ابوطیب رازی

نام	ابوطیب رازی
القاب و سایر نام‌ها	رازی
زاده	حدود 350ق
درگذشت	حدود 350ق
شاگردان	ابومحمد حسن بن حمزه طبری
آثار	زیاره الامام الرضاعلیه السلام
دین و مذهب	اسلام • تشیع

ابوطیب رازی، (000 – حدود 350ق) متکلم، فقیه و محدث شیعی. وی به دلیل اینکه مدت زیادی در ری اقامت داشت و به همین سبب شهرت او رازی است. وی متکلمی چیره ‏دست بود. اعتقادات کلامی او برخاسته از مذهب مرجئه بود که قائل به اصالت عقیده و کافی بودن ایمان قلبی هستند. همچنین کتابی با عنوان زیاره الامام الرضاعلیه السلام درباره فضیلت و معجزات آن امام نوشته که به دویست ورقه می‏‌رسید.

معرفی اجمالی

ابوطیب رازی، متکلم، فقیه و محدث شیعی. نام او در منابع به چشم نمی‏‌خورد و تنها از روی کنیه‌‏اش شناسایی می‏‌شود. ولادت و زادگاه او روشن نیست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زیرا شاگرد او در 358هجری درگذشت، از این‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعید به نظر نمی‌رسد. وی به دلیل اینکه مدت زیادی در «ری» اقامت داشت و به همین سبب شهرت او «رازی» است، محتمل است محل وفات او نیز در ری بوده باشد. از دوران کودکی و محل پرورش او اطلاعی نداریم. بخشی از حیات علمی او در بغداد سپری شد ولی روشن نیست در آنجا نزد چه کسی درس خوانده است. وی متکلمی چیره ‏دست بود. اعتقادات کلامی او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود که قائل به اصالت عقیده و کافی بودن ایمان قلبی هستند. متکلم از کسانی که با وی هم ‏روزگار بوده‏‌اند می‏‌توان محمد بن علی عبدکی معروف به ابن عبدک جرجانی(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد که در مباحث کلامی با وی مخالفت کرده و به مذهب وعید(خلود در آتش و عقاب ابدی صاحبان گناهان کبیره) گرایش داشتند.

شاگردان

از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبری»(م358ق) است که صاحب‌نظران به دلیل حسن سابقه‏‌ شاگردش، وی را نیز قابل اعتماد معرفی نموده‏‌اند.

آثار

وی کتاب‌‏های زیادی در باب امامت، فقه و حدیث تألیف نمود که اکنون نام و نشانی از آنها نیست. همچنین کتابی با عنوان «زیاره الامام الرضا علیه السلام» در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته که به دویست ورقه می‏‌رسید.

منابع

1. اعیان الشیعه(قطع بزرگ)، ج2ص370 شماره 2177؛
2. تنقیح المقال(حجری)، ج3ص22 فصل کنیه‏‌ها؛
3. خلاصه الاقوال، ص301 شماره 16؛
4. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص13؛
5. الفهرست، طوسی، ص277 شماره 877، و ص282 شماره 909؛
6. موسوعه مؤلفی الامامیه، ج2ص215.