کتاب‌های شش‌گانه اهل‌سنت
«صحاح سته»[۱] به معنای شش کتاب صحیح، عنوان عمومی شش مجموعه بزرگ از کتاب‌های حدیث است که اهل‌سنت اعتبار بسیاری برای آنها قائلند. صحاح سته عبارتند از: صحیح بخاری، صحیح مسلم، سنن ابوداود، جامع ترمذی، سنن نسائی، سنن ابن ماجه. اهل‌سنت از بین صحاح شش‌گانه، صحیح بخاری و مسلم را از بقیه بالاتر دانسته و تمام احادیث این دو کتاب را صحیح و مورد قبول می‌دانند.
| عنوان مقاله | کتب شش‌گانه اهل‌سنت |
|---|---|
| زبان مقاله | فارسی |
| اطلاعات نشر | ایران – قم – پژوهشگاه مطالعات تقریبی |
صحیح بخاری
نام دیگر این کتاب «الجامع الصحیح» و معروف به «صحیح بخاری» است. نویسنده ابوعبدالله محمدبن اسماعیل بخاری، محدث معروف قرن سوم ق که اصلاً اهل بخارا و متولد سال ۱۹۳ ق و وفاتش سال ۲۵۶ ق در یکی از قراء سمرقند است. این اثر شامل ۹۷ کتاب و ۳۴۵۰ باب می‌باشد. عده احادیث آن بالاتر از هفت هزار حدیث که با حذف احادیث مکرر ۲۶۰۲ حدیث دارد. استخراج این احادیث از ششصد هزار حدیث در طی ۱۶ سال بوده است. البته در کتاب، مطالب و ابواب دیگری از جمله، آغاز خلقت، بهشت و دوزخ، پیامبران به ویژه پیامبر اسلام و تفسیر قرآن هست. صحیح بخاری نزد اهل‌سنت، اعتبار و اهمیت خاص و ویژه‌ای دارد. بعضی از علمای اهل‌سنت معتقدند که بعد از کتاب خدا، صحیح تر از آن نیست. البته عده‌ای از همین بزرگان اهل‌سنت، از جمله حافظ دارقطبی آن را نقد کرده‌اند. انتقاد دیگری بر این کتاب هست که عمدتاً از ناحیه عالمان شیعه می‌باشد و آن این که با این که مولف، معاصر با امام هادی و امام حسن عسکری (امام دهم و یازدهم شیعیان) بوده، ولی به جز تعداد معدودی از ۲ یا ۳ امام شیعه، هیچ حدیثی را از طریق امامان شیعه و فرزندان آنها نقل نکرده است. این کتاب که مجموعه احادیث نبوی است، بارها در مصر و هند و اروپا چاپ و شروح زیادی بر آن نوشته شده است.
صحیح مسلم
نام دیگر این کتاب «الجامع الصحیح» است. نویسنده ابوالحسن مسلم بن حجاج نیشابوری، متولد ۲۶۱ ق در نیشابور است. صحیح مسلم، دومین کتاب از «صحاح سته» که با «صحیح بخاری» به «صحیحین» مشهور بوده و اهل‌سنت، بعد از «صحیح بخاری» آن را معتبرترین کتب حدیث می‌دانند. مجموعه احادیث (صحیح مسلم) را بین ۱۲۰۰۰ تا ۷۰۰۰ حدیث، نقل شده که اینها به ابواب مرتب، دسته‌بندی شده است. این کتاب بارها در هند و مصر و استانبول چاپ و شروح متعددی بر آن نوشته شده است.
سنن ابی داود
نویسنده این کتاب، سلیمان بن اشعث معروف به "ابوداود مقانی" متولد سال ۲۰۲ ق و اهل سیستان است. به گفته وی، پانصد هزار حدیث نبوی نوشته که از میان آنها حدود ۴۸۰۰ (چهار هزار و هشتصد) حدیث را انتخاب و در این کتاب آورده است. این کتاب که در بین اهل‌سنت بسیار شهرت و رواج دارد، بعد از تالیف به نظر "احمد بن حنبل" یکی از چهار امام اهل‌سنت که معاصر "ابوداود سجستانی" بود، رسید و مورد تشویق و تحسین قرار گرفت. "سنن ابی داود" با شروح متفرقه، بارها در مصر و جاهای دیگر چاپ شده است. وفات ابوداود سجستانی که یک ایرانی عرب نژاد است بین سال‌های ۲۷۲ تا ۲۷۵ ق، است.
جامع ترمذی
نام کتاب، «الجامع الصحیح» و معروف به «سنن ترمذی» است. نویسنده آن، ابوعیسی محمد بن عیسی ترمذی، محدث معروف قرن سوم و از شاگردان "بخاری" است که سال ۲۷۹ ق، از دنیا رفته است. این کتاب که مجموعه احادیث نبوی به زبان عربی است مهمترین اثر (ترمذی) می‌باشد. بارها در مصر و هند و استانبول چاپ و شروح متعدد و مختصری بر آن نوشته شده است.
سنن نسائی
نویسنده آن «ابوعبدالرحمن احمد بن علی شعیب نسائی» از محدثین اهل‌سنت و اهل نساء از توابع خراسان می‌باشد. وی در سال ۳۰۳ ق، حدود هشتاد سالگی وفات کرد. نسائی اول کتاب (سنن) خود را تالیف و بعد احادیث غیرصحیح و ضعیف السند آن را خلاصه و استخراج کرد و نام «المجتبی» بر آن گذاشت. این کتاب (سنن نسائی) همین «المجتبی» یا «السنن الصغیر» بوده و در اصطلاح اهل حدیث، هر جا حدیثی از کتاب نسائی یکی از صحاح سته نقل کنند مرادشان همین کتاب «المجتبی» است. باید گفت که: «سنن الکبیر» نیر بنام مولفش به «سنن نسائی» معروف است. سیوطی تعلیقاتی بر آن نوشته است.
سنن ابن ماجه
نویسنده آن، ابوعبدالله محمد بن یزید بن ماجه قزوینی معروف به "ابن ماجه" از محدثین اهل‌سنت، متولد قزوین در قرن سوم ق، می‌باشد. وفات نویسنده آن ۲۷۳ ق است. نام اولیه کتاب او «السنن» و معروف به «سنن ابن ماجه» است که شامل ۴۰۰۰ حدیث می‌باشد. این کتاب به جهت احادیث ضعیف، ابتدا آنقدر مورد توجه نبود، ولی از اواخر قرن ۶ ق جزء «صحاح سته» شد. غیر از شرحی که جلال‌الدین سیوطی بر آن نوشته، شروح دیگری نیز دارد[۲].