
ابو نعیم اصفهانی
او درباره دمشقی می گوید: او مستقر در ولایت الهی بود و بر مکارم اخلاق نه تنها عامل بود بلکه بشدت مراقبه داشت واز همه چیز رویگردان شد و فقط متوجه صنع خداوند تبارک و تعالی بود.
اساتید
او با ابو عبد الله جلاء هم نشین و از اصحاب ذونون مصری بود. او همچنین درعلم حدیث شاگردی عبيد بن الحسحاس و عمر بن عبد العزيز را کرده است.
شاگردان
حسين بن علي الجعفي و عبد الرحمن بن عبد اللَّه المسعودي شاگردی او را انجام داده اند.
گفتار
تصوف جهان را به چشم نقص می بیند و از آن چشم بسته و بر آنکه از هر نقصی مبراست چشم می دوزد[۳].
حقیقت ترس آن است که از چیزی و کسی غیر از خدا نترسید.
ویژگی عرفا در چهار چیز است:سیاست،ریاضت،حراست و مراقبه و رعایت.سیاست و ریاضت امری ظاهری و مربوط به ظاهر است اما مراقبه و رعایت مربوط به باطن است؛ سیاست وسیله رسیدن به طهارت است و ریاضت وسیله رسیدن به اطمینان؛ سیاست یعنی حفظ خود از ناپاکی ها و کسب معرفت نفس و ریاضت نیز مخالفت با نفس و عادات آن است؛حراست به معنای بررسی حقانیت خدا در وجدان است؛ مراعات نیز به معنای رعایت حقوق الهی در خلوت است؛ میراث سیاست اقامه وفاداری بندگی خدای تبارک و تعالی است؛و میراث ریاضت رضایت بر حکم الهی است؛و میراث حراست خلوص و دیدار حق است؛ و میراث رعایت محبت و هیبت و جلال الهی است.پس عامل وفاداری پاکی و عامل مقام رضا عشق و محبت الهی است.
درگذشت
به گواهی تاریخ او در سال 320 هجری قمری درگذشت[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص215-217، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ همان
- ↑ طبقات الأولياء، ابن الملقن، ص83، مكتبة الخانجي، ط1994
- ↑ أبو عمرو الدمشقي