عبدالله بن محمد خراز
ابومحمد عبدالله بن محمد الخراز از علمای اهل سنت و جماعت و از شخصیت‌های برجسته تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱].
زندگی
او در شهر ری بزرگ شد و به مکه رفت و پیش از سال 310 هجری قمری درگذشت.
دیدگاه عبدالرحمن سلمی
ابوعبدالرحمن السلمی درباره او گفته است که او از شیوخ اعظم رازیان است. او از پرهیزگارانی است که متوکل به حق بوده و در پی روزی حلال بود.»
اساتید
او با ابوعمران کبیر، ابوحفص نیشابوری و از یاران ابویزید بسطامی شد و همه جایگاه او را گرامی می‌داشتند.
گفتار
گرسنگی طعام زاهدان و ذکر و یاد خدا غذا و اشباع کننده عرفا است[۲].
عبارات را علما فهمیده و اشارات را حکما ولی نکات خاص را فقط خاصان از شیوخ درک می‌کنند.[۳]
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص222-224، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ بقات الأولیاء، ابن الملقن، ص348، مکتبة الخانجی، ط1994
- ↑ عبیدالله بن محمد الخراز