بشیریه (غلاة شیعه)

بَشیریه از «غلاة» شیعه و پیروان محمد بن بشیر کوفی از موالی بنی‌اسد بودند.

شرح حال موسس فرقه

درباره او نوشته‌اند که وی اهل کوفه و نیرنگ‌باز و شعبده‏‌باز بوده و از گروه «واقفیه» درباره حضرت موسی بن جعفر (ع) به شمار می‏‌رفت.

جایگاه رجالی

وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است زیرا به امام کاظم (علیه‌السّلام) دروغ می‌بست.

اعتقادات

کشی نوشته است که محمد بن بشیر معتقد بود حضرت موسی بن جعفر (ع) غایب شده و خود را به اهل نور، نورانی و به اهل ظلمت، ظلمانی نشان می‌دهد. از دیدگاه وی آن حضرت نمرده و به زندان نیفتاده بلکه غایب و قائم آل محمد است که در حال غیبت محمد بن بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وی داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد بن بشیر آموخته است و بعد از وی محمد بن بشیر امام است. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است.

آثار

برخی از مداخل نویسان بدون نام بردن از اسم اثر فقط درباره او نوشته‌اند که دارای کتابی نیز بوده است.

تذکر

تذکّر مهم: دو راوی به نام «محمّد بن بشیر» وجود دارد:

الف: محمّد بن بشیر کوفی، هم زمان با امام کاظم (علیه‌السّلام) که ملعون است و بشیریه پیروان او هستند.

ب: محمّد بن بشیر کوفی که برادر علی بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آنها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است و در قم وفات یافته است. نکته قابل‌ ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز آن دو نفر مشترک بیان نکرده‌اند.