معاذیه‏ از فرق «مرجئه» پیروان یحیی‌بن‌معاذ رازی بودند.

شرح حال موسس

یحیی‌بن‌معاذ از زاهدان صوفی مسلک و از روسای طریقت ایرانی در قرن سوم هجری قمری بود. او در بلخ زیست و در نیشابور درگذشت. وی عارفی اندرزگو در روزگار خود و از مردم ری بود. در سفرش به بغداد، مشاهیر صوفیه و عابدان بزرگ گرد او جمع شده برایش منبری آماده کردند تا به مواعظش گوش دهند. از ابن معاذ جملات و اشارات زیبایی به یادگار مانده است. از جمله می‌گفت: «سخن خوب، خوب است و بهتر از آن، معنای آن است و بهتر از معنایش، عمل به آن است و بهتر از عمل به آن، پاداش عمل به آن است و از آن بالاتر و بهتر، خشنودی کسی است که این عمل برای او انجام شده است.»

عقاید

معاذیه معتقد بودند که خدای متعال به جهت جود، فضل و رحمتی که دارد، کسی را به جهت گناهش عذاب نمی‌کند مگر که آن گناه مستوجب کفر شود.[۱] [۲]. [۳].[۴][۵]. [۶]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، با اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 145
  3. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۶، ص۱۶۵.ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله، حلیة الاولیاء، ج۱۰، ص۵۱
  4. ذهبی، محمد بن احمد، العبر، ج۱، ص۳۷۱.
  5. ابن عماد حنبلی، عبدالحی بن احمد، شذرات الذهب، ج۳، ص۲۶۰
  6. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۸، ص۱۷۲.